Graag ga ik hier dieper op in. Ik zou even verder reageren in het liefde topic, maar dat gaat meer over romantische liefde. Dit betreft zelf-liefde, of anders gezegd zelf-acceptatie:
Wanneer je een muur om jezelf heen hebt gebouwd om jezelf te beschermen tegen de buitenwereld, zul je hier uiteindelijk (op zijn zachtst gezegd) hinder door ondervinden. Het is een logische (re)actie om zo'n schild op te werpen. Je bent immers gekwetst en wilt ervoor zorgen dat dat nooit weer gebeurd. Toch is dit een probleem, omdat wij mensen van nature open staan voor de wereld. Dat is de staat van liefde waarin we ons verbonden voelen met de wereld. Door een muur om onszelf heen te bouwen, sluiten we onszelf af van mogelijke (geestelijke) aanvallen van buitenaf, maar ook van die voedende liefde. Zonder die liefde worden we hard, verbitterd en ontwikkelen we uiteindelijk ernstige geestelijke en zelfs lichamelijke kwalen.
Zoals eerder gezegd is het probleem met ons westerlingen, dat we de mindset hebben dat voor álles gewerkt moet worden. Ondanks dat dit op veel dingen van toepassing is, is dit juist niet het geval hierbij. Bij alles willen we een stappenplan hebben. "Ik ga eerst dit en dit en dat doen, en dán..." Maar het ding met zelf-liefde/zelf-acceptatie is, is dat dit 0 stappen vereist. En dat is vreselijk moeilijk voor de westerse mindset. Nog liever doen we 100 moeilijke stappen, dan dat we 0 stappen hoeven te doen. Want dan kunnen we tenminste weer ergens naartoe werken. Zelf praat ik veel over spiritualiteit en oosterse filosofieën, maar ik ben zelf een westerling. Mijn mindset is westers. Ik heb door mijn opvoeding en wellicht zelfs door mijn genen in eerste instantie de mindset dat niets voor niets komt. Maar dat is het ding nou juist met zelf-acceptatie. De acceptatie is er in werkelijkheid al. Door 0 stappen te zetten en te zijn (en blijven) waar je al bent, begint de zelf-acceptatie.
Misschien dat zelf-acceptatie of zelf-liefde onmogelijk lijkt, omdat we het simpelweg niet voelen. Dit was voor mij jarenlang het geval en dit zal voor veel mensen het geval zijn. En om eerlijk te zijn heb ik nog steeds moeite met bepaalde dingen van mezelf te accepteren. Maar dit is dan ook een geleidelijk proces, niet iets dat in 1 keer helemaal klaar is. Maar het kan zo zijn dat iemand helemaal geen liefde voelt voor zichzelf en acceptatie daarom compleet onmogelijk lijkt. Dat betekent gelukkig niet dat dit ook echt onmogelijk is. Acceptatie kan beginnen door simpelweg vanuit een neutraliteit je pijn te voelen. De muur die je om jezelf heen hebt gebouwd is natuurlijk niet een muur van bakstenen. Deze muur is opgebouwd uit pijn, uit angst, uit weerstand. En het kan goed zijn dat daarboven ook nog eens een schaamte óver die pijn en angst is, waardoor men dit allemaal liever ontkent. Maar schaamte is helemaal niet nodig, omdat iedereen tot bepaalde mate wel een muur van pijn/weerstand heeft. We leven in een wereld waarin we blootgesteld worden aan soms vreselijke dingen: mensen met kwaad in de zin, verlies van geliefden of ander trauma. Het is vanzelfsprekend dat we die muur bouwen om onszelf te beschermen. Maar door tóch die muur, die pijn te voelen, zetten we het proces van acceptatie al in gang. Iemand kan denken dat hij/zij simpelweg niet in staat is tot zelf-liefde, maar het feit dat we onze pijn voelen, bewijst al dat we daar wél toe in staat zijn.
Het voelen van pijn ís namelijk al de ontmoeting van liefde met weerstand. Het mag aanvankelijk dan niet een fijn warm gevoel zijn, maar liefde is natuurlijk wel wat meer dan je goed voelen. Er wordt vaak gezegd "love hurts", maar dit is niet waar. Het is niet liefde zelf die pijn doet, het is de weerstand die loskomt wanneer deze in contact komt met liefde. Daarom is het proces van het neerhalen van de muren die je om jezelf heen hebt gebouwd initieel pijnlijk. En daarom gaan veel mensen niet diep in dat proces. Liever zoeken mensen afleiding van die pijn. Maar ga je door, dan zal uiteindelijk je beleving van dit alles veranderen. Dan verandert je perspectief van degene die deze liefde ontvangt (en hierdoor pijn ervaart door de desintegratie van de muren om je heen) naar dat van degene die de liefde geeft. Vanuit dat perspectief is er geen pijn meer.Heel verhaal weer, maar ik hoop dat je hier wat aan hebt.
