Vanavond kwam ik op het internet een kort verhaaltje tegen, en het liet me in verbazing achter.
Nu beschouw ik mijzelf niet als een al te zweverig type, maar nu laat ik mij eens met de stroom meevoeren en kijk ik wel waar mijn gedachtenspinsels mij brengen. Ik schrijf wat in mij opkomt, heb je zin in zweverig, zweef dan met mij mee naar de regenboog.
Het verhaaltje heet The Egg, geschreven door Andy Weir. Je kunt het verhaal hier vinden: http://www.galactanet.com/oneoff/theegg_mod.html
Het is een heel kort verhaaltje, je leest het in een paar minuten uit. Als je mijn relaas wilt gaan lezen, raad ik je aan eerst The Egg te lezen, anders weet je niet waar het over gaat.
Het verhaaltje vertoont namelijk opvallende gelijkenissen met de ervaring die ik had tijdens mijn beruchte Antwerpentrip. Eng, eigenlijk. Het komt griezelig overeen. En er vallen nu wat puzzelstukjes op zijn plaats. Het kan zijn dat ik totaal op het verkeerde spoor zit. Maar wie weet?
Is dit verhaal vergezocht, of zit er misschien een kern van waarheid in?
Kunnen ervaringen tijdens een extreem heftige trip enige inkijk geven in diepere werkelijkheden, of zijn dat slechts nietszeggende spelingen van het brein?
Maar frappant vind ik het, dat dit exact hetgeen is dat zó overtuigend tot mij kwam. Sinds die tijd heb ik deze gedachten lang door mijn hoofd laten gaan. Concepten distilleerde ik eruit en probeerde ik in elkaar te puzzelen tot een coherent geheel.
Er zijn niet meerdere bewustzijns. Er is er maar één, die elk leven stuk voor stuk leeft. In onze tijdsbeleving ook tegelijkertijd.
Wat ik tijdens mijn trip ervaarde was onder andere het meemaken van alle leed, maar ook alle mooie momenten die ieder mens ooit heeft meegemaakt en ooit zal meemaken. Een heel kort inkijkje, een herinnering aan al mijn andere - vorige en volgende - levens.
Wat een enorm what-the-fuckmoment is het dan om dit verhaal te lezen, dat bijna één op één mijn ervaring weergeeft.
Heb ik voortijdig even een klein kijkje mogen nemen in deze realiteit? Hoe serieus mag ik dit nemen? Is het vergezocht? Of is het mogelijk? Het is niet te bewijzen, het is evenmin te ontkrachten.
Als we dit nu eens voor waar zouden aannemen... Bewijs ervan kunnen wij niet vernemen. We zouden het moeten geloven. Of het niet geloven. Ieders keus. Maar even een gedachtenexperimentje. Wat heeft het voor gevolg, als we dit voor waar aannemen?
Ik wil mijn excuses aanbieden. Ik weet niet eens hoe te beginnen. Hoe kunnen excuses ooit voldoende zijn? Wat ik heb gedaan gaat elk voorstellingsvermogen te boven.
Ik heb me misdragen, en niet een beetje, maar ik heb letterlijk de verschrikkelijkste dingen gedaan. Mensen onthoofden, mensen levend verbranden: ik heb het gedaan. Verkrachten? Ontelbare keren: mannen, vrouwen, kinderen, dieren. Levend of dood. Ik probeer in dit leven milieubewust te zijn, maar iedere olieramp is mijn schuld geweest. Ieder stuk plastic in de oceaan is door mijzelf geproduceerd, gebruikt en in het milieu gedeponeerd. Anderen als slaaf gebruiken, mensen vervolgen om hun huidskleur, hun geloof of hun geaardheid: ik heb het allemaal gedaan.
Ik zou graag willen dat ik het niet gedaan had, maar we weten allemaal dat het gebeurd is en dat het nog lang zal blijven gebeuren. Ik was nietsontziend, kende geen medelijden en deed wat mij goeddunkte.
Als ieder persoon dezelfde persoon is als ik, slechts in een ander lichaam, hoe kan ik dan in het ene leven een goed persoon zijn dat zijn naasten liefheeft, en in een ander leven een brute serieverkrachter? Het bewustzijn van ieder mens is niet vergelijkbaar, het is gelijk. Het is dezelfde. Het verschil in karakter kan slechts veroorzaakt worden door genetica en de omgeving waarin de betreffende persoon leeft. Wat zegt dat dan wel niet over straffen? Wraak? Instinctief willen we iemand die kwaad doet kwaad doen. Hoezeer het cliché ook luidt: geen kwaad met kwaad vergelden. Maar wat moet je dan met een seriemoordenaar? Vermanend toespreken dat hij dat niet meer moet doen, en weer laten gaan?
Enerzijds is er genoegdoening, anderzijds is er het voorkomen van meer kwaad. Voor dat laatste doel dienen we de seriemoordenaar op te sluiten. Hem vrij rond laten lopen zou veel verder leed veroorzaken. Het is puur pragmatisch om hem op te sluiten in plaats van vrij rond te laten lopen. Maar even pragmatisch is het te beseffen dat we het hem niet kwalijk kunnen nemen. Wraak is onzin, want we zijn hem zelf. Vergeef hem, want je bent het zelf die het gedaan hebt. Bedenk dat je de wraak ook zelf zult ondergaan.
Hoe komt een mens in staat zulke gruwelijkheden te begaan? Hoe komt iemand zo sterk overtuigd van een religie dat hij zich aansluit bij een groep als IS? Hoe komt iemand zover om als dictator miljoenen mensen te onderdrukken, te laten verhongeren of te vermoorden?
Iemand met een goed geweten doet zoiets niet, toch? Of wel? Is het slechts een foutje in de hersenen? Een samenloop van omstandigheden?
Ja, blijkt nu, want ik - de huidige ik, het leven waarin ik denk ik van mezelf mag zeggen dat ik probeer zo goed mogelijk voor anderen te zijn - ben zelf zover gekomen. Ik wil anderen geen pijn doen, integendeel. Maar ik heb reeds talloze levens geleefd waarin ik met het brein en de omstandigheden die mij gegeven waren dingen heb gedaan die mijn huidige ik hartgrondig afkeur. Er zijn acties waarvan ik gruwel, maar ik gruwel niet van de persoon die ze heeft uitgevoerd. Want ik was het zelf.
Ik ben nooit heel sterk geweest in het veroordelen van een ander. Ik heb altijd geloofd dat ik met begrip verder kom. Omdat ik niet weet wat er in de ander omgaat, en hoe die ander tot het volgens mij ongewenste gedrag gekomen is. Omdat ik niet in die ander zijn schoenen heb gestaan. Maar hé, dat heb ik dus wèl. Sterker nog, ik heb iedere stap in zijn schoenen gezet.
Ik kan mij nu - in dit leven - niet voorstellen dat ik een ander iets ergs zou aandoen. Maar in een ander leven kan dat radicaal anders zijn. Niet omdat ik dat in dat andere leven daadwerkelijk wíl, maar doordat ik in dat leven zo gebouwd ben.
En vrijuit ga ik uiteraard ook in dit leven niet. Vanzelfsprekend heb ook ik weleens iemand gekwetst, iemand pijn gedaan, onvriendelijk tegen iemand gedaan. Nu besef ik me dat ik dat tegen mijzelf heb gedaan. Voelt dat als een stommiteit!
En jij, degene die dit nu leest, denkt hier het jouwe van. Ook jij weet niet of dit verhaal waar is of niet, maar je kunt er in ieder geval over nadenken.
Wanneer veel mensen hierin zouden geloven, wat zou dat op wereldschaal betekenen?
Dit zou een geloof zijn dat onvermijdelijk zou leiden tot meer compassie. Tot meer naastenliefde, want die naasten dat zijn wij zelf. Tot veel meer begrip, want wanneer een ander iets doet dat jij vervelend vindt, dan begrijp je niet precies hóe die persoon daartoe komt, maar je beseft wel dat je het zelf bent.
Ben je zelf echt zo'n slecht persoon, ben je echt zo kwaad op jezelf?
Je hoeft geen begrip op te brengen voor een ander - iemand die totaal anders kan zijn dan jij - maar slechts voor jezelf. Er is geen ander. Het is een illusie, een ultieme mindfuck.
Ik denk - nee, ben overtuigd - dat wanneer zoveel mogelijk mensen hiervan horen, wanneer zoveel mogelijk incarnaties van mij en dus van jou hiervan horen, dat we allemaal een heel stuk liever voor elkaar zouden zijn. Voor onszelf dus.
Nog steeds zullen er dan mensen zijn die door miscommunicatie in hun brein tot afschuwelijke daden aangezet worden. De mens kent vele verschijningsvormen, en dat maakt het leven wel zo interessant. Maar helaas betekent dat ook dat er mensen zijn die elkaar veel leed berokkenen. Wat een tragisch lot, dat ik zowel verkrachter als slachtoffer ben, zowel nazi als onderduiker, zowel agressieve man als mishandelde vrouw. Aan de andere kant, alle moois dat ooit gedaan is heb ik ook zelf ontvangen. Gerechtigheid is er, zij het niet binnen hetzelfde leven.
Ik zal goede dingen doen, van kleine dingen tot grootse onbaatzuchtige dingen. Ik zal slechte dingen doen, van kleine onaardigheden tot ultieme gruwelijkheden. Ik zal begrip tonen voor andermans slecht gedrag, ik zal ook leren van mijn eigen onbegrip. Ik zal door anderen niet begrepen worden. Ik zal mooie dingen meemaken, maar ook uitzichtloze situaties. Ik zal afschuwelijke dingen meemaken, onvoorstelbare pijn lijden. Ik zal mijn huis en al mijn spullen zien afbranden en bij de pakken neerzitten. Niet één keer, maar miljoenen keren. Ik zal alle ziektes ondergaan. Niet ééns, maar vaak. Ik zal mijn ledematen afgehakt zien, mijn dierbaren omgebracht en mijn huis verwoest door storm. Ik zal verdrinken, ik zal verbranden, ik zal stikken en ik zal doodbloeden. Ik zal ontelbare keren trouwen maar ook scheiden. Ik zal prettige levens meemaken, maar evenzogoed extreem miserabele levens. Ik zal stinkend rijk zijn en armen geen cent gunnen, en daarentegen zal ik vele levens in extreme armoede leven. Ik zal racist zijn en als zwarte worden uitgekotst. Ik zal haten en gehaat worden, liefhebben en liefgehad worden. Alle facetten van het leven in ontelbare variaties zal ik meemaken.
Welk idee is eigenlijk onthutsender? Het idee dat ik nog zo onnoemelijk veel pijn zal moeten doorstaan, of het idee dat ik anderen nog zulk een verschrikkelijk leed zal gaan aandoen? Waar zie ik het meest tegen op? Doodgemarteld worden, of door mijn eigen omstandigheden gedwongen worden een ander dood te martelen?
Hieronder ga ik kleine stukjes uit mijn eigen tripreport aanhalen en daar nieuw licht op schijnen. Fragmenten uit mijn report staan cursief.
En meer en meer begint de beklemmende gedachte zich aan mij op te dringen dat het om mij te doen is.
Dat klopt. Maar dat kan ook niet anders. Een gedachte die ik bijna niet kon geloven. Maar hij kwam binnen.
Nog steeds is er een lichte twijfel, al is er bijna geen ontkennen meer aan. Het zou nog altijd om een enorm toeval kunnen gaan. Het gaat tóch niet om mij maar om iets of iemand anders, en alle aanwijzingen waardoor ik denk dat het om mij te doen is berusten op louter toeval.
Het is nu eenmaal moeilijk te bevatten. Mijn hele wereldbeeld op zijn kop. Maar natúúrlijk gaat het om mij, er ís niemand anders.
Ik sta letterlijk met mijn handen in het haar. Nee, misschien is het toch echt toeval...
Waanzin is het.
Maar als we zó in het duister tasten over wat het bewustzijn precies is, omdat er geen enkele natuurwet ook maar enige opheldering kan geven over de aard daarvan, is dan niet iedere uitleg daarover bij voorbaat waanzinnig?
Iets wereldschokkends. Alle camera's zijn op mij gericht, over de hele wereld volgt iedereen hetgeen hier staat te gebeuren. Dit zijn bijbelse toestanden, en die gebeuren hier en nu. Dit gaat de geschiedenisboeken in en luidt het begin in van een nieuw tijdperk. Maar nee, nog steeds heb ik geen idee hoe groot deze gebeurtenis wel niet gaat zijn.
Het ontvangen van een aanwijzing hoe het leven in elkaar steekt, wereldschokkend genoeg?
Bijbelse toestanden: ja. Het omvat een "plaats" buiten ruimte en tijd, die religies de hemel zouden noemen. En een oppermachtig "iets" of "iemand" dat velen een god zouden noemen.
Bovendien zou je met enige fantasie bepaalde fragmenten uit de bijbel in dezelfde theorie kunnen passen. "Heb uw naaste lief als uzelf" krijgt zo een zekere evidentie: natuurlijk heb je je naaste lief als jezelf, want je bènt het zelf.
"Jezus, de Schepper en eeuwige Zoon van God, die Zelf een zondeloos leven leidde, hield zo veel van ons dat Hij voor onze zonden stierf om zo de straf op Zich te nemen die wij verdienen."
Wij leggen onszelf, en dus ook Jezus, onze eigen straf op. We ontlopen onze straf niet. Degene die een ander mishandelt, zal in één van zijn volgende levens de mishandelde zelf zijn. Wij zijn allen één en dus ook allen Jezus. Zoals ook blijkt uit: "Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is?"
"Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: 'Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.' En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen".
Ook dit past in exact dezelfde filosofie. Onze 'vijanden' zijn helemaal niet onze vijanden. Heb je je 'vijanden' lief, dan heb je jezelf lief.
Mijn bewustzijn blijft toch wel bestaan los van mijn lichaam, ...
Correct.
Pijn hindert niet, als ik deze opdracht maar vervuld krijg.
Het is maar goed ook dat pijn niet hindert, want ik zal nog veel moeten doorstaan.
Dat dit stond te gebeuren is een profetie die niet in heilige boeken doch in de opbouw van de kosmos is beschreven. De gehele mensheid heeft hier naartoe geleefd, en niet alleen de aarde zal hierdoor beïnvloed worden, maar alles. Het universum. Ruimte, tijd. "Hoe lang was dit al bepaald?", vraag ik me af. "Sinds het begin der tijden." "Is dat, is dat de... big bang? Stond dit alles toen al vast?" "Het stond niet alleen vast, het is zo ontworpen."
Niet ver bezijden de waarheid. Voor een niet-gelovig persoon is dit een vrij schokkende constatering.
Het is in elkaar gezet als ware het een ultiem complexe puzzel. (...) Het wordt me langzaam duidelijk hoe immens deze puzzel is, en hoe extreem intelligent dit meesterbrein moet zijn. Een bijna oneindig aantal berekeningen is nodig geweest om te bepalen welke natuurwetten uiteindelijk tot exact deze toestand van het universum zouden leiden. Het betekent ook dat dit meesterbrein - noem het een god, noem het wat je ook maar wilt - al bestond voor de big bang plaatsvond: het heeft de big bang ontworpen en in gang gezet. Erop toegezien en exact op dit moment gewacht.
Die ultiem complexe puzzel ja. Een metafoor. Een ultiem complexe puzzel vereist een ultieme inspanning om hem op te lossen. Alle levens leven en alle pijnen ondergaan, dat kun je met recht een ultieme inspanning noemen.
Dit gevecht is een heilige opdracht en ik weet nu wat me te doen staat. Want het 'meesterbrein' heeft mij uitgedaagd. Dit plan was er niet voor niets. Er was een doel mee gemoeid om mij hier en nu uit te kiezen als uitverkorene om deze uitdaging aan te gaan. Het is aan mij om de code te kraken. De code waaruit alle mogelijke kennis voortvloeit, de code die heeft geleid tot dit alles, de code die alle natuurwetten laat zijn zoals ze zijn.
Dit 'meesterbrein' heeft mij inderdaad uitgedaagd, net als jou. Waarom ik de 'uitverkorene' was om op dat moment deze openbaring te ontvangen is mij onduidelijk. De uitdaging was echter niet iets dat ik terplekke die avond diende te volbrengen. De 'puzzel' hoefde niet die avond opgelost te worden. Ook niet in dit leven. Het is het volbrengen van alle levens, de ervaring van alle levens opdoen, wat de oplossing ervan is.
Dat is hetgeen mij dwarszat aan deze avond: het beseffen dat ik in het ziekenhuis lag doordat ik (te) heftig had getript, vóórdat ik in staat was geweest de puzzel op te lossen. Maar dat was ook de bedoeling! Ik moest verder met mijn leven, én met al mijn volgende levens. Maar nu - in dit specifieke leven - mèt de levensveranderende wetenschap dat er aan mij een klein tipje van de sluier opgelicht is. Ik mag hierover verder nadenken, ik mag ernaar handelen. Ik mag deze wetenschap de rest van mijn leven meenemen en ermee doen wat ik wil. Ik wil hiermee zoveel mogelijk goeds doen. Ik wil dit in ieder geval opschrijven en openbaar maken zodat anderen zich erdoor geïnspireerd kunnen voelen.
Mijn hersenen zijn op dit moment geupgrade tot bovenmenselijke kwaliteiten en ik voel dat ik de uitdaging aankan. Ik bezit de wilskracht om ondanks alle pijn en ondanks mijn fysieke gesteldheid op dit moment de ketenen die mijn menselijke beperkingen zijn te doorbreken en deze prestatie te leveren. Ja, ik ga graag de uitdaging aan!
Logisch, die bovenmenselijke kwaliteiten op dat moment. Ik herinnerde mij op dat moment zeer tijdelijk alle kennis en ervaringen uit al mijn vorige levens. Het denkvermogen van alle levens die ik reeds geleefd had.
Ik voelde zeer letterlijk hoe dit alles zich op dat moment tegelijk in mijzelf manifesteerde, hoe ik qua kennis en ervaring mijlenver boven iedereen uitstak. Bij leven klinkt dat onwaarschijnlijk megalomaan, maar op dat moment, toen was het waar.
Een vechtlust die ik nooit eerder gekend heb komt in me boven en ik sla alle obstakels van me af.
De gehele ervaring staat mij op dit moment nog steeds ongelofelijk goed bij. En ik weet nog zo goed hoe ik op dit moment niet alleen een enorme vechtlust voelde, maar bovendien van mijzelf "wist" dat ik al zoveel gevochten had in al mijn levens, zoveel pijn geleden en zoveel meegemaakt. Ik bezat op dat moment een enorme wijsheid door al mijn ervaring, zo ontzettend veel meer ervaring dan die uit één enkel mensenleven.
Er is niemand die bij leven kan begrijpen hoe het voelt om reeds miljarden levens geleefd te hebben. Vertel mij niks nieuws, ik heb het meegemaakt. Ik weet ervan. Been there, done that.
Enige tijd later zakken mijn superkrachten weer weg en word ik weer op mijn plaats neergelegd.
Terugkeer in mijn lichaam. Weg superkrachten. Ik ben weer even een normale sterfelijke ziel, met normale menselijke capaciteiten. Om kort daarna mijn superkrachten weer even terug te ontvangen...
Hij houdt mij geklemd en gekneveld, in pijn en met vele vragen. En het wordt mij duidelijk. Het antwoord zit in mij, de oplossing van het probleem. Maar om deze oplossing te kunnen achterhalen moet ik mijzelf opofferen en extreme pijnen doorstaan. En met extreme pijnen wordt bedoeld alle pijnen die ooit in dit universum zijn geleden, het bewustzijn van iedereen die ooit geleefd heeft vloeit samen met mijn bewustzijn, ik doorsta alle vreugde maar ook alle pijn die ooit geleden is, maak alles mee wat iedereen ooit heeft meegemaakt en als ik dit niet wil kan ik mezelf terugtrekken.
Ik had voor vandaag nooit van het verhaaltje gehoord. En toen beleefde ik dít. Een overweldigend overtuigende ervaring. Er was op dat moment geen enkele twijfel, dit is de realiteit! Wat ik meemaak gebeurt echt. Dit is echter dan de illusie van het normale leven, waarin het lijkt of er vele mensen zijn die allen hun eigen ik zijn.
Tijdens de verhandeling met de hulpverleners heb ik van alles geroepen. Flarden, de medici zullen mij voor gek gewaand hebben. Misschien ben ik ook wel knettergek.
"Dus zo zit het!"
"Ja, ik ga de uitdaging aan! Ik zal mijn taak volbrengen!"
"Dit is een bijna onmogelijke inspanning. BIJNA! Maar ik doe het, JA, ik doe het!"
"Ik kan dit aan!"
"Stel me maar op de proef!"
Is dit een leuk 'grapje' van het brein? Alle pijnen die ooit in dit universum zijn geleden. Het bewustzijn van iedereen die ooit geleefd heeft vloeit samen met mijn bewustzijn. Het is allemaal zo griezelig vergelijkbaar met een kort verhaaltje dat iemand ooit geschreven en op internet geplaatst heeft. Onder welke omstandigheden hij tot dit verhaaltje is gekomen is mij niet duidelijk. Wel lees ik op internet reacties van anderen die vergelijkbare ervaringen hebben gehad, al of niet onder invloed van psychedelica.
Nu beschouw ik mijzelf niet als een al te zweverig type, maar nu laat ik mij eens met de stroom meevoeren en kijk ik wel waar mijn gedachtenspinsels mij brengen. Ik schrijf wat in mij opkomt, heb je zin in zweverig, zweef dan met mij mee naar de regenboog.
Het verhaaltje heet The Egg, geschreven door Andy Weir. Je kunt het verhaal hier vinden: http://www.galactanet.com/oneoff/theegg_mod.html
Het is een heel kort verhaaltje, je leest het in een paar minuten uit. Als je mijn relaas wilt gaan lezen, raad ik je aan eerst The Egg te lezen, anders weet je niet waar het over gaat.
Het verhaaltje vertoont namelijk opvallende gelijkenissen met de ervaring die ik had tijdens mijn beruchte Antwerpentrip. Eng, eigenlijk. Het komt griezelig overeen. En er vallen nu wat puzzelstukjes op zijn plaats. Het kan zijn dat ik totaal op het verkeerde spoor zit. Maar wie weet?
Is dit verhaal vergezocht, of zit er misschien een kern van waarheid in?
Kunnen ervaringen tijdens een extreem heftige trip enige inkijk geven in diepere werkelijkheden, of zijn dat slechts nietszeggende spelingen van het brein?
Maar frappant vind ik het, dat dit exact hetgeen is dat zó overtuigend tot mij kwam. Sinds die tijd heb ik deze gedachten lang door mijn hoofd laten gaan. Concepten distilleerde ik eruit en probeerde ik in elkaar te puzzelen tot een coherent geheel.
Er zijn niet meerdere bewustzijns. Er is er maar één, die elk leven stuk voor stuk leeft. In onze tijdsbeleving ook tegelijkertijd.
Wat ik tijdens mijn trip ervaarde was onder andere het meemaken van alle leed, maar ook alle mooie momenten die ieder mens ooit heeft meegemaakt en ooit zal meemaken. Een heel kort inkijkje, een herinnering aan al mijn andere - vorige en volgende - levens.
Wat een enorm what-the-fuckmoment is het dan om dit verhaal te lezen, dat bijna één op één mijn ervaring weergeeft.
Heb ik voortijdig even een klein kijkje mogen nemen in deze realiteit? Hoe serieus mag ik dit nemen? Is het vergezocht? Of is het mogelijk? Het is niet te bewijzen, het is evenmin te ontkrachten.
Als we dit nu eens voor waar zouden aannemen... Bewijs ervan kunnen wij niet vernemen. We zouden het moeten geloven. Of het niet geloven. Ieders keus. Maar even een gedachtenexperimentje. Wat heeft het voor gevolg, als we dit voor waar aannemen?
Ik wil mijn excuses aanbieden. Ik weet niet eens hoe te beginnen. Hoe kunnen excuses ooit voldoende zijn? Wat ik heb gedaan gaat elk voorstellingsvermogen te boven.
Ik heb me misdragen, en niet een beetje, maar ik heb letterlijk de verschrikkelijkste dingen gedaan. Mensen onthoofden, mensen levend verbranden: ik heb het gedaan. Verkrachten? Ontelbare keren: mannen, vrouwen, kinderen, dieren. Levend of dood. Ik probeer in dit leven milieubewust te zijn, maar iedere olieramp is mijn schuld geweest. Ieder stuk plastic in de oceaan is door mijzelf geproduceerd, gebruikt en in het milieu gedeponeerd. Anderen als slaaf gebruiken, mensen vervolgen om hun huidskleur, hun geloof of hun geaardheid: ik heb het allemaal gedaan.
Ik zou graag willen dat ik het niet gedaan had, maar we weten allemaal dat het gebeurd is en dat het nog lang zal blijven gebeuren. Ik was nietsontziend, kende geen medelijden en deed wat mij goeddunkte.
Als ieder persoon dezelfde persoon is als ik, slechts in een ander lichaam, hoe kan ik dan in het ene leven een goed persoon zijn dat zijn naasten liefheeft, en in een ander leven een brute serieverkrachter? Het bewustzijn van ieder mens is niet vergelijkbaar, het is gelijk. Het is dezelfde. Het verschil in karakter kan slechts veroorzaakt worden door genetica en de omgeving waarin de betreffende persoon leeft. Wat zegt dat dan wel niet over straffen? Wraak? Instinctief willen we iemand die kwaad doet kwaad doen. Hoezeer het cliché ook luidt: geen kwaad met kwaad vergelden. Maar wat moet je dan met een seriemoordenaar? Vermanend toespreken dat hij dat niet meer moet doen, en weer laten gaan?
Enerzijds is er genoegdoening, anderzijds is er het voorkomen van meer kwaad. Voor dat laatste doel dienen we de seriemoordenaar op te sluiten. Hem vrij rond laten lopen zou veel verder leed veroorzaken. Het is puur pragmatisch om hem op te sluiten in plaats van vrij rond te laten lopen. Maar even pragmatisch is het te beseffen dat we het hem niet kwalijk kunnen nemen. Wraak is onzin, want we zijn hem zelf. Vergeef hem, want je bent het zelf die het gedaan hebt. Bedenk dat je de wraak ook zelf zult ondergaan.
Hoe komt een mens in staat zulke gruwelijkheden te begaan? Hoe komt iemand zo sterk overtuigd van een religie dat hij zich aansluit bij een groep als IS? Hoe komt iemand zover om als dictator miljoenen mensen te onderdrukken, te laten verhongeren of te vermoorden?
Iemand met een goed geweten doet zoiets niet, toch? Of wel? Is het slechts een foutje in de hersenen? Een samenloop van omstandigheden?
Ja, blijkt nu, want ik - de huidige ik, het leven waarin ik denk ik van mezelf mag zeggen dat ik probeer zo goed mogelijk voor anderen te zijn - ben zelf zover gekomen. Ik wil anderen geen pijn doen, integendeel. Maar ik heb reeds talloze levens geleefd waarin ik met het brein en de omstandigheden die mij gegeven waren dingen heb gedaan die mijn huidige ik hartgrondig afkeur. Er zijn acties waarvan ik gruwel, maar ik gruwel niet van de persoon die ze heeft uitgevoerd. Want ik was het zelf.
Ik ben nooit heel sterk geweest in het veroordelen van een ander. Ik heb altijd geloofd dat ik met begrip verder kom. Omdat ik niet weet wat er in de ander omgaat, en hoe die ander tot het volgens mij ongewenste gedrag gekomen is. Omdat ik niet in die ander zijn schoenen heb gestaan. Maar hé, dat heb ik dus wèl. Sterker nog, ik heb iedere stap in zijn schoenen gezet.
Ik kan mij nu - in dit leven - niet voorstellen dat ik een ander iets ergs zou aandoen. Maar in een ander leven kan dat radicaal anders zijn. Niet omdat ik dat in dat andere leven daadwerkelijk wíl, maar doordat ik in dat leven zo gebouwd ben.
En vrijuit ga ik uiteraard ook in dit leven niet. Vanzelfsprekend heb ook ik weleens iemand gekwetst, iemand pijn gedaan, onvriendelijk tegen iemand gedaan. Nu besef ik me dat ik dat tegen mijzelf heb gedaan. Voelt dat als een stommiteit!
En jij, degene die dit nu leest, denkt hier het jouwe van. Ook jij weet niet of dit verhaal waar is of niet, maar je kunt er in ieder geval over nadenken.
Wanneer veel mensen hierin zouden geloven, wat zou dat op wereldschaal betekenen?
Dit zou een geloof zijn dat onvermijdelijk zou leiden tot meer compassie. Tot meer naastenliefde, want die naasten dat zijn wij zelf. Tot veel meer begrip, want wanneer een ander iets doet dat jij vervelend vindt, dan begrijp je niet precies hóe die persoon daartoe komt, maar je beseft wel dat je het zelf bent.
Ben je zelf echt zo'n slecht persoon, ben je echt zo kwaad op jezelf?
Je hoeft geen begrip op te brengen voor een ander - iemand die totaal anders kan zijn dan jij - maar slechts voor jezelf. Er is geen ander. Het is een illusie, een ultieme mindfuck.
Ik denk - nee, ben overtuigd - dat wanneer zoveel mogelijk mensen hiervan horen, wanneer zoveel mogelijk incarnaties van mij en dus van jou hiervan horen, dat we allemaal een heel stuk liever voor elkaar zouden zijn. Voor onszelf dus.
Nog steeds zullen er dan mensen zijn die door miscommunicatie in hun brein tot afschuwelijke daden aangezet worden. De mens kent vele verschijningsvormen, en dat maakt het leven wel zo interessant. Maar helaas betekent dat ook dat er mensen zijn die elkaar veel leed berokkenen. Wat een tragisch lot, dat ik zowel verkrachter als slachtoffer ben, zowel nazi als onderduiker, zowel agressieve man als mishandelde vrouw. Aan de andere kant, alle moois dat ooit gedaan is heb ik ook zelf ontvangen. Gerechtigheid is er, zij het niet binnen hetzelfde leven.
Ik zal goede dingen doen, van kleine dingen tot grootse onbaatzuchtige dingen. Ik zal slechte dingen doen, van kleine onaardigheden tot ultieme gruwelijkheden. Ik zal begrip tonen voor andermans slecht gedrag, ik zal ook leren van mijn eigen onbegrip. Ik zal door anderen niet begrepen worden. Ik zal mooie dingen meemaken, maar ook uitzichtloze situaties. Ik zal afschuwelijke dingen meemaken, onvoorstelbare pijn lijden. Ik zal mijn huis en al mijn spullen zien afbranden en bij de pakken neerzitten. Niet één keer, maar miljoenen keren. Ik zal alle ziektes ondergaan. Niet ééns, maar vaak. Ik zal mijn ledematen afgehakt zien, mijn dierbaren omgebracht en mijn huis verwoest door storm. Ik zal verdrinken, ik zal verbranden, ik zal stikken en ik zal doodbloeden. Ik zal ontelbare keren trouwen maar ook scheiden. Ik zal prettige levens meemaken, maar evenzogoed extreem miserabele levens. Ik zal stinkend rijk zijn en armen geen cent gunnen, en daarentegen zal ik vele levens in extreme armoede leven. Ik zal racist zijn en als zwarte worden uitgekotst. Ik zal haten en gehaat worden, liefhebben en liefgehad worden. Alle facetten van het leven in ontelbare variaties zal ik meemaken.
Welk idee is eigenlijk onthutsender? Het idee dat ik nog zo onnoemelijk veel pijn zal moeten doorstaan, of het idee dat ik anderen nog zulk een verschrikkelijk leed zal gaan aandoen? Waar zie ik het meest tegen op? Doodgemarteld worden, of door mijn eigen omstandigheden gedwongen worden een ander dood te martelen?
Hieronder ga ik kleine stukjes uit mijn eigen tripreport aanhalen en daar nieuw licht op schijnen. Fragmenten uit mijn report staan cursief.
En meer en meer begint de beklemmende gedachte zich aan mij op te dringen dat het om mij te doen is.
Dat klopt. Maar dat kan ook niet anders. Een gedachte die ik bijna niet kon geloven. Maar hij kwam binnen.
Nog steeds is er een lichte twijfel, al is er bijna geen ontkennen meer aan. Het zou nog altijd om een enorm toeval kunnen gaan. Het gaat tóch niet om mij maar om iets of iemand anders, en alle aanwijzingen waardoor ik denk dat het om mij te doen is berusten op louter toeval.
Het is nu eenmaal moeilijk te bevatten. Mijn hele wereldbeeld op zijn kop. Maar natúúrlijk gaat het om mij, er ís niemand anders.
Ik sta letterlijk met mijn handen in het haar. Nee, misschien is het toch echt toeval...
Waanzin is het.
Maar als we zó in het duister tasten over wat het bewustzijn precies is, omdat er geen enkele natuurwet ook maar enige opheldering kan geven over de aard daarvan, is dan niet iedere uitleg daarover bij voorbaat waanzinnig?
Iets wereldschokkends. Alle camera's zijn op mij gericht, over de hele wereld volgt iedereen hetgeen hier staat te gebeuren. Dit zijn bijbelse toestanden, en die gebeuren hier en nu. Dit gaat de geschiedenisboeken in en luidt het begin in van een nieuw tijdperk. Maar nee, nog steeds heb ik geen idee hoe groot deze gebeurtenis wel niet gaat zijn.
Het ontvangen van een aanwijzing hoe het leven in elkaar steekt, wereldschokkend genoeg?
Bijbelse toestanden: ja. Het omvat een "plaats" buiten ruimte en tijd, die religies de hemel zouden noemen. En een oppermachtig "iets" of "iemand" dat velen een god zouden noemen.
Bovendien zou je met enige fantasie bepaalde fragmenten uit de bijbel in dezelfde theorie kunnen passen. "Heb uw naaste lief als uzelf" krijgt zo een zekere evidentie: natuurlijk heb je je naaste lief als jezelf, want je bènt het zelf.
"Jezus, de Schepper en eeuwige Zoon van God, die Zelf een zondeloos leven leidde, hield zo veel van ons dat Hij voor onze zonden stierf om zo de straf op Zich te nemen die wij verdienen."
Wij leggen onszelf, en dus ook Jezus, onze eigen straf op. We ontlopen onze straf niet. Degene die een ander mishandelt, zal in één van zijn volgende levens de mishandelde zelf zijn. Wij zijn allen één en dus ook allen Jezus. Zoals ook blijkt uit: "Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is?"
"Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: 'Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.' En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen".
Ook dit past in exact dezelfde filosofie. Onze 'vijanden' zijn helemaal niet onze vijanden. Heb je je 'vijanden' lief, dan heb je jezelf lief.
Mijn bewustzijn blijft toch wel bestaan los van mijn lichaam, ...
Correct.
Pijn hindert niet, als ik deze opdracht maar vervuld krijg.
Het is maar goed ook dat pijn niet hindert, want ik zal nog veel moeten doorstaan.
Dat dit stond te gebeuren is een profetie die niet in heilige boeken doch in de opbouw van de kosmos is beschreven. De gehele mensheid heeft hier naartoe geleefd, en niet alleen de aarde zal hierdoor beïnvloed worden, maar alles. Het universum. Ruimte, tijd. "Hoe lang was dit al bepaald?", vraag ik me af. "Sinds het begin der tijden." "Is dat, is dat de... big bang? Stond dit alles toen al vast?" "Het stond niet alleen vast, het is zo ontworpen."
Niet ver bezijden de waarheid. Voor een niet-gelovig persoon is dit een vrij schokkende constatering.
Het is in elkaar gezet als ware het een ultiem complexe puzzel. (...) Het wordt me langzaam duidelijk hoe immens deze puzzel is, en hoe extreem intelligent dit meesterbrein moet zijn. Een bijna oneindig aantal berekeningen is nodig geweest om te bepalen welke natuurwetten uiteindelijk tot exact deze toestand van het universum zouden leiden. Het betekent ook dat dit meesterbrein - noem het een god, noem het wat je ook maar wilt - al bestond voor de big bang plaatsvond: het heeft de big bang ontworpen en in gang gezet. Erop toegezien en exact op dit moment gewacht.
Die ultiem complexe puzzel ja. Een metafoor. Een ultiem complexe puzzel vereist een ultieme inspanning om hem op te lossen. Alle levens leven en alle pijnen ondergaan, dat kun je met recht een ultieme inspanning noemen.
Dit gevecht is een heilige opdracht en ik weet nu wat me te doen staat. Want het 'meesterbrein' heeft mij uitgedaagd. Dit plan was er niet voor niets. Er was een doel mee gemoeid om mij hier en nu uit te kiezen als uitverkorene om deze uitdaging aan te gaan. Het is aan mij om de code te kraken. De code waaruit alle mogelijke kennis voortvloeit, de code die heeft geleid tot dit alles, de code die alle natuurwetten laat zijn zoals ze zijn.
Dit 'meesterbrein' heeft mij inderdaad uitgedaagd, net als jou. Waarom ik de 'uitverkorene' was om op dat moment deze openbaring te ontvangen is mij onduidelijk. De uitdaging was echter niet iets dat ik terplekke die avond diende te volbrengen. De 'puzzel' hoefde niet die avond opgelost te worden. Ook niet in dit leven. Het is het volbrengen van alle levens, de ervaring van alle levens opdoen, wat de oplossing ervan is.
Dat is hetgeen mij dwarszat aan deze avond: het beseffen dat ik in het ziekenhuis lag doordat ik (te) heftig had getript, vóórdat ik in staat was geweest de puzzel op te lossen. Maar dat was ook de bedoeling! Ik moest verder met mijn leven, én met al mijn volgende levens. Maar nu - in dit specifieke leven - mèt de levensveranderende wetenschap dat er aan mij een klein tipje van de sluier opgelicht is. Ik mag hierover verder nadenken, ik mag ernaar handelen. Ik mag deze wetenschap de rest van mijn leven meenemen en ermee doen wat ik wil. Ik wil hiermee zoveel mogelijk goeds doen. Ik wil dit in ieder geval opschrijven en openbaar maken zodat anderen zich erdoor geïnspireerd kunnen voelen.
Mijn hersenen zijn op dit moment geupgrade tot bovenmenselijke kwaliteiten en ik voel dat ik de uitdaging aankan. Ik bezit de wilskracht om ondanks alle pijn en ondanks mijn fysieke gesteldheid op dit moment de ketenen die mijn menselijke beperkingen zijn te doorbreken en deze prestatie te leveren. Ja, ik ga graag de uitdaging aan!
Logisch, die bovenmenselijke kwaliteiten op dat moment. Ik herinnerde mij op dat moment zeer tijdelijk alle kennis en ervaringen uit al mijn vorige levens. Het denkvermogen van alle levens die ik reeds geleefd had.
Ik voelde zeer letterlijk hoe dit alles zich op dat moment tegelijk in mijzelf manifesteerde, hoe ik qua kennis en ervaring mijlenver boven iedereen uitstak. Bij leven klinkt dat onwaarschijnlijk megalomaan, maar op dat moment, toen was het waar.
Een vechtlust die ik nooit eerder gekend heb komt in me boven en ik sla alle obstakels van me af.
De gehele ervaring staat mij op dit moment nog steeds ongelofelijk goed bij. En ik weet nog zo goed hoe ik op dit moment niet alleen een enorme vechtlust voelde, maar bovendien van mijzelf "wist" dat ik al zoveel gevochten had in al mijn levens, zoveel pijn geleden en zoveel meegemaakt. Ik bezat op dat moment een enorme wijsheid door al mijn ervaring, zo ontzettend veel meer ervaring dan die uit één enkel mensenleven.
Er is niemand die bij leven kan begrijpen hoe het voelt om reeds miljarden levens geleefd te hebben. Vertel mij niks nieuws, ik heb het meegemaakt. Ik weet ervan. Been there, done that.
Enige tijd later zakken mijn superkrachten weer weg en word ik weer op mijn plaats neergelegd.
Terugkeer in mijn lichaam. Weg superkrachten. Ik ben weer even een normale sterfelijke ziel, met normale menselijke capaciteiten. Om kort daarna mijn superkrachten weer even terug te ontvangen...
Hij houdt mij geklemd en gekneveld, in pijn en met vele vragen. En het wordt mij duidelijk. Het antwoord zit in mij, de oplossing van het probleem. Maar om deze oplossing te kunnen achterhalen moet ik mijzelf opofferen en extreme pijnen doorstaan. En met extreme pijnen wordt bedoeld alle pijnen die ooit in dit universum zijn geleden, het bewustzijn van iedereen die ooit geleefd heeft vloeit samen met mijn bewustzijn, ik doorsta alle vreugde maar ook alle pijn die ooit geleden is, maak alles mee wat iedereen ooit heeft meegemaakt en als ik dit niet wil kan ik mezelf terugtrekken.
Ik had voor vandaag nooit van het verhaaltje gehoord. En toen beleefde ik dít. Een overweldigend overtuigende ervaring. Er was op dat moment geen enkele twijfel, dit is de realiteit! Wat ik meemaak gebeurt echt. Dit is echter dan de illusie van het normale leven, waarin het lijkt of er vele mensen zijn die allen hun eigen ik zijn.
Tijdens de verhandeling met de hulpverleners heb ik van alles geroepen. Flarden, de medici zullen mij voor gek gewaand hebben. Misschien ben ik ook wel knettergek.
"Dus zo zit het!"
"Ja, ik ga de uitdaging aan! Ik zal mijn taak volbrengen!"
"Dit is een bijna onmogelijke inspanning. BIJNA! Maar ik doe het, JA, ik doe het!"
"Ik kan dit aan!"
"Stel me maar op de proef!"
Is dit een leuk 'grapje' van het brein? Alle pijnen die ooit in dit universum zijn geleden. Het bewustzijn van iedereen die ooit geleefd heeft vloeit samen met mijn bewustzijn. Het is allemaal zo griezelig vergelijkbaar met een kort verhaaltje dat iemand ooit geschreven en op internet geplaatst heeft. Onder welke omstandigheden hij tot dit verhaaltje is gekomen is mij niet duidelijk. Wel lees ik op internet reacties van anderen die vergelijkbare ervaringen hebben gehad, al of niet onder invloed van psychedelica.
