Psilocyloner
Bewuste gebruiker
Net terug uit mijn DPT-trip. Echt even in een opwelling zo. Wel bedachtzaam, met respect, ik voelde me klaar en ontvankelijk... maar wel in een opwelling, van ''gaan we nu gewoon doen''. Snel de afwas weggewerkt die er nog stond, 70 mg afgewogen, lijntje gelegd op m'n smartphone (is toch een goede aankoop geweest zo blijkt), alles zooi opgeruimd. Voor de zekerheid een kotsemmer weggezet, raam dicht, ventilatie uit, slaapmasker neergelegd... go. Wachten... wachten... op een gegeven moment wat ongemakken. Maakt niet uit, laat maar komen. Niet aan overgeven. Ja, ik heb nu dorst, een droge bek. Nee, ik ga er nu niet uit om te drinken. Niet vluchten, laat maar komen. Wat geborrel onderin. Ik voel druk opkomen. Laat maar gaan, nu geen wc. Gewoon overgeven, laat de ongemakken er maar zijn... het komt nu op, niet wegvluchten. Nog meer druk, wat windjes... moet ik dit laten gaan? Geef ik me hier aan over? Ik probeer het los te laten, maar nee, ik wil me hier niet aan overgeven, besluit ik. Ik voel me laf. Wederom teleurgesteld in mezelf. Altijd maar hoge doseringen opzoeken, diep willen gaan, maar als het erop aankomt... Ik kom overeind, pak snel mijn bril... snel spring ik overeind, ik moet rennen... nét op tijd! Nee... dit had ik niet in mijn bed willen hebben. Maar wat als ik het gewoon laten gaan had? Was dat de toewijding geweest die van me verlangd wordt?
Terug op bed. Slaapmasker weer op. Had ik de controle op moeten geven? Kon ik het niet laten gaan? Was ik er niet klaar voor? Is dit werkelijk zo, of is dit allemaal louter mijn eigen invulling van zaken door alles als zo’n strijd of opgave/uitdaging te zien, terwijl het in wezen misschien allemaal iets heel neutraals heeft? Net als de strijd die ik voerde met de ayahuasca, die me lam legde, waar ik zo tegen probeerde te vechten? Dat ik het gevoel had werk af te moeten leveren, me te moeten bewijzen, er hard aan te moeten trekken?
Ik zie voor me hoe op mijn bestaan wordt uitgezoomd en hoe blijkt dat dit slechts een klein onderdeeltje is van een groter geheel, maar ondanks de kleinheid toch zo groot en vitaal en essentieel is, even belangrijk als al het andere. Er is niet klein of groot, meer of minder... alles is even belangrijk in zijn bestaan.
Heel intens wordt het allemaal niet. Een allesoverrompelende trip, zoals ik zou verwachten van DMT evenals een aantal recente tripreports hier is het beslist niet. Ik besef me dat dit slechts een voorproefje is geweest. Het effect lijkt wat af te zwakken. Ik doe mijn slaapmasker weer af, ga naar buiten, daar waar mijn laptop nog stond. Ik neem een slok rooibosthee. Zal ik wat muziek gaan luisteren? Nee, ik besef me opeens dat ik de natuur in wil. Ik doe snel mijn spijkerbroek aan, pak mijn sleutel en stap op de fiets naar het bos. Onderweg weer een markant voorbeeld van synchroniciteit. Een teken. Ja. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Stoppen met mijn werk. Een beslissing waar ik geen spijt van zal krijgen. Het was mijn pad niet. Aangekomen in het bos heerlijk in het gras gaan liggen. Thuiskomen. Contact met de natuur. Eén. Alles is perfect. Alles is zoals het hoort te zijn.
Waarom lukt het me nou niet om contact te maken met anderen, bedenk ik me. Ik voel me hier ontzettend kut over. Waarom toch altijd dat gevoel erbuiten te staan, aansluiting te missen, er toch niet helemaal bij te horen? Waarom vind ik nergens mijn plekje? Ik ben zo streng. Weer. Geef het de tijd! Niet te veel aan trekken! Laat het komen! Het is goed... en wees eerlijk naar jezelf... en ook naar anderen met betrekking tot jezelf! Doe jezelf gewoon voor als wie je bent. Zet geen gewenst persona neer. Wees jezelf! Dat is goed genoeg!
Op de terugweg terug naar huis zie ik dat de verlichting van de wijzers van de kerkklok kapot is. Eerder was de grote wijzer al uit, nu ook de kleine. Wat zou dat te betekenen hebben?
Ik ben onder de indruk. Dat iets synthetisch zo’n bezieling kan hebben, toch zo aards kan zijn. Het leeft, net zoals paddo's/truffels, ayahuasca en huachuma voor mij een levend karakter hebben. Ik heb er respect voor. Ik heb hen nederig bedankt, liggend in het gras, één en verbonden met de natuur om me heen, de natuur waar dit alles deel van uitmaakt.
Zal ik vannacht nog een keer gaan? Een vraag die door mijn hoofd schiet, precies op het moment dat de kerk 12 uur slaat. We gaan het zien.
Terug op bed. Slaapmasker weer op. Had ik de controle op moeten geven? Kon ik het niet laten gaan? Was ik er niet klaar voor? Is dit werkelijk zo, of is dit allemaal louter mijn eigen invulling van zaken door alles als zo’n strijd of opgave/uitdaging te zien, terwijl het in wezen misschien allemaal iets heel neutraals heeft? Net als de strijd die ik voerde met de ayahuasca, die me lam legde, waar ik zo tegen probeerde te vechten? Dat ik het gevoel had werk af te moeten leveren, me te moeten bewijzen, er hard aan te moeten trekken?
Ik zie voor me hoe op mijn bestaan wordt uitgezoomd en hoe blijkt dat dit slechts een klein onderdeeltje is van een groter geheel, maar ondanks de kleinheid toch zo groot en vitaal en essentieel is, even belangrijk als al het andere. Er is niet klein of groot, meer of minder... alles is even belangrijk in zijn bestaan.
Heel intens wordt het allemaal niet. Een allesoverrompelende trip, zoals ik zou verwachten van DMT evenals een aantal recente tripreports hier is het beslist niet. Ik besef me dat dit slechts een voorproefje is geweest. Het effect lijkt wat af te zwakken. Ik doe mijn slaapmasker weer af, ga naar buiten, daar waar mijn laptop nog stond. Ik neem een slok rooibosthee. Zal ik wat muziek gaan luisteren? Nee, ik besef me opeens dat ik de natuur in wil. Ik doe snel mijn spijkerbroek aan, pak mijn sleutel en stap op de fiets naar het bos. Onderweg weer een markant voorbeeld van synchroniciteit. Een teken. Ja. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Stoppen met mijn werk. Een beslissing waar ik geen spijt van zal krijgen. Het was mijn pad niet. Aangekomen in het bos heerlijk in het gras gaan liggen. Thuiskomen. Contact met de natuur. Eén. Alles is perfect. Alles is zoals het hoort te zijn.
Waarom lukt het me nou niet om contact te maken met anderen, bedenk ik me. Ik voel me hier ontzettend kut over. Waarom toch altijd dat gevoel erbuiten te staan, aansluiting te missen, er toch niet helemaal bij te horen? Waarom vind ik nergens mijn plekje? Ik ben zo streng. Weer. Geef het de tijd! Niet te veel aan trekken! Laat het komen! Het is goed... en wees eerlijk naar jezelf... en ook naar anderen met betrekking tot jezelf! Doe jezelf gewoon voor als wie je bent. Zet geen gewenst persona neer. Wees jezelf! Dat is goed genoeg!
Op de terugweg terug naar huis zie ik dat de verlichting van de wijzers van de kerkklok kapot is. Eerder was de grote wijzer al uit, nu ook de kleine. Wat zou dat te betekenen hebben?
Ik ben onder de indruk. Dat iets synthetisch zo’n bezieling kan hebben, toch zo aards kan zijn. Het leeft, net zoals paddo's/truffels, ayahuasca en huachuma voor mij een levend karakter hebben. Ik heb er respect voor. Ik heb hen nederig bedankt, liggend in het gras, één en verbonden met de natuur om me heen, de natuur waar dit alles deel van uitmaakt.
Zal ik vannacht nog een keer gaan? Een vraag die door mijn hoofd schiet, precies op het moment dat de kerk 12 uur slaat. We gaan het zien.