DPT (70 en 145 mg nasaal) - Een terugkeer naar de inzichten van de ayahuasca.

Net terug uit mijn DPT-trip. Echt even in een opwelling zo. Wel bedachtzaam, met respect, ik voelde me klaar en ontvankelijk... maar wel in een opwelling, van ''gaan we nu gewoon doen''. Snel de afwas weggewerkt die er nog stond, 70 mg afgewogen, lijntje gelegd op m'n smartphone (is toch een goede aankoop geweest zo blijkt), alles zooi opgeruimd. Voor de zekerheid een kotsemmer weggezet, raam dicht, ventilatie uit, slaapmasker neergelegd... go. Wachten... wachten... op een gegeven moment wat ongemakken. Maakt niet uit, laat maar komen. Niet aan overgeven. Ja, ik heb nu dorst, een droge bek. Nee, ik ga er nu niet uit om te drinken. Niet vluchten, laat maar komen. Wat geborrel onderin. Ik voel druk opkomen. Laat maar gaan, nu geen wc. Gewoon overgeven, laat de ongemakken er maar zijn... het komt nu op, niet wegvluchten. Nog meer druk, wat windjes... moet ik dit laten gaan? Geef ik me hier aan over? Ik probeer het los te laten, maar nee, ik wil me hier niet aan overgeven, besluit ik. Ik voel me laf. Wederom teleurgesteld in mezelf. Altijd maar hoge doseringen opzoeken, diep willen gaan, maar als het erop aankomt... Ik kom overeind, pak snel mijn bril... snel spring ik overeind, ik moet rennen... nét op tijd! Nee... dit had ik niet in mijn bed willen hebben. Maar wat als ik het gewoon laten gaan had? Was dat de toewijding geweest die van me verlangd wordt?

Terug op bed. Slaapmasker weer op. Had ik de controle op moeten geven? Kon ik het niet laten gaan? Was ik er niet klaar voor? Is dit werkelijk zo, of is dit allemaal louter mijn eigen invulling van zaken door alles als zo’n strijd of opgave/uitdaging te zien, terwijl het in wezen misschien allemaal iets heel neutraals heeft? Net als de strijd die ik voerde met de ayahuasca, die me lam legde, waar ik zo tegen probeerde te vechten? Dat ik het gevoel had werk af te moeten leveren, me te moeten bewijzen, er hard aan te moeten trekken?

Ik zie voor me hoe op mijn bestaan wordt uitgezoomd en hoe blijkt dat dit slechts een klein onderdeeltje is van een groter geheel, maar ondanks de kleinheid toch zo groot en vitaal en essentieel is, even belangrijk als al het andere. Er is niet klein of groot, meer of minder... alles is even belangrijk in zijn bestaan.

Heel intens wordt het allemaal niet. Een allesoverrompelende trip, zoals ik zou verwachten van DMT evenals een aantal recente tripreports hier is het beslist niet. Ik besef me dat dit slechts een voorproefje is geweest. Het effect lijkt wat af te zwakken. Ik doe mijn slaapmasker weer af, ga naar buiten, daar waar mijn laptop nog stond. Ik neem een slok rooibosthee. Zal ik wat muziek gaan luisteren? Nee, ik besef me opeens dat ik de natuur in wil. Ik doe snel mijn spijkerbroek aan, pak mijn sleutel en stap op de fiets naar het bos. Onderweg weer een markant voorbeeld van synchroniciteit. Een teken. Ja. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Stoppen met mijn werk. Een beslissing waar ik geen spijt van zal krijgen. Het was mijn pad niet. Aangekomen in het bos heerlijk in het gras gaan liggen. Thuiskomen. Contact met de natuur. Eén. Alles is perfect. Alles is zoals het hoort te zijn.

Waarom lukt het me nou niet om contact te maken met anderen, bedenk ik me. Ik voel me hier ontzettend kut over. Waarom toch altijd dat gevoel erbuiten te staan, aansluiting te missen, er toch niet helemaal bij te horen? Waarom vind ik nergens mijn plekje? Ik ben zo streng. Weer. Geef het de tijd! Niet te veel aan trekken! Laat het komen! Het is goed... en wees eerlijk naar jezelf... en ook naar anderen met betrekking tot jezelf! Doe jezelf gewoon voor als wie je bent. Zet geen gewenst persona neer. Wees jezelf! Dat is goed genoeg!

Op de terugweg terug naar huis zie ik dat de verlichting van de wijzers van de kerkklok kapot is. Eerder was de grote wijzer al uit, nu ook de kleine. Wat zou dat te betekenen hebben?

Ik ben onder de indruk. Dat iets synthetisch zo’n bezieling kan hebben, toch zo aards kan zijn. Het leeft, net zoals paddo's/truffels, ayahuasca en huachuma voor mij een levend karakter hebben. Ik heb er respect voor. Ik heb hen nederig bedankt, liggend in het gras, één en verbonden met de natuur om me heen, de natuur waar dit alles deel van uitmaakt.

Zal ik vannacht nog een keer gaan? Een vraag die door mijn hoofd schiet, precies op het moment dat de kerk 12 uur slaat. We gaan het zien.

 

Nog een keer gegaan! Damn! Het was nog niet af. Ik moest terug. Ik voelde me geroepen. Iets steviger ingezet deze keer: 145 mg nasaal, alleen, in het bos, op deze zwoele zomernacht. Kleedje, kussentje, kannetje gemberthee, alles erop en eraan. Niet overweldigend. Vriendelijk. Uitnodigend. Het liet me vooral dingen zien, dingen voelen, ervaren. Welke dingen? Precies de lessen die me zijn geleerd tijdens mijn laatste twee keer ayahuasca. Dit was terugkomen. Ik had dit niet verwacht. Het was als ayahuasca in twee uur. Dit was een terugkeer naar of herinnering aan mijn vorige reizen. Dit is waar ik sta. Van hieraf moet ik verder. Ik zal het zelf moeten doen. Alleen ik kan veranderen. Ik weet wat me te doen staat. Maar ik moet het doen! De lessen ook echt aanpakken! Ik laat nog te veel aan me voorbij gaan...

Wederom gekotst, goed gekotst, en damn, wat voelde dat weer goed! Kotsen als vanouds! De lading is er weer uit, alle negatieve energie weer afgevloeid. Ik voel me weer een stuk lichter, na de afgelopen twee weken nogal met mezelf aan het worstelen te zijn geweest. Een hele opluchting.

Het is alsof het resultaat van mijn werk met ayahuasca weer is afgestoft. Het is allemaal weer opgefrist, het zit er weer vers in. Ik kan weer met hernieuwde kracht en energie vooruit, zo voelt het.

Al met al een hoogst bijzonder nachtje, zo reflecterend op de vroege maandagmorgen. De basis om de nieuwe - godzijdank laatste - werkweek mee in te luiden in gelegd. Slapen doen we morgen wel.

Kan iemand misschien de naam wijzigen naar: ''DPT (70 en 145 mg nasaal) - Een terugkeer naar de inzichten van de ayahuasca''? Het leek me wat overbodig om voor die tweede weer een nieuwe thread aan te maken.

 

Hoi Psilocyloner,

Ik had al zo'n vermoeden dat jij snel met DPT zou gaan beginnen. Zo zie je maar weer dat er toch behoorlijk wat verschillen zijn in individuele gevoeligheid voor dit middel.

Wat ben je streng voor jezelf. Ik denk dat jij jezelf er echt wel aan hebt overgegeven, tijdens beide trips, en dat je geen enkele reden hebt om teleurgesteld te zijn in jezelf. Ik denk dat je het misschien meer los zou kunnen laten dat je steeds maar weer zou moeten bewijzen dat je je overgeeft. Je stapt erin met de juiste mindset, je bent bereid alles te ondergaan wat het voor jou in gedachten heeft, en je wil leren en groeien. Dat is genoeg, meer dan genoeg!

Misschien is het nog moeilijk om écht aansluiting te vinden omdat je zo hard met jezelf aan de slag bent, met wie jij bent, waar jij voor staat, met jouw groeiproces. Jij hebt zulke grote stappen gezet de laatste tijd, het gaat niet allemaal tegelijk, maar het komt wel, daar heb ik alle vertrouwen in!
Jij bent goed zoals je bent. Inderdaad. Ik vond het erg leuk je te leren kennen op de meet en ik heb het gevoel dat wij een mooi oprecht contact hebben gehad.

Ik ben blij dat je weer met nieuwe kracht vooruit kan en dat het je mooie dingen heeft opgeleverd!

 

@Psilocyloner

Ben het wel eens met @NiandraLades

Ik denk dat het gevoel nergens bij te horen/ergens willen bijhoren een soort van vals gevoel is, iets dat je jezelf wijsmaakt.

Wil je trouwens wel uberhaupt ergens 'bij horen'? Ik moet nu denken aan de jaren 90 toen ik nog een puber was en de housecultuur die opkwam. Ik wilde toen ook ergens bijhoren, ben op die kar gesprongen en ging me zelfs kleden zoals anderen zich kleeden, aussie, spijkerbroekkie, nike air maxjes, je kent het wel lol.

Ik heb de tijd van mijn leven gehad destijds, maar ben er dus ook beetje mee in de problemen gekomen (te veel drugs, met name serotonineslurpers) en toen ben ik uit die wereld gestapt. In de eerste instantie baalde ik als een stekker, maar later realiseerde ik me dat er helemaal geen noodzaak is om ergens 'bij te horen'. Ieder mens is uniek, je bent wie je bent en dat zou je gewoon moeten koesteren en dan kan je gewoon zijn wie je bent zonder dat je je aan anderen hoeft te conformeren, en ik heb gemerkt dat ook als je nergens bijhoort dat er mensen zijn die je aanwezigheid op prijs stellen.

Wat ik dus wil zeggen, ik hoor zelf dus ook nergens bij, maar dat zie ik juist meer als kracht dan als gemis! Wees gewoon jezelf in plaats van te denken 'he ik moet ergens bijhoren', dan valt er een last van je schouders en je zal zien dat je ook dan gewoon mensen tegenkomt waarmee je het goed kan vinden en die om je geven! (als ik me niet vergis was je op de meeting en ik vond je toch echt een toffe gast en een meerwaarde!)

Die DPT is een leuk stofje, en daarnaast ook nog redelijk uniek omdat je er zo goed als geen tolerantie mee opbouwt en er ook al geen kruistolerantie is met andere stoffen!

noemenswaardig is trouwens dat ik sinds kort eigenaar ben van een drietal zeer smalledoseerspuitjes met als doel om de volgende keer mijn DPT te pluggen om zo die verstopte neus vol gore troep te omzeilen die je nou eenmaal van nasaal DPT krijgt. Overigens heb ik nog nooit iets anders in mijn leven geplugd dan een zetpil, maar voor alles moet een eerste keer zijn lijkt me lol!

 

Jeetje het is bijna alsof @acht.zes voor mij aan het schrijven is. Ik deed zo beetje aan de zelfde dingen mee en best een toffe tijd gehad hoor maar dus niet nodig. Gewoon lekker jezelf blijven want dat maakt je uniek. Tuurlijk deed het pijn om afscheid te nemen van die tijd en de " vrienden" die daar bij hoorde. Maar het is beter zo.

Maar ik betrap mezelf er nog steeds op hoor, dat ik nog wel eens ergens bij wil horen. Maar ik probeer mezelf dan te helpen herinneren dat "ergens bij willen horen" de gedachte "ik hoor nergens bij" voedt. Door ergens bij willen horen ga je je gedrag aanpassen naar een ander en dan verander je jezelf dus van een uniek persoon naar een gemiddeld standaard persoon. Welke wil je worden? Uniek en jezelf, of standaard zoals een ander ongeveer wil?

Verder vond ik je een leuke toevoeging op de meet afgelopen zaterdag en je hoorde er gewoon zeker bij.

Ik ga zelf echter wel wat voorzichtiger dit goedje proberen hoor, want jij durft wel zeg.

 

In het reportje ligt achteraf gezien wel onbedoeld veel nadruk op dat begin. Het is natuurlijk niet dat ik me verwijt dat ik er voor koos om niet mijn bed vol te schijten, bij wijze van. Het was meer dat ik die eerste keer echt een soort van allesoverrompelende DMT-ervaring verwachtte... al heb ik DMT nog nooit ervaren, dus misschien klopt die verwachting wel niet voor DPT noch voor DMT. Echter, omdat ik dat verwachtte, kwam die plotselinge aandrang voor mijn gevoel echt op een heel ongelukkig moment. Verweet ik mij dat dan? Naja, misschien... wel bizar om jezelf het beloop van autonome lichaamsfuncties te verwijten, daar heb je natuurlijk geen enkele controle op, lijkt mij. Anyway, ik heb dat vaak in de opkomst van een trip, dat ik lig te wachten, dat ik denk ''kom maar'' ''kom maar'' maar me dan wat begin te storen aan of met mijn aandacht ga naar triviale ongemakjes zoals iets in mijn lichaam of een geluidje dat me stoort ofzo. Dat is natuurlijk gewoon het ego dat geen zin heeft in weer een draai rond de oren. Ik probeer die ongemakjes dan toch even los te laten in plaats van overal op te gaan reageren door toch nog even snel wat te drinken, of nog even snel naar de wc te gaan, nog even snel dit te pakken, nog even snel dat uit te doen, nog even snel te gaan verliggen... dan kun je aan de gang blijven, want het is echt onbewust afleiding zoeken voor wat op dat moment in opkomst is. Ik heb dat van Terence McKenna overigens, die er eveneens voor pleitte om te zorgen voor een goede setting maar op het moment dat het gaat opkomen de setting te laten voor wat het is en te accepteren, zonder toe te geven aan het willen wegnemen van ongemakjes die dan opeens opkomen. Dat is een vlucht. Op het moment dat het eenmaal doorzet, kom ik hier altijd wel redelijk vlot doorheen overigens en dan komt het vervolgens ook allemaal wel gewoon zoals het komt, dan is het allemaal goed en laat ik me gewoon meevoeren. Het is niet dat ik mezelf een hele trip lang zo af zit te zwepen. Damn, dan zou het zwaar worden!

Ik ben inderdaad nog erg zoekende naar mezelf. Voel me af en toe echt een puber die zichzelf aan het ontdekken is. Ik kan er ook van genieten en kan de inherente schoonheid van die zoektocht op momenten ook wel omarmen. Het is een mooie zoektocht. Het voelt als een zaadje in me, een zaadje met alle potentie in zich om uit te kunnen groeien tot een volwaardige plant, een zaadje dat er weliswaar altijd al is geweest maar nooit heeft kunnen/mogen ontkiemen om die inherente kracht in zich tot uiting te laten komen. Volgens mij is de kunst van het leven om de zoektocht juist te waarderen en te doorleven, in plaats van vast te houden aan het eindeloze streven naar datgene wat je zoekt of wat je denkt dat de zoektocht op zou moeten leveren. Daarmee leef je immers voortdurend met het oog op de toekomst, gefocust op iets wat (nog) niet is, wellicht ook nooit zal komen omdat je niet weet hoe dingen zullen lopen. Het gaat om de weg er naartoe, niet de bestemming. Het is de weg die je doorleeft, niet het eindpunt, dat is slechts waar het stopt, of waar een nieuwe weg begint. Steeds kom ik verder en elke keer als ik terugkijk op hoe het een tijd terug was, ben ik oprecht verheugd met de vorderingen die ik dan constateer, vaak niet eens bewust maar pas achteraf beseffende. In mijn enthousiasme wil ik echter wat snel soms. Te snel misschien. Dan ga ik trekken, terwijl het tot me dient te komen. Ik hoef me louter open te stellen voor ontwikkeling, maar het is zo nu en dan toch een diep verlangen naar iets wat me dan eventjes overneemt. Het verlangen naar een stabiel zelf, een identiteit die ik kan uitdragen, kan leven, uitleven, doorleven. Dit is nou echter juist de valkuil denk ik. Is identiteit geen illusie, een creatie van ons verstand? Identiteit bestaat alleen in tijd en plaats, wat immers eveneens illusies zijn. Ik denk dat je alleen jezelf kunt zijn in het moment, wat dat ''jezelf'' ook moge zijn. Dit gaat naar mijn idee buiten het verstand om. Volgens mij is dat ''jezelf zijn'' het mee laten voeren met de natuurlijke stroom des levens, iets wat het verstand en het begripsvermogen voorbij gaat. Het is een concept dat is in een soort alomvattendheid, iets wat het verstand te boven gaat. Juist op momenten dat mijn gedachten uitstaan en de innerlijke monitor (het continu (zelf)reflecterende derdepersoonsperspectief) voorbij ben, juist dan besef ik - vaak achteraf - dat ik echt mezelf ben geweest. Pure en ongehinderd, als een stroom die zelf richting vindt.

Echt helemaal gelijk in als je het mij vraagt. Als ik dat terugbreng op het stuk hierboven, is erbij willen horen juist niet het jezelf aanmeten van een identiteit waarvan je denkt of verwacht dat die past bij (''hoort bij'') die van diegene(n) met wie je in contact wil treden? Weer die identiteit, het creëren of vasthouden van die illusie die je het dan laat overnemen. Dat erbij willen horen is dus inderdaad echt iets om los te laten. Het houdt je vast in de illusie van identiteit en van het zelf als iets maakbaars.

Uniek en mezelf uiteraard. Maar uniciteit en erbij horen sluiten elkaar in zekere zin uit, zo lijkt het. Uniciteit scheidt je in wezen af, het distantieert, aangezien uniciteit berust op het bestaan van onderlinge verschillen in tegenstelling tot overeenkomsten. Het enige wat ons dan verbindt is het feit dat we in wezen allemaal alleen staan in onze uniciteit. Ligt hierin niet de basis van onze verbondenheid? We hebben allemaal onze eigen realiteit/leefwereld/bubbel, hoe je het noemen wil, waarin we uiteindelijk alleen staan. Tezamen vormen al die afzonderlijke bubbels een groter, alomvattend geheel waar we allen onderdeel van uitmaken. Dat wat ons verbindt is dat wat we delen voorbij het bestaan van onze verschillen. In die verschillen moet je de verbondenheid niet zoeken, maar in datgene wat die verschillen overstijgt. Is het nog te volgen? Het is voor mij in ieder geval een besef dat mij helpt om om te gaan met mijn inherente afgescheidenheid van mijn medemens (op dat 'lagere' niveau) en verzacht het verlangen dat ik soms nog steeds heb om die kloof te overbruggen. Dat hoeft helemaal niet en kan ook helemaal niet. Ik denk ook hier weer dat je juist verbondenheid kunt ervaren op het moment dat we de illusie van identiteit voorbij komen.

Dank voor de mooie reacties. Doet me goed!