6 februari, 2019.
22:31
Ik zit op mijn computer een beetje te scrollen in mijn archieven, op zoek naar een DMT tripreport die ik jaren geleden heb geschreven. Op de achtergrond speelt Keanu Silva - Children. Op dit forum was er toch blijkbaar wat vraag naar, en wil ik deze dus graag ook hier online gaan zetten.
Terwijl ik een zoekactie opzet, lees ik ondertussen ook andere oude reports door die ik in het verleden geschreven heb.
Ik schrik eigenlijk met name van mijn roekeloosheid in die tijd met psychedelica; zeker als ik een report tegen kom over een bad trip die ik heb meegemaakt, waar ik in alle eerlijkheid beschrijf hoe ik zomaar even rond de 700 á 800 ug aan LSD achterover tik op een feestje.
Ongelofelijk dom natuurlijk, niet heel gek ook om dan te lezen hoe ik mezelf in een andere dimensie lanceer en ervaar hoe mijn lichaam zich aan het uitschakelen is. Hoe ik voel dat mijn hart het opgeeft en uiteindelijk zie hoe ik in een doodskist begraven word in de grond.
Als ik eenmaal mijn DMT tripreport tegenkom waar het allemaal over gaat, moet ik vooral grinniken over hoe ik alles op papier heb gezet. Voor de goede orde: Ik was 17 toen ik dit schreef. Het report zit vol spelfouten en irritant opgestelde alinea's, dus ik weet ook heel goed dat ik nog het een ander moet perfectioneren aan dit report.
(Geschreven op 7 februari, 12:05: Als ik toch geweten had dat ik hier een paar uur mee bezig zou zijn..)
Terwijl ik mijn report doorlees ervaar ik de hele belevenis ook weer opnieuw. Ik zie weer terug wat ik toen heb gezien, en ik voel alles weer. Ik word bijna jaloers mijn jongere zelf.
Een van de "talenten" die ik heb is dat ik mijn dromen en trips altijd tot in detail kan herinneren, en dit dus goed kan omschrijven op papier. Op deze manier lijkt het dus ook net alsof ik weer in die kamer zit, en de DMT tot mij neem. Tevens komen ook weer oude herinneringen naar boven waar ik een tijdlang niet over nagedacht heb.
Ik hoop heel erg binnenkort een mooi moment te vinden om weer opnieuw DMT te gaan gebruiken, en een nieuw report te kunnen schrijven over mijn ervaringen.
Het kriebelt weer.
Seconden van glas.
"As our self and time lose their boundaries, space becomes vast. Like time, space is no longer here or there but everywhere, limitless, without edges. Here and there are the same. It is all here."
21 april, 2013.
Ik hoorde 2 jaar geleden voor het eerst over DMT. Een toenmalige vriend van mij was er heel enthousiast over, en vertelde ook in volle geuren en kleuren hoe fijn het wel niet was.
Op dat moment had ik nog geen enkele ervaring met enige vorm van psychedelica, zelfs geen truffels, en ik weet nog dat ik psychedelica voordat ik er kennis mee maakte ook zeer heb onderschat.
Gaf mij maar een pil en ik was tevreden, uppers? Dat was helemaal voor mij. Ik had eigenlijk ook totaal geen interesse in psychedelica, omdat ik me meer bekommerde om iets voelen dan iets te zien.
Echter probeerde ik een jaar later toch voor het eerst een psychedelica, dit was LSD.
Ik wist niet zo goed wat ik ervan kon verwachten, ik had erover gelezen, maar verwachtte niet dat het veel met mij zou doen. Ik nam een zegeltje, en die nacht heeft mij zo’n intense trip gegeven, dat ik sindsdien echt gek ben op psychedelica. Ik experimenteerde later nog meer met andere psychedelica, en dit heeft mij veel openbaringen gebracht, veel problemen opgelost en mij een hele andere kijk op het leven gegeven.
Sindsdien ben ik ook zeer geïnteresseerd geworden in het verkennen van mijn eigen bewustzijn, en vind ik het nog steeds bijzonder hoe weinig wij eigenlijk over onszelf weten.
Ik heb het dan niet over de "jij" in het dagelijks leven, maar over jouw bewustzijn, alles wat jij bent.
Ik geloof er namelijk heilig in dat wij allemaal een stuk zijn van het universum, energie, en slechts lichamen te leen hebben voor de zoveel jaren. Of er leven na de dood bestaat? Misschien.
Ik denk in elk geval niet dat iemand volledig dood gaat wanneer zijn of haar lichaam komt te overlijden, maar dat de energie altijd blijft voortbestaan omdat diegene een deel is van alles om ons heen, het universum, ook al zal de identiteit wel verloren gaan.
Ik vind dit heel interessant om te onderzoeken, uit te vinden wát en wie ik nou eigenlijk ben, en dáárom vind ik psychedelica zo leuk.
Vele keren heb ik LSD geprobeerd en enkele andere vormen van psychedelica, en meer en meer raakte in geïnteresseerd in DMT. Wat doet het met je? Hoe gebruik je het? Hoe ervaren mensen het?
Ik heb veel mensen uitgehoord over hun ervaringen met DMT, ik heb verhalen gelezen, research gedaan, films gezien, documentaires bekeken. En in verloop van tijd heeft dit stofje zich weten te nestelen op nummer 1 van mijn lijst van “wat ik nog allemaal in mijn leven wil meemaken.”
Het scheen zó bijzonder te zijn, zó mooi te zijn, dit moest ik een keer meegemaakt hebben.
Op mijn research na, had ik niet echt serieuze plannen om het te doen op korte termijn; De tijd bracht me er wel dacht ik altijd.
En dat heeft het dus ook gedaan, want dit weekend, heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe favoriete psychedelica: DMT.
20 april 2013.
Mijn trein arriveert op het station.
Ik zou dit weekend gezellig naar Pepijn & Anna gaan, ook omdat Pepijn een broek van mij zou krijgen, dus die kon ik gelijk mooi meenemen.
Het was lekker weer buiten, de zon scheen, het waaide ietwat, maar het was verder heerlijk. Ik had een jurk aan en bereidde me voor op een gezellig weekend.
Dat ik überhaupt iets zou gebruiken dit weekend, was ik eigenlijk helemaal niet van plan.
Ik doe mijn oordopjes in mijn zak en loop de trap af en wanneer ik beneden ben zie ik Pepijn en Benjamin al op mij wachten. Grote zonnebril op hun neuzen, en ik loop richting hen.
We zeggen elkaar gedag, geven elkaar een knuffel en lopen gezamenlijk naar het huis van Pepijn en Anna.
Eenmaal bij het huis van Pepijn en Anna aangekomen, zie ik dat ook Linde er is.
Ik geef Linde en Anna ook een knuffel, trek mijn schoenen uit, en met zijn allen gaan we zitten op het grote matras dat is neergelegd in de woonkamer. Het voelt fijn om iedereen weer te zien!
Pepijn zet wat muziek aan en Benjamin loopt af en toe naar buiten om een sigaret te roken.
Als op een gegeven moment begint ook mijn lichaam te zeuren om nicotine ga ik met Linde en Benjamin op de bank buiten in de zon. De zomer komt eraan!
Ik zit een half uur met Benjamin en Linde buiten, en Benjamin kondigt aan dat ze met zijn 2en weer richting huis gaan om nog een was te draaien en te koken. We lopen met zijn 3en naar binnen en zeggen elkaar gedag.
Pepijn vraagt aan mij of ik blijf eten, en dat vind ik eigenlijk een erg goed plan. Ik blijf dus wat langer vandaag.
Als Pepijn en Anna hun haren aan het bleken zijn, zit ik een beetje naar de tv te kijken, en ineens stelt Pepijn voor om DMT te gaan doen vanavond en vraagt of ik mee wil doen.
Ik moet hier even goed over nadenken, want, het schijnt heel heftig spul te zijn. Ben ik daar wel klaar voor? Ondanks alle ervaringen die ik al met psychedelica heb? Durf ik dit wel aan?
Ik ben met name heel bang dat ik in paniek zal raken, omdat ik een jaar geleden teveel LSD heb genomen, te hard ging, in paniek raakte en in een bad trip belandde.
Ik heb hier echt een hele nare ervaring aan over gehouden, en sindsdien ben ik altijd wat huiverig gebleven. Want, stel dat het weer gebeurt? Deze bad trip heeft mij toen der tijd echt heel veel angst aan gejaagd, dat wil ik niet nóg een keer meemaken.
Ik ben echter wel heel nieuwsgierig, en uiteindelijk zeg ik toch ja. DMT is iets wat ik al een jaar ontzettend graag wil doen, maar het is er nooit van gekomen.
Ik vertel er wel bij dat ik heel bang ben dat ik het verkeerd ga doen en het wellicht niet goed zal kunnen inhaleren, vanwege een slechte ervaring met Salvia die ik heb meegemaakt.
Ik word gerustgesteld en we gaan het gewoon proberen.
Tegen de avond trek ik mijn schoenen aan en we gaan met de auto richting Duke om de DMT op te halen. We stappen de auto in en binnen 10 minuten zijn we bij zijn huis aangekomen.
Anna vertelt in de auto dat zij zelf ook veel moeite heeft met het inhaleren en koopt voor zichzelf een pakje sigaretten, zodat haar longen er wat gewend aan raken.
Eenmaal bij Duke aangekomen parkeren we de auto, lopen we een aantal trappen op en komen uiteindelijk bij hem aan, geven hem een knuffel, en nemen plaats in een aantal fatboys.
Ik ken Duke wel, maar ik heb zijn huis nooit gezien. Het huis heeft grote ramen, een keuken, toilet en badkamer allemaal in een grote ruimte. Tevens heeft het zwarte vloerbedekking en is er een grote vrouw op de muur geschilderd.
Ik houd mijn vest aan, want, althans dat denk ik op dit moment, plan is dat we het ophalen en weer naar huis zouden gaan. Duke gaat echter zitten op bed, pakt een klein glazen potje waar de DMT in zit, en maakt al een pijpje voor ons klaar.
Maakt niet uit, het is een fijne omgeving en ik zit lekker, maar ik ga wel even snel naar het toilet.
Ik kom terug van het toilet en ik loop weer richting mijn zitzak. Duke heeft het pijpje vast en wacht tot ik terug ben en zit. “Oke, je moet het vlammetje van de aansteker dicht bij de DMT houden, maar niet dat het verbrand. Het moet heet worden, dan neem je een grote hit, en houd je je adem in”
Hij geeft het pijpje aan Pepijn en Pepijn doet wat Duke zegt. Ik kruip bij voorbaat al weg omdat ik zeker weet dat ik het fout ga doen. Het zou zonde zijn als het ineens in brand vliegt, tenslotte.
Pepijn neemt een hit, houdt zijn adem in, en geeft de pijp aan mij.
Nu is het mijn beurt.
Ik krijg wat kriebels in mijn buik. Ik ben heel benieuwd, heel nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook wel een beetje bang. Bang dat de trip fout gaat en ik bad ga.
Ik houd mijn lippen tegen het pijpje en houd het vlammetje bij de DMT zoals mij verteld was. Ik inhaleer maar er komt vrij weinig rook uit.
Ik voel me vrij lullig tegenover iedereen, nu word het me aangeboden, en kan ik het niet eens. Ik inhaleer opnieuw, weer weinig rook, maar houd het toch in zolang als ik kan.
Ik geef het pijpje terug aan Duke, en langzaam maar zeker zie ik dingen veranderen en kleuren sterker worden. Ik blaas de rook na 20 seconden weer uit en het effect valt zwaar tegen. Ik zie in het tapijt voetstappen van schoenen die voorheen nog niet zichtbaar waren. Ik voel me grappig, het geschilderde meisje op de muur beweegt een beetje, en dat is het.
Het effect is meer te vergelijken met een lichte zegel LSD dan wat ik van DMT verwacht had. Pepijn heeft blijkbaar ook te weinig geïnhaleerd, want hij begint er al over.
“Ik voel er vrij weinig van..”
“Ik ook.. ik zie wat dingen bewegen.. dat is het.” zeg ik op mijn beurt.
“Oke, neem dan nog een beetje, dieper inhaleren.” en Duke laat de pijp weer rondgaan.
Pepijn neemt opnieuw een hit, en geeft de pijp vervolgens aan mij. Ik zie Pepijn's ogen vergroten en hij zwaait wat met zijn hand voor zijn ogen. Ik zie dat hij het nu wel begint te merken. Hij ziet waarschijnlijk traces dat hij zo verwonderd zijn hand voor zijn ogen beweegt.
Mijn beurt.
Ik houd het vlammetje bij de DMT en probeerde dit keer dieper te inhaleren.
BAH!
Er komt nu ineens heel veel vieze rook uit de pijp en dat ligt verschrikkelijk zwaar op mijn longen. Het smaakt naar verbrand plastic. Ik geef met een vies gezicht de pijp terug aan Duke en probeerde de rook in te houden.
Het effect merk ik al na enkele seconden, dat het snel zou gaan wist ik, maar zó snel? Wauw..
Ik adem de rook weer uit, en met de rook die ik uitblaas, verlies ik ook het contact met de werkelijkheid.
Volledig.
Ik word naar achter uit mijn lichaam gelanceerd, en ik voel hoe mijn spieren zich volledig ontspannen. Ik ervaar een emotie die ik nog nooit eerder gevoeld heb.
Mensen voelen emoties. Angst, verdriet, blijheid. Mijn emotie kan ik niet thuisbrengen; ik heb me nog nooit zo gevoeld. Het is een fijne emotie, maar ik weet niet welke emotie. Het is geen euforie, of blijheid. Ook geen verdriet, of boosheid.
Het is wel een emotie, het voelt prettig, maar het is een niet bestaande emotie. Een gevoel waar ik ook nog nooit eerder over gehoord heb.
En het voelt geweldig.
Ik voel me langzaam wegzakken, weg van de realiteit. Dieper.. dieper..
Ik voel paniek opkomen.
“Shit! Shit! Ik ga te hard! Ik ga te hard!” Maar er was niks dat ik kan doen.
Ik kan niet bewegen.
Ik kan niet praten.
Ik kan niks, ik ben volledig verlamt.
Ik kies ervoor om de trip dus maar gewoon te accepteren, en het over me heen te laten komen. En zodra ik dit doe, loslaten, komt alles ineens goed.
Ja, ik ga hard. Ik ga niet hard, ik ga ONGELOVELIJK hard. Maar het is oke.
Ik heb mezelf hierheen gebracht, en ik probeer er maar het beste van te maken.
De kamer vult zich met ballen, niet zozeer dat er ballen op de grond lagen, maar mijn hele realiteit verandert in kleine ballen. Ik zie Pepijn en Anna verder van mij weggaan, alsof ik naar achter glijd, en na 10 seconden ben ik verloren.
Mijn ego is er niet meer. Ikzelf ben er niet meer.
Ik ervaar op dit moment een out of body experience. Ik zie alles wel, maar ik ben er gewoon niet. Mijn lichaam is weg. Mijn hele "ik" is weg.
Mijn gedachten staan volledig op 0 en het enige dat ik wil uitbrengen als ik dat überhaupt zou kunnen is “...Wauw”
Ik sper mijn ogen wijd open.
Dat ik dit maar mag meemaken in mijn leven, dit is zó verschrikkelijk mooi, dit is zó goed, en alles voelt zó juist.
Dit moment.. is er een uit duizenden.
Ik ben het contact met de realiteit volledig kwijt, niks is meer echt. Ik ben ook niet meer in de kamer, überhaupt niet meer op deze wereld. Ik ben daadwerkelijk in een andere dimensie beland.
Het is een dimensie met allemaal vakken, heel veel kleuren, en in die vakken vormen zich langzaam maar zeker grote gezichten.
De kleuren zijn overweldigend. Maar.. wacht.. welke kleuren?
Is het geel? Nee. Is het roze? Nee. Is het blauw dan? Nee.
Het zijn kleuren die niet bestaan. Kleuren die ik nooit gezien heb, kleuren die ik niet thuis kan brengen.
Ik zie dit allemaal met mijn ogen open, en ik herinner me dat iemand zei dat het optimale effect bereikt kan worden door je ogen dicht te doen.
De waaghals die ik ben, wilt nog een stapje verder. Ik vind dit leuk.
Het is ONTZETTEND heftig, maar jeetje dit is geweldig. Ik heb nog nooit zoiets moois, zoiets puurs in mijn leven meegemaakt. Het gaat goed, waarom zou ik het niet proberen?
Ik probeer met moeite - ik kan nog steeds niks - mijn ogen te sluiten, en ineens zie ik lichtgevende strepen langs mijn ogen bewegen in het donker.
Deze kleuren kan ik wel thuis brengen, het zijn een soort slierten die zich sierlijk bewegen en licht geven. Neon kleuren. Knalgeel, knalblauw, knalroze.
Samen vormen ze patronen, patronen die steeds veranderden en waar ik doorheen vlieg als een soort psychedelische vogel.
Het lijkt alsof ik hier al een jaar ben. Maar was het wel een jaar? Of een dag? Of een week?
Wat is dat eigenlijk? Tijd? Tijd bestaat hier niet, de tijd is weg.
Ik leef niet in het nu, of in het verleden, of in de toekomst.
Ik ben gewoon een deel van het geheel, een deel van dit alles. Niemand heeft hier ook maar enigszins een begrip van tijd.
Ik open mijn ogen en ik zie de vlakken weer maar ze bewegen nu. Ineens voel ik een warme vlaag over me heen komen, het baant zich een weg door mijn lichaam, vult mijn aderen, en houd me helemaal in zijn macht.
Deze emotie herken ik wel.
De dimensie waar ik terecht ben gekomen wilt me een boodschap sturen, en de boodschap is duidelijk: Liefde.
Het overweldigt me, dit gevoel. Ik voel me heel euforisch worden, de liefde voelt alsof er een grote deken over mijn lichaam word gelegd en mij liefkozend warm houd.
Het is het meest geweldige gevoel dat ik ooit gevoeld heb, het is beter dan verliefd zijn. Het is beter dan blij zijn. Het is misschien zelfs beter dan het leven op zich alleen al.
Langzaam komen de contouren van de personen die tegenover mij zitten en de kamer weer terug, ik voel mijn ziel weer langzaam in mijn lichaam terug zakken. Het gevoel van liefde blijft en houd mij nog altijd in zijn greep.
Ik wil dat het mij in zijn greep houd, ik wil dit gevoel nooit meer kwijt.
De trip is mij heen en weer aan het bewegen, terug in de realiteit, weg uit de realiteit.
Terug en weer weg.
Ergens ben ik wel blij dat ik weer terug aan het raken ben, aan de andere kant baal ik. Dat neemt echter niet weg dat ik nog verdomd hard aan het trippen ben.
Het geluid van de muziek in de kamer komt weer rustig terug en ik hoor mensen in de kamer praten. Ook Pepijn hoor ik praten, daar verbaas ik me over.
Hoe kan hij in godsnaam alweer praten, als ik nog niet eens in staat ben mijn hand op te tillen?! Het is een groot raadsel voor me.
En de trip zet zich voort.
De kleuren in de kamer zijn helder, de kleuren overspoelen me, en mijn gedachtegang komt langzaam weer terug.
“Wat is dit mooi zeg..” kan ik alleen maar denken.
Alles wat ik zie, alles wat ik ervaar, alles wat ik voel.. is zó ontzettend puur, zó ontzettend mooi..
Ik zou willen dat iedereen in de kamer zou kunnen zien wat ik zie, maar Pepijn is waarschijnlijk alweer nuchter. Duke en Anna hebben niks genomen, en hebben helemaal geen benul van waar ik was.
Het was in ieder geval niet de kamer die ik zag voordat mijn trip begon..
Ik word nog steeds heen en weer gesleurd tussen de realiteit en de fantasiewereld, alsof ik heen en weer gegooid word.
Telkens als ik beelden opvang van de realiteit zie ik dat Pepijn en Anna niet meer 2 personen, maar 4 zijn.
De trip verandert ook constant, en ineens verandert de kamer in een spiegelkamer. Op de vloer ligt ineens een grote spiegel, en ik zie het spiegelbeeld van Pepijn en Anna omgekeerd op de grond maar ook tegen de wand.
En voor ik het weet, is ook dit weer weg.
Boven mij zie ik ineens een groot licht, ik kijk naar rechts en zie ineens een zwart grappig mannetje een groot fel lichtgevend doek boven mijn hoofd houden. Het lijkt alsof hij een spelletje met mij speelt, want ik probeerde hem recht aan te kijken, maar telkens als ik naar hem probeer te kijken danst hij de andere kant op.
Ik kijk naar links, en ineens zie ik kleine lange wezens over de vloer kruipen.
Het zijn een soort van alen, of slangen, maar ze hebben poten aan de zijkant van hun lichaam en hebben witte ogen met zwarte pupillen die mijn aankijken. Hun lichamen zijn ook volledig zwart.
Ze zijn niet bedreigend, maar proberen een grapje met me uit te halen. Ze komen steeds dichterbij en kronkelden zich om mijn benen heen, kijken me aan, en blijven aan mijn benen geklemd.
Ik kan weer wat meer en begin te glimlachen, dat is eigenlijk ook het enige dat ik op dat moment kan.
22:31
Ik zit op mijn computer een beetje te scrollen in mijn archieven, op zoek naar een DMT tripreport die ik jaren geleden heb geschreven. Op de achtergrond speelt Keanu Silva - Children. Op dit forum was er toch blijkbaar wat vraag naar, en wil ik deze dus graag ook hier online gaan zetten.
Terwijl ik een zoekactie opzet, lees ik ondertussen ook andere oude reports door die ik in het verleden geschreven heb.
Ik schrik eigenlijk met name van mijn roekeloosheid in die tijd met psychedelica; zeker als ik een report tegen kom over een bad trip die ik heb meegemaakt, waar ik in alle eerlijkheid beschrijf hoe ik zomaar even rond de 700 á 800 ug aan LSD achterover tik op een feestje.
Ongelofelijk dom natuurlijk, niet heel gek ook om dan te lezen hoe ik mezelf in een andere dimensie lanceer en ervaar hoe mijn lichaam zich aan het uitschakelen is. Hoe ik voel dat mijn hart het opgeeft en uiteindelijk zie hoe ik in een doodskist begraven word in de grond.
Als ik eenmaal mijn DMT tripreport tegenkom waar het allemaal over gaat, moet ik vooral grinniken over hoe ik alles op papier heb gezet. Voor de goede orde: Ik was 17 toen ik dit schreef. Het report zit vol spelfouten en irritant opgestelde alinea's, dus ik weet ook heel goed dat ik nog het een ander moet perfectioneren aan dit report.
(Geschreven op 7 februari, 12:05: Als ik toch geweten had dat ik hier een paar uur mee bezig zou zijn..)
Terwijl ik mijn report doorlees ervaar ik de hele belevenis ook weer opnieuw. Ik zie weer terug wat ik toen heb gezien, en ik voel alles weer. Ik word bijna jaloers mijn jongere zelf.
Een van de "talenten" die ik heb is dat ik mijn dromen en trips altijd tot in detail kan herinneren, en dit dus goed kan omschrijven op papier. Op deze manier lijkt het dus ook net alsof ik weer in die kamer zit, en de DMT tot mij neem. Tevens komen ook weer oude herinneringen naar boven waar ik een tijdlang niet over nagedacht heb.
Ik hoop heel erg binnenkort een mooi moment te vinden om weer opnieuw DMT te gaan gebruiken, en een nieuw report te kunnen schrijven over mijn ervaringen.
Het kriebelt weer.
Seconden van glas.
"As our self and time lose their boundaries, space becomes vast. Like time, space is no longer here or there but everywhere, limitless, without edges. Here and there are the same. It is all here."
21 april, 2013.
Ik hoorde 2 jaar geleden voor het eerst over DMT. Een toenmalige vriend van mij was er heel enthousiast over, en vertelde ook in volle geuren en kleuren hoe fijn het wel niet was.
Op dat moment had ik nog geen enkele ervaring met enige vorm van psychedelica, zelfs geen truffels, en ik weet nog dat ik psychedelica voordat ik er kennis mee maakte ook zeer heb onderschat.
Gaf mij maar een pil en ik was tevreden, uppers? Dat was helemaal voor mij. Ik had eigenlijk ook totaal geen interesse in psychedelica, omdat ik me meer bekommerde om iets voelen dan iets te zien.
Echter probeerde ik een jaar later toch voor het eerst een psychedelica, dit was LSD.
Ik wist niet zo goed wat ik ervan kon verwachten, ik had erover gelezen, maar verwachtte niet dat het veel met mij zou doen. Ik nam een zegeltje, en die nacht heeft mij zo’n intense trip gegeven, dat ik sindsdien echt gek ben op psychedelica. Ik experimenteerde later nog meer met andere psychedelica, en dit heeft mij veel openbaringen gebracht, veel problemen opgelost en mij een hele andere kijk op het leven gegeven.
Sindsdien ben ik ook zeer geïnteresseerd geworden in het verkennen van mijn eigen bewustzijn, en vind ik het nog steeds bijzonder hoe weinig wij eigenlijk over onszelf weten.
Ik heb het dan niet over de "jij" in het dagelijks leven, maar over jouw bewustzijn, alles wat jij bent.
Ik geloof er namelijk heilig in dat wij allemaal een stuk zijn van het universum, energie, en slechts lichamen te leen hebben voor de zoveel jaren. Of er leven na de dood bestaat? Misschien.
Ik denk in elk geval niet dat iemand volledig dood gaat wanneer zijn of haar lichaam komt te overlijden, maar dat de energie altijd blijft voortbestaan omdat diegene een deel is van alles om ons heen, het universum, ook al zal de identiteit wel verloren gaan.
Ik vind dit heel interessant om te onderzoeken, uit te vinden wát en wie ik nou eigenlijk ben, en dáárom vind ik psychedelica zo leuk.
Vele keren heb ik LSD geprobeerd en enkele andere vormen van psychedelica, en meer en meer raakte in geïnteresseerd in DMT. Wat doet het met je? Hoe gebruik je het? Hoe ervaren mensen het?
Ik heb veel mensen uitgehoord over hun ervaringen met DMT, ik heb verhalen gelezen, research gedaan, films gezien, documentaires bekeken. En in verloop van tijd heeft dit stofje zich weten te nestelen op nummer 1 van mijn lijst van “wat ik nog allemaal in mijn leven wil meemaken.”
Het scheen zó bijzonder te zijn, zó mooi te zijn, dit moest ik een keer meegemaakt hebben.
Op mijn research na, had ik niet echt serieuze plannen om het te doen op korte termijn; De tijd bracht me er wel dacht ik altijd.
En dat heeft het dus ook gedaan, want dit weekend, heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe favoriete psychedelica: DMT.
20 april 2013.
Mijn trein arriveert op het station.
Ik zou dit weekend gezellig naar Pepijn & Anna gaan, ook omdat Pepijn een broek van mij zou krijgen, dus die kon ik gelijk mooi meenemen.
Het was lekker weer buiten, de zon scheen, het waaide ietwat, maar het was verder heerlijk. Ik had een jurk aan en bereidde me voor op een gezellig weekend.
Dat ik überhaupt iets zou gebruiken dit weekend, was ik eigenlijk helemaal niet van plan.
Ik doe mijn oordopjes in mijn zak en loop de trap af en wanneer ik beneden ben zie ik Pepijn en Benjamin al op mij wachten. Grote zonnebril op hun neuzen, en ik loop richting hen.
We zeggen elkaar gedag, geven elkaar een knuffel en lopen gezamenlijk naar het huis van Pepijn en Anna.
Eenmaal bij het huis van Pepijn en Anna aangekomen, zie ik dat ook Linde er is.
Ik geef Linde en Anna ook een knuffel, trek mijn schoenen uit, en met zijn allen gaan we zitten op het grote matras dat is neergelegd in de woonkamer. Het voelt fijn om iedereen weer te zien!
Pepijn zet wat muziek aan en Benjamin loopt af en toe naar buiten om een sigaret te roken.
Als op een gegeven moment begint ook mijn lichaam te zeuren om nicotine ga ik met Linde en Benjamin op de bank buiten in de zon. De zomer komt eraan!
Ik zit een half uur met Benjamin en Linde buiten, en Benjamin kondigt aan dat ze met zijn 2en weer richting huis gaan om nog een was te draaien en te koken. We lopen met zijn 3en naar binnen en zeggen elkaar gedag.
Pepijn vraagt aan mij of ik blijf eten, en dat vind ik eigenlijk een erg goed plan. Ik blijf dus wat langer vandaag.
Als Pepijn en Anna hun haren aan het bleken zijn, zit ik een beetje naar de tv te kijken, en ineens stelt Pepijn voor om DMT te gaan doen vanavond en vraagt of ik mee wil doen.
Ik moet hier even goed over nadenken, want, het schijnt heel heftig spul te zijn. Ben ik daar wel klaar voor? Ondanks alle ervaringen die ik al met psychedelica heb? Durf ik dit wel aan?
Ik ben met name heel bang dat ik in paniek zal raken, omdat ik een jaar geleden teveel LSD heb genomen, te hard ging, in paniek raakte en in een bad trip belandde.
Ik heb hier echt een hele nare ervaring aan over gehouden, en sindsdien ben ik altijd wat huiverig gebleven. Want, stel dat het weer gebeurt? Deze bad trip heeft mij toen der tijd echt heel veel angst aan gejaagd, dat wil ik niet nóg een keer meemaken.
Ik ben echter wel heel nieuwsgierig, en uiteindelijk zeg ik toch ja. DMT is iets wat ik al een jaar ontzettend graag wil doen, maar het is er nooit van gekomen.
Ik vertel er wel bij dat ik heel bang ben dat ik het verkeerd ga doen en het wellicht niet goed zal kunnen inhaleren, vanwege een slechte ervaring met Salvia die ik heb meegemaakt.
Ik word gerustgesteld en we gaan het gewoon proberen.
Tegen de avond trek ik mijn schoenen aan en we gaan met de auto richting Duke om de DMT op te halen. We stappen de auto in en binnen 10 minuten zijn we bij zijn huis aangekomen.
Anna vertelt in de auto dat zij zelf ook veel moeite heeft met het inhaleren en koopt voor zichzelf een pakje sigaretten, zodat haar longen er wat gewend aan raken.
Eenmaal bij Duke aangekomen parkeren we de auto, lopen we een aantal trappen op en komen uiteindelijk bij hem aan, geven hem een knuffel, en nemen plaats in een aantal fatboys.
Ik ken Duke wel, maar ik heb zijn huis nooit gezien. Het huis heeft grote ramen, een keuken, toilet en badkamer allemaal in een grote ruimte. Tevens heeft het zwarte vloerbedekking en is er een grote vrouw op de muur geschilderd.
Ik houd mijn vest aan, want, althans dat denk ik op dit moment, plan is dat we het ophalen en weer naar huis zouden gaan. Duke gaat echter zitten op bed, pakt een klein glazen potje waar de DMT in zit, en maakt al een pijpje voor ons klaar.
Maakt niet uit, het is een fijne omgeving en ik zit lekker, maar ik ga wel even snel naar het toilet.
Ik kom terug van het toilet en ik loop weer richting mijn zitzak. Duke heeft het pijpje vast en wacht tot ik terug ben en zit. “Oke, je moet het vlammetje van de aansteker dicht bij de DMT houden, maar niet dat het verbrand. Het moet heet worden, dan neem je een grote hit, en houd je je adem in”
Hij geeft het pijpje aan Pepijn en Pepijn doet wat Duke zegt. Ik kruip bij voorbaat al weg omdat ik zeker weet dat ik het fout ga doen. Het zou zonde zijn als het ineens in brand vliegt, tenslotte.
Pepijn neemt een hit, houdt zijn adem in, en geeft de pijp aan mij.
Nu is het mijn beurt.
Ik krijg wat kriebels in mijn buik. Ik ben heel benieuwd, heel nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook wel een beetje bang. Bang dat de trip fout gaat en ik bad ga.
Ik houd mijn lippen tegen het pijpje en houd het vlammetje bij de DMT zoals mij verteld was. Ik inhaleer maar er komt vrij weinig rook uit.
Ik voel me vrij lullig tegenover iedereen, nu word het me aangeboden, en kan ik het niet eens. Ik inhaleer opnieuw, weer weinig rook, maar houd het toch in zolang als ik kan.
Ik geef het pijpje terug aan Duke, en langzaam maar zeker zie ik dingen veranderen en kleuren sterker worden. Ik blaas de rook na 20 seconden weer uit en het effect valt zwaar tegen. Ik zie in het tapijt voetstappen van schoenen die voorheen nog niet zichtbaar waren. Ik voel me grappig, het geschilderde meisje op de muur beweegt een beetje, en dat is het.
Het effect is meer te vergelijken met een lichte zegel LSD dan wat ik van DMT verwacht had. Pepijn heeft blijkbaar ook te weinig geïnhaleerd, want hij begint er al over.
“Ik voel er vrij weinig van..”
“Ik ook.. ik zie wat dingen bewegen.. dat is het.” zeg ik op mijn beurt.
“Oke, neem dan nog een beetje, dieper inhaleren.” en Duke laat de pijp weer rondgaan.
Pepijn neemt opnieuw een hit, en geeft de pijp vervolgens aan mij. Ik zie Pepijn's ogen vergroten en hij zwaait wat met zijn hand voor zijn ogen. Ik zie dat hij het nu wel begint te merken. Hij ziet waarschijnlijk traces dat hij zo verwonderd zijn hand voor zijn ogen beweegt.
Mijn beurt.
Ik houd het vlammetje bij de DMT en probeerde dit keer dieper te inhaleren.
BAH!
Er komt nu ineens heel veel vieze rook uit de pijp en dat ligt verschrikkelijk zwaar op mijn longen. Het smaakt naar verbrand plastic. Ik geef met een vies gezicht de pijp terug aan Duke en probeerde de rook in te houden.
Het effect merk ik al na enkele seconden, dat het snel zou gaan wist ik, maar zó snel? Wauw..
Ik adem de rook weer uit, en met de rook die ik uitblaas, verlies ik ook het contact met de werkelijkheid.
Volledig.
Ik word naar achter uit mijn lichaam gelanceerd, en ik voel hoe mijn spieren zich volledig ontspannen. Ik ervaar een emotie die ik nog nooit eerder gevoeld heb.
Mensen voelen emoties. Angst, verdriet, blijheid. Mijn emotie kan ik niet thuisbrengen; ik heb me nog nooit zo gevoeld. Het is een fijne emotie, maar ik weet niet welke emotie. Het is geen euforie, of blijheid. Ook geen verdriet, of boosheid.
Het is wel een emotie, het voelt prettig, maar het is een niet bestaande emotie. Een gevoel waar ik ook nog nooit eerder over gehoord heb.
En het voelt geweldig.
Ik voel me langzaam wegzakken, weg van de realiteit. Dieper.. dieper..
Ik voel paniek opkomen.
“Shit! Shit! Ik ga te hard! Ik ga te hard!” Maar er was niks dat ik kan doen.
Ik kan niet bewegen.
Ik kan niet praten.
Ik kan niks, ik ben volledig verlamt.
Ik kies ervoor om de trip dus maar gewoon te accepteren, en het over me heen te laten komen. En zodra ik dit doe, loslaten, komt alles ineens goed.
Ja, ik ga hard. Ik ga niet hard, ik ga ONGELOVELIJK hard. Maar het is oke.
Ik heb mezelf hierheen gebracht, en ik probeer er maar het beste van te maken.
De kamer vult zich met ballen, niet zozeer dat er ballen op de grond lagen, maar mijn hele realiteit verandert in kleine ballen. Ik zie Pepijn en Anna verder van mij weggaan, alsof ik naar achter glijd, en na 10 seconden ben ik verloren.
Mijn ego is er niet meer. Ikzelf ben er niet meer.
Ik ervaar op dit moment een out of body experience. Ik zie alles wel, maar ik ben er gewoon niet. Mijn lichaam is weg. Mijn hele "ik" is weg.
Mijn gedachten staan volledig op 0 en het enige dat ik wil uitbrengen als ik dat überhaupt zou kunnen is “...Wauw”
Ik sper mijn ogen wijd open.
Dat ik dit maar mag meemaken in mijn leven, dit is zó verschrikkelijk mooi, dit is zó goed, en alles voelt zó juist.
Dit moment.. is er een uit duizenden.
Ik ben het contact met de realiteit volledig kwijt, niks is meer echt. Ik ben ook niet meer in de kamer, überhaupt niet meer op deze wereld. Ik ben daadwerkelijk in een andere dimensie beland.
Het is een dimensie met allemaal vakken, heel veel kleuren, en in die vakken vormen zich langzaam maar zeker grote gezichten.
De kleuren zijn overweldigend. Maar.. wacht.. welke kleuren?
Is het geel? Nee. Is het roze? Nee. Is het blauw dan? Nee.
Het zijn kleuren die niet bestaan. Kleuren die ik nooit gezien heb, kleuren die ik niet thuis kan brengen.
Ik zie dit allemaal met mijn ogen open, en ik herinner me dat iemand zei dat het optimale effect bereikt kan worden door je ogen dicht te doen.
De waaghals die ik ben, wilt nog een stapje verder. Ik vind dit leuk.
Het is ONTZETTEND heftig, maar jeetje dit is geweldig. Ik heb nog nooit zoiets moois, zoiets puurs in mijn leven meegemaakt. Het gaat goed, waarom zou ik het niet proberen?
Ik probeer met moeite - ik kan nog steeds niks - mijn ogen te sluiten, en ineens zie ik lichtgevende strepen langs mijn ogen bewegen in het donker.
Deze kleuren kan ik wel thuis brengen, het zijn een soort slierten die zich sierlijk bewegen en licht geven. Neon kleuren. Knalgeel, knalblauw, knalroze.
Samen vormen ze patronen, patronen die steeds veranderden en waar ik doorheen vlieg als een soort psychedelische vogel.
Het lijkt alsof ik hier al een jaar ben. Maar was het wel een jaar? Of een dag? Of een week?
Wat is dat eigenlijk? Tijd? Tijd bestaat hier niet, de tijd is weg.
Ik leef niet in het nu, of in het verleden, of in de toekomst.
Ik ben gewoon een deel van het geheel, een deel van dit alles. Niemand heeft hier ook maar enigszins een begrip van tijd.
Ik open mijn ogen en ik zie de vlakken weer maar ze bewegen nu. Ineens voel ik een warme vlaag over me heen komen, het baant zich een weg door mijn lichaam, vult mijn aderen, en houd me helemaal in zijn macht.
Deze emotie herken ik wel.
De dimensie waar ik terecht ben gekomen wilt me een boodschap sturen, en de boodschap is duidelijk: Liefde.
Het overweldigt me, dit gevoel. Ik voel me heel euforisch worden, de liefde voelt alsof er een grote deken over mijn lichaam word gelegd en mij liefkozend warm houd.
Het is het meest geweldige gevoel dat ik ooit gevoeld heb, het is beter dan verliefd zijn. Het is beter dan blij zijn. Het is misschien zelfs beter dan het leven op zich alleen al.
Langzaam komen de contouren van de personen die tegenover mij zitten en de kamer weer terug, ik voel mijn ziel weer langzaam in mijn lichaam terug zakken. Het gevoel van liefde blijft en houd mij nog altijd in zijn greep.
Ik wil dat het mij in zijn greep houd, ik wil dit gevoel nooit meer kwijt.
De trip is mij heen en weer aan het bewegen, terug in de realiteit, weg uit de realiteit.
Terug en weer weg.
Ergens ben ik wel blij dat ik weer terug aan het raken ben, aan de andere kant baal ik. Dat neemt echter niet weg dat ik nog verdomd hard aan het trippen ben.
Het geluid van de muziek in de kamer komt weer rustig terug en ik hoor mensen in de kamer praten. Ook Pepijn hoor ik praten, daar verbaas ik me over.
Hoe kan hij in godsnaam alweer praten, als ik nog niet eens in staat ben mijn hand op te tillen?! Het is een groot raadsel voor me.
En de trip zet zich voort.
De kleuren in de kamer zijn helder, de kleuren overspoelen me, en mijn gedachtegang komt langzaam weer terug.
“Wat is dit mooi zeg..” kan ik alleen maar denken.
Alles wat ik zie, alles wat ik ervaar, alles wat ik voel.. is zó ontzettend puur, zó ontzettend mooi..
Ik zou willen dat iedereen in de kamer zou kunnen zien wat ik zie, maar Pepijn is waarschijnlijk alweer nuchter. Duke en Anna hebben niks genomen, en hebben helemaal geen benul van waar ik was.
Het was in ieder geval niet de kamer die ik zag voordat mijn trip begon..
Ik word nog steeds heen en weer gesleurd tussen de realiteit en de fantasiewereld, alsof ik heen en weer gegooid word.
Telkens als ik beelden opvang van de realiteit zie ik dat Pepijn en Anna niet meer 2 personen, maar 4 zijn.
De trip verandert ook constant, en ineens verandert de kamer in een spiegelkamer. Op de vloer ligt ineens een grote spiegel, en ik zie het spiegelbeeld van Pepijn en Anna omgekeerd op de grond maar ook tegen de wand.
En voor ik het weet, is ook dit weer weg.
Boven mij zie ik ineens een groot licht, ik kijk naar rechts en zie ineens een zwart grappig mannetje een groot fel lichtgevend doek boven mijn hoofd houden. Het lijkt alsof hij een spelletje met mij speelt, want ik probeerde hem recht aan te kijken, maar telkens als ik naar hem probeer te kijken danst hij de andere kant op.
Ik kijk naar links, en ineens zie ik kleine lange wezens over de vloer kruipen.
Het zijn een soort van alen, of slangen, maar ze hebben poten aan de zijkant van hun lichaam en hebben witte ogen met zwarte pupillen die mijn aankijken. Hun lichamen zijn ook volledig zwart.
Ze zijn niet bedreigend, maar proberen een grapje met me uit te halen. Ze komen steeds dichterbij en kronkelden zich om mijn benen heen, kijken me aan, en blijven aan mijn benen geklemd.
Ik kan weer wat meer en begin te glimlachen, dat is eigenlijk ook het enige dat ik op dat moment kan.
Laatst bewerkt door een moderator:
Het is ook zeker nog steeds de allermooiste ervaring die ik heb mogen meemaken in mijn leven. Ik hoop heel erg dat ik binnenkort weer zoiets mee mag maken, en er een report over kan schrijven. Ik heb het liggen, maar wacht nog even tot het juiste moment daar is. Ik wil het echt met respect behandelen en niet "zomaar" nemen. 
