De vrede in onszelf vinden in deze confronterende moeilijke tijd, het lijkt soms bijna onmogelijk. Maar ik denk dat het nu, nog van veel groter belang is om rust en vrede in onszelf te vinden, dan voordat het corona virus en de hele heisa daaromheen uitbrak.
Hierbij een inspirerende, hoopvolle video om je hier iets bij te helpen, mocht je daar misschien behoefte aan hebben:
Begrijp je niet alles wat er gezegd wordt? Dat geeft niet. Zolang je maar wat van de rust oppikt die voorbij de woorden zelf gaat.
Zelf ben ik de laatste week veel bezig met mezelf in die rust te aarden. Om mijn gedachten die me willen doen laten doemdenken en zorgen maken over de toekomst, even te laten voor wat ze zijn en me te richten op de rust in mij. Er was een moment dat ik mij realiseerde, we hebben nooit een toekomst gehad... Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel dit niet op een of andere verslagen manier. We hebben geen toekomst, omdat we alleen hier en nu hebben. En alleen hier en nu, is waar we toegang hebben tot onze inherente en onvoorwaardelijke rust. Voorheen hadden we zoveel dingen om in gedachten in te kunnen vluchten. Om bezig te zijn met onze levens, terwijl we vaak vergeten gewoon aanwezig te zijn in het hier en nu. Nu forceert dit hele gebeuren ons om meer en meer naar dat toe te komen en minder in (het inzitten over) de toekomst, simpelweg omdat dat laatste vaak gewoon teveel stress oplevert, teveel zorgen. Het dwingt ons van alle kanten om die richting op te kijken, waar we normaal niet graag naar kijken.
Ik zie wat er nu in de wereld gebeurd als iets vreselijks, maar tegelijk ook als een kans om massaal meer naar onszelf terug te komen. We zijn een soort die vergeten is wie we zijn. Die vergeten is waar de onvoorwaardelijke rust is te vinden. Het is hoog tijd om ons dat te herinneren...
Lieve mensen, hopelijk gaat het jullie allemaal goed.
Denk goed om jezelf en om anderen.
Hierbij een inspirerende, hoopvolle video om je hier iets bij te helpen, mocht je daar misschien behoefte aan hebben:
Begrijp je niet alles wat er gezegd wordt? Dat geeft niet. Zolang je maar wat van de rust oppikt die voorbij de woorden zelf gaat.
Zelf ben ik de laatste week veel bezig met mezelf in die rust te aarden. Om mijn gedachten die me willen doen laten doemdenken en zorgen maken over de toekomst, even te laten voor wat ze zijn en me te richten op de rust in mij. Er was een moment dat ik mij realiseerde, we hebben nooit een toekomst gehad... Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel dit niet op een of andere verslagen manier. We hebben geen toekomst, omdat we alleen hier en nu hebben. En alleen hier en nu, is waar we toegang hebben tot onze inherente en onvoorwaardelijke rust. Voorheen hadden we zoveel dingen om in gedachten in te kunnen vluchten. Om bezig te zijn met onze levens, terwijl we vaak vergeten gewoon aanwezig te zijn in het hier en nu. Nu forceert dit hele gebeuren ons om meer en meer naar dat toe te komen en minder in (het inzitten over) de toekomst, simpelweg omdat dat laatste vaak gewoon teveel stress oplevert, teveel zorgen. Het dwingt ons van alle kanten om die richting op te kijken, waar we normaal niet graag naar kijken.
Ik zie wat er nu in de wereld gebeurd als iets vreselijks, maar tegelijk ook als een kans om massaal meer naar onszelf terug te komen. We zijn een soort die vergeten is wie we zijn. Die vergeten is waar de onvoorwaardelijke rust is te vinden. Het is hoog tijd om ons dat te herinneren...
Lieve mensen, hopelijk gaat het jullie allemaal goed.