Hallo allemaal,
Ik ben een jongeman van 26 jaar die nu zo'n 10-11 jaar vrijwel dagelijks blowt. Het begon allemaal ronde mijn 15e, door in contact te komen met 'foute vrienden'. Helaas had een van die vrienden een grote beschikking over cannabis en al snel werd zijn huis een clubhuis waar we met een 'vriendengroep' dagelijks meerdere grammetjes wegrookten. Gedurende mijn middelbare schooltijd op het VWO heb ik continu in deze mate geblowd. Het begon als iets sociaals, wel meteen zeer frequent, maar op gegeven moment werd het een deel van mijn leven en ging ik zelf wiet regelen om dat alleen te consumeren. Ik heb mij altijd voorgehouden dat het prima paste in mijn leven, ik sliep goed, at prima , had een sociaal leven en deed het (qua cijfers) goed op school.
Rond het 4e jaar van het VWO begon ik onwijs veel te spijbelen, maar door mijn cijfers en vlotte babbel kwam ik er altijd mee weg en werd ik niet van school getrapt. We rookten vrijwel elke pauze op school wiet, als ik er dan wel was. Op minderjarige leeftijd hadden we via via altijd toegang tot de vele coffeeshops in het centrum. Ik heb altijd al een liefde voor games gehad, maar er ontstond een grote associatie in mijn hoofd tussen games en blowen toen ik echt een 'vaste smoker' was geworden die dagelijks zo'n 10-15 euro haze per dag rookte. Dit resulteerde erin dat ik steeds meer spijbelde, om vervolgens de hele dag te blowen en te gamen, wat vermoedelijk ook voor een gameverslaving zorgde.
Gelukkig ben ik er toch in geslaagd mijn VWO af te ronden, helaas rechtvaardigde dit voor mij het overmatige gebruik van cannabis. I mean, als ik zoveel kan blowen en alsnog dat kan dan zal het wel gewoon goed zijn, toch? Dat was een beetje de gedachte. Vaak gebruikte ik het ook als motivatie; "als ik nu 4 uur leer voor mijn toets kan ik erna lekker blowen". Helaas ging dat snel over in al blowende in de boeken zitten, waarvan ik vond dat dit goed voor mij werkte.
Na een relatiebreuk raakte ik een beetje neerslachtig, en verloor mezelf continu in het blowen en gamen. Een PP'tje of widow was niet meer goed genoeg; het moest altijd supersilver haze zijn o.i.d. en dan het liefst 15 euro per dag ofwel zo'n 1.25-1.5 gram. En daar moest ik dan voor mijn gevoel nog rustig aan mee doen ook, anders kwam ik de dag niet door of moest ik snachts nog naar een shop.
Gedurende mijn bachelor opleiding ging ik hier vrolijk mee door, je had bij mij op de uni immers de mogelijkheid om 95% van je lessen te skippen (met als gevolg geen herkansing te hebben) en alsnog een vak te halen. Als je maar goed leert en de toetsen haalt, en dan alleen komt opdagen bij groepsprojecten en de tentamens. Ofwel : lang leve de lol, continu gamen en smoken en 1 week voor het tentamen een beetje stof in je hoofd stampen en het natuurlijk weer snel vergeten. Helaas (vind ik achteraf) slaagde ik zelfs met deze leerattitude er nog in om het naar behoren te doen qua cijfers.
Op gegeven moment , rond mijn 22e, zag ik toch in dat ik kampte met een ernstige geestelijke verslaving. Ik vond het roken en de smaak van haze zo fijn, dat ik me continu veel te stoned rookte. Ik vraag me tot op heden nog steeds af of ik stoned zijn nou zo leuk vind , of dat ik het roken van haze en lekker gamen ( en daardoor in hyperfocus raken) gewoon heerlijk vond. Na aanleiding van het erkennen van mijn verslaving besloot ik ineens plots, en heel radicaal, cold turkey te stoppen. Ik maakte al mijn geld over naar m'n ouders en ontnam mezelf eigenlijk vrijwel alle mogelijkheden om te blowen.
Goed initiatief, zo leek het ogenschijnlijk. Maar niets was minder waar, ik sliep niet meer, en om het verhaal kort te maken werd ik zwaar psychotisch (in mijn ogen dus juist van het stoppen met blowen). Kreeg last van waanbeelden/ ideeën, paranoia, achtervolgingswaan, betrekkingswanen noem het allemaal maar op. Uiteindelijk vertrouwde ik letterlijk niemand meer, en iedereen moest me hebben. Ik vertrouwde zelfs me eigen moeder en oma niet meer omdat ik dacht dat ze me wilden vergiftigen (terwijl ze me wilden helpen met een inslaapmiddel). Helaas klinkt inslaapmiddel nogal heftig voor iemand die psychotisch is, want mijn assocatie met inslapen was het doden van dieren, je kent het wel.
Ik "rende weg", ging zwerven en werd uiteindelijk een gevaar voor mezelf of anderen, aldus de uitkomst van de snelrecht procedure, wat naar mij inziens totaal onrechtvaardig verliep. Hierdoor kreeg ik een IBS en mocht ik fijn gaan verblijven in een psychiatrische afdeling, wat ik opzich wel begreep, maar me helaas weinig goed deed. Je ziet en ervaart daar veel te veel negatieve dingen als 'psychotic mind'. Ik zal jullie besparen wat ik daar heb ervaren en wat er gebeurde daar. Situatie was wel dat ik onder dwang, ik had hierin geen keuze, zware antipsychotica moest nemen naast lorezepam. Na mijn IBS heb ik slim gebruik gemaakt van de 'heimwee kaart' met als argument dat dat mij herstel belemmerde o.i.d. Ik was er vrij vlot weer uit.
De antipsychotica maakte me vrij dikkig en uiteindelijk zwaar depressief. Ik mocht die medicatie na mijn IBS helaas niet zomaar afbouwen. Dit heb ik er na 4-6 weken (tegen advies in) toch doorheen gekregen waardoor ik er al snel vanaf was.
Ondertussen was ik toch alweer heel wat maanden clean van blowen, maar de nawerking van het hele psychotische gebeuren maakte me heel neerslachtig, en ik weigerde de anti-depressiva. Na een zware periode begon ik weer te blowen en mijn problemen en issues met mezelf verdwenen vrij vlot, puur omdat ik er niet meer over nadacht om dat ik weer continu stoned was. Ik was weer (schijn)gelukkig, pakte me studie weer op en rondde uiteindelijk mijn bachelor af.
Nu ben ik bezig met een master die eigenlijk vrijwel afgerond is, maar lijkt het alsof de geschiedenis zich begint te herhalen. Ik heb weer vrij veel onvrede met mijn blowgedrag; voel me een junk, wordt chagrijnig als ik niet kan blowen, begin er al mee zodra ik wakker word. De onvrede, zorgen over mijn gezondheid en het feit dat ik vrij weinig onderneem omdat ik super veel geld opmaak aan wiet zorgt ervoor dat ik wil stoppen. Nu lijkt het me gezien de psychosekwetsbaarheid die is gebleken niet een handig idee om dan cold turkey te stoppen zoals eerst.
Ondertussen ben ik wel begonnen met het maken van stappen, ik rook wel 5x zo weinig als normaliter. En dit doe ik alleen s'avonds rond 12, wanneer ik even ga chillen na werk, voor het slapen gaan. In het begin gaf dit me echt een boost, ik voelde me positief, frisser en zag er beter uit. Helaas lijkt het voor mij alsof ik langzaam weer richting psychotische klachten ga wanneer ik minder met blowen in de mate waarin ik dit nu doe. Ik ben achterdochtig jegens mijn vriendin, ga weer vergezochte verbanden zoeken. Me hoofd is weer superdruk en ben continu bezig met het maken van optelsommen om de waanideeën (zoals dat mijn vriendin me bedonderd) te bevestigen. Ik ervaar die gedachtes als zo levendig , dat ik dat ook echt ervaar en de pijn ervan voel. Daarnaast heb ik last van hevige stemmingswisselingen die zich uiten in verdrietigheid, somberheid maar ook agressie en prikkelbaarheid. Zodoende ben ik nu superangstig om het blowen nog verder af te bouwen (van 1 J per dag van minder dan 0.25g).
Ik heb veel contact met huisarts, praktijkondersteuner en binnenkort krijg ik gespecialiseerde hulpverlening. Helaas is de wachttijd (te) lang en beginnen mijn emoties veel heviger te worden. Zo hevig dat ik nu oxazepam op recept krijg, waar ik zeer mijn twijfels over heb gezien mijn verslavingsgevoeligheid en het feit dat ik nog steeds dagelijks blow. Momenteel word ik er een beetje radeloos van , de oxazepam wil ik niet nemen want ik ben nogal anti-medicatie en de interactie tussen benzo's en cannabis schijnen gevaarlijk te zijn.. Maar ik ben totaal niet meer tevreden met het punt waar ik nu ben, soms val ik zelfs even terug want ik heb nu vakantie van werk en dan is het lastig je jointje uit te stellen tot laat in de avond. De positieve boost/ flow is wel weg nu en ben continu zeer pessimistisch, wat zijn uitwerking heeft op mijn relatie en algehele mentale welzijn. Soms blow ik en voel ik me chill, soms raak ik er door in mijn hoofd gekeerd. Vooral de afgelopen paar dagen / week zijn erg heftig. Ik beschrijf het altijd aan mensen alsof mijn 'hoofd niet stilstaat'. Steeds piekeren, nadenken over (waarschijnlijk) waanideeën en gewoon geen rust hebben. Ik kan een film of serie opzetten maar mijn focus is na een aantal minuten weer verschoven naar mijn hoofd. Ik krijg dan niks meer mee van waar ik naar aan het kijken ben. Mijn hoofd is overtoeren aan het maken sorta speak.
Ik ben me ervan bewust dat dit een heel lang verhaal geworden is, sorry daarvoor. Ook kort en bondig zijn zit er even niet in met mijn chaotische gedachtepatroon. Gezien dat ik niet het geduld op kan brengen te wachten tot ik een ons weeg (op gespecialiseerde hulp) wil ik toch graag verder in mijn proces om te stoppen met blowen. Ook omdat ik geacht word over een klein maandje een masterthesis te schrijven. Ik ben echter zoals wel blijkt zeer angstig hier verdere stappen in te zetten, ik wil zeker niet weer psychotisch worden. Probleem is wel dat het voor mij nu voelt alsof ik stilsta in mijn proces, en door mijn aard zit ik mezelf daar erg over op de kop. Dat zorgt er weer voor dat ik neerslachtig raak en raaa raa.. natuurlijk weer als een gek wil gaan zitten blowen en gamen, want dat is mijn uitlaatklep geweest al die tijd.
Ik ben nu hier, omdat ik graag mijn verhaal deel. En het fijn vind om er over te praten met misschien wel mensen in dezelfde soort situatie of met dergelijke ervaringen. Ik ben benieuwd wat andere mensen denken en vinden en ben opzoek naar tips en advies hoe om te gaan met deze situatie. Voor mij voelt het namelijk alsof nog verder minderen echt onverantwoordelijk wordt, maar van terugvallen word ik erg neerslachtig. Een faalervaring is immers nooit leuk. Het valt me op dat veel mensen vaak cold turkey stoppen en/of dat dit toegejuicht wordt maar heeft bij mij alleen maar schade aangericht in het verleden. De gehele situatie maakt me wat radeloos. Verder minderen met blowen maakt me mentaal instabiel, zo voelt het. De medicatie die me is aangereikt is gevaarlijk spul, gezien de verslavingsgevoeligheid van mij en de interactie met cannabis. Terugvallen en meer blowen (wat me wel enigzins rust geeft en ontspanning) zorgt toch voor teleurstelling in mezelf, met als gevolg een pessimistische mindstate en een neerslachtig gevoel.
Alvast bedankt voor jullie tijd.
Ik ben een jongeman van 26 jaar die nu zo'n 10-11 jaar vrijwel dagelijks blowt. Het begon allemaal ronde mijn 15e, door in contact te komen met 'foute vrienden'. Helaas had een van die vrienden een grote beschikking over cannabis en al snel werd zijn huis een clubhuis waar we met een 'vriendengroep' dagelijks meerdere grammetjes wegrookten. Gedurende mijn middelbare schooltijd op het VWO heb ik continu in deze mate geblowd. Het begon als iets sociaals, wel meteen zeer frequent, maar op gegeven moment werd het een deel van mijn leven en ging ik zelf wiet regelen om dat alleen te consumeren. Ik heb mij altijd voorgehouden dat het prima paste in mijn leven, ik sliep goed, at prima , had een sociaal leven en deed het (qua cijfers) goed op school.
Rond het 4e jaar van het VWO begon ik onwijs veel te spijbelen, maar door mijn cijfers en vlotte babbel kwam ik er altijd mee weg en werd ik niet van school getrapt. We rookten vrijwel elke pauze op school wiet, als ik er dan wel was. Op minderjarige leeftijd hadden we via via altijd toegang tot de vele coffeeshops in het centrum. Ik heb altijd al een liefde voor games gehad, maar er ontstond een grote associatie in mijn hoofd tussen games en blowen toen ik echt een 'vaste smoker' was geworden die dagelijks zo'n 10-15 euro haze per dag rookte. Dit resulteerde erin dat ik steeds meer spijbelde, om vervolgens de hele dag te blowen en te gamen, wat vermoedelijk ook voor een gameverslaving zorgde.
Gelukkig ben ik er toch in geslaagd mijn VWO af te ronden, helaas rechtvaardigde dit voor mij het overmatige gebruik van cannabis. I mean, als ik zoveel kan blowen en alsnog dat kan dan zal het wel gewoon goed zijn, toch? Dat was een beetje de gedachte. Vaak gebruikte ik het ook als motivatie; "als ik nu 4 uur leer voor mijn toets kan ik erna lekker blowen". Helaas ging dat snel over in al blowende in de boeken zitten, waarvan ik vond dat dit goed voor mij werkte.
Na een relatiebreuk raakte ik een beetje neerslachtig, en verloor mezelf continu in het blowen en gamen. Een PP'tje of widow was niet meer goed genoeg; het moest altijd supersilver haze zijn o.i.d. en dan het liefst 15 euro per dag ofwel zo'n 1.25-1.5 gram. En daar moest ik dan voor mijn gevoel nog rustig aan mee doen ook, anders kwam ik de dag niet door of moest ik snachts nog naar een shop.
Gedurende mijn bachelor opleiding ging ik hier vrolijk mee door, je had bij mij op de uni immers de mogelijkheid om 95% van je lessen te skippen (met als gevolg geen herkansing te hebben) en alsnog een vak te halen. Als je maar goed leert en de toetsen haalt, en dan alleen komt opdagen bij groepsprojecten en de tentamens. Ofwel : lang leve de lol, continu gamen en smoken en 1 week voor het tentamen een beetje stof in je hoofd stampen en het natuurlijk weer snel vergeten. Helaas (vind ik achteraf) slaagde ik zelfs met deze leerattitude er nog in om het naar behoren te doen qua cijfers.
Op gegeven moment , rond mijn 22e, zag ik toch in dat ik kampte met een ernstige geestelijke verslaving. Ik vond het roken en de smaak van haze zo fijn, dat ik me continu veel te stoned rookte. Ik vraag me tot op heden nog steeds af of ik stoned zijn nou zo leuk vind , of dat ik het roken van haze en lekker gamen ( en daardoor in hyperfocus raken) gewoon heerlijk vond. Na aanleiding van het erkennen van mijn verslaving besloot ik ineens plots, en heel radicaal, cold turkey te stoppen. Ik maakte al mijn geld over naar m'n ouders en ontnam mezelf eigenlijk vrijwel alle mogelijkheden om te blowen.
Goed initiatief, zo leek het ogenschijnlijk. Maar niets was minder waar, ik sliep niet meer, en om het verhaal kort te maken werd ik zwaar psychotisch (in mijn ogen dus juist van het stoppen met blowen). Kreeg last van waanbeelden/ ideeën, paranoia, achtervolgingswaan, betrekkingswanen noem het allemaal maar op. Uiteindelijk vertrouwde ik letterlijk niemand meer, en iedereen moest me hebben. Ik vertrouwde zelfs me eigen moeder en oma niet meer omdat ik dacht dat ze me wilden vergiftigen (terwijl ze me wilden helpen met een inslaapmiddel). Helaas klinkt inslaapmiddel nogal heftig voor iemand die psychotisch is, want mijn assocatie met inslapen was het doden van dieren, je kent het wel.
Ik "rende weg", ging zwerven en werd uiteindelijk een gevaar voor mezelf of anderen, aldus de uitkomst van de snelrecht procedure, wat naar mij inziens totaal onrechtvaardig verliep. Hierdoor kreeg ik een IBS en mocht ik fijn gaan verblijven in een psychiatrische afdeling, wat ik opzich wel begreep, maar me helaas weinig goed deed. Je ziet en ervaart daar veel te veel negatieve dingen als 'psychotic mind'. Ik zal jullie besparen wat ik daar heb ervaren en wat er gebeurde daar. Situatie was wel dat ik onder dwang, ik had hierin geen keuze, zware antipsychotica moest nemen naast lorezepam. Na mijn IBS heb ik slim gebruik gemaakt van de 'heimwee kaart' met als argument dat dat mij herstel belemmerde o.i.d. Ik was er vrij vlot weer uit.
De antipsychotica maakte me vrij dikkig en uiteindelijk zwaar depressief. Ik mocht die medicatie na mijn IBS helaas niet zomaar afbouwen. Dit heb ik er na 4-6 weken (tegen advies in) toch doorheen gekregen waardoor ik er al snel vanaf was.
Ondertussen was ik toch alweer heel wat maanden clean van blowen, maar de nawerking van het hele psychotische gebeuren maakte me heel neerslachtig, en ik weigerde de anti-depressiva. Na een zware periode begon ik weer te blowen en mijn problemen en issues met mezelf verdwenen vrij vlot, puur omdat ik er niet meer over nadacht om dat ik weer continu stoned was. Ik was weer (schijn)gelukkig, pakte me studie weer op en rondde uiteindelijk mijn bachelor af.
Nu ben ik bezig met een master die eigenlijk vrijwel afgerond is, maar lijkt het alsof de geschiedenis zich begint te herhalen. Ik heb weer vrij veel onvrede met mijn blowgedrag; voel me een junk, wordt chagrijnig als ik niet kan blowen, begin er al mee zodra ik wakker word. De onvrede, zorgen over mijn gezondheid en het feit dat ik vrij weinig onderneem omdat ik super veel geld opmaak aan wiet zorgt ervoor dat ik wil stoppen. Nu lijkt het me gezien de psychosekwetsbaarheid die is gebleken niet een handig idee om dan cold turkey te stoppen zoals eerst.
Ondertussen ben ik wel begonnen met het maken van stappen, ik rook wel 5x zo weinig als normaliter. En dit doe ik alleen s'avonds rond 12, wanneer ik even ga chillen na werk, voor het slapen gaan. In het begin gaf dit me echt een boost, ik voelde me positief, frisser en zag er beter uit. Helaas lijkt het voor mij alsof ik langzaam weer richting psychotische klachten ga wanneer ik minder met blowen in de mate waarin ik dit nu doe. Ik ben achterdochtig jegens mijn vriendin, ga weer vergezochte verbanden zoeken. Me hoofd is weer superdruk en ben continu bezig met het maken van optelsommen om de waanideeën (zoals dat mijn vriendin me bedonderd) te bevestigen. Ik ervaar die gedachtes als zo levendig , dat ik dat ook echt ervaar en de pijn ervan voel. Daarnaast heb ik last van hevige stemmingswisselingen die zich uiten in verdrietigheid, somberheid maar ook agressie en prikkelbaarheid. Zodoende ben ik nu superangstig om het blowen nog verder af te bouwen (van 1 J per dag van minder dan 0.25g).
Ik heb veel contact met huisarts, praktijkondersteuner en binnenkort krijg ik gespecialiseerde hulpverlening. Helaas is de wachttijd (te) lang en beginnen mijn emoties veel heviger te worden. Zo hevig dat ik nu oxazepam op recept krijg, waar ik zeer mijn twijfels over heb gezien mijn verslavingsgevoeligheid en het feit dat ik nog steeds dagelijks blow. Momenteel word ik er een beetje radeloos van , de oxazepam wil ik niet nemen want ik ben nogal anti-medicatie en de interactie tussen benzo's en cannabis schijnen gevaarlijk te zijn.. Maar ik ben totaal niet meer tevreden met het punt waar ik nu ben, soms val ik zelfs even terug want ik heb nu vakantie van werk en dan is het lastig je jointje uit te stellen tot laat in de avond. De positieve boost/ flow is wel weg nu en ben continu zeer pessimistisch, wat zijn uitwerking heeft op mijn relatie en algehele mentale welzijn. Soms blow ik en voel ik me chill, soms raak ik er door in mijn hoofd gekeerd. Vooral de afgelopen paar dagen / week zijn erg heftig. Ik beschrijf het altijd aan mensen alsof mijn 'hoofd niet stilstaat'. Steeds piekeren, nadenken over (waarschijnlijk) waanideeën en gewoon geen rust hebben. Ik kan een film of serie opzetten maar mijn focus is na een aantal minuten weer verschoven naar mijn hoofd. Ik krijg dan niks meer mee van waar ik naar aan het kijken ben. Mijn hoofd is overtoeren aan het maken sorta speak.
Ik ben me ervan bewust dat dit een heel lang verhaal geworden is, sorry daarvoor. Ook kort en bondig zijn zit er even niet in met mijn chaotische gedachtepatroon. Gezien dat ik niet het geduld op kan brengen te wachten tot ik een ons weeg (op gespecialiseerde hulp) wil ik toch graag verder in mijn proces om te stoppen met blowen. Ook omdat ik geacht word over een klein maandje een masterthesis te schrijven. Ik ben echter zoals wel blijkt zeer angstig hier verdere stappen in te zetten, ik wil zeker niet weer psychotisch worden. Probleem is wel dat het voor mij nu voelt alsof ik stilsta in mijn proces, en door mijn aard zit ik mezelf daar erg over op de kop. Dat zorgt er weer voor dat ik neerslachtig raak en raaa raa.. natuurlijk weer als een gek wil gaan zitten blowen en gamen, want dat is mijn uitlaatklep geweest al die tijd.
Ik ben nu hier, omdat ik graag mijn verhaal deel. En het fijn vind om er over te praten met misschien wel mensen in dezelfde soort situatie of met dergelijke ervaringen. Ik ben benieuwd wat andere mensen denken en vinden en ben opzoek naar tips en advies hoe om te gaan met deze situatie. Voor mij voelt het namelijk alsof nog verder minderen echt onverantwoordelijk wordt, maar van terugvallen word ik erg neerslachtig. Een faalervaring is immers nooit leuk. Het valt me op dat veel mensen vaak cold turkey stoppen en/of dat dit toegejuicht wordt maar heeft bij mij alleen maar schade aangericht in het verleden. De gehele situatie maakt me wat radeloos. Verder minderen met blowen maakt me mentaal instabiel, zo voelt het. De medicatie die me is aangereikt is gevaarlijk spul, gezien de verslavingsgevoeligheid van mij en de interactie met cannabis. Terugvallen en meer blowen (wat me wel enigzins rust geeft en ontspanning) zorgt toch voor teleurstelling in mezelf, met als gevolg een pessimistische mindstate en een neerslachtig gevoel.
Alvast bedankt voor jullie tijd.
Laatst bewerkt:
