Losgeslagen / Normaal gedrag

Ik heb bij mezelf al meerdere malen onaangepast of losgeslagen gedrag bemerkt, iets wat ik blijkbaar moeilijk onder controle heb. Op zich misschien geen probleem, maar ik merk aan veel mensen dat ze daardoor vaak afstand van mij houden. Het scenario van een totale outcast worden is inmiddels dichtbij...

Andere mensen die dit herkennen?

 

Wat versta jij onder losgeslagen gedrag?

 

In mijn geval op sociaal gebied- Onaangepast gedrag.

 

Kan je dat specificeren? Wellicht dat mensen er zich dan in herkennen...

 

Een beetje zwak, maar ik kan niet echt heel erg in detail gaan op dit moment. Ben er zelf nog mee bezig hoe dingen te plaatsen. Het is ook wel erg persoonlijk.

Één ding kan ik er wel uithalen, zonder al teveel in detail te gaan, dat is losgeslagen op seksueel vlak (publieke seks met onbekenden zonder enige remming) en daar niet van inzien dat het redelijk exceptioneel is. Over die dingen praten met mensen en dan pas aan hun reaktie merken hoe schokkend het voor hen is.

 

Maar mijn vraag heeft niet zozeer specifiek betrekking op mijzelf- maar heeft meer te maken met een bepaalde mate van verlies van realiteitszin- en daaruit voortvloeiende bepaald gedrag.

 

Je bedoelt dus of in het algemeen bepaald sociaal onaangepast gedrag kan voortvloeien uit het verlies van realiteitszin.

 

Ja

 

Je snijdt hier wel een paar goede punten aan ja. Trauma's, depressie, Oui ...
Mogelijk ook maar even dimmen met de drugs.
Trek me heel weinig aan van wat anderen vinden, maar als je daardoor een soort outcast wordt...

 

Die onverschilligheid kan voortkomen uit bepaalde (negatieve) ervaringen en kan worden versterkt door drugsgebruik. In therapie gaan lijkt me dan ook verstandig. Hierdoor kom je stukje bij beetje dichter bij je gevoel..

Uiteraard is het dan ook verstandig te kappen met je drugsgebruik. Het komt op mij over alsof je jezelf moedwillig verdooft en dat is natuurlijk niet de bedoeling van recreatief gebruik. Mocht je je problemen niet willen aanpakken dan loop je de kans dat je volledig afstompt en jezelf verliest. Succes.

 

Ik geloof zelf niet zo in de noodzaak van therapie. Het vergroot in mijn optiek eerder dingen. Maar ik zal er over nadenken. Ik gebruik overigens nooit recreatief maar altijd met een doel, om er beter van te worden. Maar het kan natuurlijk altijd dat ik mijzelf onbewust tevens wil verdoven. In het algemeen gesproken probeer ik een soort van balans te vinden, een balans die constant verschuift omdat je als persoon constant veranderd. Over mijn sexverslaving (want dat is het feitelijk) ben ik al uit- ik ga even een zelf opgelegde periode in van abstinentie. Ik heb geen last van drugsverslavingen maar dit is wel vergelijkbaar. Die excessen zitten mij zelf dus wel dwars- niet vanwege wat anderen er van vinden maar voor mijn eigen geestelijke gezondheid.

 

Een belangrijke vraag die ik niet heb gesteld:

Herken jij jezelf terug als je onder invloed dit soort strapatsen uithaalt, of handel je op zulke momenten volledig op de automatische piloot, waardoor je achteraf spijt krijgt over je daden?

 

Het lijkt mij dat er een sterk verband kan zijn tussen sociaal onaangepast gedrag en het verlies van realiteitszin.

Je geeft zelf al aan dat je niet zo’n last hebt van de mening van anderen, tenzij je een outcast wordt en onder andere daardoor last krijgt van het gedrag. Als je dit inziet kan je er wat aan doen, wat je ook zegt te doen.

 

Haha strapatsen
Ik doe alles vanuit bewuste keuze en heb nooit ergens spijt van achteraf. Ik ben blij met hoe vrij ik me kan gedragen en de vrijheid die ik mezelf blijkbaar verworven heb en dat ik die vrijheid verworven heb zonder dat ik daar heel veel moeite voor gedaan heb. Ik heb er altijd naar gestreefd in algemene zin om mij te bevrijden van alle sociale en persoonlijke beperkingen en mij te ontplooien als vrij mens. Nu ik op dat punt ben aangekomen merk ik dat die vrijheid schuurt met mijn omgeving maar ook dat sommige vrijheden, zelfs al zijn die op een bepaalde manier goed voor mij, disruptief werken op andere persoonlijke vlakken. De uiteindelijke afweging die ik dan uiteindelijk maak is, dat ik weer een paar stapjes terug doe naar terrein waar ik mij beter bij voel. Op dat punt heb ik de zaken denk ik redelijk onder controle. Kijk, als je het pad opgaat van persoonlijke ontplooiing kom je soms op terreinen waar je je alleen bevindt. Omdat het pad op persoonlijke bevrijding nu eenmaal een eenzaam pad is. Met je eigen specifieke hoeken en straten. Maar alhoewel de specifieke details van ieders pad anders zijn, denk ik dat de regels daaromheen in principe voor iedereen hetzelfde zijn.

 

Als jij vindt dat je morele principes en waarden hebt en hier ook naar handelt dan is er m.i. niet zoveel mis met jouw losgeslagen gedrag. Zo als hier eerder gemeld is: zolang jij niemand schaadt, hoef jij je er niets van aan te trekken wanneer anderen jouw manier van leven afkeuren. Dus de kritiek of rare blikken van mensen moet je dan maar op de koop toenemen.

En over dat in therapie gaan: misschien is dat niet eens nodig inderdaad. Wel is het goed eens in de zoveel tijd met anderen te reflecteren over jouw gedrag en een beetje te sparren. Iets waar dit forum uitermate geschikt voor is.

 

stra·pat·sen (meervoud) strapatsen maken rare streken uithalen.

Moest hem ff opzoeken lol.

 

Nu we het over mij hebben gehad, waarvoor heel hartelijk dank (!) een vraag aan overige forumleden, bijv. jullie of je ooit bij jezelf bepaalt gedrag hebt bemerkt welke misschien als losgeslagen kan worden gezien? Of dat jouw opvattingen / acties welke jij normaal vindt blijkbaar helemaal niet normaal is voor de meerderheid van de mensen?

 

Drugsgebruik en verslavingsgevoeligheid en daarbij (door de ogen van anderen) buitensporig gedrag gaan hand-in-hand. Dus ik denk dat meerdere mensen, waaronder ik, zichzelf (deels) zullen herkennen in jouw verhaal. Ik ben er ook wel eens op aangesproken door mensen, maar heb er toen bewust voor gekozen de bal terug te kaatsen en me niet zoveel aan te trekken van deze kritiek. Wanneer ik me zou aanpassen naar het algemeen geaccepteerd wenselijk gedrag word ik simpelweg niet vrolijker, dus dit doe ik dan ook niet. Ook is het voor mij een aandachtspuntje niet over andermans grenzen heen te gaan, maar zolang mijn gedrag niet dermate hevig wordt waardoor ik niet meer met mezelf kan leven, blijf ik stug doorgaan.

Je hebt 'gekken' nodig in de samenleving, dat maakt het leven een stuk aangenamer.

 

Goed gezegd en helemaal mee eens.
Je eigen gekte accepteren is totaal bevrijdend! Wat dat betreft komt het misschien toch nog goed met de wereld

 

Hooggeachte heer Rayyar,

Ik moest er even over nadenken en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk bijna geen recalcitrant gedrag meer vertoon. Bij gelegenheid ben ik wellicht wat tegendraads, maar puur uit reactie. Ik zoek geen confrontaties op en ik lok ze ook niet uit.

Los van het feit dat ik te kaal op een publiek strand lig (in de zomer), lijkt het alsof ik de maatschappij tolereer, althans erken dat deze bestaat.

In het verleden ben ik vaak wel enigszins onhandelbaar geweest op het gebied van alternatieve woonvormen en niet geaccepteerde kunstvormen. Helaas kan ik om privacyredenen niet in detail treden.

Erop vertrouwend dat u volledig bent geïnformeerd,

Met vriendelijk groet,

L.M.A. Pole

 

Klinkt gestoord genoeg monsigneur.
(Ik zal maar niet vertellen hoe vaak ik me met een vriendin heb misdragen op een naaktstrand.)