Ik vroeg mij af.. hebben mensen op dit forum ooit wel eens een bijna dood ervaring meegemaakt? En hoe was dit voor jou, hoe was die ervaring? Of heb je wel eens een ervaring meegemaakt die niet specifiek past in het hokje "bijna dood ervaring" maar wel een moment was waarbij je dacht dat je dood ging?
Nog bijzonderder: Zijn er mensen hier die een echte bijna dood ervaring hebben meegemaakt, en vervolgens later in hun leven DMT hebben gebruikt? Hoe was dit voor jou, en zou je je DMT ervaring ook echt linken aan die bijna dood ervaring qua herkenning/ervaring?
Ik bedoel dit zeker niet luguber, maar meer op een spirituele manier. Ik ben echt benieuwd hoe zo'n ervaring jouw leven heeft beïnvloed later; was dat positief, of negatief?
Zelf heb ik nooit een echte "bijna dood ervaring" meegemaakt namelijk, maar wel een moment meegemaakt waarbij ik dacht dat ik zou komen te sterven. Zo fietste ik op een zonnige middag naar huis, sloeg rechtsaf en kwam er ineens een auto op hoge snelheid aanrijden die mij schepte. Ik heb zeker nog een paar meter mee gelift op de motorkap tegen de voorruit aan, voordat ik van de auto af werd gegooid. Ik had verwacht dat ik ontzettend angstig zou zijn, maar ik voelde eigenlijk niets meer dan een intense rust. Terwijl ik op die motorkap lag kan ik me nog herinneren hoe mijn lichaam zich compleet liet verlammen en hoe mijn geest zich afsloot van de rest van de wereld. Het enige wat ik op dat moment letterlijk kon denken was: "Ik ga dood." En meteen nadat ik dat dacht had ik er vreemd genoeg vrede mee. Het was goed zo. Ik zag niet mijn leven voorbij flitsen, zoals je vaak hoort. Nee, het leek letterlijk alsof ik even een "break" nam van het leven en totaal wegviel terwijl ik nog wel bij bewustzijn was. Ik voelde me gevoelloos, er waren geen emoties meer en ik had vrede met de situatie gezien ik er op dat moment toch vrij weinig aan kon doen. Het moment dat ik van de auto afgegooid werd toen deze tot stilstand kwam kan ik me niet meer herinneren, ik weet ook niet hoe ik op de straat terecht ben gekomen. Het enige wat ik nog weet is dat ik op het ene moment op de motorkap lag van een rijdende auto, en op het andere moment lag ik ineens op straat met een groep mensen om me heen evenals de politie. Wonder boven wonder ben ik er vanaf gekomen zonder serieuze verwondingen; Slechts een flink aantal zware kneuzingen over mijn hele lichaam die ik meteen liet onderzoeken in het ziekenhuis (ik kon niet meer lopen, dus botbreuken waren aannemelijk) en snijwonden. Dat noem ik pas geluk hebben. Het was echter die ervaring die me altijd is bijgebleven, want die staat heb ik nooit meer behaald in mijn leven. Ik was met name verwonderd waar mijn lichaam toe in staat was. Het was alsof ik in een soort extreme staat van zelf bescherming terecht kwam zonder mijn bewustzijn te verliezen - wat, denk ik, later pas wel is gebeurd toen ik van de auto afgegooid werd gezien ik een totale blackout kreeg en daar geen herinneringen meer aan heb. Ook het gebrek aan angst verbaasde me, en nog steeds. Wat aan gaat het effect wat dit op mijn verdere leven heeft gehad? Ik ben ontzettend veilig geworden in het verkeer, soms zeer overdreven zelfs, ondanks dat het ongeluk niet mijn fout was. Ik merk dat ik toch redelijk vaak een flashback krijg naar dat specifieke ongeluk als ik merk dat er een potentiële gevaarlijke situatie kan ontstaan in het verkeer, zoals ergens ineens afslaan of een weg oversteken waar het druk is. Ik heb mijn lichaam en geest op een andere manier leren kennen, en weet waar het toe in staat is en ben hier nog steeds erg verwonderd over. Tevens sta ik nu juist vrij positief tegenover een plotselinge dood: Niet nadenken over het feit dat je dood gaat, zoals bij kanker bijvoorbeeld. En gewoon van het een op het andere moment ineens uit het leven stappen. Daar tegenover staat natuurlijk wel dat ik dit niet per se zou willen, want afscheid kunnen nemen van familie en vrienden vind ik ook heel erg belangrijk zoals ieder ander denk ik zo. Maar.. hoe egoïstisch dit ook is.. Ik zou ook vrede kunnen hebben met een plotselinge dood. En dan met name door het feit dat je niet met de dood hoeft te leven totdat je echt dood gaat.
Hebben jullie soortgelijke ervaringen? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen!
Nog bijzonderder: Zijn er mensen hier die een echte bijna dood ervaring hebben meegemaakt, en vervolgens later in hun leven DMT hebben gebruikt? Hoe was dit voor jou, en zou je je DMT ervaring ook echt linken aan die bijna dood ervaring qua herkenning/ervaring?
Ik bedoel dit zeker niet luguber, maar meer op een spirituele manier. Ik ben echt benieuwd hoe zo'n ervaring jouw leven heeft beïnvloed later; was dat positief, of negatief?
Zelf heb ik nooit een echte "bijna dood ervaring" meegemaakt namelijk, maar wel een moment meegemaakt waarbij ik dacht dat ik zou komen te sterven. Zo fietste ik op een zonnige middag naar huis, sloeg rechtsaf en kwam er ineens een auto op hoge snelheid aanrijden die mij schepte. Ik heb zeker nog een paar meter mee gelift op de motorkap tegen de voorruit aan, voordat ik van de auto af werd gegooid. Ik had verwacht dat ik ontzettend angstig zou zijn, maar ik voelde eigenlijk niets meer dan een intense rust. Terwijl ik op die motorkap lag kan ik me nog herinneren hoe mijn lichaam zich compleet liet verlammen en hoe mijn geest zich afsloot van de rest van de wereld. Het enige wat ik op dat moment letterlijk kon denken was: "Ik ga dood." En meteen nadat ik dat dacht had ik er vreemd genoeg vrede mee. Het was goed zo. Ik zag niet mijn leven voorbij flitsen, zoals je vaak hoort. Nee, het leek letterlijk alsof ik even een "break" nam van het leven en totaal wegviel terwijl ik nog wel bij bewustzijn was. Ik voelde me gevoelloos, er waren geen emoties meer en ik had vrede met de situatie gezien ik er op dat moment toch vrij weinig aan kon doen. Het moment dat ik van de auto afgegooid werd toen deze tot stilstand kwam kan ik me niet meer herinneren, ik weet ook niet hoe ik op de straat terecht ben gekomen. Het enige wat ik nog weet is dat ik op het ene moment op de motorkap lag van een rijdende auto, en op het andere moment lag ik ineens op straat met een groep mensen om me heen evenals de politie. Wonder boven wonder ben ik er vanaf gekomen zonder serieuze verwondingen; Slechts een flink aantal zware kneuzingen over mijn hele lichaam die ik meteen liet onderzoeken in het ziekenhuis (ik kon niet meer lopen, dus botbreuken waren aannemelijk) en snijwonden. Dat noem ik pas geluk hebben. Het was echter die ervaring die me altijd is bijgebleven, want die staat heb ik nooit meer behaald in mijn leven. Ik was met name verwonderd waar mijn lichaam toe in staat was. Het was alsof ik in een soort extreme staat van zelf bescherming terecht kwam zonder mijn bewustzijn te verliezen - wat, denk ik, later pas wel is gebeurd toen ik van de auto afgegooid werd gezien ik een totale blackout kreeg en daar geen herinneringen meer aan heb. Ook het gebrek aan angst verbaasde me, en nog steeds. Wat aan gaat het effect wat dit op mijn verdere leven heeft gehad? Ik ben ontzettend veilig geworden in het verkeer, soms zeer overdreven zelfs, ondanks dat het ongeluk niet mijn fout was. Ik merk dat ik toch redelijk vaak een flashback krijg naar dat specifieke ongeluk als ik merk dat er een potentiële gevaarlijke situatie kan ontstaan in het verkeer, zoals ergens ineens afslaan of een weg oversteken waar het druk is. Ik heb mijn lichaam en geest op een andere manier leren kennen, en weet waar het toe in staat is en ben hier nog steeds erg verwonderd over. Tevens sta ik nu juist vrij positief tegenover een plotselinge dood: Niet nadenken over het feit dat je dood gaat, zoals bij kanker bijvoorbeeld. En gewoon van het een op het andere moment ineens uit het leven stappen. Daar tegenover staat natuurlijk wel dat ik dit niet per se zou willen, want afscheid kunnen nemen van familie en vrienden vind ik ook heel erg belangrijk zoals ieder ander denk ik zo. Maar.. hoe egoïstisch dit ook is.. Ik zou ook vrede kunnen hebben met een plotselinge dood. En dan met name door het feit dat je niet met de dood hoeft te leven totdat je echt dood gaat.
Hebben jullie soortgelijke ervaringen? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen!
Laatst bewerkt:
