L
Lid 150666
Gast
In aflevering 15 van seizoen 3 van PeriodiekeSensatie's grote ketamine-avontuur heb ik het volgende samengepuzzeld: Wanneer wij nuchter zijn denken we vaak dat we kunnen spreken van een individu met een ego, dat ontken ik ook niet. Iedereen is uniek en heeft eigen wensen, gedachten, etc. Hier leven wij dus ook naar, althans, in het westen. Wanneer iemand hier geen succes behaalt in 't leven (lees: roem, geld, groot huis) wordt bijna altijd de schuld bij het individu gelegd, het ligt aan Harry zelf dat hij zus en zo niet heeft behaald, hij had harder moeten werken. Aan de hand van dit voorbeeld probeer ik dus duidelijk te maken dat wij inderdaad leven met het idee individu, niet gemeenschap.
Harry is protestants, hij bidt en bidt tot zijn god (Disclaimer: ik respecteer dit, als jij tot god x wilt bidden, prima, doe je ding, ik ken alleen liefde <3) in de hoop dat er verandering plaats zal vinden in zijn leven. Zijn gebed blijft onbeantwoord en zijn gebeden hierna ook. Op een gegeven moment bereikt Harry een keerpunt en daagt god uit: "Voer handeling X uit en anders besta je niet!" Dom, want Harry is zelf god en volgens mij bestaat Harry toch echt wel.
Sla een onbekende tijdsperiode over en Harry maakt kennis met wiet, dan truffels, dan LSD en de rest (als iemand echt heel veel interesse heeft zal ik wel een lijst samenstellen) is geschiedenis.
Midden in een trip voelt het opeens alsof Harry's ogen worden geopend, een moederlijk figuur spreekt tot hem en benoemt de punten waarop het fout ging, wat beter kan en wat al goed is. Harry stelt een vraag: "Bent u god?" "Nee, idioot, ik ben enkel een medium voor jou om tot jezelf te spreken, jij bent god."
Mijn vraag is, zou het idee van het goddelijke misschien onstaan zijn toen zelfreflectie een onderdeel werd van ons bewustzijn? Veel religies spreken namelijk van een persoonlijke relatie tot god en vormen van meditatie (in sommige religies dus letterlijk mediteren en in andere is het bidden of biechten. En wanneer je kijkt naar verscheidene meditatie methodes blijkt zelfreflectie vaak een groot onderdeel en wordt de meditatie tot goddelijk benoemd. Wanneer je biecht bij een priester bijvoorbeeld, is het vaak een ouder persoon met veel levenservaring, die dus reflecteert op de eigen ervaring aan de hand van jouw verhaal en het relevante goddelijke script en spreekt dan een oordeel uit. Dit leidt bij mij tot de conclusie dat iedereen eigenlijk zijn eigen god is en dat sociale/culturele (ik kan het juiste woord niet vinden, in ieder geval niet de persoonlijke) normen en waarden misschien wel een soort collectieve verzameling van onze "goddelijke" uitingen zijn. Dit idee is op zich niet heel nieuw maar ik zou graag jullie meningen willen aangezien ik nog heel erg puzzelend ben met hoe ik met mijn spiritualiteit om moet gaan. Het idee dat ik mijn eigen god ben heeft mij al aardig op weg geholpen namelijk. Toch blijf ik eraan twijfelen, dankzij het concept bewustzijn.
Om terug te komen op mijn eerste alinea en mijn vorige afsluitende zin; Ieder mens heeft een eigen bewustzijn en is uniek, dus kan je spreken van dat ieder mens een eigen god is. Toch concludeer ik na elke trip dat we één zijn, ook niet een heel onbekend concept. Dit botst met elkaar, ons bewustzijn is wat ons definieert. Al onze karaktertrekken stromen immers voort uit ons bewustzijn. Dit heeft mij een tijdje niet per sé gefrustreerd, maar wel met een verward en ontevreden gevoel achter gelaten, tot mijn nasaal onprettige khole gisteravond/vanochtend.
Nadat ik het tintelende gevoel in mijn neus was vergeten door de ketamine begon ik opeens overal vogels te zien, voor nu sla ik de details over aangezien ik zo naar bed wil maar deze visuals en de bijbehorende khole gedachten hebben mij tot het volgende idee geleidt.
Losse gemeenschappen, zoals landen of etniciteiten, dit zijn de veren. Elke veer heeft ontelbaar veel fijnere haartjes, dit zijn wij. In principe verschillen wij niks buiten de kleine finesses na, in het geval van de enkele haren op de veren zijn dit dingen zoals lengte, stugheid, verhoudingen van cellen, etc. Ik relateer dit tot ons bewustzijn. Wij verschillen letterlijk niks buiten ons bewustzijn. Maar deze haartjes zijn deel van een veer, een volk, zoals wij, en dit beïnvloedt onze finesses, dankzij regen kan onze stugheid afnemen bijvoorbeeld. (Dankzij een jammere gebeurtenis zakken wij in elkaar). Alle veren bij elkaar zijn dus de mensheid, wij. Naar mijn idee komen wij dus allemaal van hetzelfde, wat letterlijk ook zo is aangezien alles uit residueel materiaal is opgemaakt van na de Oerknal. Elk individu is dus een haartje dat onderdeel uitmaakt van een grotere veer, een volk, en elk volk maakt onderdeel uit van alle veren bij elkaar. En de vogel dan? De vogel is god, alles wat wij bewust verwerken komt uit ons hogere bewustzijn, dat is wanneer wij dingen rationaliseren bijvoorbeeld. Maar er zijn ook extreem veel andere processen aan de gang in ons onderbewustzijn, waaronder basale maar extreem benodigde functies zoals perceptie (zicht, geur, etc.). Buiten die basale functies vindt er ook verdere verwerking van gebeurtenissen en emoties plaats, deze kunnen zich bijvoorbeeld manifesteren in een droom, dat is wanneer het onderbewustzijn als het ware begint te lekken. Het onderbewustzijn hebben wij dus geen controle over, maar het onderbewustzijn heeft wel invloed op ons, vandaar dat de vogel god is, wij als enkele haren of enkele veren kunnen niks doen, sterker nog, wij zijn afhankelijk van de vogel. Externe factoren die betrekking hebben op de vogel zullen zich immers manifesteren in het algemene welzijn van de vogel en daarmee ons, de veren en dan de haren. Een zieke vogel heeft vaak last van veerverlies. Uit mijn "model" volgt dus dat het onderbewustzijn een gedeeld iets is, mijn onderbewustzijn is het jouwe en andersom.
Wij kunnen een kijkje nemen in "god" (ons onderbewustzijn dus) door ons hogere bewustzijn aan te passen dmv bijvoorbeeld meditatie, bidden, biechten of - jawel hoor - drugs. Dit is dan ook een "ego-death" naar mijn mening, een kijkje nemen in ons collectieve bewustzijn, onze daadwerkelijke god. Dit is ook waar de zelfreflectie dan uit voortkomt, het collectieve bewustzijn neemt een kijk op mijn acties en vertelt mij dan wat er allemaal aan de hand mee is, zo vind ik dus ook dat biechten te rechtvaardigen valt als een persoonlijke manier om tot vrede te komen, de priester heeft immers een band met het collectieve onderbewustzijn en kan daarmee mijn problemen relateren aan de problemen die de priester mee heeft gemaakt en mij daarmee helpen.
God is dus een rondvliegende vogel en wij zijn de individuele haartjes op de veren. Ons bewustzijn neemt waar wat wij dus waarnemen en dit wordt door god, ons onderbewustzijn, opgenomen en verwerkt. Wanneer wij ons slecht voelen kunnen we het pogen om in contact te komen met het onderbewustzijn en te kijken of we er een oplossing uit kunnen halen (advies van een ander persoon), de oorzaak kunnen vinden (onderliggende trauma) of vrede kunnen maken met dit gevoel (innerlijke rust). Dit betekent wel dat het geluk van de vogel deels afhankelijk is van de individuele haartjes, als wij problemen hebben en er niks aan doen, voeden wij het onderbewustzijn met negativiteit. Pas wanneer wij als geheel vrede maken en geluk vinden zal het onderbewustzijn puur geluk uitstralen en zullen wij puur geluk voelen. Misschien vergelijkbaar met het idee van Nirwana.
Dit is mijn eerste poging tot mijn idee van god zo coherent mogelijk uit te leggen, excuus als het dus absoluut niet coherent/te volgen is. Het is waarschijnlijk nog wel duidelijk dat ik erg zoekende ben naar een aantal puzzelstukken in dit verhaal. Ik heb het meerendeel van mijn trips dus helaas puur recreatief ervaren, pas toen ik 300ug LSD had genomen had ik echt door dat spiritualiteit een van de missende puzzelstukken in mijn leven was, dat is zo'n tien maanden geleden gebeurd. Meningen/input/whatever van mijn mede-goden (
) zou enorm gewaardeerd worden. Nogmaals: dit verhaal is incompleet.
Met liefde,
PeriodiekeSensatie
P.S. Sorry voor de taalvoudten, ik kon mijn zakje keta weer eens niet laten liggen
Harry is protestants, hij bidt en bidt tot zijn god (Disclaimer: ik respecteer dit, als jij tot god x wilt bidden, prima, doe je ding, ik ken alleen liefde <3) in de hoop dat er verandering plaats zal vinden in zijn leven. Zijn gebed blijft onbeantwoord en zijn gebeden hierna ook. Op een gegeven moment bereikt Harry een keerpunt en daagt god uit: "Voer handeling X uit en anders besta je niet!" Dom, want Harry is zelf god en volgens mij bestaat Harry toch echt wel.
Sla een onbekende tijdsperiode over en Harry maakt kennis met wiet, dan truffels, dan LSD en de rest (als iemand echt heel veel interesse heeft zal ik wel een lijst samenstellen) is geschiedenis.
Midden in een trip voelt het opeens alsof Harry's ogen worden geopend, een moederlijk figuur spreekt tot hem en benoemt de punten waarop het fout ging, wat beter kan en wat al goed is. Harry stelt een vraag: "Bent u god?" "Nee, idioot, ik ben enkel een medium voor jou om tot jezelf te spreken, jij bent god."
Mijn vraag is, zou het idee van het goddelijke misschien onstaan zijn toen zelfreflectie een onderdeel werd van ons bewustzijn? Veel religies spreken namelijk van een persoonlijke relatie tot god en vormen van meditatie (in sommige religies dus letterlijk mediteren en in andere is het bidden of biechten. En wanneer je kijkt naar verscheidene meditatie methodes blijkt zelfreflectie vaak een groot onderdeel en wordt de meditatie tot goddelijk benoemd. Wanneer je biecht bij een priester bijvoorbeeld, is het vaak een ouder persoon met veel levenservaring, die dus reflecteert op de eigen ervaring aan de hand van jouw verhaal en het relevante goddelijke script en spreekt dan een oordeel uit. Dit leidt bij mij tot de conclusie dat iedereen eigenlijk zijn eigen god is en dat sociale/culturele (ik kan het juiste woord niet vinden, in ieder geval niet de persoonlijke) normen en waarden misschien wel een soort collectieve verzameling van onze "goddelijke" uitingen zijn. Dit idee is op zich niet heel nieuw maar ik zou graag jullie meningen willen aangezien ik nog heel erg puzzelend ben met hoe ik met mijn spiritualiteit om moet gaan. Het idee dat ik mijn eigen god ben heeft mij al aardig op weg geholpen namelijk. Toch blijf ik eraan twijfelen, dankzij het concept bewustzijn.
Om terug te komen op mijn eerste alinea en mijn vorige afsluitende zin; Ieder mens heeft een eigen bewustzijn en is uniek, dus kan je spreken van dat ieder mens een eigen god is. Toch concludeer ik na elke trip dat we één zijn, ook niet een heel onbekend concept. Dit botst met elkaar, ons bewustzijn is wat ons definieert. Al onze karaktertrekken stromen immers voort uit ons bewustzijn. Dit heeft mij een tijdje niet per sé gefrustreerd, maar wel met een verward en ontevreden gevoel achter gelaten, tot mijn nasaal onprettige khole gisteravond/vanochtend.
Nadat ik het tintelende gevoel in mijn neus was vergeten door de ketamine begon ik opeens overal vogels te zien, voor nu sla ik de details over aangezien ik zo naar bed wil maar deze visuals en de bijbehorende khole gedachten hebben mij tot het volgende idee geleidt.
Losse gemeenschappen, zoals landen of etniciteiten, dit zijn de veren. Elke veer heeft ontelbaar veel fijnere haartjes, dit zijn wij. In principe verschillen wij niks buiten de kleine finesses na, in het geval van de enkele haren op de veren zijn dit dingen zoals lengte, stugheid, verhoudingen van cellen, etc. Ik relateer dit tot ons bewustzijn. Wij verschillen letterlijk niks buiten ons bewustzijn. Maar deze haartjes zijn deel van een veer, een volk, zoals wij, en dit beïnvloedt onze finesses, dankzij regen kan onze stugheid afnemen bijvoorbeeld. (Dankzij een jammere gebeurtenis zakken wij in elkaar). Alle veren bij elkaar zijn dus de mensheid, wij. Naar mijn idee komen wij dus allemaal van hetzelfde, wat letterlijk ook zo is aangezien alles uit residueel materiaal is opgemaakt van na de Oerknal. Elk individu is dus een haartje dat onderdeel uitmaakt van een grotere veer, een volk, en elk volk maakt onderdeel uit van alle veren bij elkaar. En de vogel dan? De vogel is god, alles wat wij bewust verwerken komt uit ons hogere bewustzijn, dat is wanneer wij dingen rationaliseren bijvoorbeeld. Maar er zijn ook extreem veel andere processen aan de gang in ons onderbewustzijn, waaronder basale maar extreem benodigde functies zoals perceptie (zicht, geur, etc.). Buiten die basale functies vindt er ook verdere verwerking van gebeurtenissen en emoties plaats, deze kunnen zich bijvoorbeeld manifesteren in een droom, dat is wanneer het onderbewustzijn als het ware begint te lekken. Het onderbewustzijn hebben wij dus geen controle over, maar het onderbewustzijn heeft wel invloed op ons, vandaar dat de vogel god is, wij als enkele haren of enkele veren kunnen niks doen, sterker nog, wij zijn afhankelijk van de vogel. Externe factoren die betrekking hebben op de vogel zullen zich immers manifesteren in het algemene welzijn van de vogel en daarmee ons, de veren en dan de haren. Een zieke vogel heeft vaak last van veerverlies. Uit mijn "model" volgt dus dat het onderbewustzijn een gedeeld iets is, mijn onderbewustzijn is het jouwe en andersom.
Wij kunnen een kijkje nemen in "god" (ons onderbewustzijn dus) door ons hogere bewustzijn aan te passen dmv bijvoorbeeld meditatie, bidden, biechten of - jawel hoor - drugs. Dit is dan ook een "ego-death" naar mijn mening, een kijkje nemen in ons collectieve bewustzijn, onze daadwerkelijke god. Dit is ook waar de zelfreflectie dan uit voortkomt, het collectieve bewustzijn neemt een kijk op mijn acties en vertelt mij dan wat er allemaal aan de hand mee is, zo vind ik dus ook dat biechten te rechtvaardigen valt als een persoonlijke manier om tot vrede te komen, de priester heeft immers een band met het collectieve onderbewustzijn en kan daarmee mijn problemen relateren aan de problemen die de priester mee heeft gemaakt en mij daarmee helpen.
God is dus een rondvliegende vogel en wij zijn de individuele haartjes op de veren. Ons bewustzijn neemt waar wat wij dus waarnemen en dit wordt door god, ons onderbewustzijn, opgenomen en verwerkt. Wanneer wij ons slecht voelen kunnen we het pogen om in contact te komen met het onderbewustzijn en te kijken of we er een oplossing uit kunnen halen (advies van een ander persoon), de oorzaak kunnen vinden (onderliggende trauma) of vrede kunnen maken met dit gevoel (innerlijke rust). Dit betekent wel dat het geluk van de vogel deels afhankelijk is van de individuele haartjes, als wij problemen hebben en er niks aan doen, voeden wij het onderbewustzijn met negativiteit. Pas wanneer wij als geheel vrede maken en geluk vinden zal het onderbewustzijn puur geluk uitstralen en zullen wij puur geluk voelen. Misschien vergelijkbaar met het idee van Nirwana.
Dit is mijn eerste poging tot mijn idee van god zo coherent mogelijk uit te leggen, excuus als het dus absoluut niet coherent/te volgen is. Het is waarschijnlijk nog wel duidelijk dat ik erg zoekende ben naar een aantal puzzelstukken in dit verhaal. Ik heb het meerendeel van mijn trips dus helaas puur recreatief ervaren, pas toen ik 300ug LSD had genomen had ik echt door dat spiritualiteit een van de missende puzzelstukken in mijn leven was, dat is zo'n tien maanden geleden gebeurd. Meningen/input/whatever van mijn mede-goden (
Met liefde,
PeriodiekeSensatie
P.S. Sorry voor de taalvoudten, ik kon mijn zakje keta weer eens niet laten liggen