DMT: Seconden van Glas.

6 februari, 2019.
22:31

Ik zit op mijn computer een beetje te scrollen in mijn archieven, op zoek naar een DMT tripreport die ik jaren geleden heb geschreven. Op de achtergrond speelt Keanu Silva - Children. Op dit forum was er toch blijkbaar wat vraag naar, en wil ik deze dus graag ook hier online gaan zetten.
Terwijl ik een zoekactie opzet, lees ik ondertussen ook andere oude reports door die ik in het verleden geschreven heb.
Ik schrik eigenlijk met name van mijn roekeloosheid in die tijd met psychedelica; zeker als ik een report tegen kom over een bad trip die ik heb meegemaakt, waar ik in alle eerlijkheid beschrijf hoe ik zomaar even rond de 700 á 800 ug aan LSD achterover tik op een feestje.
Ongelofelijk dom natuurlijk, niet heel gek ook om dan te lezen hoe ik mezelf in een andere dimensie lanceer en ervaar hoe mijn lichaam zich aan het uitschakelen is. Hoe ik voel dat mijn hart het opgeeft en uiteindelijk zie hoe ik in een doodskist begraven word in de grond.
Als ik eenmaal mijn DMT tripreport tegenkom waar het allemaal over gaat, moet ik vooral grinniken over hoe ik alles op papier heb gezet. Voor de goede orde: Ik was 17 toen ik dit schreef. Het report zit vol spelfouten en irritant opgestelde alinea's, dus ik weet ook heel goed dat ik nog het een ander moet perfectioneren aan dit report.
(Geschreven op 7 februari, 12:05: Als ik toch geweten had dat ik hier een paar uur mee bezig zou zijn..)
Terwijl ik mijn report doorlees ervaar ik de hele belevenis ook weer opnieuw. Ik zie weer terug wat ik toen heb gezien, en ik voel alles weer. Ik word bijna jaloers mijn jongere zelf.
Een van de "talenten" die ik heb is dat ik mijn dromen en trips altijd tot in detail kan herinneren, en dit dus goed kan omschrijven op papier. Op deze manier lijkt het dus ook net alsof ik weer in die kamer zit, en de DMT tot mij neem. Tevens komen ook weer oude herinneringen naar boven waar ik een tijdlang niet over nagedacht heb.
Ik hoop heel erg binnenkort een mooi moment te vinden om weer opnieuw DMT te gaan gebruiken, en een nieuw report te kunnen schrijven over mijn ervaringen.
Het kriebelt weer.





Seconden van glas.

"As our self and time lose their boundaries, space becomes vast. Like time, space is no longer here or there but everywhere, limitless, without edges. Here and there are the same. It is all here."


21 april, 2013.

Ik hoorde 2 jaar geleden voor het eerst over DMT. Een toenmalige vriend van mij was er heel enthousiast over, en vertelde ook in volle geuren en kleuren hoe fijn het wel niet was.
Op dat moment had ik nog geen enkele ervaring met enige vorm van psychedelica, zelfs geen truffels, en ik weet nog dat ik psychedelica voordat ik er kennis mee maakte ook zeer heb onderschat.
Gaf mij maar een pil en ik was tevreden, uppers? Dat was helemaal voor mij. Ik had eigenlijk ook totaal geen interesse in psychedelica, omdat ik me meer bekommerde om iets voelen dan iets te zien.
Echter probeerde ik een jaar later toch voor het eerst een psychedelica, dit was LSD.
Ik wist niet zo goed wat ik ervan kon verwachten, ik had erover gelezen, maar verwachtte niet dat het veel met mij zou doen. Ik nam een zegeltje, en die nacht heeft mij zo’n intense trip gegeven, dat ik sindsdien echt gek ben op psychedelica. Ik experimenteerde later nog meer met andere psychedelica, en dit heeft mij veel openbaringen gebracht, veel problemen opgelost en mij een hele andere kijk op het leven gegeven.
Sindsdien ben ik ook zeer geïnteresseerd geworden in het verkennen van mijn eigen bewustzijn, en vind ik het nog steeds bijzonder hoe weinig wij eigenlijk over onszelf weten.
Ik heb het dan niet over de "jij" in het dagelijks leven, maar over jouw bewustzijn, alles wat jij bent.
Ik geloof er namelijk heilig in dat wij allemaal een stuk zijn van het universum, energie, en slechts lichamen te leen hebben voor de zoveel jaren. Of er leven na de dood bestaat? Misschien.
Ik denk in elk geval niet dat iemand volledig dood gaat wanneer zijn of haar lichaam komt te overlijden, maar dat de energie altijd blijft voortbestaan omdat diegene een deel is van alles om ons heen, het universum, ook al zal de identiteit wel verloren gaan.
Ik vind dit heel interessant om te onderzoeken, uit te vinden wát en wie ik nou eigenlijk ben, en dáárom vind ik psychedelica zo leuk.
Vele keren heb ik LSD geprobeerd en enkele andere vormen van psychedelica, en meer en meer raakte in geïnteresseerd in DMT. Wat doet het met je? Hoe gebruik je het? Hoe ervaren mensen het?
Ik heb veel mensen uitgehoord over hun ervaringen met DMT, ik heb verhalen gelezen, research gedaan, films gezien, documentaires bekeken. En in verloop van tijd heeft dit stofje zich weten te nestelen op nummer 1 van mijn lijst van “wat ik nog allemaal in mijn leven wil meemaken.”
Het scheen zó bijzonder te zijn, zó mooi te zijn, dit moest ik een keer meegemaakt hebben.
Op mijn research na, had ik niet echt serieuze plannen om het te doen op korte termijn; De tijd bracht me er wel dacht ik altijd.
En dat heeft het dus ook gedaan, want dit weekend, heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe favoriete psychedelica: DMT.


20 april 2013.

Mijn trein arriveert op het station.
Ik zou dit weekend gezellig naar Pepijn & Anna gaan, ook omdat Pepijn een broek van mij zou krijgen, dus die kon ik gelijk mooi meenemen.
Het was lekker weer buiten, de zon scheen, het waaide ietwat, maar het was verder heerlijk. Ik had een jurk aan en bereidde me voor op een gezellig weekend.
Dat ik überhaupt iets zou gebruiken dit weekend, was ik eigenlijk helemaal niet van plan.
Ik doe mijn oordopjes in mijn zak en loop de trap af en wanneer ik beneden ben zie ik Pepijn en Benjamin al op mij wachten. Grote zonnebril op hun neuzen, en ik loop richting hen.
We zeggen elkaar gedag, geven elkaar een knuffel en lopen gezamenlijk naar het huis van Pepijn en Anna.

Eenmaal bij het huis van Pepijn en Anna aangekomen, zie ik dat ook Linde er is.
Ik geef Linde en Anna ook een knuffel, trek mijn schoenen uit, en met zijn allen gaan we zitten op het grote matras dat is neergelegd in de woonkamer. Het voelt fijn om iedereen weer te zien!
Pepijn zet wat muziek aan en Benjamin loopt af en toe naar buiten om een sigaret te roken.
Als op een gegeven moment begint ook mijn lichaam te zeuren om nicotine ga ik met Linde en Benjamin op de bank buiten in de zon. De zomer komt eraan!
Ik zit een half uur met Benjamin en Linde buiten, en Benjamin kondigt aan dat ze met zijn 2en weer richting huis gaan om nog een was te draaien en te koken. We lopen met zijn 3en naar binnen en zeggen elkaar gedag.
Pepijn vraagt aan mij of ik blijf eten, en dat vind ik eigenlijk een erg goed plan. Ik blijf dus wat langer vandaag.
Als Pepijn en Anna hun haren aan het bleken zijn, zit ik een beetje naar de tv te kijken, en ineens stelt Pepijn voor om DMT te gaan doen vanavond en vraagt of ik mee wil doen.
Ik moet hier even goed over nadenken, want, het schijnt heel heftig spul te zijn. Ben ik daar wel klaar voor? Ondanks alle ervaringen die ik al met psychedelica heb? Durf ik dit wel aan?
Ik ben met name heel bang dat ik in paniek zal raken, omdat ik een jaar geleden teveel LSD heb genomen, te hard ging, in paniek raakte en in een bad trip belandde.
Ik heb hier echt een hele nare ervaring aan over gehouden, en sindsdien ben ik altijd wat huiverig gebleven. Want, stel dat het weer gebeurt? Deze bad trip heeft mij toen der tijd echt heel veel angst aan gejaagd, dat wil ik niet nóg een keer meemaken.
Ik ben echter wel heel nieuwsgierig, en uiteindelijk zeg ik toch ja. DMT is iets wat ik al een jaar ontzettend graag wil doen, maar het is er nooit van gekomen.
Ik vertel er wel bij dat ik heel bang ben dat ik het verkeerd ga doen en het wellicht niet goed zal kunnen inhaleren, vanwege een slechte ervaring met Salvia die ik heb meegemaakt.
Ik word gerustgesteld en we gaan het gewoon proberen.

Tegen de avond trek ik mijn schoenen aan en we gaan met de auto richting Duke om de DMT op te halen. We stappen de auto in en binnen 10 minuten zijn we bij zijn huis aangekomen.
Anna vertelt in de auto dat zij zelf ook veel moeite heeft met het inhaleren en koopt voor zichzelf een pakje sigaretten, zodat haar longen er wat gewend aan raken.
Eenmaal bij Duke aangekomen parkeren we de auto, lopen we een aantal trappen op en komen uiteindelijk bij hem aan, geven hem een knuffel, en nemen plaats in een aantal fatboys.
Ik ken Duke wel, maar ik heb zijn huis nooit gezien. Het huis heeft grote ramen, een keuken, toilet en badkamer allemaal in een grote ruimte. Tevens heeft het zwarte vloerbedekking en is er een grote vrouw op de muur geschilderd.
Ik houd mijn vest aan, want, althans dat denk ik op dit moment, plan is dat we het ophalen en weer naar huis zouden gaan. Duke gaat echter zitten op bed, pakt een klein glazen potje waar de DMT in zit, en maakt al een pijpje voor ons klaar.
Maakt niet uit, het is een fijne omgeving en ik zit lekker, maar ik ga wel even snel naar het toilet.





Ik kom terug van het toilet en ik loop weer richting mijn zitzak. Duke heeft het pijpje vast en wacht tot ik terug ben en zit. “Oke, je moet het vlammetje van de aansteker dicht bij de DMT houden, maar niet dat het verbrand. Het moet heet worden, dan neem je een grote hit, en houd je je adem in”
Hij geeft het pijpje aan Pepijn en Pepijn doet wat Duke zegt. Ik kruip bij voorbaat al weg omdat ik zeker weet dat ik het fout ga doen. Het zou zonde zijn als het ineens in brand vliegt, tenslotte.
Pepijn neemt een hit, houdt zijn adem in, en geeft de pijp aan mij.
Nu is het mijn beurt.
Ik krijg wat kriebels in mijn buik. Ik ben heel benieuwd, heel nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook wel een beetje bang. Bang dat de trip fout gaat en ik bad ga.
Ik houd mijn lippen tegen het pijpje en houd het vlammetje bij de DMT zoals mij verteld was. Ik inhaleer maar er komt vrij weinig rook uit.
Ik voel me vrij lullig tegenover iedereen, nu word het me aangeboden, en kan ik het niet eens. Ik inhaleer opnieuw, weer weinig rook, maar houd het toch in zolang als ik kan.
Ik geef het pijpje terug aan Duke, en langzaam maar zeker zie ik dingen veranderen en kleuren sterker worden. Ik blaas de rook na 20 seconden weer uit en het effect valt zwaar tegen. Ik zie in het tapijt voetstappen van schoenen die voorheen nog niet zichtbaar waren. Ik voel me grappig, het geschilderde meisje op de muur beweegt een beetje, en dat is het.
Het effect is meer te vergelijken met een lichte zegel LSD dan wat ik van DMT verwacht had. Pepijn heeft blijkbaar ook te weinig geïnhaleerd, want hij begint er al over.
“Ik voel er vrij weinig van..”
“Ik ook.. ik zie wat dingen bewegen.. dat is het.” zeg ik op mijn beurt.
“Oke, neem dan nog een beetje, dieper inhaleren.” en Duke laat de pijp weer rondgaan.
Pepijn neemt opnieuw een hit, en geeft de pijp vervolgens aan mij. Ik zie Pepijn's ogen vergroten en hij zwaait wat met zijn hand voor zijn ogen. Ik zie dat hij het nu wel begint te merken. Hij ziet waarschijnlijk traces dat hij zo verwonderd zijn hand voor zijn ogen beweegt.
Mijn beurt.
Ik houd het vlammetje bij de DMT en probeerde dit keer dieper te inhaleren.
BAH!
Er komt nu ineens heel veel vieze rook uit de pijp en dat ligt verschrikkelijk zwaar op mijn longen. Het smaakt naar verbrand plastic. Ik geef met een vies gezicht de pijp terug aan Duke en probeerde de rook in te houden.
Het effect merk ik al na enkele seconden, dat het snel zou gaan wist ik, maar zó snel? Wauw..
Ik adem de rook weer uit, en met de rook die ik uitblaas, verlies ik ook het contact met de werkelijkheid.
Volledig.
Ik word naar achter uit mijn lichaam gelanceerd, en ik voel hoe mijn spieren zich volledig ontspannen. Ik ervaar een emotie die ik nog nooit eerder gevoeld heb.
Mensen voelen emoties. Angst, verdriet, blijheid. Mijn emotie kan ik niet thuisbrengen; ik heb me nog nooit zo gevoeld. Het is een fijne emotie, maar ik weet niet welke emotie. Het is geen euforie, of blijheid. Ook geen verdriet, of boosheid.
Het is wel een emotie, het voelt prettig, maar het is een niet bestaande emotie. Een gevoel waar ik ook nog nooit eerder over gehoord heb.
En het voelt geweldig.

Ik voel me langzaam wegzakken, weg van de realiteit. Dieper.. dieper..
Ik voel paniek opkomen.
“Shit! Shit! Ik ga te hard! Ik ga te hard!” Maar er was niks dat ik kan doen.
Ik kan niet bewegen.
Ik kan niet praten.
Ik kan niks, ik ben volledig verlamt.
Ik kies ervoor om de trip dus maar gewoon te accepteren, en het over me heen te laten komen. En zodra ik dit doe, loslaten, komt alles ineens goed.
Ja, ik ga hard. Ik ga niet hard, ik ga ONGELOVELIJK hard. Maar het is oke.
Ik heb mezelf hierheen gebracht, en ik probeer er maar het beste van te maken.
De kamer vult zich met ballen, niet zozeer dat er ballen op de grond lagen, maar mijn hele realiteit verandert in kleine ballen. Ik zie Pepijn en Anna verder van mij weggaan, alsof ik naar achter glijd, en na 10 seconden ben ik verloren.
Mijn ego is er niet meer. Ikzelf ben er niet meer.
Ik ervaar op dit moment een out of body experience. Ik zie alles wel, maar ik ben er gewoon niet. Mijn lichaam is weg. Mijn hele "ik" is weg.
Mijn gedachten staan volledig op 0 en het enige dat ik wil uitbrengen als ik dat überhaupt zou kunnen is “...Wauw”
Ik sper mijn ogen wijd open.
Dat ik dit maar mag meemaken in mijn leven, dit is zó verschrikkelijk mooi, dit is zó goed, en alles voelt zó juist.
Dit moment.. is er een uit duizenden.
Ik ben het contact met de realiteit volledig kwijt, niks is meer echt. Ik ben ook niet meer in de kamer, überhaupt niet meer op deze wereld. Ik ben daadwerkelijk in een andere dimensie beland.
Het is een dimensie met allemaal vakken, heel veel kleuren, en in die vakken vormen zich langzaam maar zeker grote gezichten.





De kleuren zijn overweldigend. Maar.. wacht.. welke kleuren?
Is het geel? Nee. Is het roze? Nee. Is het blauw dan? Nee.
Het zijn kleuren die niet bestaan. Kleuren die ik nooit gezien heb, kleuren die ik niet thuis kan brengen.

Ik zie dit allemaal met mijn ogen open, en ik herinner me dat iemand zei dat het optimale effect bereikt kan worden door je ogen dicht te doen.
De waaghals die ik ben, wilt nog een stapje verder. Ik vind dit leuk.
Het is ONTZETTEND heftig, maar jeetje dit is geweldig. Ik heb nog nooit zoiets moois, zoiets puurs in mijn leven meegemaakt. Het gaat goed, waarom zou ik het niet proberen?
Ik probeer met moeite - ik kan nog steeds niks - mijn ogen te sluiten, en ineens zie ik lichtgevende strepen langs mijn ogen bewegen in het donker.
Deze kleuren kan ik wel thuis brengen, het zijn een soort slierten die zich sierlijk bewegen en licht geven. Neon kleuren. Knalgeel, knalblauw, knalroze.
Samen vormen ze patronen, patronen die steeds veranderden en waar ik doorheen vlieg als een soort psychedelische vogel.

Het lijkt alsof ik hier al een jaar ben. Maar was het wel een jaar? Of een dag? Of een week?
Wat is dat eigenlijk? Tijd? Tijd bestaat hier niet, de tijd is weg.
Ik leef niet in het nu, of in het verleden, of in de toekomst.
Ik ben gewoon een deel van het geheel, een deel van dit alles. Niemand heeft hier ook maar enigszins een begrip van tijd.



Ik open mijn ogen en ik zie de vlakken weer maar ze bewegen nu. Ineens voel ik een warme vlaag over me heen komen, het baant zich een weg door mijn lichaam, vult mijn aderen, en houd me helemaal in zijn macht.
Deze emotie herken ik wel.
De dimensie waar ik terecht ben gekomen wilt me een boodschap sturen, en de boodschap is duidelijk: Liefde.
Het overweldigt me, dit gevoel. Ik voel me heel euforisch worden, de liefde voelt alsof er een grote deken over mijn lichaam word gelegd en mij liefkozend warm houd.
Het is het meest geweldige gevoel dat ik ooit gevoeld heb, het is beter dan verliefd zijn. Het is beter dan blij zijn. Het is misschien zelfs beter dan het leven op zich alleen al.

Langzaam komen de contouren van de personen die tegenover mij zitten en de kamer weer terug, ik voel mijn ziel weer langzaam in mijn lichaam terug zakken. Het gevoel van liefde blijft en houd mij nog altijd in zijn greep.
Ik wil dat het mij in zijn greep houd, ik wil dit gevoel nooit meer kwijt.
De trip is mij heen en weer aan het bewegen, terug in de realiteit, weg uit de realiteit.
Terug en weer weg.
Ergens ben ik wel blij dat ik weer terug aan het raken ben, aan de andere kant baal ik. Dat neemt echter niet weg dat ik nog verdomd hard aan het trippen ben.
Het geluid van de muziek in de kamer komt weer rustig terug en ik hoor mensen in de kamer praten. Ook Pepijn hoor ik praten, daar verbaas ik me over.
Hoe kan hij in godsnaam alweer praten, als ik nog niet eens in staat ben mijn hand op te tillen?! Het is een groot raadsel voor me.
En de trip zet zich voort.
De kleuren in de kamer zijn helder, de kleuren overspoelen me, en mijn gedachtegang komt langzaam weer terug.
“Wat is dit mooi zeg..” kan ik alleen maar denken.
Alles wat ik zie, alles wat ik ervaar, alles wat ik voel.. is zó ontzettend puur, zó ontzettend mooi..
Ik zou willen dat iedereen in de kamer zou kunnen zien wat ik zie, maar Pepijn is waarschijnlijk alweer nuchter. Duke en Anna hebben niks genomen, en hebben helemaal geen benul van waar ik was.
Het was in ieder geval niet de kamer die ik zag voordat mijn trip begon..
Ik word nog steeds heen en weer gesleurd tussen de realiteit en de fantasiewereld, alsof ik heen en weer gegooid word.
Telkens als ik beelden opvang van de realiteit zie ik dat Pepijn en Anna niet meer 2 personen, maar 4 zijn.
De trip verandert ook constant, en ineens verandert de kamer in een spiegelkamer. Op de vloer ligt ineens een grote spiegel, en ik zie het spiegelbeeld van Pepijn en Anna omgekeerd op de grond maar ook tegen de wand.
En voor ik het weet, is ook dit weer weg.
Boven mij zie ik ineens een groot licht, ik kijk naar rechts en zie ineens een zwart grappig mannetje een groot fel lichtgevend doek boven mijn hoofd houden. Het lijkt alsof hij een spelletje met mij speelt, want ik probeerde hem recht aan te kijken, maar telkens als ik naar hem probeer te kijken danst hij de andere kant op.
Ik kijk naar links, en ineens zie ik kleine lange wezens over de vloer kruipen.
Het zijn een soort van alen, of slangen, maar ze hebben poten aan de zijkant van hun lichaam en hebben witte ogen met zwarte pupillen die mijn aankijken. Hun lichamen zijn ook volledig zwart.
Ze zijn niet bedreigend, maar proberen een grapje met me uit te halen. Ze komen steeds dichterbij en kronkelden zich om mijn benen heen, kijken me aan, en blijven aan mijn benen geklemd.
Ik kan weer wat meer en begin te glimlachen, dat is eigenlijk ook het enige dat ik op dat moment kan.
​

 

Ineens begint de vloer links van mij ook weg te vallen. Er ontstaat een groot gat, en tegen de muur is een grote berg met een waterval met daaronder alleen maar water.
Alsof we, als we springen, een fantasiewereld kunnen betreden.


Ik voel de realiteit steeds dichterbij komen, en de visuals worden langzaam maar zeker vager.
Ik kijk naar het plafond en zie kleine spinnenwebben over het plafond lopen, als een patroon. Het word steeds vager, en uiteindelijk is het weg.
Ik hoor iedereen met elkaar praten, en ik voel een opgelucht gevoel op mijn borst.
Alsof ik ineens een heel groot probleem heb opgelost, hoewel ik niet zeker weet wát.
Ik voel me als herboren.
Ik ben heel erg in mezelf gekeerd, wil niet spreken, niks dat ik kan zeggen heeft nog nut na die trip. Die trip was alles, het was het antwoord op alle vragen in de wereld.
Woorden zijn een waste of breath op dit moment, dus houd ik me stil en verwerk ik de trip stilletjes.
Ik ben aan de ene kant opgelucht dat het over is, het voelt fijn om weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn, de realiteit. Aan de andere kant baal ik, en wil ik dolgraag weer terug.
Duke bied mij een joint aan, en ik blow wat mee. Hierdoor zakt het gevoel van de DMT eigenlijk ook geheel weg, de zogenaamde “na-space”.
Het was een goede eerste trip, en het was de meest grote openbaring in mijn leven. Het was heftig, maar de trip was tegelijkertijd ook heel lief voor me.
LSD drukt je altijd heel hard op de feiten. DMT is 100 keer heftiger dan LSD, maar het is ook een stuk “liever”.
Je krijgt wel openbaringen, maar op een andere manier. Vriendelijker dan dat LSD dat met je doet.
Daarnaast kan ik DMT en LSD ook niet zo goed met elkaar vergelijken, het lijkt op elkaar, maar het is ook heel verschillend.
LSD is een fantasiewereld die zich een baan wringt door jouw realiteit heen, de lijn tussen realiteit en fantasie kun je ook nog gewoon duidelijk zien op een normale dosis.
DMT sleurt je geheel weg van die realiteit. Eigenlijk is niks meer echt. En toen ik nuchter werd was het meer de fantasiewereld waar stukjes realiteit doorheen waren te zien in plaats van andersom.
Wat me ook heel erg opviel is dat ik overal op tripte, behalve op de mensen. Bij LSD neem ik vaak de mensen mee in mijn trip, en gaan die ook vervormen. Krijgen een ander gezicht, bijvoorbeeld.
Bij DMT bleven ze geheel normaal.
Maar vooral die emotie die ik maar niet kon plaatsen, en nog steeds niet kan, was een geweldig gevoel.

Mijn trip is over. Pepijn's trip is over.
Het word al laat en we gaan weer terug naar huis.
Duke geeft ons nog een klein glazen flesje mee met wat DMT erin, zodat we ons de rest van de avond thuis nog kunnen vermaken, en we reden met de auto weer richting huis.
In de auto spreken Pepijn en ik nog wat na over de trip, maar ik moet er nog steeds van bij komen.
Het was een grote klap in mijn gezicht, die mijn wereld helemaal om heeft gedraaid, en dat moet ik gewoon even verwerken.
Ik ben dan ook heel erg in mezelf gekeerd, en zeg nauwelijks iets. Logisch ook, denk ik.
Eenmaal thuis gaan we weer op het matras zitten in de woonkamer en zet Pepijn een kopje thee.
Hij pakt een klein pijpje en maakt een dosis klaar voor Anna, maar zij wilt niet en wilt liever wachten tot wat later op de avond, dus krijg ik haar dosis.
Ik wil die fantasiewereld weer terug.
Ik doe weer hetzelfde als ik bij Duke thuis had gedaan, maar krijg weinig rook geïnhaleerd.
Ik houd de rook binnen, blaas het uit, en daar ga ik weer.
De onbekende emotie, het ontspannen van mijn spieren, de tinteling door mijn lichaam komt weer terug, maar deze trip is heel anders. Ik ga heel hard, maar ik ben de grip op de realiteit niet kwijt.
Ik heb te weinig genomen, maar durf niet meer te nemen. Ik ben bang dat ik het pijpje zou laten vallen en mezelf zou branden, want ik ben weer een beetje verlamd.
Pepijn vraagt nog of ik genoeg heb en ik het merk, en ik brabbel wat van ja, maar kan niet zeggen dat ik te weinig had en het pijpje niet vast kon houden omdat ik me niet goed kon bewegen.
Het is vervelend, want ik zit precies op de grens tussen realiteit en fantasie, en ik kom er net niet door.
Het is nog steeds ongelofelijk heftig, maar niet zo heftig als wat ik heb ervaren had bij Duke.
Het grappige is ook dat deze trip héél anders is dan de trip die ik bij Duke heb meegemaakt.
Dat is fijn.




Pepijn en Anna's huis is veranderd in een oude blokhut, alsof we een soort Inca’s zijn. Langs het matras lopen kleine rivieren en de muren zijn van hout. De voornaamste kleuren die ik zie zijn bruin en geel.
Pepijn praat tegen me, ik kan niet antwoorden.
Ik brabbel wel iets, en wil zeggen dat ik traces zie bij elke beweging die hij maakt. Hele heftige traces.
Dit begrijpt hij gelukkig wel, maar meer krijg ik er ook echt niet uit.
Ik zie achter de bank een zwart persoon dansen, een soort schaduw. Maar hetis in mijn ooghoek, en telkens als ik kijk is deze schaduw ook weg.
Ik irriteer me dood aan het feit dat ik net balanceer op de grens tussen realiteit en fantasie. God wat is dit vervelend..
Het is fijn, maar het is het ‘m net niet.
De tijd is er ook gewoon, het is minder duidelijk, maar het is niet volledig weg. De trip loopt ook eerder af, maar dat is geen verschrikking, want ik kom toch niet op de plek waar ik wil zijn.
Ik ben de controle niet kwijt, terwijl ik die wel kwijt wil. Ik ben de grip op de realiteit niet kwijt, terwijl ik die wel kwijt wil. Ik wil weer naar die dimensie waar ik in beland was toen we nog bij Duke zaten, maar het lukt me niet.
En dat maakt me boos van binnen.

Pepijn legt het pijpje weg en ik word langzaamaan weer nuchter, lichtelijk teleurgesteld omdat ik geen goede hit had genomen.
Ik drink mijn thee op, Pepijn loopt naar de keuken om wat eten klaar te maken en Anna en Pepijn gaan samen wat eten. Ik wil niets, mijn maag staat daar niet zo naar.
Rond 12 uur wil ik richting huis gaan, maar omdat ik verkeerd heb gekeken naar de tijden heb ik mijn laatste tram gemist. Het plan is dus dat ik s’nachts blijf slapen en de volgende dag weer richting huis ga.
We kijken nog wat clips, luisteren muziek, praten en rond 1 uur pakte Pepijn het laatste beetje DMT wat we nog hebben en maakt daar 2 doseringen van. 1 hele voor Anna en 1 die Pepijn en ik gaan delen.
Anna neemt dit keer wel een hit, en ik zie haar nadat ze de rook heeft uitgeblazen verwonderd de kamer inkijken.
Pepijn komt weer terug uit de keuken en heeft voor ons 2 een dosis gemaakt. Eerst neemt hij een hit, daarna ik.
Hij inhaleert de rook, en geeft de pijp daarna door aan mij.
Ik zet mijn lippen weer aan de pijp, in de hoop dat ik nu wel de controle kwijt raak. Ik wil weer hetzelfde niveau bereiken als vanmiddag, weer weg zijn.
Ik inhaleer een beetje rook, houd het vast, adem uit. Daarna neem ik een grotere hit, en de realiteit begint weer te vervagen, net als eerder. Ik geef het pijpje snel aan Anna die inmiddels weer nuchterder is, omdat ik weer de grip op de realiteit kwijt dreig te raken. Ik ben bang dat ik mezelf zal branden aan het pijpje, ik geef hem aan haar, zak weg in de kussens, en de kamer vervaagt weer in een witte waas.
En weer is daar dat rare geluid in mijn oren.
En weer is daar die onbeschrijfelijke emotie.
En weer zijn mijn spieren ontspannen of verslapt.
En weer ben ik volledig weg.
En wéér is deze trip anders.
Ik raak weer uit mijn lichaam, mijn ego raak ik weer volledig kwijt..
Het is gelukt! Ik ben weer op de plek waar ik wilde zijn!
Dit keer zijn het geen vakken, maar is het het noorderlicht dat een web om mij heen spant. Maar ook deze keer zie ik weer kleuren die niet bestaan. Ook nu zijn mijn gedachten weer weg. Ook nu ben ik.. niet meer hier.
Het noorderlicht beweegt zich sierlijk om mij heen, aait me, danst om me heen, en omhelst me. Alsof het zich vormt naar een persoon die mij liefkozend in zich opneemt.
Ik voel me gewild, ik hoor hier. Hier hoor ik thuis. Ik heb me nog nooit zó thuis gevoeld als daar. De energie die daar is, ik was een deel daarvan. Ik word deel in van het geheel.
En dat voelt juist, zo juist. Zo goed. Zo fijn. En het is zo mooi. Ik krijg dit keer geen boodschap mee, het grote gevoel van liefde is er wel. Hoewel minder dan dat ik bij Duke ervoer.
Dat maakt niet uit, dit is ook compleet anders.
Ik ben thuis.





Langzaam laat de fantasiewereld mij los, maar voordat het dat doet sluit ik snel mijn ogen, en zie ik ineens een snoepfabriek.
Ik zweef boven een grote fabriek, met allemaal snoep daarop. Levensgroot, en ik beweeg me erdoorheen. Snoep, snoep, overal zie ik snoep. Het is overal om me heen, en het voelt leuk. Ik ben in een soort lui lekkerland terecht gekomen.

Ik open mijn ogen weer en de realiteit is weer terug bij mij aan het komen, de overheersende kleur in de kamer is nu blauw en rood. Het is een smalle rechte woonkamer, en de rest van de woonkamer heeft zich tot een grote tunnel gevormd en ik kijk precies de rabbit hole in van Alice in Wonderland.
Stoelen staan tegen de muren, muren die zo gevormd zijn dat ze een grote tunnel vormen die me bijna roept om erin te springen. Het konijnenhol is blauw, heel diep donker blauw.
Links van mij staat een rode lamp, en die lamp geeft ineens een stuk meer licht dan normaal. Rechts daarvan ontstaan schaduwen van die lamp, en ook de lampen herhalen zich. Maar zijn het wel lampen?
Ze bewegen weer.. nu zijn het ramen. Het heeft een Aziatische tint, het lijkt alsof er aan de linker kant van die "rabbit hole" allemaal ramen aan de zijkant zitten waar licht doorheen schijnt.
De tunnel begint steeds meer rond te draaien.
Sneller.
Sneller.





Ik voel me grappig, heel.. hol op de een of andere manier. Niet mezelf in ieder geval.
Maar ik kom langzamerhand weer bij. En ook nu voel ik weer die opluchting, alsof er een grote last van mijn schouders gevallen is.
De fantasiewereld brengt me met zachte handen weer terug de realiteit in, en ik zak langzaam maar zeker weer mijn lichaam in. Ik raak weer heel erg in mezelf gekeerd, en blijft de rest van de avond wel zo.
Het was zo’n indrukwekkende ervaring.. gewoon alles bij elkaar. Ik ben er helemaal stil van.
Het lijkt alsof alle slechte maanden die ik dit jaar heb gehad ineens vergeten zijn.
Alsof ik nu weer met een schone lei kan beginnen.


Het was prachtig om mee te maken, alles wat ik zag, alles zo puur. Zo schoon, zo beeldschoon.
De wereld accepteerde me, hield van me, en ik hield van die wereld. Die dimensie.
Het is een dimensie die in mijn bewustzijn bestaat, en dat wetende, is een prachtige gedachte. Dat dat een stuk van mij is, dat ik helemaal niet ken.
Ik denk dat dit een hele positieve stap is, ik heb een positiever gevoel over alles hierna. Ik weet eindelijk wat deze stof met je doet. En ook dat elke trip zó anders is verbaasd me.

Tevens denk ik ook, dat als dit een bijna dood ervaring hoort te zijn, dat ik totaal niet bang ben om dood te gaan.
Ik denk dat ik zelfs met zekerheid kan zeggen dat het misschien zelfs.. hoe raar het ook mag klinken.. leuk is?
Het is niet dat ik per sé dood wil. Maar meer dat, als je in die dimensie met zulke open armen ontvangen word, het zoveel liefde kan geven, zo’n warm gevoel, waarom zou de dood dan iets zijn om bang voor te zijn? Waarom zou het dan zo erg zijn?
Ja.. je bent er dan niet meer.
Maar in mijn trips was ik er ook niet meer.
En was dat erg?
Nee..





Wat dit met een mens doet, althans wat het met mij gedaan heeft, is ongelofelijk. Hoe zoiets zoveel bij je kan oproepen, zoveel kan oplossen, zoveel bij je kan doen. Zo’n klein stofje. En toch zo groot.
Ik heb nooit zoveel liefde gevoeld. Ik heb me nooit zo erg ergens thuis gevoeld. Ik heb me nooit zo geaccepteerd gevoeld.
Maar ook..
Heb ik nog nooit zoiets puurs, zoiets moois gezien.

Overtreft dit LSD? Zonder twijfel.
En dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik het heb gebruikt. Ik kan dit met geen enkel ander woord beschrijven dan met “wauw”. Ik ben blij waar het me gebracht heeft.
En wat het met mij heeft gedaan.

Wij weten niks van de wereld.
En dan heb ik over de wereld die je met het blote oog niet ziet.
Maar er zijn wel hulpmiddelen.

Hulpmiddelen om hier een glimp van op te vangen.
Tijdens seconden van glas.


*de namen in dit report zijn gefingeerd, in verband met privacy.



"In this infinitely vast time and space with no limits self, we hold up to examination all contradictions and paradoxes and see they no longer conflict. We can hold, absorb, and accept everything our mind conjures up: good and evil, suffering and happiness, small and large. We now are certain that consciousness continues after the body dies, and that it existed long before this particular physical form. We see the entire universe in a blade of grass and know what our face was like before our parents met.

There is a searing sense of the sacred and the holy. We contact an unchanging, unborn, undying, and uncreated reality. It is a personal encounter with the Big Bang, God, Cosmic Consciousness, the source of all being. Whatever we call it, we know we have met the fundamental bedrock and fountainhead of existence, one that emanates love, wisdom, and power on an unimaginable scale

It’s really changed my feelings about death. I’m not nearly as afraid to die as I was before. It has also really changed my view of life about how things are basically not as they seem.
Outside me, not much is different. Inside, I rest in the comfort of knowing my soul is eternal and my consciousness endless"



I rest in the comfort of knowing my soul is eternal and my consciousness endless.


​

 

Prachtig report! Ik krijg er helemaal het gevoel van dat ik een beetje mee mocht kijken met jouw ervaring, ook al weet ik natuurlijk dat alleen de ervaring zelf kan tonen wat het is.

Wat een vette gifs ook!

Trouwens, je kon de twee delen toch gewoon in 1 topic plaatsen? Misschien dat een mod dat nog voor je wil doen(?)

 

Thanks! Het is ook zeker nog steeds de allermooiste ervaring die ik heb mogen meemaken in mijn leven. Ik hoop heel erg dat ik binnenkort weer zoiets mee mag maken, en er een report over kan schrijven. Ik heb het liggen, maar wacht nog even tot het juiste moment daar is. Ik wil het echt met respect behandelen en niet "zomaar" nemen.

Het originele plan was om er gewoon 1 topic van te maken, maar het forum gaf een error aan toen ik hem wilde plaatsen doordat het veel te lang is.. Toen heb ik het report in 2 stukken geknipt en er 2 aparte topics van gemaakt.

 

Nee het lijkt me wel iets dat respect vereist en niet iets om overhaast te doen. Was dat ook je laatste DMT trip dan? 6 jaar geleden?

Ah zo, het kwam door de lengte van je report.

 

Zeker!
Het was niet mijn laatste trip, ik heb sindsdien nog 2x getript erop een hele tijd daarna, maar beide keren geen breakthrough gehaald. Blijkt toch een vrij lastig iets te zijn om te bereiken, dus ik spreek van geluk dat ik het tweemaal heb mogen meemaken.
Ik ben ook van plan om het nu te roken in een joint, om er weer even kennis mee te maken. Ik wil op het moment echt nog geen breakthrough halen, omdat ik nu het trippen langzaamaan weer op aan het pakken ben zoals ik ook schreef in mijn LSD report van afgelopen weekend. Ik ben er nu een stuk voorzichtiger mee omdat ik niet weer in een bad trip wil belanden.
Overigens heb ik een paar maanden geleden wel soortgelijke visuals gezien op paddo's als ik die op DMT heb gezien. Een stuk minder intens natuurlijk, maar het was wel heel herkenbaar allemaal. En verschrikkelijk mooi. Dat zijn ook beelden waar ik nog steeds met een glimlach aan terugdenk. Het meest irritante aan zulk soort trips blijft altijd dat je geen foto kunt maken van de dingen die je op dat moment ziet. Dat soort beelden en visuals zijn zo mooi dat je ze echt aan de rest van de wereld wilt laten zien, maar helaas..

 

Psilocybine is natuurlijk ook nauw verwant aan DMT. Heb persoonlijk (by far) de allermooiste visuals gehad met psilo. Maar ik heb geen ervaring met DMT, dus daar kan ik het niet mee vergelijken. Het schijnt dat zeer hoog gedoseerde psilo-trips erg dicht in de buurt komen van DMT. Sommigen zeggen zelfs dat je uiteindelijk op dezelfde plek terecht kunt komen en zo een soort lang durende DMT trip kunt hebben. Ik doe niet meer aan high doses, maar dat waren wel onvoorstelbare visuele spektakels. Sommige beelden staan mij nog heel erg bij omdat ze veel meer waren dan slechts mooie visuals. Het leek echt tot me te spreken door middel van visuele perceptie.

Ik had er ook graag foto's van kunnen maken.

 

Ik wist dat dus helemaal niet! Ik had eigenlijk überhaupt nooit zoveel interesse in paddo's, maar toen ik de mogelijkheid had om het te kopen heb ik dat wel gedaan. Mijn vriend was er helemaal gek van, dus stond er opzich wel voor open om het een keertje te ervaren. Hoewel het alsnog niet hoog op mijn wishlist stond.
Uiteindelijk dus wel echt monsterlijk hard erop getript, waarbij ik zelfs nog slecht dreigde te gaan omdat ik enorm misselijk ervan ben geweest.
De hele "heftigheid" van de trip kon ik best goed hebben, maar mijn lichaam liet me behoorlijk in de steek doordat ik er echt ziek van was.
Mijn katten hebben me er toen echt uitgetrokken (plus dat ik ook even goed heb overgegeven) en heb ik nog wel kunnen genieten van het hele spektakel.
Was ook de allereerste keer dat ik überhaupt ging trippen sinds 4 jaar dus dat was echt zwaar klote aan het begin toen ik zo misselijk was
Ik heb het met truffels ook een paar keer gehad dat ik ervan moest overgeven, zelfs als ik het innam met vloeibare dingen als appelmoes of vla en zeker 4 uur nuchter bleef daarvoor. Het beste was eigenlijk nog door ze te laten trekken in bouillon en ze er vervolgens uit te filteren, dus dat ga ik de volgende keer op paddo's ook doen. Bij die bouillon heb ik er helemaal geen last van gehad. Mijn maag is echt veel te zwak daarvoor, en dat is ook echt niet gunstig voor je trip.

In ieder geval wel echt bizar mooie visuals gezien toen! Heel DMT achtig. Ik heb daar toen ook nog gelukkig dermate veel herinneringen aan over gehouden dat ik er een report over heb kunnen schrijven. Ik ging toen echt zo hard dat het huis gewoon letterlijk geen plafond meer had Echt bizar mooie kleuren en patronen boven me gezien, had ook helemaal geen interesse om iets anders te doen dan om naar raggae te luisteren en naar de visuals te kijken toen ik eenmaal goed ging nadat ik alles eruit had gegooid.
Ik vond het overigens ook heel erg leerzaam, zeker geen "leuke" trip. Echt heel serieus allemaal.
Had het gevoel dat ik heel veel heb geleerd in die nacht.

Wel bizar dat je dan zo'n lang durende DMT trip kunt ervaren! Klinkt wel echt heel erg interessant.
Ik zou dat zelf niet aandurven denk ik.. Ayahuasca lijkt me heel mooi, mescaline ook, maar ik ben bang dat dat op een gegeven moment echt veel te lang duurt en dat je er dan wel klaar mee bent.
Mijn vriend en ik hadden het vorig weekend toevallig nog erover dat hij een keer mescaline heeft geprobeerd, en daar echt 20 uur zwaar op getript heeft.
Dan vraag ik me toch af of je na zoveel uur niet heel graag eruit wilt komen.. DMT zelf duurt maar 15 tot 20 minuten uit m'n hoofd? Maar doordat de hele perceptie van tijd wegvalt lijkt het alsof je er uren in zit. Ik vraag me dan af dat als je zo verschrikkelijk lang op ayahuasca, mescaline, of dus een hele zware dosering paddo's (4 tot 6 uur een DMT trip vind behoorlijk lang althans) aan het trippen bent je niet het idee hebt dat je een heel mensenleven aan het herbeleven bent in een andere dimensie
Ik heb met LSD namelijk nog wel eens dat ik daar best wel lang van na-trip en er op een gegeven moment dan ook wel echt klaar mee ben. Hoewel dat meestal wel gebeurd als ik "verplichtingen" heb.. zoals met de trein naar huis gaan en goed moeten kunnen zien dat ik de juiste trein pak. Dus misschien is het anders als je lekker thuis kunt blijven; ik had van de na-trip vorig weekend dan ook geen last.

Heb je toevallig trip reports over jouw eigen ervaringen op paddo's? Ik heb het dus maar 1x meegemaakt en vond het allemaal wel heel erg bijzonder en mooi! Ben heel benieuwd naar wat jij er allemaal op hebt meegemaakt

 

Wat wist je niet, dat psilocybine en DMT zo verwant zijn aan elkaar? Ze verschillen moleculair gezien bijna niets.

Of bedoel je dat psilo je op dezelfde plek kan brengen als DMT? Dat heb ik ook maar gehoord hoor, al zijn er verscheidene mensen die beweren op exact dezelfde "plek" gekomen te zijn.

Ik vind zelf de visuals van truffels en paddo's ook veel mooier dan die op LSD (en aanverwante psychedelica). Veel natuurlijker in mijn beleving en het zijn voor mij ook meer echte reizen door visuele werelden ipv gewoon overal visuals zien.

Ben het met je eens dat het allemaal niet te lang moet duren. Dat is ook wel een beetje mijn kritiek op LSD en zo. Op een gegeven moment mag het weleens afgelopen zijn. En de intensiteit van mijn high dose trips op psilocybine was zo hoog dat de lengte van zo'n psilo trip (5-6 uren) eigenlijk ook als te lang aanvoelde. Op een gegeven moment ben ik de doseringen omlaag gaan schroeven en had nog steeds de mooiste visuals, maar het was iets minder een rollercoaster trip die maar door bleef denderen.

Haha ja ik heb zeker reports van paddo (en truffeltrips). Bijvoorbeeld deze van mijn hoogste dosering:

70 gram paddo trip report McKennaii

Warning voor mijn reports: ze zijn vaak nogal zweverig.

 

Ik had geen flauw idee dat ze moleculair zo nauw verwant waren maar ook niet dat de visuele effecten zo erg op DMT leken.
Ik had me er eigenlijk totaal niet op voorbereid of over ingelezen; pas toen ik het gedaan had wekte het mijn interesse en zag ik dat dat zo was.
Maar dat het je op dezelfde plek kan brengen hoor ik nu ook pas voor het eerst.. hoewel het niet eens zo'n heel gek idee is. Bij een vrij hoge dosis LSD (zoals ze in de hippie tijd deden) ben je ook van van de wereld voor een paar uur. Dus dat in combinatie met DMT visuals.. het klinkt wel logisch.

En dat is zeker waar. Het is bijna heilig, zo'n plek. Ik denk dat zo'n echt ritueel met een Sjamaan oid en paddo's ook prachtig zou zijn, omdat het zo leerzaam is ook.
En de visuals zijn inderdaad ook veel echter en natuurlijker dan dingen als LSD & 2c-b.

Kan ik me goed voorstellen ja.. als je dan met een lagere dosering nog steeds zulke beelden hebt maar toch meer ervan geniet omdat het niet zo ellendig lang duurt dan is dat veel verstandiger, en fijner.

Super gaaf!! Ik ga er vanavond even rustig voor zitten en lezen Interessant!

 

Wauw, prachtig beschreven! Het voelde net alsof ik er zelf in zat.
Nu ga ik zeker eens DMT proberen!

 

Dankje! Ik kan het aan iedereen aanraden Mits die persoon wel sterk in zijn/haar schoenen staat.. Het is wel echt serieus spul.

 

Mooi report, Ik heb er van genoten.

 

@Eik zoals beloofd

 

Ik denk dat bijna iedereen hier wel last van heeft. Je ego lijkt je hele leven lang het belangrijkste te zijn wat je hebt, het definieert je. Je eigen "ik" is waar het allemaal om draait; tot het moment dat je je eigen "ik" dus ineens loslaat. Het enige testament waar jouw innerlijke vingerafdruk op geprint staat. Dat specifieke moment, waarop je jezelf kwijt raakt, wordt door bijna iedereen die ik ken als zeer beangstigend ervaren. Erg logisch natuurlijk, want jouw eigen ik is de kern van jouw bestaan in dit leven. Pas als je echt hebt losgelaten zie je dat jouw bewustzijn zòveel meer is dan alleen je eigen ik. Dat een zijn met het geheel veel prettiger is dan een eigen lichaam hebben. Je ziet ineens het gezicht dat je had voordat je werd geboren. Ik merkte ook dat als je eenmaal een breakthrough hebt bereikt, de volgende breakthrough een stuk minder beangstigend is omdat je weet wat je kunt verwachten.

DMT kan op een piek een aardige lading serotonine en/of dopamine vrijmaken. Dit is waarschijnlijk de verklaring waarom ik zoveel liefde voelde op dat moment; hoewel het een heel ander gevoel was dan bijvoorbeeld een MDMA high of een cocaine high. Veel natuurlijker, veel echter.
Ik zou dus aanraden om de DMT trip goed in te plannen, en daarvoor geen middelen te gebruiken die veel serotonine of dopamine vrijmaken in de hersenen, zodat je een goede reserve hebt om los te weken tijdens een eventuele breakthrough. Het hele liefde gevoel is heel intens om mee te maken, en de trip reageert daar ook op. Dus het zou echt heel zonde zijn als je kort daarvoor al aanspraak hebt gemaakt op de serotonine en dopamine in je hersenen dmv andere drugs. Bewaar het voor zo'n ervaring; het zal niet tegenvallen, beloofd!
Ik zou op dit moment, als ik het uberhaupt al zou durven, ook zeker geen breakthrough willen ervaren. Gewoonweg omdat ik recent MDMA heb gebruikt en dus weet dat de reserves in mijn hersenen wat serotonine aan gaat een stuk lager zijn nu.

Heeft wellicht ook weer met te dopamine/serotonine aanmaak te maken. Juist doordat ik zo'n warm gevoel kreeg leek de trip veel vriendelijker, terwijl ik bij bijvoorbeeld LSD toch best vaak "gebeten" ben.
Daar staat dan weer wel tegenover dat ik tientallen keren getript heb op LSD, en op DMT maar 5 keer. Plus in een joint afgelopen weekend het hele weekend.. maar die tel ik even niet mee.
Daarnaast vond ik de kleuren en de visuals van de trip ook veel warmer en aardiger ogen. Heel natuurlijk en uitnodigend. Dat is ook weer een reden waarom ik DMT als veel liever zie dan LSD - hoewel wel een stuk serieuzer.

Toevallig hadden Mindless en ik het hierboven daarover Ook met name omdat de visuele effecten van paddo's zo verschrikkelijk veel lijken op die van DMT. Ik geloof best dat je op een vrij hoge dosis paddo's een ego-dood kunt krijgen, paddo's zijn ook vrij heftig tenslotte. Aparte ervaring is dat he? Hoe je je ineens zo los kunt maken van je lichaam. Zeker ook de gedachte over de dood kan veel positiever zijn hierna, zoals jij dus ook hebt ervaren. Mooi is dat!

Deze ervaring is voor mij al een aantal jaren geleden gebeurd, maar ik kijk er nog steeds met een grote glimlach op terug. Het voelt nog steeds alsof ik herboren ben op die dag, en het is een van de mooiste ervaringen geweest in mijn leven. Ik heb meer zelf liefde, en liefde voor de mensen om mij heen. Dat is een blijvend effect dat ik eraan overgehouden heb.
Daarnaast heb ik het gevoel alsof ik het antwoord heb ontvangen op de grootste levensvragen. Wat hierbuiten is, wie je was voor je geboorte, waar je heen gaat als je overlijd.
Ik zou DMT alleen aanraden als je mentaal sterk in je schoenen staat en een stabiel persoon bent, zoals eigenlijk altijd wel wordt aangeraden met psychedelica, maar DMT is toch wel een geval apart. Het is echt wel serieus spul waar je mee aan het spelen bent, en het is echt heel erg belangrijk dat je je ook in een rustige levensfase bevind als je het besluit te doen. Het is geen kinderspel.
Ik zou het iedereen kunnen aanraden, en ik denk dat de beste manier nog is door het te roken via een joint. Natuurlijk heb je er dan meer van nodig, waardoor het in verhouding duurder wordt, maar alsnog ben je wel aan het spelen met je geest. Dat is het voor mij nu wel waard.
Doormiddel van het zo te roken (en goed af te wegen op een weegschaal) kun je steeds meer erbij doen en het zo langzaam opbouwen tot je echt klaar bent om het te roken door een pijpje.
De bodyload vind ik wat zwaarder, maar aangezien ik nog geen breakthrough wil op dit moment is het voor mij een perfecte manier om mijn favoriete psychedelica te gebruiken zonder bang te zijn dat ik veel te hard ga en een ego-dood ervaar. Mijn bad trip van jaren geleden heeft veel verpest voor me - waaronder dit. Juist op deze manier kan ik het nu langzaam opbouwen, tot ik goed doorheb en ervaar hoe het ook alweer was. Ik zou deze manier aan iedereen kunnen aanraden, zodat je in een soort proces juist door kunt groeien naar die breakthrough toe in plaats van ineens gelanceerd te worden waarna alles ineens op je afkomt.
Wellicht zou dit voor jou ook de perfecte manier zijn om mee te beginnen, ipv het gelijk door een pijp te roken. Ik vind het voor mezelf op dit moment echt een hele mooie manier om weer zo'n ervaring mee te mogen maken uiteindelijk, het is echt een soort ladder die ik nu beklim. Telkens een tandje meer, en het rustig in me opnemen. Mezelf laten wennen aan de ervaring. Stuk minder beangstigend ook.

 

Bij al deze citaten had ik een commentaar.
Waarom had?
Ik ben mijn commentaar kwijt.
Ik voel liefde, veel liefde. Voor DMT, voor het report, voor mijn vragen.
Mooi report @Rupsje

 

owh, er schiet me iets te binnen. over dat je niet tript op mensen. ik heb alleen changa gerookt en merkte toen absoluut een effect bij mijn tripgenootjes, alles wat natuurlijk was vervormde. het was juist datgene wat door de mens was gemaakt dat niet vervormde. materiaal dat door de natuur is ontstaan deed mee aan mijn trip, ook mensen.

 

Meestal trip ik ook heel hard op andere mensen ja.. gek genoeg was dit op DMT niet het geval. Iedereen staat natuurlijk ook weer anders in zijn of haar trip

 

Dankjewel ik heb inderdaad met alle gifs heel erg rekening gehouden dat ze heel erg leken op de dingen die ik op DMT heb gezien.

 

Wat een mooi report, krijg er gewoon kippenvel van.
Dmt lokt mij ook al een flinke tijd, maar heb het gevoel er 'niet klaar' voor te zijn.
Als ik het zo lees is het niet iets wat je moet onderschatten.

 

Wauw! Heel mooi geschreven, wat een liefdevolle ervaring. De visuals, het gevoel niet meer op aard te zijn, loslaten..
Ik ben zelf heel nieuwsgierig naar wat alles met een mens kan doen, je er “rijker” van wordt in je leven. Niet zo zeer zoekende naar iets maar het triggert wel. Het DMT doen ben ik nog niet klaar voor, te intens. Wil eerst eens beproeven of trippen echt iets voor me is. Zodra ik de tijd rijp vind wil ik beginnen met een lichte dosis 2cb. Dat vind ik al spannend! Voor nu alleen maar lof en respect dat jij dit hebt mogen meemaken..