Hallo allemaal, ik ben geert 29 jaar en wil graag mijn verhaal delen met jullie.
Alvast mijn excuses voor als de zins opbouw niet helemaal klopt mijn Nederlands is niet optimaal.
Ik rookte mijn eerste jointje op mijn 15de heel onschuldig op het schoolplein. Een keer proberen je kent het wel. Dit beviel me meteen goed, ik vondt het lekker en kreeg er een fijn gevoel bij. Dus ging ik het vaker gebruiken, de eerste jaren van mijn gebruik was leuk met vrienden, maar het ging al vrij snel over naar dagelijks gebruik nog steeds niets aan de hand dacht ik toen.
De reden dat ik blowen was toen nog steeds omdat ik het leuk en lekker vondt, helaas was dat na een een paar jaar dagelijks gebruik niet meer het geval en merkte ik dat ik heel stil werd onder invloed. Ik ging ook steeds meer alleen gebruiken, vooral voor het slapen gaan. Dit ging zo een tijdje door totdat ik op mijn 20ste geen vrienden meer had die ook gebruikte. Goed zou je denken en ja ik heb toen ook besloten om te stoppen cold turkey. Verrassend genoeg ging dat destijds best goed niet heel veel moeite mee gehad, maar na 9 maanden ongeveer dacht ik nou kan wel weer eens een jointje roken. Dit ging van 1tje in een paar weken weer terug naar dagelijks gebruik.
Op dit moment ging alles nog wel redelijk in mijn leven. Ja door het blowen een paar keer van school gewisseld opleidingen niet afgemaakt, maar had uiteindelijk toch een diploma gehaald en besloot te gaan werken. Dit beviel me prima maar uiteindelijk doordat het gebruik wat steeds meer werd en daardoor dus te laat kwam, ik ging om 2 uur slapen en dan om 7 uur beginnen ja dat gaat een tijdje goed maar houd een keer op. Zo vanaf mijn 21ste door gesukkeld van de eene baan naar de andere. Uitkering, soms in de bijstand.
Ondertussen was de reden om te blowen ook niet meer omdat het leuk en gezellig was, ik blowen tenslotte altijd alleen en er nu op terug kijkend gebruikte ik om niet te voelen, om te ontsnappen aan de realiteit, niet te hoeven na denken over de problemen die zich toch wel ontwikkelden.
Ik sla even een paar jaar over anders wordt het echt een te lang verhaal. Ik besloot op mijn 28ste weer te stoppen en deze keer ook bewust niet zomaar wat ik op mijn 19de deed. Ik ging deze keer naar NAA meetings en dat beviel me heel goed, heel fijne groep gevonden waar ik mijn ding kon delen en er veel respect voor elkaar was. Dit ging perfect voor zo'n 5-6maanden en dacht echt dat ik er deze keer van af kon blijven en een normaal leven kon gaan opbouwen. Maar toen ging het eigenlijk pas echt mis ik ging niet meer graag naar de meetings toe werd er zenuwachtig en gespannen van. Dit had zo zijn redenen maar dat is niet echt heel relevant of misschien wel maar ik besloot om even mijn rust te pakken en te stoppen met de meetings.
Heel slecht idee achteraf gezien want ik verloor mijn contacten en ik had al niet echt vrienden en werd dus al snel eenzaam. Dit ging naar een tijdje over naar een depressie en niet veel later kwamen daar dwanggedachten bij. Ik werd letterlijk helmaal gek in mijn hoofd had geen controle meer over mijn gedachten en werd nog depressiever. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en kwam al vrij snel bij de psychiater en psygoloog. Dit heeft me goed gedaan ik kreeg anti depresiva en anti psygoticum voorgeschreven en ook de gesprekken die ik had deden me ontzettend goed, ik kon mijn verhaal kwijt en had het gevoel dat ik er niet alleen voor stond. Dit zorgde ervoor dat ik weer wat rustiger in mijn hoofd werd. Helaas duurde dit niet lang, ik ontmoete iemand via een dating app en dat klikte heel goed. We begrepen elkaar en er kwamen gevoelens bij die ik heel lang niet gevoeld had. We spraken veel over mijn problemen en ze stond altijd voor me klaar nu nog steeds trouwens maar goed, op een gegeven moment kon ze mijn problemen niet meer aan, want ze had zelf ook nog al wat problemen dus achter af gezien was het ook niet de ideale macht zeker niet voor mij. Ik trekte het niet en ik neem haar absoluut niks kwalijk. Maar voor mij was het de trigger om weer terug te vallen in de depressie en dwanggedachten die in die periode ook wel aanwezig waren maar door het contact met haar zag ik het weer een beetje positief in. We hebben nu nog steeds contact maar het is niet meer zo als toen en dat is vooral mijn eigen schuld.
Die periode daarna is het bergafwaarts gegaan met als dieptepunt automutilatie, gelukkig is dit niet heel ver gegaan en heb ik maar een paar lelijke littekens.
Op een gegeven moment was ik er wel zo ontzettend klaar mee boos op mezelf, snapte mezelf niet meer meer en ging dus weer gebruiken. Weer heel onschuldig paar keer per week ma dit werd natuurlijk al weer snel dagelijks gebruik. Mijn dwanggedachten gingen bijna helemaal weg de depressie werd een heel stuk minder. Ben toen ook gestopt met de medicatie want ik dacht het gaat wel weer redelijk nu, dit kwam natuurlijk door het dagelijks gebruik en dat is gewoon heel naïef en stom gedacht. Want dat lost de echte problemen natuurlijk niet op maar ik onderdrukte ze door te blowen.
Ik ben hier weer zo'n 5-6 maanden in blijven hangen en deed letterlijk niks zat thuis in de uitkering.
Totdat ik een week geleden een gesprek had met mijn vader die op de hoogte is van mijn gebruik en die heeft me weer wakker kunnen schuden.
Dit was precies het gesprek wat ik nodig had en ben nu weer een week gestopt met blowen. Tot nu toe niet al te veel moeite om er van af te blijven en relatief weinig afkick verschijnselen vooral zweten in de nacht en wat trillen soms maar dat gaat wel weer over. En inslapen is lastig typ dit nu ook om 5.17 in de ochtend. Maar ik ben dus weer op de goede weg en zit nu op mijn roze wolk waar ik altijd op kom de eerste week tijdens het stoppen. Maar ik ben verschrikkelijk bang dat ik van die wolk afval en wat dan komen de dwanggedachten weer terug, wordt ik weer depressief. Ik wil het zo graag deze keer heb al te veel dingen verpest in mijn leven en ja dat is voor een groot deel mijn eigen schuld dat besef ik me heel goed.
Ik ga het hierbij laten, bedankt voor het luisteren als je het tot hier hebt gelezen. Als iemand tips of advies heeft hoor ik het heel graag.
Alvast mijn excuses voor als de zins opbouw niet helemaal klopt mijn Nederlands is niet optimaal.
Ik rookte mijn eerste jointje op mijn 15de heel onschuldig op het schoolplein. Een keer proberen je kent het wel. Dit beviel me meteen goed, ik vondt het lekker en kreeg er een fijn gevoel bij. Dus ging ik het vaker gebruiken, de eerste jaren van mijn gebruik was leuk met vrienden, maar het ging al vrij snel over naar dagelijks gebruik nog steeds niets aan de hand dacht ik toen.
De reden dat ik blowen was toen nog steeds omdat ik het leuk en lekker vondt, helaas was dat na een een paar jaar dagelijks gebruik niet meer het geval en merkte ik dat ik heel stil werd onder invloed. Ik ging ook steeds meer alleen gebruiken, vooral voor het slapen gaan. Dit ging zo een tijdje door totdat ik op mijn 20ste geen vrienden meer had die ook gebruikte. Goed zou je denken en ja ik heb toen ook besloten om te stoppen cold turkey. Verrassend genoeg ging dat destijds best goed niet heel veel moeite mee gehad, maar na 9 maanden ongeveer dacht ik nou kan wel weer eens een jointje roken. Dit ging van 1tje in een paar weken weer terug naar dagelijks gebruik.
Op dit moment ging alles nog wel redelijk in mijn leven. Ja door het blowen een paar keer van school gewisseld opleidingen niet afgemaakt, maar had uiteindelijk toch een diploma gehaald en besloot te gaan werken. Dit beviel me prima maar uiteindelijk doordat het gebruik wat steeds meer werd en daardoor dus te laat kwam, ik ging om 2 uur slapen en dan om 7 uur beginnen ja dat gaat een tijdje goed maar houd een keer op. Zo vanaf mijn 21ste door gesukkeld van de eene baan naar de andere. Uitkering, soms in de bijstand.
Ondertussen was de reden om te blowen ook niet meer omdat het leuk en gezellig was, ik blowen tenslotte altijd alleen en er nu op terug kijkend gebruikte ik om niet te voelen, om te ontsnappen aan de realiteit, niet te hoeven na denken over de problemen die zich toch wel ontwikkelden.
Ik sla even een paar jaar over anders wordt het echt een te lang verhaal. Ik besloot op mijn 28ste weer te stoppen en deze keer ook bewust niet zomaar wat ik op mijn 19de deed. Ik ging deze keer naar NAA meetings en dat beviel me heel goed, heel fijne groep gevonden waar ik mijn ding kon delen en er veel respect voor elkaar was. Dit ging perfect voor zo'n 5-6maanden en dacht echt dat ik er deze keer van af kon blijven en een normaal leven kon gaan opbouwen. Maar toen ging het eigenlijk pas echt mis ik ging niet meer graag naar de meetings toe werd er zenuwachtig en gespannen van. Dit had zo zijn redenen maar dat is niet echt heel relevant of misschien wel maar ik besloot om even mijn rust te pakken en te stoppen met de meetings.
Heel slecht idee achteraf gezien want ik verloor mijn contacten en ik had al niet echt vrienden en werd dus al snel eenzaam. Dit ging naar een tijdje over naar een depressie en niet veel later kwamen daar dwanggedachten bij. Ik werd letterlijk helmaal gek in mijn hoofd had geen controle meer over mijn gedachten en werd nog depressiever. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en kwam al vrij snel bij de psychiater en psygoloog. Dit heeft me goed gedaan ik kreeg anti depresiva en anti psygoticum voorgeschreven en ook de gesprekken die ik had deden me ontzettend goed, ik kon mijn verhaal kwijt en had het gevoel dat ik er niet alleen voor stond. Dit zorgde ervoor dat ik weer wat rustiger in mijn hoofd werd. Helaas duurde dit niet lang, ik ontmoete iemand via een dating app en dat klikte heel goed. We begrepen elkaar en er kwamen gevoelens bij die ik heel lang niet gevoeld had. We spraken veel over mijn problemen en ze stond altijd voor me klaar nu nog steeds trouwens maar goed, op een gegeven moment kon ze mijn problemen niet meer aan, want ze had zelf ook nog al wat problemen dus achter af gezien was het ook niet de ideale macht zeker niet voor mij. Ik trekte het niet en ik neem haar absoluut niks kwalijk. Maar voor mij was het de trigger om weer terug te vallen in de depressie en dwanggedachten die in die periode ook wel aanwezig waren maar door het contact met haar zag ik het weer een beetje positief in. We hebben nu nog steeds contact maar het is niet meer zo als toen en dat is vooral mijn eigen schuld.
Die periode daarna is het bergafwaarts gegaan met als dieptepunt automutilatie, gelukkig is dit niet heel ver gegaan en heb ik maar een paar lelijke littekens.
Op een gegeven moment was ik er wel zo ontzettend klaar mee boos op mezelf, snapte mezelf niet meer meer en ging dus weer gebruiken. Weer heel onschuldig paar keer per week ma dit werd natuurlijk al weer snel dagelijks gebruik. Mijn dwanggedachten gingen bijna helemaal weg de depressie werd een heel stuk minder. Ben toen ook gestopt met de medicatie want ik dacht het gaat wel weer redelijk nu, dit kwam natuurlijk door het dagelijks gebruik en dat is gewoon heel naïef en stom gedacht. Want dat lost de echte problemen natuurlijk niet op maar ik onderdrukte ze door te blowen.
Ik ben hier weer zo'n 5-6 maanden in blijven hangen en deed letterlijk niks zat thuis in de uitkering.
Totdat ik een week geleden een gesprek had met mijn vader die op de hoogte is van mijn gebruik en die heeft me weer wakker kunnen schuden.
Dit was precies het gesprek wat ik nodig had en ben nu weer een week gestopt met blowen. Tot nu toe niet al te veel moeite om er van af te blijven en relatief weinig afkick verschijnselen vooral zweten in de nacht en wat trillen soms maar dat gaat wel weer over. En inslapen is lastig typ dit nu ook om 5.17 in de ochtend. Maar ik ben dus weer op de goede weg en zit nu op mijn roze wolk waar ik altijd op kom de eerste week tijdens het stoppen. Maar ik ben verschrikkelijk bang dat ik van die wolk afval en wat dan komen de dwanggedachten weer terug, wordt ik weer depressief. Ik wil het zo graag deze keer heb al te veel dingen verpest in mijn leven en ja dat is voor een groot deel mijn eigen schuld dat besef ik me heel goed.
Ik ga het hierbij laten, bedankt voor het luisteren als je het tot hier hebt gelezen. Als iemand tips of advies heeft hoor ik het heel graag.
