Satori

[Iskra]

Satori (Japans) betekent begrijpen. Het is de ervaring van kensho, het zien van de eigen ware aard, een essentiële stap op het pad naar het Boeddhaschap in het zenboeddhisme. Satori is een van de boeddhistische begrippen die in het Westen vaak onjuist wordt vertaald als verlichting[3]. Satori is in principe een belangrijke stap naar de verlichting, ook weleens "verlicht moment" genoemd. Omdat een satori zo helder en verhelderend kan zijn wordt het ook gezien als een valkuil, juist omdat de leerling het vermoeden heeft de verlichting reeds bereikt te hebben. wikipedia

Bijzonder dat we ons eigenlijk altijd zo kunnen voelen, permanent.
Bijzonder ook dat het hier nu zo voor je klaar ligt, in een vingerknip.
Ik vind het moeilijk om daar te komen, ook al ben ik er al.
Ik weet dat ik niks kan vinden van en dat ik alleen maar liefde ben en mag ervaren.
Ik weet dat ik niks meer hoef te weten, denk ik.
Het kan echt zo voelen als een milde dosis psilocybine. het is leven is echt zo mooi en gevoelig. en alle gevoelens zijn mooi.

 

[Mindless]

Ik vind het moeilijk om daar te komen, ook al ben ik er al.

Dat is het moeilijke...

De geest houdt er niet van om een 0 stappen plan te hebben.

In mijn ogen kun je op psychedelica ook een satori (of meerdere) ervaren. En inderdaad, dit kan een enorme valkuil zijn. Ik heb even een paar pagina's uit Be Here Now van Ram Dass gekopieerd die dit imo heel goed illustreren:





Satori is het zien van de ware aard, maar dan volgt er nog een voortdurend purificatie proces. Een klein beetje arrogantie kan je zo weer uit die hemelse staat van zijn terugbrengen naar de hel waarin je eerst leefde en daar voorbij. Bewustwording en purificatie is een must. Maar het gebeurd allemaal vanzelf, je hebt geen keuze. Zelfs als je nog geen Satori hebt ervaren is het leven al constant werkende om jou terug naar je ware aard te krijgen. Je werkt het alleen vaak constant tegen. Wanneer je wel een Satori (of meerdere) hebt gehad zal dit proces langzaamaan bewust voor je worden, maar val je waarschijnlijk ook nog vele malen terug.

 

[Martinus]

Ik ben altijd wel gefascineerd door het idee van verlichting. Ik heb laatst een video over Taoïsme gezien en daar kwam dat onderwerp ook centraal.

Aan de ene kant zou het zeer fijn zijn om verlicht te zijn, maar aan de andere kant heeft lijden ook wel iets. Als ik mij verlichting inbeeld dan heb ik toch een kleine vorm van huiverigheid hiervoor in de zelfde manier dat ik huiverig ben om over de top dosis psychedelica te nemen.

 

[Mindless]

Aan de ene kant zou het zeer fijn zijn om verlicht te zijn, maar aan de andere kant heeft lijden ook wel iets.

Grappig om te lezen maar ik begrijp je wel. Je zou zeggen dat mensen graag hun lijden loslaten maar niets is minder waar. We zijn vaak extreem gehecht aan ons lijden omdat het vaak een (groot) deel van onze identiteit is. Zelf ervoer en ervaar ik dat soms ook nog wel.

Ik denk wel dat dit allemaal alleen maar manipulatie is van het ego, dat koste wat kost zichzelf in leven houdt middels weerstand/lijden. In het terugkeren naar de ware aard is er alleen maar winnen: al het goede, niets van het slechte. Ja je verliest steeds meer de mogelijkheid om tegen jezelf te liegen, maar is dat überhaupt iets goeds?

Verlichting is trouwens denk ik niet iets wat je kunt bereiken. We zijn daar allemaal al. We zijn allemaal het pure "licht" van bewustzijn. Alleen is de illusie wisselend in sterkte per persoon bekeken.

 

[Martinus]

Volgens mij zien de Indische filosofieën het als het verliezen van je naïviteit.
Maar ik heb ook vele andere metaforen gelezen.

Ik heb wel iets met Wu Wei en soms lukt het me ook wel om me daar aan over te geven. En de keren dat ik het niet doe krijg ik altijd de feedback van. Zie je wel, je had het net zo goed kunnen laten gaan dan was je op het zelfde uitgekomen.

 

[Mindless]

Volgens mij zien de Indische filosofieën het als het verliezen van je naïviteit.

Het verliezen van 'ignorance' dacht ik. Ignorance in de letterlijke zin: negeren. Het negeren van de ware aard van niet veroorzaakt geluk. De zoektocht naar geluk ís het negeren van geluk. Als je niet geluk lijkt te ervaren ben je per definitie op zoek naar geluk. Het is dus een kwestie van de zoektocht staken, waarna geluk hier simpelweg is en onvoorwaardelijk en eeuwig altijd is geweest. Maar we willen er een zoektocht van maken. Geluk ergens in de toekomst plaatsen, wanneer we eerst dit en dat hebben gedaan. En dus blijven we lijden onder het negeren van ons geluk dat hier alreeds altijd is. We zijn vreemde wezens.

 

[Gympie]

Het verliezen van 'ignorance' dacht ik. Ignorance in de letterlijke zin: negeren. Het negeren van de ware aard van niet veroorzaakt geluk. De zoektocht naar geluk ís het negeren van geluk. Als je niet geluk lijkt te ervaren ben je per definitie op zoek naar geluk. Het is dus een kwestie van de zoektocht staken, waarna geluk hier simpelweg is en onvoorwaardelijk en eeuwig altijd is geweest. Maar we willen er een zoektocht van maken. Geluk ergens in de toekomst plaatsen, wanneer we eerst dit en dat hebben gedaan. En dus blijven we lijden onder het negeren van ons geluk dat hier alreeds altijd is. We zijn vreemde wezens.

mss omdat de hele basis van het tastbare, evolutie is.. altijd veranderen, aanpassen..

pff.. kheb het in momenten.. maar het vasthouden.. dan lijkt een physiek proces het weer te verstoren.. het lichaam moet mee.. ( zwam? )

 

[Mindless]

mss omdat de hele basis van het tastbare, evolutie is.. altijd veranderen, aanpassen..

pff.. kheb het in momenten.. maar het vasthouden.. dan lijkt een physiek proces het weer te verstoren.. het lichaam moet mee.. ( zwam? )

Veranderlijkheid is fascinerend en verleidelijk voor ons ja. Het valt ook op in tegenstelling tot onze essentie die onveranderlijk en stil is.

In het hindoeïsme wordt de wereld Maya genoemd: illusie. De wereld heeft allerlei verleidingen. Het is verleidelijk om jezelf te verliezen in wereldlijke dingen, maar dit komt met de hoogste prijs: het verliezen van onvoorwaardelijk geluk (jezelf). Je kunt jezelf natuurlijk niet echt verliezen, daarom is het ook een illusie. Maar voor je ervaring maakt het niet uit. Het voelt soms evengoed alsof je jezelf écht verloren hebt. Dan zoek je naar jezelf (geluk) in de wereld, daar waar je jezelf nooit zult vinden... En nog lastiger, soms lijk je het te vinden en dan raak je het weer kwijt en zoek je het weer ergens anders in de wereld. Maar je leek het alleen maar te vinden omdat je even tijdelijk de zoektocht stop zette, niet omdat je het echt vond in de wereld. Hele levens worden hier aan besteedt.

Een goede truc vind ik zelf:

Hoe zou veranderlijkheid gezien kunnen worden als er geen achtergrond van onveranderlijkheid was? Die achtergrond ben je zelf. Je bent niet in tijd en ruimte, tijd en ruimte (veranderlijkheid) zijn in jou (onveranderlijkheid, eeuwigheid). We hebben alles omgedraaid. Het is de achtergrond van onveranderlijkheid die alle veranderlijkheid ziet.

 

[Martinus]

Het verliezen van 'ignorance' dacht ik. Ignorance in de letterlijke zin: negeren. Het negeren van de ware aard van niet veroorzaakt geluk. De zoektocht naar geluk ís het negeren van geluk. Als je niet geluk lijkt te ervaren ben je per definitie op zoek naar geluk. Het is dus een kwestie van de zoektocht staken, waarna geluk hier simpelweg is en onvoorwaardelijk en eeuwig altijd is geweest. Maar we willen er een zoektocht van maken. Geluk ergens in de toekomst plaatsen, wanneer we eerst dit en dat hebben gedaan. En dus blijven we lijden onder het negeren van ons geluk dat hier alreeds altijd is. We zijn vreemde wezens.

Omdat wisdom werd gebruikt als tegenhanger van ignorance dacht ik aan naïviteit als Nederlands woord. Maar negeren is misschien beter ja.


Iets dat me gister opviel toen ik wat DmT aan het testen was. Dat mijn hele huis opeens oosterst leek. De patronen op de vloer. De planten. Jammer dat het altijd maar zo kort duurt.

 

[Mindless]

Omdat wisdom werd gebruikt als tegenhanger van ignorance dacht ik aan naïviteit als Nederlands woord. Maar negeren is misschien beter ja.

In het boeddhisme en hindoeïsme wordt gesproken van Avidya, wat dus onwetendheid (ignorance) betekent: misconceptie, misvatting, incorrect weten, incorrecte perceptie. Het (onbewust) negeren van de ware aard.

 

[dirkstep]

satori is een mooi woord voor het gevoel.

Ik zie het altijd als een vrede hebben met, een samensmelten van alles om mij heen, in mij zelf, tot een centraal punt, en dat is vrij leeg.
Heel ruimtelijk voelt het. Heb het vaak tegenover een landschap.
Alsof ik mezelf er helemaal in kwijt kan. Dan ga ik het gevoel van ruimte in mezelf voelen, bouwt op en is op een gegeven moment volledig.
Satori is voor mij dan eigenlijk het bewustzijn van die stand.

Ik vind de term verlicht ook maar misleidend. Het lijden is inherent aan het leven. We staan met onze voeten op de grond waar vanalles kruipt, het eet elkaar allemaal op, en daar doen wij aan mee. Als je daar boven gaat staan of buiten, dan ben je hier niet helemaal.
Een van de dingen die in het donker leeft is ignorance, naiviteit, negeren. Deel van de menselijke aard.
Er zit een groots verschil tussen duister en bewustzijn van het duister in jezelf, in de wereld en daar je niet langer tegen verzetten.

Dan kom je verder ook in jezelf.
Ik zie het vaak als een dierentuin, en er zijn ook hele smerige dieren.
Als je daar vrienden mee maken wil, net als met 'gewone' wilde dieren, dan moet je volkomen relaxed zijn en dat uitstralen, dat is de basis.
Punt wat ik daarmee maken wil is hoe belangrijk het is om vrienden te maken met de wilde beesten in jezelf.

(ik heb de neiging uit te waaieren)