Salvia 20x extract: een harde les

Wanneer: februari 2019
Wie: Niandra (vrouw, 28 jaar)
Wat: salvia divinorum 20x extract
Waar: thuis met partner

Achtergrondinformatie
In de boeken van John C Lilly (wetenschapper en psychonaut) wordt gesteld dat alles mogelijk is binnen in de geest. De enige grenzen zijn je eigen kaders en geloofsovertuigingen, en deze kun je overstijgen. Ook stelt hij dat mensen eigenlijk biocomputers zijn die zichzelf programmeren. Er zijn technieken om ‘loops’ of fouten in je programma’s te herprogrammeren. Echter zitten je programma’s in je onderbewuste. De eerste stap is dus bewustwording.
Lilly’s werk heeft me geïnspireerd en er zijn verschillende dingen in mijn ‘zijn’ waar ik tegenaan loop. Één daarvan is mijn chronische, niet functionele spierpijn. Ik wil weten welk programma dit veroorzaakt en hoe ik het kan manipuleren. Mede hierdoor ben ik dagelijks bezig met meditatie, yoga en sensory deprivation (door in het donker, zo veel mogelijk afgesloten van alle prikkels, in bad te mediteren).
Aangezien ik nog niet echt verder lijk te komen, besloot ik te kijken of salvia mij verder kan helpen. Ik hoopte dat salvia mij een soort bevestiging zou geven van hogere vormen van bewustzijn en het ‘alles is mogelijk’ gevoel. Hieronder een kort verslagje van mijn ervaring.

Een harde les
Het is 20:00 uur als ik, na een korte ontspanningsoefening, het pijpje vul met salvia. Ik ben geen roker, en ben daarom vooral zenuwachtig over of het me wel gaat lukken en of het niet al te onaangenaam gaat worden.
Oké, daar gaan we dan. De eerste hijs gaat niet helemaal lekker, ik krijg niet veel binnen, maar kan het wel lang inhouden. Ik voel me een beetje wazig als ik uitblaas, maar ben nog goed bij, dus neem gelijk een volgende hijs. Shit, al snel is alles verbrand, te weinig in het pijpje gedaan. Ik hou de rook vast, maar moet hoesten, vieze smaak, bah.

Je hebt niet genoeg in het pijpje gedaan, zeggen de hoekige luchtstromingen naast me. Huh, wat? Je hebt niet genoeg in het pijpje gedaan. Ik herhaal dit hardop. Mijn man biedt gelijk aan het pijpje nog een keer voor me te vullen. Ieoing-ieoing-ieoing, mijn gezicht wordt naar links getrokken terwijl mijn man bezig is. Ik snap het allemaal niet meer, maar weet wel dat ik nog een hijs moet nemen. Ik zweef tussen fysieke- en tripwereld in. De ‘energieën’ die mijn hoofd naar links trekken zijn niet vriendelijk. Ieoing-ieoing-ieoing, klinkt het hard, en ze zijn heel hoekig, en wat onverschillig, en onprettig maar meer snap ik er eigenlijk niet van. Ik ben niet verbaasd dat ze er zijn, ik vind het eigenlijk heel vanzelfsprekend en sta niet raar te kijken. In de fysieke wereld voel ik me alsof ik op een thuisfeest ben, waar iedereen van alles gebruikt, maar het is allemaal verdorven, we doen allemaal zogenaamd gezellig maar eigenlijk vinden we het leven allemaal kut en kan het ons allemaal niet meer schelen.

De pijp is klaar, ik zie hem nu in een hoekig zesvoud, of een soort hoekige tracers. Ik neem nog een hijs, maar vergeet mijn vinger op het gaatje te houden. JE FAALT! zeggen de hoeken naast me. Zie je wel, je kan het niet. Loser. Hij (mijn partner, resp.) vindt je ook dom. Je kan dit niet. Ik neem nog een laatste hijs, omdat ik me nog steeds bewust ben van mijn omgeving, en dan ga ik zitten. Dit is genoeg. Ieoing-ieoing-ieoing, ze trekken harder. Nee, je moet liggen, anders doe je het niet goed. Nee, platter. Zo ja. Kan ik het niet of hoe hoort het, wat hoort? Uiteindelijk blaas ik uit en mijn uitademing lijkt minutenlang te duren.

De salvia wereld voelt hard, er is geen liefde of warmte, het is automatisch en leeg. De energieën aan mijn linkerkant staan hiërarchisch niet boven of onder mij, maar naast mij, maar ze zijn onvriendelijk.

Wat doe je hier? vragen ze, terwijl ze aan mijn hoofd en linkerzijde van mijn lichaam blijven trekken. Hoezo trek je ons in twijfel, dit is net zo echt als alles wat je om je heen ziet, en dat weet je. Dus wat moet je hier? En hoezo nu, zomaar tussendoor??! Het maakt niet uit of het kort is, je doet het helemaal of je doet het helemaal niet, en niet zomaar ergens tussendoor. Wat wil je nou? Hoezó???!

Ik krijg duidelijk een standje. Ze praten niet, maar brengen de boodschap via gevoel over, en het is glashelder, woorden zijn nergens voor nodig.

En waarom betrek je hém er nou weer niet bij?? Hoezo doe je dit nou weer alleen??!
Mijn man? Wordt van mij verwacht dat ik hem nu vertel wat er gebeurd? Ik vertel hem dat ik wat voel, dat ze aan de linkerkant van mijn hoofd trekken. Heb ik het nu goed gedaan? Vindt hij me nu dom of wat is nu de bedoeling hiervan? Ik ben ook nog ongeduldig, wil de boodschap overbrengen nog voordat ik hem heb afgeluisterd.

Nee, zeg ik tegen mezelf. Luister! Sluit je ogen weer en stop met praten, want straks is het weg. De energieën gaan weer verder met hun preek. Waarom moet je nou weer alles alleen doen, lekker zinloos. Hoort hij erbij of niet? Kiezen of delen. Toelaten of loslaten. Als je hem toelaat, laat hem dan ook volledig toe. Als je hem niet toelaat, maak je cirkel dan weer dicht en kijk wat er van je wereld over is, probeer er wat van te maken, ga brokstukken oprapen. Niet ertussenin gaan hangen, zo kun je onmogelijk verder. En je rugpijn zit in het systeem, en hoort bij alles, het zit bij de mix en kan er niet uit, deal with it. Deal eerst met alles. Deal eerst met je eigen shit voordat je hier aan komt kloppen!! Wat dóe je hier nog??!

Geleidelijk word ik de salvia wereld uitgeknikkerd. Ik ben hooguit een kwartier weggeweest. Er wordt nog steeds aan me getrokken, maar ik voel de aanwezigheid van de energieën steeds minder, tot ze helemaal weg zijn. In het half uur erna voel ik me nog wazig en vooral heel suf, en ik merk dat dingen die eerst glashelder waren, nu steeds moeilijker worden om te herinneren. Op dat moment besluit ik alles op te schrijven wat ik nog weet.

Reflectie
Ik had niet verwacht dat salvia mij zo’n spiegel voor zou houden! Mijn vorige salvia trips stonden zo ver van mijn eigen persoontje af, dat ging meer over dimensies en entiteiten. Waarschijnlijk gebeurde dit nu niet omdat ik niet zo veel rook binnen wist te houden, maar dat maakt de trip niet minder waardevol! De energieën lijken een afspiegeling van mijn onderbewuste te zijn, want alles wat ze zeiden wist ik eigenlijk diep van binnen al. Het gevoel van falen, wat altijd sterk uitvergroot wordt tijdens het trippen. Het gebruik van salvia op een doordeweekse avond terwijl er eigenlijk niet echt genoeg tijd is voor introspectie. Het niet helemaal toelaten van mijn man.
Mogelijk zeggen de energieën dat mijn rugpijn er niet uit kan omdat ik toch nog niet volledig geloof dat mijn geest het zelf heeft veroorzaakt en ook weer kan weghalen. De grenzen van alle mogelijkheden zijn immers je eigen gelimiteerde overtuigingen.

Ik denk dat ik maar eens luister naar de energieën en voorlopig weg blijf van psychedelica totdat ik mijn eigen shit wat meer op orde heb. Dankzij deze trip weet ik weer wat duidelijker waar mijn focus op moet liggen.

 

Dat klinkt heftig zeg. Ik vind het altijd maar eng en kil klinken dat salvia.

Misschien wel een goed idee om even een pauze van de psychedelica te nemen.

 

Wat doen hun daar. En hoezo het lef om zo tegen jou te praten. Wie houd wie voor de gek.

Je niet teveel in de war laten brengen. Of juist wel. Zo te zien/lezen heb je een goede balans gevonden en een duidelijk antwoord of probleem gevonden. Of deze correct op elkaar aansluiten kom je vanzelf wel achter. Je doet er denk ik inderdaad goed aan voorlopig afstand te houden van zulke middel ivm de nieuwschierighe/idntresse (gezien het quotaat).

Je kan nog vaak terugkijken naar deze trip en het op heel veel manieren opvatten en toepassen op allerlei punten (tijd). Ook totaal los staand van de huidige reflectie.

Verder zou ik het de volgende keer mocht die ooit komen het alleen/solo doen. (Besef de mogelijke neveneffecten wel).

 

Als het mogelijk is om jezelf te "herprogrammeren" als het ware, denk ik dat om leren gaan met de pijn die je hebt inderdaad de weg is. En mocht dat herprogrammeren niet lukken, dan heb je alsnog beter leren leven met de pijn die je hebt.

Denk dat het verder wel belangrijk is om een geloof of vertrouwen te hebben in dat heling mogelijk is, maar dat je niet probeert de pijn of kwaal weg te denken. Ik denk dat dat averechts gaat werken. Persoonlijk geloof ik er wel in dat de geest grote invloed heeft op het lichaam en dat dingen mogelijk zijn die normaliter beschouwd zouden worden als 'wonderen'.

 

Ik ben er zelf ook nog niet over uit. Enerzijds denk ik: ik moet niet die pijn zelf willen veranderen, maar enkel het oordeel wat ik eraan geef/de negatieve gedachten en gevoelens die ik erbij heb. Het 'is' gewoon, ik moet het waardeoordeel loslaten. Ertegen vechten en het 'weg' willen krijgen maakt het dan juist erger (net zoals met alles in het leven eigenlijk), want alles is zoals het is en moet je niet willen veranderen. Leren omgaan met de pijn is hierbij dan een mooi doel waar ik ook al lange tijd mee bezig ben en ook al wel stappen in heb gemaakt, maar het blijft voor mij een onbevredigend leven met veel beperkingen.

Anderzijds vraag ik me af, na alle mogelijke onderzoeken en behandelingen geprobeerd te hebben en geen stap verder te zijn gekomen: is het er echt, of maak ik mezelf wijs dat het er is waardoor ik het ook echt blijf voelen? Dit ook nav de boekenreeks van Neal Donald Walsch (Conversations With God) waarin staat dat ziekte gecreeerd wordt door je eigen 'mind'. Daarin staat: wanneer je oprecht gelooft dat je niet ziek bent (en zelf vindt dat je het verdient om gezond te zijn), dan zul je beter worden. Dus je moet geloven/voelen dat in de kern van je zijn geen pijn bestaat (soul), dan ga je dit denken en uitspreken (mind), en dan ga je het ervaren (body). Ik weet nog niet of ik het hier mee eens ben, maar in sommige opzichten komt het in principe wel overeen met de theorie van Lilly dat alles mogelijk is in de geest binnen je eigen overtuigingen, ook al heeft hij het niet specifiek over ziektes. Maar hij heeft bijv wel zelf zijn migraine aanvallen (die hij al zijn hele leven had) en onverklaarde schouderpijn voor een groot deel uit zijn systeem gehaald door in zijn onderbewuste op zoek te gaan naar de oorzaken en wat het in stand houdt en wat hij moet doen om het te veranderen. Dus hier ben ik zo een beetje over aan het nadenken, verschillende visies aan het onderzoeken en analyseren hoe dat bij mij zou kunnen werken. Het moge duidelijk zijn dat ik er nog lang niet uit ben.

Over de trip: salvia komt vaak kil over ja, al heb ik zelf toch vooral positieve ervaringen. Eigenlijk heeft het ook niet mijn eerste keus, maar gebruik ik het soms omdat DMT niet binnen mijn bereikt ligt. Ik kijk ook niet negatief terug op deze (korte) trip, het heeft me in sommige zaken bevestiging gegeven die ik even nodig had.

@zen0Askii bedankt, weer iets om over na te denken. Het lastige met dit soort dingen is dat het op zo veel manieren geinterpreteerd kan worden, ik ben dan ook nog lang niet klaar met mijn reflectie.
Solo trippen op salvia zou ik zelf nooit doen, al snap ik waarom je het zegt, maar meestal ben ik me al zo snel niet meer bewust van mijn omgeving dat het makkelijk zou kunnen leiden tot gevaarlijke situaties.

 

Ik kan me voorstellen dat dat heel lastig is, rugpijn is natuurlijk ook iets waar je steeds bij zowat alles wat je doet mee geconfronteerd wordt. Zomaar even accepteren is het dus ook niet.

Ik denk dat daar zeker waarheid in zit, maar dat we niet zomaar iets oprecht geloven. We kunnen onszelf heel goed wijsmaken dat we iets geloven, maar daaronder verstopt zit misschien nog een dieper geloof dat het tegenovergestelde gelooft. Zo geloof ik bijvoorbeeld dus wel in dat alles 1 is, maar dieper in mij zijn er ook sterke gevoelens van afgescheidenheid die ervoor zorgen dat ik de wereld vaak niet behandel alsof ik er 1 mee ben. Aan de ene kant ben ik overtuigd van de 'oneness' van alles, maar mijn 'faith' is nog aan het groeien. Er zijn op gevoelsniveau nog vele aspecten van mij die nog bekeken en geheeld moeten worden. Althans, zo voel en ervaar ik dat. Ik denk dat dat vertrouwen of 'faith' immens belangrijk is in spirituele groei. En ik zie vertrouwen als net wat anders dan regulier geloof. Geloof is normaliter in 'iets', in een idee. Vertrouwen daarentegen is vertrouwen dat het sowieso goedkomt, zonder (denken) te weten op welke manier. Het leven wil ons misschien iets leren waarvan wij nu niet kunnen inzien dat het nodig is om dat op zo'n pijnlijke manier te doen. Maar wellicht dat we dat later wel kunnen zien. Als we in ieder geval meer vertrouwen krijgen in dat het leven uiteindelijk beter weet dan ons wat goed voor ons is, dan kunnen we daar meer in gaan berusten.

Dit is natuurlijk zo even makkelijk gezegd, terwijl dit in de praktijk brengen andere koek is.

 

Wat een boeiend salvia verslag, heel anders dan 'ik voelde me een schroefje / autowiel / hamkaastosti' of andere redelijk 'platte' (maar veelal beangstigende) salviatripverslagen die ik tot nu toe heb gelezen. Maar wat overeenkomt is dat het geen kinderspul blijkt te zijn. Ik kan me voorstellen dat deze ervaring erg heftig voor je was, en het klinkt als een verstandige beslissing jezelf even een psychedelica-pauze te gunnen.

Terwijl ik jouw verslag lees, vraag ik me af of je door en tijdens deze trip niet vooral geconfronteerd bent (of jezelf geconfronteerd hebt) met je eigen onderbewuste, je eigen gedachtes, je eigen onzekerheden. In hoeverre waren het 'energieën' en in hoeverre heb jij hier zelf (onbewust) invulling aangegeven, en luister je nu vooral naar jezelf? Ik kies er zelf meer voor om dat laatste te geloven, denk ik, op het moment. Maar juist in dat licht heb je al helemaal niet gefaald, maar luister je volgens mij nu vooral naar jezelf. Dat vind ik juist heel sterk.

Wel echt écht ontzettend shit van je rugpijn. Eigenlijk precies zoals Roze Olifant zegt: je rug gebruik je echt altijd / overal, en daardoor kan ik me voorstellen dat je telkens met de pijn geconfronteerd wordt en het moeilijk te accepteren is. Ik heb geen tips, geen ideeën hierover, sorry. Ik kan alleen twee dingen kort benoemen, waarvan ik niet zeker weet of ze relevant zijn hoor, maar ik moest er wel aan denken.

De eerste is dat recent een zeer dierbare van mij veel last heeft van tinnitus, een constant fantoomgeluid. Het is vermoeiend, weerhoudt van slapen, en maakt veel mensen werkelijk waar gek. Ik was bang dat dit bij deze persoon ook zou gebeuren, en besprak het met een vriendin. Zij vertelde dat een kennis van haar dit ook heeft, en er een burn-out door heeft gehad. Telkens willen zoeken naar informatie, een oplossing, een manier om het te accepteren, ermee om te gaan. Juist hierdoor kwam er natuurlijk veel meer nadruk op het geluid en de hinder ervan. Bij 'mijn dierbare' zie ik dat het acceptatieproces makkelijker snel lijkt te verlopen door een simpele insteek: er niet te veel mee bezig zijn, het is tenslotte al constant aanwezig, dus de focus verleggen en proberen door te gaan met leven (op een andere manier of ander tempo dan eerst, bijv. door gebrekkige slaap, geen concentratie, etc) lijkt het accepteren makkelijker te gaan.

Het tweede waar ik aan moest denken, is een kennis met chronische pijn door chronische ziekte. Ik ken haar niet goed maar heb de indruk dat de pijn en ziekte het grootste deel van haar leven hebben overgenomen. Ze zei ooit 'Ik zou weer willen ontdekken wie ik ben, naast mijn ziekte en pijn'. Ik lees bij jou ook dag je dagelijks bezig bent met de pijn, en logisch ook, gezien het praktisch altijd aanwezig zou zijn, en het oplossen daarvan. Ik weet niet in hoeverre het van toepassing is op jou, maar ik kan me ook voorstellen dat door zo bezig te zijn hiermee, de acceptatie misschien wel juist moeilijker wordt. Dat veel dingen in je leven, steeds meer om de pijn en het oplossen ervan gaan draaien. In plaats van te kijken hoe het leven verder kan gaan nu, wat je verder kan doen, wie je verder bent naast de pijn. De focus verleggen, en ik snap dat dat makkelijk gezegd is voor een gezond persoon, ik hoop ook niet dat het overkomt alsof ik denk dat je dit maar 'even' kan doen. Ik heb het idee dat beide situaties (met de tinnitus en met de chronische ziekte/pijn) deze soort-van-zelfde conclusie delen. En nogmaals: geen idee in hoeverre dit voor jou iets betekent, maar misschien helpt het je. Al is het niet bij het accepteren, misschien helpt het op zijn minst om te weten dat je niet alleen bent en dat acceptatie zeker mogelijk gaat zijn. (Op jouw eigen moment, op jouw eigen tempo. Maar ik hoop voor je, dat dat gaat lukken!).

 

Wat tof dat jullie de tijd hebben genomen om zo met me mee te denken, ik waardeer het zeer.
@ Roze Olifant en KropSla, ik kan me zeker vinden in wat jullie schrijven en zal binnenkort inhoudelijk op jullie reacties in gaan.

 

Interessante dingen zijn er gezegd.

@KropSla ik kreeg al vrij snel na de trip het idee dat het inderdaad niet om energieën maar om mijn eigen onderbewuste ging, ook al voelde het tijdens de trip duidelijk wel als energieën buiten mij die dit tegen mij vertelden. Ik heb mijn eigen gedachten nog nooit zo helder teruggekoppeld gekregen en ben blij met de inzichten.
Jouw voorbeelden over chronische pijn/ziekte/ongemak zijn herkenbaar. De afgelopen 3 jaar heeft de pijn mijn leven behoorlijk beheerst. Elke dag zoek ik naar manieren om de pijn een beetje draaglijk te maken en dat betekent dat mijn dagindeling afhankelijk is van de pijn (bijv na een half uur zitten een stuk gaan wandelen, anders wordt de pijn te erg. Na het wandelen altijd weer een tijdje liggen. Als ik vandaag ga stofzuigen kan ik de rest van de dag niks anders 'actiefs' meer doen, als ik met de kinderen naar de speeltuin ga betekent dat dat ik daarna een paar uur moet liggen, als ik langer dan een uur moet zitten betekent dat dat ik 's avonds huilend van de pijn in bed lig, etc). Maar op die manier krijgt de pijn dus veel te veel aandacht. Ik ben hier dus nog steeds zoekende in... enerzijds mijn leven niet door de pijn te laten leiden, anderzijds niet teveel (of niet te lang) dingen doen die mijn lijf gewoon niet meer kan. En genoegen leren nemen met de dingen die nog wel kunnen.

@Roze olifant dankjewel voor je vriendelijke woorden. En ja, 't is wat hè dat pijphijsen!
Het maakt in zoverre uit waar de pijn vandaan komt, omdat als het door m'n geest is veroorzaakt, ik nog hoop heb dat ik er zelf iets aan kan doen. Als het iets fysieks is (en alle behandelingen slaan niet aan), dan kan ik daar weinig meer aan doen. Als ik het zelf onbewust gecreëerd heb, omdat het destijds mogelijk een functie had, kan ik het dan ook weer zelf laten verdwijnen?
Echter ligt dan de focus wel weer erg op het weg willen hebben, en dat houdt het acceptatieproces dan weer tegen...
Ik blijf in de literatuur die ik de laatste tijd aan het lezen ben dingen vinden over dat alles wat je overkomt door jezelf gecreëerd is, en dat je dit dus ook zelf in de hand hebt. Dat wekt wel wat weerstand op (immers, kiezen kinderen in Afrika zelf voor hongersterfte? En al het vreselijke lijden van mens en dier?) maar ergens vind ik het ook wel aannemelijk dat ik mijn eigen werkelijkheid heb gecreëerd, zoals we allemaal ergens doen, en dat deze maakbaar is. En dus wil ik heel graag deze 'fout' uit mijn programma halen... Maar misschien is dat niet de bedoeling, misschien moet ik het juist op deze manier ervaren, en is het juist de kunst mijn pijn niet meer te zien als een fout, maar meer als iets neutraals wat er gewoon is... lastig!

@Psychedelibee interessant! Wat goed dat het jou lukte die negatieve associaties los te koppelen van de misselijkheid. Ik weet het wel, ik ben niet mijn gedachten, ik ben niet mijn pijn. Maar de pijn is zo overheersend. En het lastige is dat er inmiddels zó veel negatieve gedachtes en gevoelens aan die pijn hangen (ik kan dit niet meer, ik kan dat niet meer, ik kan nergens van genieten met die pijn) dat het elkaar versterkt in een negatieve interactie.
Toch is er de laatste maanden wel iets van een shift aan het komen. Ik ben veel meer bezig met me naar binnen te richten (in mezelf) en minder aan het kijken naar externe zaken. Kan steeds beter aanvoelen wat voor mij werkt in plaats van wat hoort, wat een gemiddeld mens zou moeten kunnen, of het al dan niet raar is om iets op een bepaalde manier te doen, etc. Alles minder aan het afspiegelen aan de maatschappij en de cultuur. Ook beter naar mijn lijf aan het luisteren, met het besef dat ik het vroeger misschien teveel verwaarloosd heb, qua beweging, voeding, en dat de spieren ook goed onderhouden moeten worden om goed te kunnen blijven functioneren. Ook meer in de natuur. En ook een stuk minder pijnstilling aan het gebruiken omdat het mijn geestelijke vermogens dempt en ik mezelf daardoor minder goed aan kan voelen. Dus dat voelt wel goed!
Ik ga trouwens binnenkort voor het eerst floaten, had de afspraak al staan. Ik ben heel benieuwd, ik hoop inderdaad dat het een mooi middel is om makkelijker/dieper te kunnen mediteren, plus dat het vast ook fijn zal zijn voor mijn rug.

 

Wat klinkt dat zwaar NiandraLades, ik wist niet dat het je zo erg beperkte als je hier beschrijft.

Daar heb ik ook vaak over nagedacht. Ik denk dat onze bewuste mind maar voor een gedeelte invloed heeft op wat we kiezen en dat het onderbewuste er ook heel veel invloed op heeft.