LucidLucy
Bewuste gebruiker
Ik ben een tijdje aan het schrijven geweest aan 3 verhalen:
Mijn zoektocht naar herstel
Het is november 2020 als ik te horen krijg dat mijn vader ongeneeslijk ziek is en naar verwachting nog een half jaar te leven heeft. Het afgelopen jaar was sowieso al een bewogen jaar door het wegvallen van mijn sociale leven door corona. Daarmee viel ook de sociale controle weg waardoor ik ongegeneerd kon gebruiken. Zowel onder werktijd als daarbuiten.
Twee weken na het slechte nieuws kreeg ik de vraag van 2 gebruikersvrienden of ik mee kwam trippen op 2-cb. Natuurlijk was ik daarvoor in. Waar de rest het hield bij 2-cb, een biertje en een blowtje, kon ik het daar niet bij laten. Aan het eind van de avond had ik 11 verschillende drugs in mijn systeem zitten. Ik was in een staat waarin ik niet meer kon praten, terwijl ik wel volledig bij bewustzijn was. Ik kon nog simpele aanwijzingen/bevelen opvolgen, maar zelfs een simpele ‘ja’ of ‘nee’ kwam mijn strot niet meer uit.
Voor de nieuwsgierige lezer, ik had gebruikt: 2-cb, wiet, 3 speciaalbiertjes, 2-FA, 2-FMA, 2-FDCK, DCK, O-PCE, clonazolam, flunitrazolam en etizolam. Laat ik even voorop stellen dat ik niemand aan wil moedigen om zulk destructief misbruik te proberen. Tijdens mijn gebruik zelf voelde ik me wel oké. De volgende dag drong het besef pas door hoe gevaarlijk ik bezig was geweest.
Die 2 gebruikersvrienden hebben mij die nacht ook thuisgebracht. Waar mijn moeder wakker werd omdat ze het gevoel had, dat er iets compleet mis was. Ik werd die nacht voor het eerst in jaren weer geconfronteerd met mijn gebruik. Hoe heftig dat was, kregen mijn ouders de volgende dag pas mee toen ze mijn museumvoorraad aan designerdrugs in beslag namen.
Ik moest hulp gaan zoeken…
Ik ben vanaf die nacht 5 weken clean gebleven en ik had mij aangemeld voor een ambulante behandeling bij Trubendorffer. Mijn intake zou begin januari 2021 plaatvinden. In de kerstvakantie daarvoor besloot mijn verslaafde brein dat ik nog wat stofjes op mijn to-do list af wilde vinken. En zo begon een fikse terugval. Ik maakte tijdens deze vakantie kennis met 3-MMC, a-PHP, a-PiHP en MDPHP. Vooral 3-MMC was goed raak en ik gebruikte het al vrij snel dagelijks.
De rush van de pyrovalerones was niet gelijk raak en moest even op me groeien, maar al snel werden pyro’s een belangrijk deel van mijn gebruik. Met a-PiHP als favoriet.
Ik volgde mijn eerste ambulante behandeltraject bij een Trubendorffer. Waar ik op een korte terugval na 12 weken clean wist te blijven. Het was een individueel traject, waar ik inzicht kreeg in de functies van mijn gebruik. Hoe ik deze functies gezond kon opvullen, heb ik daar niet goed meegekregen. Dat had ik tijdens de behandeling nog niet door.
Met drugs stoppen is één ding. Maar omgaan met de leegte die dan achterblijft, vergt een compleet andere manier van leven.
Ik kwam toen wél in contact met NA-meetings en ik ben ervan overtuigd dat dit mij in leven heeft gehouden. In het begin vond ik het wel heel lastig om hier actief mee bezig te zijn. Ik had het idee dat ik in een sekte of piramidespel terecht was gekomen. Maar ik gaf het een kans. Ik wilde wel herstellen, maar werk en sociale contacten hadden een grotere prioriteit. Mijn bereidwilligheid om te herstellen was simpelweg zwakker dan mijn verslaving.
Terwijl ik liever aan het werk was of met vrienden ging chillen, stond mijn verslaving buiten op de parkeerplaats push-ups te doen…. Op één arm.
Ik zag ook vooral de nadelen. Ik mocht niet meer gebruiken. Ik mocht niet meer uitgaan. Mocht niet meer naar techno feestjes… Ik zou dit nooit meer kunnen. En zo werd het voor mezelf ook heel lastig om een bereidwilligheid te creëren die sterker was dan mijn verslaving.
Ik had terugval na terugval en wist dit maar niet te boven te komen. Tot ik de controle weer volledig verloor en die krachtige verslaving mij weer in de houdgreep had.
Wat er volgde was een snelle progressie in mijn gebruik. Ik wisselde middelen af en sommige middelen begonnen steeds slechter te werken. Mijn trouwe maatjes lieten mij in de steek. Ik greep naar sterkere middelen en toen zelfs dat minder begon te werken, ging ik deze middelen spuiten.
In één maand ging ik achteruit van gezond functionerende jongeman naar een viezige versleten junk. Als ik de foto’s terugkijk, zie ik écht iemand die op sterven na dood was.
Ik ging hier helse maanden door. Begon steeds meer hallucinaties en wanen te ervaren. Ik sloop ‘s nachts door het huis met een knuppel om de inbrekers uit mijn huis te jagen. Ik zag spoken en demonen die mij ’s nachts uit mijn slaap hielden. En uiteindelijk geloofde ik zelfs dat mijn vrienden en mijn ouders in een complot zaten om mij iets aan te doen.
Dit ging zo door tot die bewuste nacht dat ik een overdosis nam die ik ternauwernood overleefd heb. De volgende dag bezocht ik een NA-meeting waar een verslaafde zijn levensverhaal deed. Hij vertelde zó enthousiast over zijn herstel en zijn behandeling bij Changes GGZ in de kliniek in Zuid-Afrika.
Dat wat hij had, wilde ik ook hebben.
Niet een mooie carrière, een ruim huis of een dikke auto… Nee… Gewoon weer plezier in het leven… Zonder drugs!
En zo begon het kweken van de bereidwilligheid om te herstellen. Ik begon mijn koppigheid en ego aan de kant te zetten. En begon mezelf open te stellen voor suggesties van anderen. Mijn manier om verslaving te verslaan had immers niet gewerkt.
Hierdoor ging ik ook mijn prioriteiten anders inrichten. Ik werd eerlijk naar mijn omgeving over mijn verslaving. Ik meldde mezelf ziek op werk en vertelde ook daar eerlijk over mijn problematiek. De reacties waren eigenlijk alleen maar positief en ik kreeg dan ook alle ruimte om te gaan herstellen.
Toen ik in de detox aankwam, viel er een last van mijn schouders. Ik voelde me voor het eerst in maanden even bevrijd uit de gejaagdheid en waanzin van mijn actieve gebruik. Wat een heerlijk gevoel was dat.
Daarna vloog ik naar Zuid-Afrika om mijn behandeling te starten bij The Grange, de kliniek van Changes. Ik werd daar enorm hartelijk ontvangen door de Nurse die op dat moment dienst had. Er waren zelfs een paar cliënten wat langer opgebleven om mij een warm onthaal te geven. Ik voelde me er direct thuis.
Veel mensen hadden mij gewaarschuwd dat Zuid-Afrika niet gewoon een vakantie was. Toch voelde dit voor mij wel zo. Ik kon namelijk al mijn verantwoordelijkheden even loslaten. De staff zorgde voor deze verantwoordelijkheden zodat ik me volledig kon focussen op mijn herstel.
Het eerste gesprek met de hoofdpsycholoog staat me nog goed bij. Hij kon zo lekker cryptisch zijn op sommige momenten. Toen ik mijn verhaal had gedaan zei hij: “What worries me in your drug abuse is the fact that you let stress and anxiety build up until you start dangerous drug benders. So, what can we do to stop that buildup? Should we drill a hole in your head and install a pressure release valve?” Waarop ik hem glazig bleef aankijken.
Ik heb in Zuid-Afrika leren voelen. Zowel mijn eigen emoties als het aanvoelen van emoties van anderen. Ik heb opnieuw geleerd sociaal contact aan te gaan. Mezelf open te stellen en kwetsbaar te zijn. Ik heb geleerd om van mezelf te houden. Want als ik geen zelfliefde heb, hoe kan ik anderen dan liefhebben? En ik heb geleerd om plezier te maken. Vooral om samen plezier te maken.
Ik heb me rot gelachen tijdens spelletjesavonden; tot astma aanvallen aan toe. En langzaamaan kreeg ik mijn plezier in het leven weer terug. En ook het vertrouwen in mezelf en mijn omgang met mensen. Ik begon mijn transitie van robot tot mens. Waar ik in het begin vooral in mezelf gekeerd was en uren aan een stuk kon schrijven, afgezonderd van mijn fellows in de kliniek. En daarmee mijn extreem hoge eisen najaagde, kon ik dit steeds meer loslaten en daarmee klaar staan voor een ander. Er was weer balans tussen serieus werken en plezier maken.
Ik begon ook te begrijpen wat de hoofdpsycholoog bedoelde met de “pressure release valve”. Ik moest leren praten, mijn kwetsbaarheid laten zien en niet alles zelf op willen lossen. En dit was gelukt!
Toen ik terugkeerde naar Nederland kwam ik weer in mijn eigen omgeving terecht. Een bewuste keuze, omdat ik voor de kliniek al aan het werken was aan een goed sociaal vangnet. Ik kon gelijk weer aan de slag bij meetings, heb goede vrienden die mij steunen in herstel en mijn moeder kon mij ook steeds beter steunen omdat zijn ook meetings volgt bij AL-ANON en NAR-ANON. Dit zijn 12-stappen meetings voor naasten van verslaafden.
Desondanks viel het me zwaar om weer terug te komen in mijn oude omgeving. In de kliniek had ik de veilige muren en weinig verantwoordelijkheden. En nu viel dit allemaal weg. Daarnaast was mijn vader tijdens mijn verblijf in Zuid-Afrika overleden en thuis waren er veel triggers door mijn gebruikerstijd daar.
Ik heb uiteindelijk 3 terugvallen gehad van 1 tot 2 dagen elk 2 weken na elkaar. Mijn grootste les uit deze terugvallen was om mezelf te blijven uitspreken. In de kliniek werd je hier bijna toe gedwongen. Nu moest ik alles zelf doen. En ik sprak mezelf te laat uit. Sociaal contact en mensen toelaten tot je gevoel, zijn cruciaal om clean te blijven. Als ik dit niet doe, ga ik emoties stapelen en is drugsgebruik mijn enige manier om de stoom nog af te blazen.
Mijn cleantijd stond op 0. En dat kan voelen als falen. Alsof je alles voor niets hebt gedaan en volledig opnieuw moet beginnen. Maar niets is minder waar:
“Je begint niet opnieuw, je begint vanaf je ervaring.”
Vlak hierna begon voor mij de dagbehandeling bij Changes GGZ als vervolg op mijn klinische opname. Dit was weer een 12-weekse behandeling met elke week 2 dagen groepstherapie en een halve dag individueel en huiswerk. In Zuid-Afrika had ik een stevige basis gelegd om weer mens te kunnen zijn. En nu kon ik verder aan de slag met mijn modi’s en schema’s. Ik heb hier goed inzicht in gekregen en heb veel van mijn schema’s al redelijk ver weten te bewerken.
Wat ik hier vooral heb geleerd is om bepaalde gedragsverandering gewoon eens uit te gaan proberen, om bepaalde gedachtes te checken, om lastige gesprekken aan te gaan en om in de actie te blijven.
Hiermee verdwijnen mijn onzekerheden en blijf ik groeien. En dat geeft mij een goed gevoel. Ik heb het idee dat ik meer aandurf, minder angst heb in sociale situaties en tegelijkertijd ook mijn grenzen aanvoel en aangeef.
Mijn plan is om dit voort te zetten na de dagbehandeling. Ik ga blijven oefenen met de dingen waar ik tegenaan loop. En ik zal dit o.a. doen bij mijn servicewerk voor meetings. Ik zie NA en CA als een soort speeltuin waar ik dingen kan uittesten en oefenen. Ik mag daar fouten maken. En zo kan ik blijven oefenen zodat ik die dingen ook in mijn werk of privéleven kan toepassen.
Daarom blijf ik ook actief bezig bij meetings én werk ik aan de stappen. Ik volg nu vaak 4 meetings per week en doe bij 3 van die meetings ook service. Op deze manier heb ik een stok achter de deur om actief aan mezelf te werken én ik blijf in verbinding met mensen die ook willen herstellen. Ik heb al ontzettend leuke uitjes gedaan met totaal onbekenden. Zo ben ik weleens gaan curlen of boulderen of houden we een spelletjes avond. En het mooiste is, ik ben bij deze gelegenheden totaal op mijn gemak, zonder drank of drugs. Zo heb ik mij in mijn hele leven nooit eerder gevoeld.
Ik kan ook meer in het nu leven. Vroeger was ik bij deze uitjes bijna alleen maar bezig met wanneer ik mijn volgende drankje, jointje, lijntje, etc. zou nemen. Middelen stonden mij uiteindelijk alleen nog maar in de weg om plezier te beleven.
Dit wil niet zeggen dat ik anti-drugs ben geworden. Maar ik heb aan mezelf bewezen dat ik er niet mee om kan gaan.
Ik ben verslaafd!
Als je nog vragen hebt over iets wat je aanspreekt in mijn verhaal of als je zelf van plan bent hulp te zoeken, voel je vrij om ze te stellen. Dat mag hier, maar ook via een PB als je dat liever hebt.
- Mijn zoektocht naar herstel (en plezier in het leven)
- Mijn rock-bottom - α-P(i)HP verslaving
- Mijn ervaring met injecteren van pyro's (of andere corrosieve RC's)
Mijn zoektocht naar herstel
Het is november 2020 als ik te horen krijg dat mijn vader ongeneeslijk ziek is en naar verwachting nog een half jaar te leven heeft. Het afgelopen jaar was sowieso al een bewogen jaar door het wegvallen van mijn sociale leven door corona. Daarmee viel ook de sociale controle weg waardoor ik ongegeneerd kon gebruiken. Zowel onder werktijd als daarbuiten.
Twee weken na het slechte nieuws kreeg ik de vraag van 2 gebruikersvrienden of ik mee kwam trippen op 2-cb. Natuurlijk was ik daarvoor in. Waar de rest het hield bij 2-cb, een biertje en een blowtje, kon ik het daar niet bij laten. Aan het eind van de avond had ik 11 verschillende drugs in mijn systeem zitten. Ik was in een staat waarin ik niet meer kon praten, terwijl ik wel volledig bij bewustzijn was. Ik kon nog simpele aanwijzingen/bevelen opvolgen, maar zelfs een simpele ‘ja’ of ‘nee’ kwam mijn strot niet meer uit.
Voor de nieuwsgierige lezer, ik had gebruikt: 2-cb, wiet, 3 speciaalbiertjes, 2-FA, 2-FMA, 2-FDCK, DCK, O-PCE, clonazolam, flunitrazolam en etizolam. Laat ik even voorop stellen dat ik niemand aan wil moedigen om zulk destructief misbruik te proberen. Tijdens mijn gebruik zelf voelde ik me wel oké. De volgende dag drong het besef pas door hoe gevaarlijk ik bezig was geweest.
Die 2 gebruikersvrienden hebben mij die nacht ook thuisgebracht. Waar mijn moeder wakker werd omdat ze het gevoel had, dat er iets compleet mis was. Ik werd die nacht voor het eerst in jaren weer geconfronteerd met mijn gebruik. Hoe heftig dat was, kregen mijn ouders de volgende dag pas mee toen ze mijn museumvoorraad aan designerdrugs in beslag namen.
Ik moest hulp gaan zoeken…
Ik ben vanaf die nacht 5 weken clean gebleven en ik had mij aangemeld voor een ambulante behandeling bij Trubendorffer. Mijn intake zou begin januari 2021 plaatvinden. In de kerstvakantie daarvoor besloot mijn verslaafde brein dat ik nog wat stofjes op mijn to-do list af wilde vinken. En zo begon een fikse terugval. Ik maakte tijdens deze vakantie kennis met 3-MMC, a-PHP, a-PiHP en MDPHP. Vooral 3-MMC was goed raak en ik gebruikte het al vrij snel dagelijks.
De rush van de pyrovalerones was niet gelijk raak en moest even op me groeien, maar al snel werden pyro’s een belangrijk deel van mijn gebruik. Met a-PiHP als favoriet.
Ik volgde mijn eerste ambulante behandeltraject bij een Trubendorffer. Waar ik op een korte terugval na 12 weken clean wist te blijven. Het was een individueel traject, waar ik inzicht kreeg in de functies van mijn gebruik. Hoe ik deze functies gezond kon opvullen, heb ik daar niet goed meegekregen. Dat had ik tijdens de behandeling nog niet door.
Met drugs stoppen is één ding. Maar omgaan met de leegte die dan achterblijft, vergt een compleet andere manier van leven.
Ik kwam toen wél in contact met NA-meetings en ik ben ervan overtuigd dat dit mij in leven heeft gehouden. In het begin vond ik het wel heel lastig om hier actief mee bezig te zijn. Ik had het idee dat ik in een sekte of piramidespel terecht was gekomen. Maar ik gaf het een kans. Ik wilde wel herstellen, maar werk en sociale contacten hadden een grotere prioriteit. Mijn bereidwilligheid om te herstellen was simpelweg zwakker dan mijn verslaving.
Terwijl ik liever aan het werk was of met vrienden ging chillen, stond mijn verslaving buiten op de parkeerplaats push-ups te doen…. Op één arm.
Ik zag ook vooral de nadelen. Ik mocht niet meer gebruiken. Ik mocht niet meer uitgaan. Mocht niet meer naar techno feestjes… Ik zou dit nooit meer kunnen. En zo werd het voor mezelf ook heel lastig om een bereidwilligheid te creëren die sterker was dan mijn verslaving.
Ik had terugval na terugval en wist dit maar niet te boven te komen. Tot ik de controle weer volledig verloor en die krachtige verslaving mij weer in de houdgreep had.
Wat er volgde was een snelle progressie in mijn gebruik. Ik wisselde middelen af en sommige middelen begonnen steeds slechter te werken. Mijn trouwe maatjes lieten mij in de steek. Ik greep naar sterkere middelen en toen zelfs dat minder begon te werken, ging ik deze middelen spuiten.
In één maand ging ik achteruit van gezond functionerende jongeman naar een viezige versleten junk. Als ik de foto’s terugkijk, zie ik écht iemand die op sterven na dood was.
Ik ging hier helse maanden door. Begon steeds meer hallucinaties en wanen te ervaren. Ik sloop ‘s nachts door het huis met een knuppel om de inbrekers uit mijn huis te jagen. Ik zag spoken en demonen die mij ’s nachts uit mijn slaap hielden. En uiteindelijk geloofde ik zelfs dat mijn vrienden en mijn ouders in een complot zaten om mij iets aan te doen.
Dit ging zo door tot die bewuste nacht dat ik een overdosis nam die ik ternauwernood overleefd heb. De volgende dag bezocht ik een NA-meeting waar een verslaafde zijn levensverhaal deed. Hij vertelde zó enthousiast over zijn herstel en zijn behandeling bij Changes GGZ in de kliniek in Zuid-Afrika.
Dat wat hij had, wilde ik ook hebben.
Niet een mooie carrière, een ruim huis of een dikke auto… Nee… Gewoon weer plezier in het leven… Zonder drugs!
En zo begon het kweken van de bereidwilligheid om te herstellen. Ik begon mijn koppigheid en ego aan de kant te zetten. En begon mezelf open te stellen voor suggesties van anderen. Mijn manier om verslaving te verslaan had immers niet gewerkt.
Hierdoor ging ik ook mijn prioriteiten anders inrichten. Ik werd eerlijk naar mijn omgeving over mijn verslaving. Ik meldde mezelf ziek op werk en vertelde ook daar eerlijk over mijn problematiek. De reacties waren eigenlijk alleen maar positief en ik kreeg dan ook alle ruimte om te gaan herstellen.
Toen ik in de detox aankwam, viel er een last van mijn schouders. Ik voelde me voor het eerst in maanden even bevrijd uit de gejaagdheid en waanzin van mijn actieve gebruik. Wat een heerlijk gevoel was dat.
Daarna vloog ik naar Zuid-Afrika om mijn behandeling te starten bij The Grange, de kliniek van Changes. Ik werd daar enorm hartelijk ontvangen door de Nurse die op dat moment dienst had. Er waren zelfs een paar cliënten wat langer opgebleven om mij een warm onthaal te geven. Ik voelde me er direct thuis.
Veel mensen hadden mij gewaarschuwd dat Zuid-Afrika niet gewoon een vakantie was. Toch voelde dit voor mij wel zo. Ik kon namelijk al mijn verantwoordelijkheden even loslaten. De staff zorgde voor deze verantwoordelijkheden zodat ik me volledig kon focussen op mijn herstel.
Het eerste gesprek met de hoofdpsycholoog staat me nog goed bij. Hij kon zo lekker cryptisch zijn op sommige momenten. Toen ik mijn verhaal had gedaan zei hij: “What worries me in your drug abuse is the fact that you let stress and anxiety build up until you start dangerous drug benders. So, what can we do to stop that buildup? Should we drill a hole in your head and install a pressure release valve?” Waarop ik hem glazig bleef aankijken.
Ik heb in Zuid-Afrika leren voelen. Zowel mijn eigen emoties als het aanvoelen van emoties van anderen. Ik heb opnieuw geleerd sociaal contact aan te gaan. Mezelf open te stellen en kwetsbaar te zijn. Ik heb geleerd om van mezelf te houden. Want als ik geen zelfliefde heb, hoe kan ik anderen dan liefhebben? En ik heb geleerd om plezier te maken. Vooral om samen plezier te maken.
Ik heb me rot gelachen tijdens spelletjesavonden; tot astma aanvallen aan toe. En langzaamaan kreeg ik mijn plezier in het leven weer terug. En ook het vertrouwen in mezelf en mijn omgang met mensen. Ik begon mijn transitie van robot tot mens. Waar ik in het begin vooral in mezelf gekeerd was en uren aan een stuk kon schrijven, afgezonderd van mijn fellows in de kliniek. En daarmee mijn extreem hoge eisen najaagde, kon ik dit steeds meer loslaten en daarmee klaar staan voor een ander. Er was weer balans tussen serieus werken en plezier maken.
Ik begon ook te begrijpen wat de hoofdpsycholoog bedoelde met de “pressure release valve”. Ik moest leren praten, mijn kwetsbaarheid laten zien en niet alles zelf op willen lossen. En dit was gelukt!
Toen ik terugkeerde naar Nederland kwam ik weer in mijn eigen omgeving terecht. Een bewuste keuze, omdat ik voor de kliniek al aan het werken was aan een goed sociaal vangnet. Ik kon gelijk weer aan de slag bij meetings, heb goede vrienden die mij steunen in herstel en mijn moeder kon mij ook steeds beter steunen omdat zijn ook meetings volgt bij AL-ANON en NAR-ANON. Dit zijn 12-stappen meetings voor naasten van verslaafden.
Desondanks viel het me zwaar om weer terug te komen in mijn oude omgeving. In de kliniek had ik de veilige muren en weinig verantwoordelijkheden. En nu viel dit allemaal weg. Daarnaast was mijn vader tijdens mijn verblijf in Zuid-Afrika overleden en thuis waren er veel triggers door mijn gebruikerstijd daar.
Ik heb uiteindelijk 3 terugvallen gehad van 1 tot 2 dagen elk 2 weken na elkaar. Mijn grootste les uit deze terugvallen was om mezelf te blijven uitspreken. In de kliniek werd je hier bijna toe gedwongen. Nu moest ik alles zelf doen. En ik sprak mezelf te laat uit. Sociaal contact en mensen toelaten tot je gevoel, zijn cruciaal om clean te blijven. Als ik dit niet doe, ga ik emoties stapelen en is drugsgebruik mijn enige manier om de stoom nog af te blazen.
Mijn cleantijd stond op 0. En dat kan voelen als falen. Alsof je alles voor niets hebt gedaan en volledig opnieuw moet beginnen. Maar niets is minder waar:
“Je begint niet opnieuw, je begint vanaf je ervaring.”
Vlak hierna begon voor mij de dagbehandeling bij Changes GGZ als vervolg op mijn klinische opname. Dit was weer een 12-weekse behandeling met elke week 2 dagen groepstherapie en een halve dag individueel en huiswerk. In Zuid-Afrika had ik een stevige basis gelegd om weer mens te kunnen zijn. En nu kon ik verder aan de slag met mijn modi’s en schema’s. Ik heb hier goed inzicht in gekregen en heb veel van mijn schema’s al redelijk ver weten te bewerken.
Wat ik hier vooral heb geleerd is om bepaalde gedragsverandering gewoon eens uit te gaan proberen, om bepaalde gedachtes te checken, om lastige gesprekken aan te gaan en om in de actie te blijven.
Hiermee verdwijnen mijn onzekerheden en blijf ik groeien. En dat geeft mij een goed gevoel. Ik heb het idee dat ik meer aandurf, minder angst heb in sociale situaties en tegelijkertijd ook mijn grenzen aanvoel en aangeef.
Mijn plan is om dit voort te zetten na de dagbehandeling. Ik ga blijven oefenen met de dingen waar ik tegenaan loop. En ik zal dit o.a. doen bij mijn servicewerk voor meetings. Ik zie NA en CA als een soort speeltuin waar ik dingen kan uittesten en oefenen. Ik mag daar fouten maken. En zo kan ik blijven oefenen zodat ik die dingen ook in mijn werk of privéleven kan toepassen.
Daarom blijf ik ook actief bezig bij meetings én werk ik aan de stappen. Ik volg nu vaak 4 meetings per week en doe bij 3 van die meetings ook service. Op deze manier heb ik een stok achter de deur om actief aan mezelf te werken én ik blijf in verbinding met mensen die ook willen herstellen. Ik heb al ontzettend leuke uitjes gedaan met totaal onbekenden. Zo ben ik weleens gaan curlen of boulderen of houden we een spelletjes avond. En het mooiste is, ik ben bij deze gelegenheden totaal op mijn gemak, zonder drank of drugs. Zo heb ik mij in mijn hele leven nooit eerder gevoeld.
Ik kan ook meer in het nu leven. Vroeger was ik bij deze uitjes bijna alleen maar bezig met wanneer ik mijn volgende drankje, jointje, lijntje, etc. zou nemen. Middelen stonden mij uiteindelijk alleen nog maar in de weg om plezier te beleven.
Dit wil niet zeggen dat ik anti-drugs ben geworden. Maar ik heb aan mezelf bewezen dat ik er niet mee om kan gaan.
Ik ben verslaafd!
Als je nog vragen hebt over iets wat je aanspreekt in mijn verhaal of als je zelf van plan bent hulp te zoeken, voel je vrij om ze te stellen. Dat mag hier, maar ook via een PB als je dat liever hebt.
Laatst bewerkt:
