Zelf-acceptatie

[Mindless]

Je kunt uitwijken naar het topic dat over liefde gaat?
Ik heb interesse in jouw visie...

Graag ga ik hier dieper op in. Ik zou even verder reageren in het liefde topic, maar dat gaat meer over romantische liefde. Dit betreft zelf-liefde, of anders gezegd zelf-acceptatie:

Wanneer je een muur om jezelf heen hebt gebouwd om jezelf te beschermen tegen de buitenwereld, zul je hier uiteindelijk (op zijn zachtst gezegd) hinder door ondervinden. Het is een logische (re)actie om zo'n schild op te werpen. Je bent immers gekwetst en wilt ervoor zorgen dat dat nooit weer gebeurd. Toch is dit een probleem, omdat wij mensen van nature open staan voor de wereld. Dat is de staat van liefde waarin we ons verbonden voelen met de wereld. Door een muur om onszelf heen te bouwen, sluiten we onszelf af van mogelijke (geestelijke) aanvallen van buitenaf, maar ook van die voedende liefde. Zonder die liefde worden we hard, verbitterd en ontwikkelen we uiteindelijk ernstige geestelijke en zelfs lichamelijke kwalen.

Zoals eerder gezegd is het probleem met ons westerlingen, dat we de mindset hebben dat voor álles gewerkt moet worden. Ondanks dat dit op veel dingen van toepassing is, is dit juist niet het geval hierbij. Bij alles willen we een stappenplan hebben. "Ik ga eerst dit en dit en dat doen, en dán..." Maar het ding met zelf-liefde/zelf-acceptatie is, is dat dit 0 stappen vereist. En dat is vreselijk moeilijk voor de westerse mindset. Nog liever doen we 100 moeilijke stappen, dan dat we 0 stappen hoeven te doen. Want dan kunnen we tenminste weer ergens naartoe werken. Zelf praat ik veel over spiritualiteit en oosterse filosofieën, maar ik ben zelf een westerling. Mijn mindset is westers. Ik heb door mijn opvoeding en wellicht zelfs door mijn genen in eerste instantie de mindset dat niets voor niets komt. Maar dat is het ding nou juist met zelf-acceptatie. De acceptatie is er in werkelijkheid al. Door 0 stappen te zetten en te zijn (en blijven) waar je al bent, begint de zelf-acceptatie.

Misschien dat zelf-acceptatie of zelf-liefde onmogelijk lijkt, omdat we het simpelweg niet voelen. Dit was voor mij jarenlang het geval en dit zal voor veel mensen het geval zijn. En om eerlijk te zijn heb ik nog steeds moeite met bepaalde dingen van mezelf te accepteren. Maar dit is dan ook een geleidelijk proces, niet iets dat in 1 keer helemaal klaar is. Maar het kan zo zijn dat iemand helemaal geen liefde voelt voor zichzelf en acceptatie daarom compleet onmogelijk lijkt. Dat betekent gelukkig niet dat dit ook echt onmogelijk is. Acceptatie kan beginnen door simpelweg vanuit een neutraliteit je pijn te voelen. De muur die je om jezelf heen hebt gebouwd is natuurlijk niet een muur van bakstenen. Deze muur is opgebouwd uit pijn, uit angst, uit weerstand. En het kan goed zijn dat daarboven ook nog eens een schaamte óver die pijn en angst is, waardoor men dit allemaal liever ontkent. Maar schaamte is helemaal niet nodig, omdat iedereen tot bepaalde mate wel een muur van pijn/weerstand heeft. We leven in een wereld waarin we blootgesteld worden aan soms vreselijke dingen: mensen met kwaad in de zin, verlies van geliefden of ander trauma. Het is vanzelfsprekend dat we die muur bouwen om onszelf te beschermen. Maar door tóch die muur, die pijn te voelen, zetten we het proces van acceptatie al in gang. Iemand kan denken dat hij/zij simpelweg niet in staat is tot zelf-liefde, maar het feit dat we onze pijn voelen, bewijst al dat we daar wél toe in staat zijn. Het voelen van pijn ís namelijk al de ontmoeting van liefde met weerstand. Het mag aanvankelijk dan niet een fijn warm gevoel zijn, maar liefde is natuurlijk wel wat meer dan je goed voelen. Er wordt vaak gezegd "love hurts", maar dit is niet waar. Het is niet liefde zelf die pijn doet, het is de weerstand die loskomt wanneer deze in contact komt met liefde. Daarom is het proces van het neerhalen van de muren die je om jezelf heen hebt gebouwd initieel pijnlijk. En daarom gaan veel mensen niet diep in dat proces. Liever zoeken mensen afleiding van die pijn. Maar ga je door, dan zal uiteindelijk je beleving van dit alles veranderen. Dan verandert je perspectief van degene die deze liefde ontvangt (en hierdoor pijn ervaart door de desintegratie van de muren om je heen) naar dat van degene die de liefde geeft. Vanuit dat perspectief is er geen pijn meer.

Heel verhaal weer, maar ik hoop dat je hier wat aan hebt.

 

[Gympie]

zoals de groep 'De Jeugd Van Tegenwoordig' zegt: "Kerk"
mooi op een zonnige lente zondagmorgen zo.
<3

 

[Gympie]

oftewel.. "Word".. "Preach" ..of "Hell yeah!"..
iig niet het instituut of gebouw.. ik denk ik zeg het er maar ff bij

 

[8️⃣6️⃣]

@Mindless

Wanneer je een muur om jezelf heen hebt gebouwd om jezelf te beschermen tegen de buitenwereld, zul je hier uiteindelijk (op zijn zachtst gezegd) hinder door ondervinden. Het is een logische (re)actie om zo'n schild op te werpen. Je bent immers gekwetst en wilt ervoor zorgen dat dat nooit weer gebeurd. Toch is dit een probleem, omdat wij mensen van nature open staan voor de wereld. Dat is de staat van liefde waarin we ons verbonden voelen met de wereld. Door een muur om onszelf heen te bouwen, sluiten we onszelf af van mogelijke (geestelijke) aanvallen van buitenaf, maar ook van die voedende liefde. Zonder die liefde worden we hard, verbitterd en ontwikkelen we uiteindelijk ernstige geestelijke en zelfs lichamelijke kwalen.

100% mee eens, dit is hoe ik het ook ervaren heb.

Zoals eerder gezegd is het probleem met ons westerlingen, dat we de mindset hebben dat voor álles gewerkt moet worden. Ondanks dat dit op veel dingen van toepassing is, is dit juist niet het geval hierbij. Bij alles willen we een stappenplan hebben. "Ik ga eerst dit en dit en dat doen, en dán..." Maar het ding met zelf-liefde/zelf-acceptatie is, is dat dit 0 stappen vereist. En dat is vreselijk moeilijk voor de westerse mindset. Nog liever doen we 100 moeilijke stappen, dan dat we 0 stappen hoeven te doen. Want dan kunnen we tenminste weer ergens naartoe werken. Zelf praat ik veel over spiritualiteit en oosterse filosofieën, maar ik ben zelf een westerling. Mijn mindset is westers. Ik heb door mijn opvoeding en wellicht zelfs door mijn genen in eerste instantie de mindset dat niets voor niets komt. Maar dat is het ding nou juist met zelf-acceptatie. De acceptatie is er in werkelijkheid al. Door 0 stappen te zetten en te zijn (en blijven) waar je al bent, begint de zelf-acceptatie.

Hier ben ik het dan weer niet helemaal mee eens. Er zijn wel degelijk dingen die kunnen die je kan doen die bijdragen tot zelfliefde. Bijvoorbeeld het verhogen van je zelfvertrouwen door het aannemen van complimenten in plaats van deze af te wimpelen. Het jezelf vergeven van alles dat je volgens jezelf fout hebt gedaan in je leven door in te zien dat dit geen fouten waren maar dat het gewoon een leerproces is geweest die je heeft gemaakt tot wat je nu bent. Een ander is compleet schijt hebben wat een ander van je vind of hoe anderen over je denken. Of je nergens meer over schamen, de schaamte voorbij. En zo zijn er wel meer tools om aan jezelf te werken die bijdragen tot het vergroten van je zelfliefde. Het is bij mij geen knop die je zo maar om kan zetten, het is een heel proces. En dan is er veel zelfliefde en sta je helemaal open, wordt je weer eens gekwetst en dan heb ik de neiging om die muurtjes toch weer op te gooien.

Misschien dat zelf-acceptatie of zelf-liefde onmogelijk lijkt, omdat we het simpelweg niet voelen. Dit was voor mij jarenlang het geval en dit zal voor veel mensen het geval zijn. En om eerlijk te zijn heb ik nog steeds moeite met bepaalde dingen van mezelf te accepteren. Maar dit is dan ook een geleidelijk proces, niet iets dat in 1 keer helemaal klaar is. Maar het kan zo zijn dat iemand helemaal geen liefde voelt voor zichzelf en acceptatie daarom compleet onmogelijk lijkt. Dat betekent gelukkig niet dat dit ook echt onmogelijk is. Acceptatie kan beginnen door simpelweg vanuit een neutraliteit je pijn te voelen. De muur die je om jezelf heen hebt gebouwd is natuurlijk niet een muur van bakstenen. Deze muur is opgebouwd uit pijn, uit angst, uit weerstand. En het kan goed zijn dat daarboven ook nog eens een schaamte óver die pijn en angst is, waardoor men dit allemaal liever ontkent. Maar schaamte is helemaal niet nodig, omdat iedereen tot bepaalde mate wel een muur van pijn/weerstand heeft. We leven in een wereld waarin we blootgesteld worden aan soms vreselijke dingen: mensen met kwaad in de zin, verlies van geliefden of ander trauma. Het is vanzelfsprekend dat we die muur bouwen om onszelf te beschermen. Maar door tóch die muur, die pijn te voelen, zetten we het proces van acceptatie al in gang. Iemand kan denken dat hij/zij simpelweg niet in staat is tot zelf-liefde, maar het feit dat we onze pijn voelen, bewijst al dat we daar wél toe in staat zijn. Het voelen van pijn ís namelijk al de ontmoeting van liefde met weerstand. Het mag aanvankelijk dan niet een fijn warm gevoel zijn, maar liefde is natuurlijk wel wat meer dan je goed voelen. Er wordt vaak gezegd "love hurts", maar dit is niet waar. Het is niet liefde zelf die pijn doet, het is de weerstand die loskomt wanneer deze in contact komt met liefde. Daarom is het proces van het neerhalen van de muren die je om jezelf heen hebt gebouwd initieel pijnlijk. En daarom gaan veel mensen niet diep in dat proces. Liever zoeken mensen afleiding van die pijn. Maar ga je door, dan zal uiteindelijk je beleving van dit alles veranderen. Dan verandert je perspectief van degene die deze liefde ontvangt (en hierdoor pijn ervaart door de desintegratie van de muren om je heen) naar dat van degene die de liefde geeft. Vanuit dat perspectief is er geen pijn meer.

Ik voel het wel degelijk, zelfliefde maar ook het ontbreken er van in bepaalde periodes van mijn leven, al helemaal omdat een en ander gekoppeld is aan je zelfvertrouwen. Voor de rest ben ik het wel weer met je eens voor het grootste gedeelte.

Er zit trouwens ook nog wel een addertje onder het gras heb ik gemerkt. Er zijn mensen die doorslaan en dan moet alles liefde zijn en wordt alle angst als zijnde niet wenselijk ervaren. En dan kan een en ander je het valse gevoel geven dat je boven elk gevaar staat en dat er met jou niks kan gebeuren. In dat geval maakt liefde je gewoon stekeblind en heb je kans dat je met al je liefde jezelf en anderen juist in gevaar brengt omdat je bijvoorbeeld kan menen dat je imuun bent voor Corona omdat je alleen maar liefde bent of zoiets. Want dan heb je gewoon de realiteit uit het oog verloren.

Want er is maar 1 realiteit, maar het is aan jouw de keuze hoe je daar mee om gaat. Terwijl ik veel mensen zie die denken hun eigen realiteit te kunnen verzinnen en zich alles wijs maken wat ze wenselijk vinden. En dat is echt niet de bedoeling...

 

[Mindless]

Hier ben ik het dan weer niet helemaal mee eens. Er zijn wel degelijk dingen die kunnen die je kan doen die bijdragen tot zelfliefde. Bijvoorbeeld het verhogen van je zelfvertrouwen door het aannemen van complimenten in plaats van deze af te wimpelen. Het jezelf vergeven van alles dat je volgens jezelf fout hebt gedaan in je leven door in te zien dat dit geen fouten waren maar dat het gewoon een leerproces is geweest die je heeft gemaakt tot wat je nu bent. Een ander is compleet schijt hebben wat een ander van je vind of hoe anderen over je denken. Of je nergens meer over schamen, de schaamte voorbij. En zo zijn er wel meer tools om aan jezelf te werken die bijdragen tot het vergroten van je zelfliefde. Het is bij mij geen knop die je zo maar om kan zetten, het is een heel proces. En dan is er veel zelfliefde en sta je helemaal open, wordt je weer eens gekwetst en dan heb ik de neiging om die muurtjes toch weer op te gooien.

Daar moet ik je gelijk in geven. Die dingen dragen bij aan de liefde voor jezelf en zijn hartstikke goed. Maar ik wou eigenlijk zeggen dat zelf-acceptatie in de basis geen voorwaarden heeft. Ja, veel dingen kunnen er aan bijdragen, maar zelf-acceptatie zelf is onvoorwaardelijk. Het is er al en daarom kun je er beginnen. Het is in bepaalde zin het alpha en omega punt. Het is het doel, maar je begint er ook al.

Er zit trouwens ook nog wel een addertje onder het gras heb ik gemerkt. Er zijn mensen die doorslaan en dan moet alles liefde zijn en wordt alle angst als zijnde niet wenselijk ervaren. En dan kan een en ander je het valse gevoel geven dat je boven elk gevaar staat en dat er met jou niks kan gebeuren. In dat geval maakt liefde je gewoon stekeblind en heb je kans dat je met al je liefde jezelf en anderen juist in gevaar brengt omdat je bijvoorbeeld kan menen dat je imuun bent voor Corona omdat je alleen maar liefde bent of zoiets. Want dan heb je gewoon de realiteit uit het oog verloren.

Maar je hoeft ook niet de hele wereld blindelings te vertrouwen. Je hoeft alleen jezelf te accepteren/vertrouwen/lief te hebben. Vanuit daar komt de wijsheid om op een intelligente manier met de situatie om te gaan.

 

[Gympie]

ik ben ook van de stroming: dat je aan jezelf kan 'werken'.. dus dat je er moeite in stopt
en dat betaald zich uit.
en soms is het goed om even pas op de plaats te maken..
en te zijn, en stil te staan.. dat is ook een manier van 'werken'.. er bewust mee bezig zijn.

 

[8️⃣6️⃣]

@Mindless

Maar je hoeft ook niet de hele wereld blindelings te vertrouwen. Je hoeft alleen jezelf te accepteren/vertrouwen/lief te hebben. Vanuit daar komt de wijsheid om op een intelligente manier met de situatie om te gaan.

Daar ben ik het niet mee eens. Mensen die baden in zelfliefde en hun verstand hebben afgezworen en of geen enkele angst meer willen kennen kunnen wel degelijk verkeerde keuzes maken.

En van te veel zelfliefde kan je ook behoorlijk arrogant worden en of naast je schoenen gaan lopen.

 

[Mindless]

ik ben ook van de stroming: dat je aan jezelf kan 'werken'.. dus dat je er moeite in stopt
en dat betaald zich uit.
en soms is het goed om even pas op de plaats te maken..
en te zijn, en stil te staan.. dat is ook een manier van 'werken'.. er bewust mee bezig zijn.

Maar zelfs tijdens het werken kan er al complete contentheid zijn in het moment. Daar doel ik meer op. Zoals gezegd werken we vaak om ergens te komen, om iets te behalen. Wat als dat laatste compleet opgegeven wordt?

@Mindless

Daar ben ik het niet mee eens. Mensen die baden in zelfliefde en hun verstand hebben afgezworen en of geen enkele angst meer willen kennen kunnen wel degelijk verkeerde keuzes maken.

En van te veel zelfliefde kan je ook behoorlijk arrogant worden en of naast je schoenen gaan lopen.

En daar ben ik het dan weer (respectvol) niet mee eens.

Echte liefde (van God als je het zo zou kunnen/willen noemen) leidt nooit tot arrogantie. Zelf ben ik arrogant geweest, vaker dan ik zou willen. Maar dat kwam juist omdat ik mijn wil uitvoerde, niet die van liefde zelf. Echte liefde leidt altijd tot juist inzicht, tot intelligent handelen. Echte liefde ligt immers ook in kalmte. In kalmte is er de capaciteit om juist te handelen.

 

[8️⃣6️⃣]

Ik ben dan weer van mening dat je gevoel niet altijd tot de beste keuzes leiden, ook niet als je baadt in zelfliefde. Een mens heeft ook zijn verstand nodig.

 

[Mindless]

Ik ben dan weer van mening dat je gevoel niet altijd tot de beste keuzes leiden, ook niet als je baadt in zelfliefde. Een mens heeft ook zijn verstand nodig.

Dat ben ik met je eens. Maar liefde is toch ook niet slechts een gevoel? Ik heb het over de kalme staat van zelf-acceptatie en de intelligentie die daaruit voortkomt. Niet euforische emotionele zelf-liefde. Dat laatste is inderdaad iets waar je niet constant in wilt zitten.

Kalmte is misschien wel het grootste goed. Al het goede komt voort uit kalmte.

 

[Gympie]

Maar zelfs tijdens het werken kan er al complete contentheid zijn in het moment. Daar doel ik meer op. Zoals gezegd werken we vaak om ergens te komen, om iets te behalen. Wat als dat laatste compleet opgegeven wordt?

als ik kijk waar ik was.
en wat ik gedaan heb om te komen waar ik ben.
dan is de inspanning zeker goed geweest.
het is goed om te beseffen dat ik ergens ben aangekomen waar ik op gemikt hebt.
ik pluk nu de vruchten..
tegelijkertijd zal ik de m'n tuin moeten onderhouden..
braak liggen hoort daar mss soms ook bij..
oftewel..'niets te behalen' ?

 

[Mindless]

als ik kijk waar ik was.
en wat ik gedaan heb om te komen waar ik ben.
dan is de inspanning zeker goed geweest.
het is goed om te beseffen dat ik ergens ben aangekomen waar ik op gemikt hebt.
ik pluk nu de vruchten..
tegelijkertijd zal ik de m'n tuin moeten onderhouden..
braak liggen hoort daar mss soms ook bij..
oftewel..'niets te behalen' ?

Jazeker dat is waar.

Inspanning is niet verkeerd, dat wil ik ook zeker niet zeggen. Maar je kunt alreeds compleet content zijn tijdens het leveren van die inspanning, of er eigenlijk een weerstand tegen voelen en dus liever al voorbij die activiteit willen zijn. Die weerstand kan ook heel subtiel zijn. Zelf heb ik hier een groot probleem mee gehad en heb dit soms nog, vandaar dat ik het zo belicht.

 

[Gympie]

Jazeker dat is waar.

Inspanning is niet verkeerd, dat wil ik ook zeker niet zeggen. Maar je kunt alreeds compleet content zijn tijdens het leveren van die inspanning, of er eigenlijk een weerstand tegen voelen en dus liever al voorbij die activiteit willen zijn. Die weerstand kan ook heel subtiel zijn. Zelf heb ik hier een groot probleem mee gehad en heb dit soms nog, vandaar dat ik het zo belicht.

jaaaa, die weerstand..
't gaat ook in phases.. ik ambieer of plan weinig.. een abstract idee of gevoel van balans is wat me 'drijft'
en het 'leven' geeft me af en toe een schop onder de kont en dan denk ik, oh ja..dat was nodig.

 

[De Zandman]

@ 8.6. Ik lees af en toe in je betoog, dat " hoe dan ook, je slechte keuzes kunt maken"
Dat is logisch. Welke visie je ook aan hangt .

Nu ben ik benieuwd

Wie maakt er een slechte keuze?

Mijn overtuiging is, dat niemand een slechte keuze maakt.
Want dat doe je volgens mij bijna nooit.
Hiermee bedoel ik, dat je a c h t e r a f bezien, een slechte keuze kunt hebben gemaakt. Ja. Dit kan.
Maar, bij het maken van een keuze zal je toch altijd die keuze maken, waarvan jij op dat moment bezien, denkt, of meent, dat die keuze die je maakt, de beste van de keuzemogelijkheden is?
Je neemt m.i. dus niet b e w u s t de slechtste optie .

 

[Martinus]

Dit onderwerp vind ik wel leuk dus ik dacht ik bump hem even.

Ik heb altijd wel moete gehad met mezelf zijn. Ik ben nogal een nonconformist en dit heeft mijn leven best lastig gemaakt. Vaak geplaagt op jonge leeftijd omdat ik mijn eige zin deed inplaats van mee deed met de groep. En op latere leeftijd moeite met mee doen in de samenleving omdat het spel dat men speel mij geen geluk breng.

Ik heb in de laatste 3 jaar met een boel drugs experimentatie, tijdje op een camping wonen en filosofie bestuderen mezelf voor mijn gevoel wel al een stuk meer gevonden.

Ik heb wel veel gedacht over dit onderwerp en of het niet de kern is van veel problemen die mensen ondervinden.

Heeft iemand hier wel eens zelfacceptatie gevonden door drugs of via een andere trigger?