Martinus
Wijs gebruiker
Sins zo jong als ik mij kan herinneren vind ik paddenstoelen enge vieze dingen.
Vroeger als kind ging ik vaak met mijn ouders in het bos wandelen en mijn moeder had mij natuurlijk al vrij jong verteld dat paddenstoelen gevaarlijk kunnen zijn.
Daar naast zagen ze er vaak duister en verrot uit.
Ik vond ze wel altijd wel leuk om van een afstand naar te kijken, maar aanraken. brrrrrrrrr
Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik echt vies van niks ben. Dode dieren, bagger, mest, ongedierte, etc. Ik heb ook totaal geen smetvrees en in het algemeen heb ik weinig angsten.
Ik vind het eten van paddenstoelen ook niks. Het maakt me niet uit of ze nou lekker zijn of vies. Ik vis ze altijd uit het eten. Ik vind een rouwe paddenstoel aanraken uit de supermarkt al niks. Ik anticipeer altijd een onbekende structuur en dat alleen is al genoeg voor enige remming.
Nu kan ik niet zeggen dat deze angst een is die ik niet aan kan. Ik kan mezelf er prima over heen zetten, maar het is alsof mijn ego een diep gewortelde afkeer voor paddenstoelen heeft. Ik moet mezelf altijd even moed toe spreken.
Bij het groeien van psychedelische paddenstoelen had ik ook best moeite om ze rauw aan te raken. Vooral de hoedjes creepte me best erg out. De zien er zo raar glad uit brrrr.
En dan het eten. Oei. Ik kan me niks viezer bedenken dan paddo's. Bij 4gram had ik braakneigingen bij het eten in combinatie met pindakaas. Gedurende de opkomst veel misselijkheid en op de piek van de trip kwam alles er weer uit.
De dag erna had ik doffe hoofdpijn.
Ik vind helemaal niks leuk aan paddenstoelen, behalve dan de high die je er van krijgt. Oh. Geweldig. Het gevoel in mijn lichaam is perfect. Maar het lijkt wel alsof mijn ego zijn hele leven al van alles heeft klaar gezet om er voor te zorgen dat ik er maar zo veel mogelijk van af blijf.
Zou het toeval zijn? Ik dacht er gister stoned over na, en ik zat zo van.. wat nou als de toekomst mijn verleden heeft zitten beïnvloeden onbewust.
Vroeger als kind ging ik vaak met mijn ouders in het bos wandelen en mijn moeder had mij natuurlijk al vrij jong verteld dat paddenstoelen gevaarlijk kunnen zijn.
Daar naast zagen ze er vaak duister en verrot uit.
Ik vond ze wel altijd wel leuk om van een afstand naar te kijken, maar aanraken. brrrrrrrrr
Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik echt vies van niks ben. Dode dieren, bagger, mest, ongedierte, etc. Ik heb ook totaal geen smetvrees en in het algemeen heb ik weinig angsten.
Ik vind het eten van paddenstoelen ook niks. Het maakt me niet uit of ze nou lekker zijn of vies. Ik vis ze altijd uit het eten. Ik vind een rouwe paddenstoel aanraken uit de supermarkt al niks. Ik anticipeer altijd een onbekende structuur en dat alleen is al genoeg voor enige remming.
Nu kan ik niet zeggen dat deze angst een is die ik niet aan kan. Ik kan mezelf er prima over heen zetten, maar het is alsof mijn ego een diep gewortelde afkeer voor paddenstoelen heeft. Ik moet mezelf altijd even moed toe spreken.
Bij het groeien van psychedelische paddenstoelen had ik ook best moeite om ze rauw aan te raken. Vooral de hoedjes creepte me best erg out. De zien er zo raar glad uit brrrr.
En dan het eten. Oei. Ik kan me niks viezer bedenken dan paddo's. Bij 4gram had ik braakneigingen bij het eten in combinatie met pindakaas. Gedurende de opkomst veel misselijkheid en op de piek van de trip kwam alles er weer uit.
De dag erna had ik doffe hoofdpijn.
Ik vind helemaal niks leuk aan paddenstoelen, behalve dan de high die je er van krijgt. Oh. Geweldig. Het gevoel in mijn lichaam is perfect. Maar het lijkt wel alsof mijn ego zijn hele leven al van alles heeft klaar gezet om er voor te zorgen dat ik er maar zo veel mogelijk van af blijf.
Zou het toeval zijn? Ik dacht er gister stoned over na, en ik zat zo van.. wat nou als de toekomst mijn verleden heeft zitten beïnvloeden onbewust.
