Deel je inzicht!

Al een tijdje zit ik er aan te denken om een topic aan te maken waar iedereen zijn of haar opgedane inzichten kan posten, dus tadaa.

Het maakt niet uit wat voor inzicht. Grappige inzichten, spirituele/universele inzichten, inzichten die je hebt tijdens het wiet roken of trippen, inzichten tijdens meditatie of inzichten gewoon zo uit het niets!

Om af te trappen:

Als ik over m'n achterhoofd wrijf, is het gevoel niet achter me, maar voor me (try it!)

Nu jij!

 

Als wat ik in elkaar aan het lassen te heet wordt, is het hoog tijd dat ik zelf ff afkoel.

 

Mij minder druk maken in dingen die met tijd en een boterham zichzelf oplossen.

 

Het is nu ook niet zo heel duidelijk voor me. Toen ik eens goed high was, was het heel duidelijk. Beetje hetzelfde idee als je tenen bewegen en dan je vingers. Het gevoel is op dezelfde plek (als je er niet bij nadenkt).

Ik heb hetzelfde met eten trouwens. Wel enorme moeite daarmee soms. Dan is het zo verleidelijk om te gaan snacken...

 

Hoe ouder je word hoe belangrijker het is om gezond te eten. Nu is het altijd belangrijk maar ik merk bij mezelf dat mijn lichaam daar beter op functioneert. Zo kon ik vroeger ook makkelijk een nacht overslaan waar me dat nu opbreekt. Vroeger 3 dagen ongezond eten was geen probleem, nu merk ik het dezelfde dag al dat ik wat gezonds moet hebben.

Tijdens blowen heb ik veel na kunnen denken en heb ik vooral inzichten gekregen of mijn communicatie met andere mensen en waarom mensen bepaalde dingen doen en zeggen en waarom dat niet negatief is. Ik vind het lastig om uit te leggen wat ik precies bedoel maar ik zal een poging wagen.

(Jonge) mensen hebben vaak/snel het idee dat de mening van andere een aanval op hun persoon is. In deze wereld is het nu ook weer meer aan de orde dat men door alles beledigd is.
Men hoort niet wat mensen zeggen maar men hoort wat men graag wil horen. Op het moment dat ik me dit realiseerde en in mijn leven kon toe passen werd mijn leven makkelijker. Ik zocht vaak iets achter de woorden van een ander, ik dacht te horen wat ze zeiden zonder dat ze het zeiden.
Nu is dit iets wat ik nog steeds niet altijd goed toe kan passen, mijn gemoedstoestand van dat moment zal daar de grootste rol in spelen, plus het onderwerp waar het over gaat. Als het emotioneel geladen is dan is het vaak al moeilijker om rationeel na te blijven denken.
Ik kan wel zeggen dat ik me vanaf dat moment bijna nooit meer beledigd heb gevoeld. (de voor de hand liggende daar gelaten natuurlijk) Een opmerking die als beledigend opgepakt kan worden is vaak puur een mening van iemand die een andere kijk op iets heeft dan jij. Een andere kijk is niet goed of slecht, het is een middel om je eigen denken te verruimen, en een middel om je eigen mening anders vorm te kunnen geven. Het is een leermoment. Het leven is 1 groot leermoment, je houd nooit op met leren. Het is niet erg om je mening aan te passen, je mening zal je hele leven aan blijven passen aan de dingen die je mee maakt. Zo als het hier staat klinkt het allemaal wel logisch enzo, maar voor mij om dit te weten, en te begrijpen zat een groot verschil en maakte voor mij op psychologisch gebied een grote doorbraak. Sinds dit is de psyche van de mens ook een heel erg interessant onderwerp geworden. Ik vind het heerlijk om mensen te observeren en te zien hoe ze op situaties reageren. Hoe gedrag eigenlijk heel voorspelbaar is. Deels omdat het vast staat in de chemie van je hersenen, je bent geprogrammeerd om bepaald gedrag te laten zien op bepaalde situaties. En deels omdat je een bepaalde persoonlijkheid hebt (iemand die niet met zich laat spotten, iemand die heel naïef is etc) De persoonlijkheid van de persoon tegen wie je praat maakt dat je hetzelfde heel anders moet bewoorden om je woorden op de goede manier aan te laten komen bij die persoon.

Mensen proberen erachter te komen wie hun 'ik' is. Maar je 'ik' is iedere maand weer een beetje anders. je 'ik' verandert mee met de tijd en je ervaringen. Naar jezelf op zoek gaan is een mooi iets maar ik ben ervan overtuigd dat je die nooit 100% kan vinden omdat je 'ik' blijft veranderen. Ik zie dat ook als iets positiefs, verandering is belangrijk en stil staan is funest. Er is geen utopie wereld beeld, het is niet zo dat als de wereld zo doet en zo blijft doen dat we dan eeuwige vrede hebben. We moeten ons blijven aanpassen, er zullen nieuwe problemen komen en oude oplossingen werken lang niet altijd.

Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, ik heb een hoop inzichten gehad op het menselijke gedrag.

 

Je 'ik' blijft veranderen, net zoals de rest van de wereld. Maar wie/wat ziet die verandering? Mensen die er proberen achter te komen wie hun 'ik' is, kijken (als het goed is) niet naar de veranderende 'ik', maar de 'ik' die de verandering ziet. "Je ik" zegt het al. Die laatste 'ik' heb je, die ben je niet.

Dat gezond eten heb ik trouwens ook. Man, ik kon vroeger alles wel hebben en nu merk ik het meteen als ik iets ongezonds eet.

 

Ik bedacht me van de week iets. Vroegah in die goede oude tijd dat ik nog lang vrijgezel was kreeg ik regelmatig de vraag of ik het niet miste om seks te hebben. Maar ja, liever geen seks dan seks met een stom iemand. Dan wacht ik liever even. Als je nagaat dat je binnen een paar jaar (ga ik van uit) een persoon komt met wie je de rest van je leven samen bent (en awesome seks gaat hebben), is die paar jaartjes vrijgezel zijn (en misschien wat minder goede seks hebben) helemaal niet zo erg. Je kijkt er even op een iets andere manier naar. Om die reden heb ik het ook nooit erg gevonden om vrijgezel te zijn. ..In tegenstelling tot een aantal vrienden van mij. Die ik echt nooit begrijp. Maar oké. :P

Nu heb ik dus een beetje een hekel aan mijn werk en ja dat werd groter en uiteindelijk irriteer ik me de laatste tijd aan vrijwel alles. Ik wil eigenlijk ergens anders werken maar ja. Ik ging hier werken omdat ik ervaring op wilde doen en toch niet meteen aan de bak kom als orthopedagoog. Maar toen bedacht ik me dus van de week dat ik maar misschien gewoon naar mijn werk moet kijken zoals ik naar relaties kijk. Ik doe dit nu gewoon even nog en ik zit hopelijk over een tijdje bij een organisatie die beter bij me past dan dit, maar ja, misschien is mijn werk wel minder erg als ik weet dat ik er over een tijdje niet meer werk? Dus eh. Ja dat ga ik nu uitproberen.

Als ik het zo typ klinkt het best wel stom. Maar eigenlijk ben ik gewoon mijn best aan het doen om me niet te irriteren en er nog een tijdje zo veel mogelijk ervaring uit te halen want ondertussen solliciteer ik verder (voor zover dat lukt met mijn hoofd).

 

Wat jammer dat je het niet naar je zin hebt op je werk. Vanaf een scherm is het tegelijk makkelijk en moeilijk om "advies" te geven. Het beste wat ik kan zeggen is maak een plan en houd je eraan.
Als ik het reflecteer op mijn leven neem ik even het voorbeeld van seks. Ik had een lange relatie achter de rug en geen zin om weer vast te zijn. Ik heb een jaar of 2 mezelf uitgeleefd en meerdere avonturen beleefd, en zo ook mijn sexuele voorkeuren ontdekt, herontdekt. In de tussen tijd ben ik weer helemaal happy in een relatie maar die break en lang leve de lol (zonder emoties) was voor mij een welkome verandering.
Ik weet niet of jij het los van elkaar kan zien, werk om nu voorruit te komen en werk waar je daadwerkelijk van geniet. Wellicht dat het leven makkelijker voor je word als dat 2 aparte dingen gaan zijn voor je. Weet je ook zeker dat de plek is die je tegen staat en niet het werk? Omdat je gestudeerd hebt en bang bent om iets anders te gaan doen omdat het voelt dat je dan een aantal jaar voor niks naar school gegaan bent. Dat je een aantal jaar weggegooid hebt van je leven?
Ik heb een studie gevolgd en daar doe ik helemaal niks mee. Maar het werk wat ik heb geniet ik wel volledig van. Ik ben op mijn plek gekomen. Ik zie mijn studie ook niet als verspeelde tijd, zonder die studie had ik andere beslissingen gemaakt en was ik waarschijnlijk niet op de plek uitgekomen waar ik nu ben.

Kunnen we daar dan niet een onderscheid maken tussen je 'ik" en je "ego". En als we dat doen stel ik de vraag of we niet allemaal exact dezelfde ego hebben maar dat je ik er vorm aan geeft. Dan kom ik ook weer terug op het vinden van je ik. Die verandert continu dus is het überhaupt wel mogelijk om je ik te vinden in jezelf.
Als je een andere beschrijving van je ik heb dan hoor ik die graag.

Heeft er iemand wel eens nagedacht over tijd? Ik heb daar al heel wat uurtjes in zitten en het fascineert me onwijs. Helaas heb ik gemerkt (ook na lsd trips) dat de Nederlandse taal veel te weinig woorden bevat om me op bepaalde onderwerpen goed uit te kunnen drukken. Ik kan mijn punt gewoon niet maken met de woorden die ik tot mijn beschikking heb.
Dat vind ik ook het grootste nadeel als de trip uitgewerkt is, ik voel me dan weer zo bekrompen.

 

Het werk wat ik nu doe is niet per sé waar ik voor gestudeerd heb. En hetgeen waarvoor ik gestudeerd heb is juist hetgeen wat ik echt het allerliefste wil doen. Maar het is moeilijk om daar terecht te komen, dus de ervaring die ik nu op mijn werk opdoe is mooi meegenomen.
Op zich is het best leuk werk, maar ik vind de werktijden echt heel kut en de organisatie is alleen maar uit op geld verdienen. Dat werkt niet als je zelf juist uit bent op het helpen van kinderen en ouders. Aka. de eeuwige discussie in zorg en welzijn: geld vs. goede hulpverlening.
Ik wil ook werk waar ik van kan genieten. Ik hoef helemaal niet veel geld te verdienen of zo, als ik het maar leuk vind. Je moet iets doen wat je leuk vind en verder maakt het allemaal niet zoveel uit. Maar ik doe niet iets waar m'n hart ligt momenteel en dat moet ik zien te accepteren I guess. (En ondertussen solliciteer ik verder dus in dat opzicht doe ik wat ik kan.)

 

Ik denk dat je tussen 20-25 veel bezig kan zijn met de dingen die jij belangrijk vindt in je leven, en dat is wat mensen bedoelen met 'zichzelf vinden' denk ik? Wel een mooie gedachte vind ik, hoe jij het beschrijft. Maar ik moet wel zeggen, dat weggaan uit mijn vertrouwde omgeving met alle mensen die ik ken, voor een paar maanden, wel heeft geholpen om na te denken over wat ik wil. Wat blijft er van je over als al je patronen en sociale structuren ineens een beetje wegvallen?

 

Dat onderscheid kan wel gemaakt worden, maar welke definities hanteer je dan?

Ik zie het gewoon simpel. Bewustzijn is je echte ik, maar dan wel ongeconditioneerd bewustzijn of: puur bewustzijn. Wanneer bewustzijn geconditioneerd wordt door middel van identificatie met gedachten, ontstaat het ego, oftewel de 'ik' die we denken die we zijn. Het ego is echter een valse 'ik', omdat het geen continu bestaan heeft. Het is een tijdelijke gedachtevorm. En het blijft te allen tijde puur bewustzijn die bewust is van de ego 'ik'. Daarom zeg je ook 'mijn' ego en 'mijn' lichaam. Je hebt deze dingen, je bent het niet. Jij bent dat wat ze ziet komen en gaan, terwijl jij altijd hetzelfde blijft.

Je kan jezelf (je echte zelf) niet vinden als een soort object of gedachte, omdat jij het zelf bent die kijkt/zoekt. Op dezelfde manier dat een mes zichzelf ook niet kan snijden en een oog zichzelf niet kan zien (trademark Alan Watts )


Wat ik denk over tijd: het is een mythe. Een hardnekkig geloof. Tijd "bestaat" alleen als concept. Niemand echter heeft ooit het verleden of de toekomst meegemaakt. Je kan niet werkelijk naar het verleden en je kan niet werkelijk naar de toekomst. De werkelijkheid is nu, altijd en voor eeuwig.

 

Een beetje je globale zelf vinden dus eigenlijk? Met details die blijven veranderen waardoor je ik toch steeds anders is.
Om daarop door te gaan vind ik het zelf uitermate jammer dat pubers zo gepusht worden om een opleiding te volgen. Op dat moment wist ik het niet, ik ben een jaar gaan werken en daarna een fotonica opleiding gaan volgen onder het mom van, dit lijkt mij het leukste.
Nu ik 30 ben (en ook de jaren hiervoor) merk ik dat ik andere beroepen vele male toffer vind. Zo zijn er 3 richtingen waar ik nu zou tussen twijfelen om te kiezen. Astronomie, iets met de menselijke psyche of automonteur. Het ligt allemaal niet echt dicht bij elkaar haha. Maar dat zijn wel de vlakken waar mijn interesse op dit moment liggen. De werking van het heelal, hoe het allemaal ontstaan is etc, daar weet ik veel vanaf. Ik baal er alleen van dat ik de wiskundige kant ervan niet kan volgen. Bepaalde artikelen lezen word voor mij dus erg moeilijk en frustrerend omdat ik het simpelweg niet (goed) kan volgen.
Als mijn mooie wagentje naar de garage moet dan mag ik altijd mee kijken en helpen om hem te maken (in zoverre als dat binnen mijn kunnen ligt) en ik vind het onwijs leuk.
En de menselijke psyche is ook onwijs interessant om zoveel redenen. Redenen die andere mensen juist weer een argument vinden dat het saai is.

Ik zal niet voor deze beroepen gaan studeren, ik heb een huis en een leven en geen tijd en geld om me hier nu in te verdiepen. Ik heb werk waar ik me prima vermaak (van mijn hobby's mijn werk gemaakt) dus je hoort me verder ook niet klagen.

Dus conclusie: Mensen moeten veel meer tijd krijgen om te beslissen wat ze de rest van hun leven willen, want op je 20ste ben je te jong en heb je te weinig tijd gehad om de wereld een beetje te ontdekken en om zelf stabiel in je schoenen te staan.

Ik zou het zelf persoonlijk doodeng vinden om uit mijn vertrouwde omgeving weg te gaan. Ik vind het erg knap dat mensen dat kunnen en wellicht dat ik ook wel een beetje jaloers ben op de mensen dit het kunnen. Het klinkt wel als iets waar je veel aan kan hebben.
Hoe heb jij het ervaren, zat er geen angst bij je om alles achter te laten? Wat zijn de belangrijke dingen die je geleerd/gevonden hebt? (mits je dat wil delen natuurlijk)

Ik hoop dat je niet te lang hoeft te wachten met de job die in je hart zit. Zoals ik het lees klinkt het allemaal niet erg fijn als geld een grotere rol speelt in de zorg dan de zorg zelf. Je wil graag mensen helpen maar het word je onmogelijk gemaakt.

 

Mooie beschrijving, ik ga dit eens even goed in laten zinken en onder het genot van een joint eens wat meer tijd besteden om hier over na te denken. Er is zich momenteel ook een fantasie in mijn hoofd aan het afspelen dus ik weet niet wanneer haha. (soms heb ik daar even een paar weken last van, dan kan ik aan bepaalde dingen denken en de emoties voel ik dan in mijn lichaam en dat kan best verslavend werken, ook daar speelt een joint roken een grote rol om die emoties en fantasie een stuk verder uit te buiten dan dat ik helder zou zijn, ik kan ook makkelijk een uur eerder naar bed gaan alleen om te denken)

Ik ben er heilig van overtuigd dat het concept tijd nog een keer anders gaat zijn. Of dat we een nieuw woord krijgen voor wat we straks weten wat tijd is en tijd blijft bestaan onder het mom van hoe we het nu kennen.
Tijd is afhankelijk van degene die het ervaart (mens, eendagsvlieg, photon, berg etc). De betere omschrijving van tijd is denk ik het ouder worden van dingen. Of niet eens zozeer ouder worden, maar het veranderen en aanpassen van dingen tot ze op/uitgeput zijn. Hoe verder van de aarde en hoe sneller je reist heeft invloed op tijd. Tijd is dus niet echt een constante, het hangt af van variabelen. Tijd is dus geen natuurwet maar een noemer die wij hebben gegeven aan het veranderen (ouder worden) van dingen.
Ik vind het zo lastig om het te verwoorden hoe ik het in mijn hoofd snap. Zoals ik het nu opgeschreven heb vind ik het dus ook niet helemaal kloppen. Als ik een beter omschrijving kan geven dan laat ik wel wat van mezelf horen.

Zwarte gaten zijn ook machtig mooi. Ik hoop dat ze leiden naar een nieuw universum. Dat zou voor mooi de mooiste theorie zijn als die waar blijkt te zijn.
En ik hoop ook nog een keer in mijn leven een supernova te mogen zien me eigen ogen (wel genoeg afstand natuurlijk zodat onze kleine brok steen niet zijn ozonlaag verliest etc.)

 

Ik ben het helemaal met je eens dat er te vroeg een studiekeuze gemaakt moet worden, en ook dat scholieren en studenten te veel gepusht worden om binnen de 'gewoonlijke' paden te blijven en dat ook nog eens zo snel mogelijk te doen, met zo min mogelijk kosten of schulden, en dan ondertussen zo veel mogelijk ervaring opdoen in hun werkgebied en jezelf optimaal te ontwikkelen. Er zijn heel veel opties en keuzes en tegelijkertijd weinig vrijheid. En dat terwijl je zelf nog lang niet altijd begrijpt wat je wil, en dan bedoel ik wat je écht wil.

En ja, dat was wel even eng, maar het was maar voor 4 maanden, plus ik had wel wat vastigheid omdat ik bij een gezin thuis woonde (als au pair). Het voelde soms een beetje raar en leeg, maar tegelijkertijd had ik óntzettend veel tijd om te lezen, te mediteren, na te denken, alle musea die er waren door te struinen, veel te wandelen, et cetera. Ik had wel vrienden daar, maar minder sociale druk (als ik het zo mag omschrijven) dan in mijn leven thuis. Minder verwachtingen, of misschien voelde ik die wel gewoon minder. En ik had geen internet op m'n telefoon (bewust), dat was ook lekker.

Wat ik ontdekt heb is dat het niks voor mij is om bij een gezin thuis te wonen (ha-ha!) maar dat ik het heerlijk vind om in een grote stad te wonen, om alleen naar musea te gaan, dat ik écht van technofeestjes hou, dat ik niet zo gauw mensen vertrouw maar wel makkelijk praat, dat ik eigenlijk heel goed op mezelf kan zijn en mijn eigen beslissingen kan maken. En je krijgt vanzelf meer zelfvertrouwen als je veel dingen alleen of met onbekende mensen doet.

Even apart van dit bedacht ik me van de week weer eens iets. Ik vind het zwaar om me rot te voelen, tenminste dan heb ik het echt over meer dan een rotdag (die kan ik nog wel uithouden). Ik weet wel dat het gewoon over gaat maar soms kan ik dat niet uitstaan. Dus vrijdag was ik aan het mediteren en bedacht ik me dat ik misschien wel gewoon heel ongeduldig ben. Ik vind het zonde van mijn tijd om me kut te voelen. Er zijn veel leukere en betere dingen te doen in het leven dan je kut voelen. Doordat ik me zo rot voelde lukte het solliciteren bijv. niet. Dus het feit dat ik me zo kut voel zorgt er voor dat het langer duurt voor ik bij mijn doelen ben. En daardoor word ik er ook boos van, en dan duurt het alleen maar langer en wordt het erger.
Maar toen dacht ik, wat nu als ik deze kutdagen ook nodig heb om uiteindelijk te komen waar ik wil/moet/hoor te zijn? Dan kan ik nu wel heel boos op mezelf zijn maar eigenlijk maakt het dan niet uit want ik moet er toch doorheen. En eigenlijk luister ik dan alsnog niet naar wat ik eigenlijk nodig heb, en dat is gewoon chillen in bed met een serie in plaats van mezelf zitten opvreten achter de computer om toch te proberen een brief te schrijven.
Dus de conclusie: misschien heb ik gewoon wat meer geduld nodig.

 

Echt belachelijk dit maar ik begrijp je de laatste tijd echt goed.

Het is wel geruststellend om te bedenken dat ik mijn gedachten niet ben, maar dat ik ze heb, en dat ze ook weer weggaan. Ik dacht dus laatst: Als ik bang ben om te falen komt dat voort uit dingen die in het verleden zijn gebeurd. Maar als ik op dit moment iets ga doen wat ik nooit eerder heb gedaan, dan bestaat nog steeds alleen dit moment. Dat heeft niks te maken met wat er vroeger allemaal is gebeurd (toch?), want dat bestaat eigenlijk niet meer, alleen in mijn herinneringen. Dus dan kan ik toch beter blanco de activiteit in gaan zonder angst, want waar is dat dan nog op gebaseerd? Mijn gedachten voorspellen wel dat het verkeerd gaat maar dat weet je eigenlijk niet..
Ik weet niet of ik door deze gedachtegang ineens wel een presentatie kan geven zonder blackout maar het was maar een idee.

 

Absoluut. Je bent absoluut vrij van je verleden want je verleden is slechts gedachten die je nú hebt. Jij bent hun realiteit, zij zijn niet jouw realiteit. Waarom? Omdat jij blijft wanneer zij verdwijnen. Jij bent dat wat hun begin en einde ziet.

Elk moment is dus een kans om compleet opnieuw te beginnen. Wat dat in de praktijk toch vaak lastig maakt, is dat ondanks het inzicht dat je in je kern losstaat van alles wat zich in tijd afspeelt, je wel - zoals Eckhart Tolle dat heel mooi noemt - een pijnlichaam hebt. Dit kun je zien als de wortel die onder gedachten en oppervlakkige emoties zit. Die laatste ben je je normaal bewust van, maar de rauwe kern van het ego zit veel dieper en is meestal weggeduwd in het onderbewuste zodat we er geen last van hebben. Tenminste, dat denken we. Om deze reden is meditatie juist zo belangrijk. Dit haalt het onderbewuste pijnlichaam omhoog naar je bewustzijn, waar het geheeld kan worden waardoor het terugkeert naar zijn oorspronkelijke staat van puur bewustzijn.

Het is allemaal lachwekkend simpel, letterlijk te simpel voor het verstand. Je kunt het proces van heling niet (intellectueel) begrijpen, je kunt het alleen zien (inzicht) en vervolgens zijn.

 

Dit komt mij ook heel bekend voor en hier heeft weed mij wel heel erg mee geholpen.
Ik was er vroeger ook erg goed in om mezelf depri te praten, of verder mezelf erin te praten. Al vanaf voor mijn 10de liep ik bij mijn eerste psychiater, dat heeft geduurd tot mijn 22ste. Ik was het spuugzat dat mensen om me heen blij en gelukkig waren en dat iedere dag een strijd moest voeren om niet depri te zijn. Het is toch godverdomme niet meer dan normaal om jezelf fijn te voelen, dat hoort toch geen strijd te zijn. Ik was het zo beu om daar iedere dag mee bezig te zijn, wat alleen maar erger werd doordat ik boven op mijn depri gevoelens ook nog eens geïrriteerd raakte en jaloers op andere mensen, en mijn eigen gevoelens.
Weed heeft mij heel veel aan het denken gezet en op een gegeven moment is er bij mij een knop om gegaan. Van de een op de andere dag besloot ik om gelukkig te worden, dat is ook de dag dat ik kan zeggen dat ik echt wel wat egoïstischer ben geworden. Ik heb nu af en toe nog steeds wel een dipje, maar mijn leven is vanaf die dag een goede weg in geslagen. Ik liep niet meer bij een psychiater, want dat had toch geen nut naar mijn mening.
De verandering zat in mezelf, en wat ik tegen mezelf zei. (op dat moment zou ik dat niet vinden maar nu ik er achteraf op terugkijk kan ik wat dingen een stuk beter zien en beschrijven)
Weed heeft de grenzen in mijn hoofd weggehaald en zo dus ook hoe ik volgens de norm van de maatschappij moest zijn. Toen dit wegviel was ik geen goed en kwaad of fout en slecht maar slechts mezelf en had ik geen verwachtingen meer waar ik naar op moest leven. Ik ben mezelf en is iemand het daar niet mee eens dan mag hij me negeren en worden we geen vrienden. Even goede vrienden om het zo maar te zeggen. Jij laat me in mijn waarde en ik in de jouwe.
Ik beslis niet over jou, en jou niet over mij.

Ook dit klinkt allemaal weer zo "spreekwoord aan de muur" achtig. Maar ze zijn er niet voor niks denk ik dan.
Op het moment dat ik mijn leven in de hand nam en alleen maar deed wat ik zelf wilde wanneer ik zelf wilde, dat is het moment waarop ik ging leven. Daar voelde ik ineens ook waar mijn passie's in het leven lagen en wat voor mij belangrijk was.
Ik wil mensen dit gevoel zo graag ook geven.

In mijn naaste omgeving zie ik vrienden die zichzelf tegenhouden. Ik had het er over met ze terwijl ik aan de lsd zat. Mijn ogen schoten letterlijk vol van tranen om te horen hoe ze zichzelf tegen werken in het leven en hoe ze niet hun passie achterna gaan. Door het simpele feit omdat ze bang zijn te falen. Ze vinden iets leuk en als ze falen dan moeten ze het opgeven voor hun gevoel, dus beginnen ze er liever niet aan.
Ik zie dat heel anders, falen is een woord dat verbannen zou moeten worden. Men faalt niet, men leert. En van leren krijg je ervaring en kun je dingen steeds beter doen. De angst is om te falen is voor veel mensen een motivatie om nooit te beginnen aan dingen die ze leuk vinden.


Ongeduldig zijn is een emotie die ik ken haha. En ik kan me er ook heel goed in vinden dat het een emotie is waar je je rot door gaat voelen. Je wil iets, je kan het op dat moment niet krijgen, het ligt niet in jouw hand, je hebt er geen controle op en dus voel je je kut. Ik heb zelf heel graag dingen in de hand en zodra ik afhankelijk word van andere voel ik mezelf al kriebelig worden. Dingen niet kunnen doen op het moment dat ik het wil doen zorgt dus voor frustratie.

Op het moment begint het bij mij weer een beetje met mijn wagentje. Ik wilde mijn velgen stoeprand schade vrij gaan maken. Ik had alles al behalve de plastidip. Toen besloot (ook een beetje mijn schuld door de muziek te hard aan hebben staan) dat mijn remblokken op waren en ik 2 remschijven omgetoverd had naar lp platen. Dat gefixt en vervolgens gaat mijn koppeling een maand later stuk, dat in 2 maanden kunnen betalen en nu afgelopen maand de apk. Alles was redelijk goed, maar ik moest 3 nieuwe bandjes hebben, mijn banden zijn groter dan de normale band dus ipv van 20 euro per band was ik nu 75 per band kwijt (kon veel duurder hoor haha). Een remklauw moet nog vervangen worden, de uitlaat de druklager en 2x vering. Dat kan allemaal in de loop van het jaar gebeuren. Remklauw heb ik al een stuk goedkoper kunnen vinden.
Maar om een verhaal kort te maken, de reparaties zijn over en nu wil ik dus verder gaan. Maar ik kan niet en moet nog wachten grr. Het geld is even op nu. Ik ga volgende week nieuw knipperlichtjes halen , dat kon nog net.
Maar nu zit ik dus in mijn hoofd te denken wat ik thuis heb en niet nodig zodat ik dus die bussen plastidip kan gaan halen. Want ik wil die velgen nu eindelijk eens gaan doen! Zo ongeduldig ben ik dus dat ik andere dingen weg wil doen om dit maar een maandje sneller te kunnen doen. Ik ga het niet doen maar ik ik irriteer me wel aan mezelf dat ik het nu wil doen, en ik me daar dus kriebelig over voel.

Mijn verhaal is denk ik weer lang genoeg op het moment, groetjes!

 

Als iemand zegt dat de muziek van een film of game perfect bij de sfeer van die film of game past, dan denk ik: de muziek ís toch de sfeer? Letterlijk... Waar en wat is die zogenaamde sfeer, naast de beleving van de muziek (en het beeld)? Ik heb het nog nooit gevonden of gezien, dus waarom zou ik dan zeggen dat de muziek er perfect bij past!? Waarom twee dingen maken van een ding!?

Taal is achterlijk...

 

Muziek maakt deel uit van de sfeer, het is niet per se de sfeer. Sfeer is beeld en muziek, maar er is meer dan dat..

 

Dat is de algemene gedachte/concept van sfeer ja: dat onder andere muziek deel uitmaakt van iets genaamd 'sfeer'. Maar is er een echt iets, een echt 'ding' in je directe ervaring te vinden genaamd 'sfeer'? Taal impliceert van wel, maar dit is een totale abstractie van wat we ervaren. Maar door de manier waarop taal dit concept behandelt denken we dat sfeer een concreet iets is dat we ervaren. We bedenken taal en laten ons door die eigen creatie geloven in iets dat we zelf bedacht hebben... Als concept is 'sfeer' weldegelijk een nuttig iets, omdat we zo een meer overkoepelend iets beschrijven dan alleen het aspect beeld of geluid van onze beleving. Zo beschrijven we dan het totaal van onze beleving. Maar dat betekent nog steeds niet dat sfeer in onze ervaring is te vinden als een echt op zichzelf staand iets. Het is een interpretatie van onze beleving, niet een deel ervan. Dus hoe kun je zeggen dat de muziek perfect bij de sfeer past? De muziek bepaalt (mede) de sfeer. Als deze muziek er niet was geweest, was het niet die sfeer/totale beleving geweest.

Op deze manier maakt taal iets onnodig ingewikkeld vind je niet? Als manier van interpretatie creëert het dingen die er niet zijn, maar behandelt deze dingen vervolgens wel alsof ze er echt zijn.

 

Ik denk niet dat het per sé aan taal ligt, maar dat het gewoon geen handige uitspraak is. Je kan niet zeggen dat muziek goed bij de sfeer past als muziek onderdeel is van de sfeer. Of je zou moeten zeggen dat de muziek goed bij de rest van de sfeer past... of zo. Maar sfeer is inderdaad iets vrij abstracts, of nouja, niet heel tastbaar.

 

Je zou misschien het soort gelijke bij eten kunnen zeggen. Een appel is ook maar een verzamelnaam van allerlei verschillende soorten sensaties, veel verschillende soorten stoffen, textuur, water percentage, kleur en zelfs temperatuur beinvloeden de 'sfeer' hoe jij die appel beleefd. Ik denk dat wanneer je zegt dat bijvoorbeeld de sfeer goed is de verschillende aspecten goed op elkaar inspelen, er is een 'vibe' en een bepaalde 'flow'. Het specificeren wat nu een goede vibe is, is natuurlijk subjectief want smaken verschillen.

 

Ik stond er net even bij stil dat een collega van me vandaag super negatief over echt alles was (het werk, mensen waarmee wij te maken hebben in ons werk, hoe slecht dingen geregeld zijn bij ons in het bedrijf, enzovoort), waarop ik zei dat je met daarover klagen echt alleen maar jezelf hebt te pakken, ook al zijn deze dingen waar. Hij zei dat hij dat wel wist, maar toch door wou klagen. Dit deed me eraan denken dat ik dit zelf ook geregeld doe, misschien een stukje minder extreem maar toch.

Is het dan niet zo dat je beter alles in je leven met liefde kunt beschouwen? Ik bedoel, moet je beslist iemand mogen of iets leuk vinden om het je liefde te geven? Ik ben hier de laatste tijd mee aan het experimenteren en gek genoeg is het nog relatief makkelijk om (domweg) van mensen en situaties te houden, ongeacht of ik ze mag/leuk vindt. Wanneer is het idee ontstaan dat liefde pas gegeven mag worden, wanneer we iets of iemand écht leuk vinden? Want wanneer we niet van iets houden, dan moeten we het wel haten en wie lijdt daar steeds onder? Zo zijn er een paar mensen op mijn werk die ik echt niet mag, maar ze gaan zitten haten treft toch echt voornamelijk mijzelf.

Hoe denken jullie hierover?

 

Hier moet ik je wel gelijk in geven. Als je iemand niet mag ga je door die persoon te haten een bepaalde druk bij jezelf leggen die later een stresspunt kan worden. Als je het kan accepteren voor jezelf dat die persoon jou niet ligt en die op zich toch liefdevol kan behandelen bv in teamverband dan vind ik dit een mooie prestatie voor jezelf.

 

@Mindless, het idee vind ik mooi en in het dagelijks leven kan ik me er goed in vinden. Dat is denk ik ook het in perspectief plaatsen van wat je van iemand vindt. Soms vind ik iemand niet zo, maar ja, dat is dan gewoon een klik die je niet hebt, die persoon is vast heel leuk voor iemand anders.
Maar als het gaat om echt heftige negatieve seksistische of racistische uitspraken, dan vind ik het een stuk lastiger om iemand met liefde te behandelen

 

Het in perspectief plaatsen is inderdaad zo belangrijk. Ik had het hier eerder vandaag nog met mijn zusje over. Toen kwam hier even een extreem voorbeeld van ter sprake, namelijk: Donald Trump. Wij vinden Trump als persoon een idioot en onuitstaanbaar. Kijk je echter (heel wat) verder dan dat, dan is Trump als een soort katalysator voor bewustwording. Rond het hele fenomeen Trump (en politiek in het algemeen) hangt een enorme onbewustheid. Maar uit onbewustheid groeit bewustheid. Dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening en hoef je het ook helemaal niet mee eens te zijn, maar ik denk dat bewustheid komt wanneer onbewustheid gezien wordt. In het voorbeeld van Trump kan dus gezegd worden dat bewustwording in een stroomversnelling komt. Aan de oppervlakte gebeuren er hele nare dingen in deze wereld, maar uit die narigheid kan het besef groeien van waar zijn we nou eigenlijk helemaal mee bezig? De politiek in bijvoorbeeld de VS begint zo langzamerhand een belachelijke parodie van zichzelf te worden.

Maar mijn punt was dus eigenlijk dat als je op zo'n manier naar je ervaring kijkt (inclusief de mensen die daarin deelnemen), dan kun je het goede zien in iets dat aan de oppervlakte in jouw ogen compleet verkeerd is. Wie weet bespreken we in het hiernamaals onze ervaring op aarde en kloppen we Trump op zijn schouder (hebben zielen die?) dat hij zijn rol als idiote president zo goed heeft gespeeld. Zo'n perspectief is veel breder dan het beperkte 'ik mag hem niet, dus ik haat hem.' En het stelt je meer in staat om dat te accepteren waar je persoonlijk misschien een hekel aan hebt. Accepteren is misschien ook een betere benaming dan liefhebben.

 

veel zitten maar evenveel bezig zijn, al zittend ook, verlicht mijn lijden

 

Dat doet me aan een situatie denken dat ik nog kind was.

Mijn zus zei dat ik mijn hand op de kachel moest leggen, die was natuurlijk niet meer warm. Ik naief als ik nog steeds ben, doe dat vervolgens ook. Uiteraard duurde het niet lang voor ik door had dat mijn hand aan hetbverbranden was. In tranen riep ik: Altijd blijven lachen!

In ongeveer dezelfde categorie heeft ze me zo ook een keer overgehaald om een "bot" mes over mijn hand te halen, het is spijtig om te zeggen dat ik niet geleerd had van het kachel incident.

Verder is ze een tof wijf!

 

De mensheid is een plaag.
Wij vervuilen deze planeet
We roeien dierensoorten uit
We maken elkaar af

Wij horen hier niet.
Als het aan mij lach zouden we massaal zelfmoord plegen om deze bijzondere planeet te redden.

 

When nothing goes right, go left.

 

Idd als alle amerikanen dat nou is hadden gedaan.

 

Hah die gaan sowieso right, scherp right, of nog scherper right.

 

Hellaas wel ja :P

 

ik ben nu al een paar weken slechts een maal vroeg in de dag aan het eten, met zeker genoeg eiwitten, calcium
daarna maak ik een plan voor mijn pretpillen avond
dit werkt want ik heb die hele dag geen honger en geloof het of niet, ik ben aan het afvallen sinds het eerst in jaren

 

@ Mindless. Daar heb je misschien wel gelijk in. Door deze bizarre situatie worden veel mensen veel bewuster van veel zaken waarvoor ze zich hiervoor niet interesseerden. Of is dat alleen in mijn social media bubble?

 

Is wel een heel ongezonde manier van afvallen...

 

ongezond minstens ja;
maar ik weeg 30 kg te zwaar en dit geef ik toch wel even voorrang

 

Ik ben 40kg afgevallen door maar 1 maaltijd perdag te nemen en te sporten.
Ook leuk om te proberen .