Eerste truffel avontuur

Tripreport truffels vrijdag 18 januari 2019
Zo, mijn eerste ervaring met psychedelica zit erop. Bestwel heftig. Het verhaal ging dus zo, twas
ongeveer een maand geleden geopperd om een keer truffels te doen met wat vrienden en ik was al
jaren nieuwsgierig dus tuurlijk ging ik mee. Er was een appgroep aangemaakt maar ik had een nieuw
nummer dus ik zat daar niet in. Hierdoor was ik het vergeten en kwam ik ongeveer 2 dagen van te
voren in de groepsapp. Ik had dus twee dagen om me mentaal voor te bereiden en schoot een
beetje in de stress, ik had namelijk een onwijze kutdag toen ik hoorde dat we dus dit weekend
truffels gingen doen. Gelukkig had ik op de vrijdag een goeie dag en was mijn hoofd op de juiste
plek. Ik heb me wat meer ingelezen en zoals verwacht was de belsngrijkste stelling : ga er niet mee
vechten en geef je er aan over. Ik heb een tijdje geblowd maar daar vocht ik dus uiteindelijk mee en
vond ik ook onplezierig. Dus dat werd wel een opdracht.
Drug : ik had een half / drie kwart bakje High Hawaiians op, kwam uit op ongeveer 10 gram ofzo. Ik
had daarvoor sinds 3:15 niet gegeten en we begonnen om ongeveer 8:20. T was minder vies dan ik
verwachtte dus opzich ging t redelijk snel naar binnen.
Setting : bij een vriend thuis met 6 personen. Niet heel veel ruimte maar genoeg banken e.d. om op
te kunnen chillen. Leuke verlichting ook. Daarnaast was er een mooi park in de buurt waar we ook
nog door heen zijn gelopen.
Ik was erg gespannen in het begin, ik wist natuurlijk niet wat ik precies kon verwachten aangezie
iedereen zijn trip ook heel erg anders ervaard. Maar ik begon me heel licht te voelen. Een beetje
zoals met lachgas. Het eerste wat mij opviel was een slang van een stofzuiger die een beetje heen en
weer bewoog leek het wel. Maar was in twijfel of ik nu echt al aan t trippen was ofdat ik het me
inbeeldde. Een van mn vrienden begon wel al echt te gaan en hij vond het erg leuk. Toen besloot ik
naar het plafond te gaan staren. Het kamertje had zo’n gestuct plafond en vond dat ook met
uitspacen van XTC altijd geweldig om naar te kijken. Bij XTC zag ik heel lichtelijk schaakborden en
hexagons op het plafond. Toen mijn oog dus viel op het plafond zag ik echt onwijs mooie visuals, het
leken wel DNA strengen maar t vervormde natuurlijk steeds. Ik zag een soort van scarabeën en
tekens, het leken letters in een soort van buitenaardse taal en het was bestwel ziek. Ook het licht
dat naar het plafond scheen werd apart. Als of t een soort van lichstralen waren die je kon zien. Ik
zat erg fijn naar t plafond te kijken voor wat voelde als een half uur. Ik vond de mensen om mij heen
eigenlijk te druk en had niet zo’n zin om te lachen. Ik wilde gewoon liggen en naar t plafond kijken.
En twijfels, zo veel twijfels en onzekerheid. Ik sta normaal gesproken wel sterk in mn schoenen maar
dacht veel dingen zoals “oei, ik sluit me wel heel erg af van mn vrienden. Is dat wel okay? K weet het
niet? Ga ik de hele avond naar t plafond kijken? Ik weet het niet.” Opeen gegeven moment ging de
lamp naar t plafond uit en kon ik helaas geen visuals meer zien. Dit vond ik jammer. Ik houd niet zo
van donker en mistte de patroontjes wel. Ik probeerde me te focussen om wat gezelliger te gaan
doen. Ookal lukte het niet zo. Toen besloten mijn vrienden om een rondje te gaan lopen door het
genoemde park. “zal ik meegaan? Ik weet het niet. Dit plafond man. Dit plafond is zo mooi.” Na nog
een tijdje getwijfeld te hebben besloot ik om toch mee te gaan. Ik dacht dat als ik alleen in die kamer
zou blijven. Dat t wel heel erg alleen werd en dat t misschien eng zou worden ofzo.

Het was vrij koud buiten, maar t voelde neutraal. Eigenlijk voelde alles heel neutraal. Niet prettig
zoals met xtc, maar ook niet onprettig. Ik was een beetje afgescheiden van de groep maar daar was
ik okay mee, t was jammer dat het overal vrij donker was. Dus ik kon niet echt mooie visuals zien.
Dat vond ik jammer maar ook dat was okay. Ik heb mezelf onwijs moeten sturen dat t allemaal niet
erg was wat ik voelde of hoe ik me voelde. Maar nog steeds, veel twijfels. Mijn gedachten ging heen
en weer aan ik was door alles afgeleid. Dat was wel raar, maar ik kon het soort van onder controle
houden. Ik had wel onwijs veel Deja Vu ervaringen. Bijvoorbeeld een brug waarvan ik 100% zeker
wist dat ik hem eerder had gezien. Heel bizar. Want ik was hier nog nooit eerder geweest. Even later
liepen we langs een vijvertje met rietplantjes ernaast. Dat was wel cool, het leek net alsof we door
een soort van mist over een oneindig pad liepen naar een andere wereld. Het was erg fantasy-film
achtig. En nog steeds terugkerende gedachtes, waar ben ik? Hoe laat is het? Waar gaan we heen? Ik
weet het niet. Ik weet het niet. Dat vond ik lastig, ik denk dat mijn hoofd gewoon graag dingen wil
organizeren en weten wat ik daadwerkelijk aan het doen ben. Dat is best moeilijk met truffels. Maar
ook hier kon ik me uiteindelijk aan overgeven en heb prima verder door het park gelopen met mn
maatjes. Op de terugweg kwamen we bij een tunneltje met scheve vlakken en schilderingen op de
muren. Die waren wel leuk om naar te kijken. De scheve vlakken kwamen heel erg op me af, en de
takken van de bosjes naast de tunnel ook. Was erg grappig. Ik vond de patronen en kleuren leukere
visuals. Maar de macroscopie en microscopie waren ook eveneens grappig. De trip golfde onwijs, en
was gelukkig ook best stuurbaar. Soms had ik weer een momentje van helderheid en dat was fijn ok
even bij te komen voor dat ik weer wegzakte in allerlei gedachten en impulsen. Ik wilde opzich wel
weer terug naar “huis” om weer verder naar het plafond te staren. “of wil ik dat echt wel? Ik weet
het niet. Moeten we nog ver? Ik weet het niet. Vind ik het leuk? Ik weet het niet.”
Ik weet het niet was echt mijn standaard zin die avond. Ik wist een heleboel dingen niet en dat was
soms lastig om mee om te gaan. “moet ik plassen? Heb ik honger?” ik wist helemaal niks meer haha.
Telkens dezelfde cyclus aan acties en gedachten. VRAAG -> “ik weet het niet” -> grinniken omdat ik
dat constant zei en het begon een grapje te worden in de groep, net als mijn waanzinnige obsessie
met het plafond -> “hoelaat is het?” -> op mijn horloge kijken -> grinniken omdat het misschien 2 of
3 minuten later was terwijl het als een half uur voelde -> afgeleid raken door het plafond, vrienden,
of andere objecten -> repeat
Ik zat al een tijdje op die bank daar en heb me voor hoe het voelde voor 5 minuten drukgemaakt
over de vraagstelling : “moet ik plassen? Ik weet het niet” ik besloot toch maar naar de wc te gaan. Ik
was eerder ook naar het kleine kamertje geweest omdat een vriend zei dat het heel trippy was met
(je raad t al) het plafond, de muren en de spiegel. Uiteindelijk ben ik maar gaan plassen. Dat ging
allemaal soepeltjes en was erg blij omdat ik nu eindelijk het antwoord op een vraag had. Ja, ik moest
plassen. Goed gevoel. Daarna weer terug naar de kamer en lekker chillen. Mn vrienden waren aan
de ballonetjes, ik hoefde zelf niet. Terwijl zij hun lachgas inhaleerden hadden we Echoes van Pink
Floyd aan staan. En toen, complete stilte... dat was zo intens. Gewoon met z’n allen helemaal een met de muziek. Heel bijzonder. Hierna werd mn trip langzaam steeds wat minder sterk en had het toen ook echt goed onder controle, ik was best blij en opgelucht. Ook verloor ik helemaal mn shit toen ik een van mn maatjes met een mega grote ballon zag zitten. En ik kon maar niet begrijpen hoe die ballon nou zo groot was. Nieuwsflits, ballonnen kan je opblazen. Dit realizeerde ik alleen nadat ik compleet uit mn dak was gegaan : “HOE KAN JE BALLON ZO GROOT ZIJN WTF OUWE, WAT IS DIT
DAN.” Even later zat ik zelf met een opgeblazen ballon in mn handen en was deze aandachtig aan
het bestuderen. De ballon was zwart en hoogglans achtig, je kon er doorheen kijken, maar ook een
reflectie zien. Dus ik zat me te verwonderen over de lichtjes en mn spiegelbeeld in de ballon. Toen
drukt ik op de ballon, en de lichtjes verbogen in de vervorming van de ballon en het was net als het
zwarte gat van de film Interstellar, echt zo bizar om naar te kijken. Hierna ging ik wil echt richting het einde van mn trip en heb ik gewoon lekker gezeten en gechilld. Om de zoveel tijd nog naar het
plafond gekeken. Ik was echt geobsedeerd door het plafond en heb een hele fylosofie vedacht over
hoe het plafond het begin en het einde is, maar dat is op zichzelf al een compleet verhaal. Daarna
lekker gaan slapen.
Zo bijzonder, zo apart en zo niet wat ik verwachtte. Maar wel echt een ervaring joh. Ga ik t nog een
keer doen?
Ik weet het niet, ik weet het niet...
Groetjes en stay safe kids,
Jeroen

 

Dankjewel voor je reactie Eik,

Ik heb t waarschijnlijk minder positief ervaren als jij. Maar apart daarvan was het heel interessant. Ik denk omdat k t zo spannend vond dat ik moeite had met mezelf onder controle te houden in het begin. Nu ik weet wat ik moet verwachten zal het de vokgende keer cast beter gaan. Ik moet wel opmerken dat ik licht anders over dingen na denk en meer stil sta bij dingen die ik voel en denk.

De benieuwdheid hongert voort, tot de volgende keer