Springtouwtje
Experimenterende gebruiker
Hey Gemberthee en iedereen anders die hierop reagerende...
Ik vind zelf mijn hulpkreet die ik toen plaatste ook niet gepast. Ik wist op dat moment gewoon effe absoluut niet waar terecht en had t gevoel dat ik ergens iemand/mensen nodig had om uit mijn zwart destructief gedoe te komen...
Ik besef maar al te goed dat nauwelijks iemand zo 'n zelfdestructie aankan die ik op dat moment had, met aanvankelijk letterlijk mss de wil tot "willen leven" geschopt te worden mss, omdat dat me ontbrak.
Ik heb al jullie reacties nog niet durven lezen omdat ik sommige wel pijnlijk vind...zeker degenen die me niet geloofden, dat doet t meeste pijn.
Maar ik heb er begrip voor want begrijp hoe machteloos jullie stonden....
Toch heeft het menselijke contact waar ik wanhopig op gepastere plaatsen op een zaterdagnacht zat te zoeken, me wakker geschud.
Ik was zelf echt niet goed bij mijn hoofd, laat staan rationeel...toch ben ik blij dat ik ondanks alles aan t koordje trok dat ik had op dat moment. Ook al gebeurde dit zeker op een ongepaste manier en ben ik er mee akkoord dat zo 'n wens als "houd me aan de praat" terwijl ik suïcidale neigingen had erg lastig was om doen...
Ik denk dat dit mijn diepste punt ooit is geweest qua gebruik in combi met geen vertrouwen meer in instanties en mensen die me in de steek hadden gelaten en de weinige kansen zo midden in de nacht om 1 van de weinigen te kunnen contacteren die er nog wel waren voor me.
Ook heb ik nadien nog tele-onthaal België gebeld, die man zei gewoon niets een heel tijdje, waarop mijn reactie "kan t jou ook al niet schelen?", waarop hij zei, "nee sorry, ik blokkeer helemaal"....de zelfmoordlijn was volgens hem dus soms niet bemand (wat ik echt heel heel erg vindt) en hij was te weinig opgeleid om met zo n situatie om te gaan of wist gewoon niet wat hij moest doen...dus hoe moet t voor jullie dan geweest zijn? Heel erg moeilijk........excuses daarvoor, dat meen ik.
Iemand die al zoveel teveel genomen heeft van een middel en denkt daar misschien nog mee door te gaan....dat was ik toen. Zo onverschillig was ik nog omtrent al dan niet overleven...voor ik terug in touch kwam met mensen...
Nooit of te nooit wil ik me nog zo ver heen werken. Het punt dat hoeveel ook het gewoon niet meer het gewenste effect heeft en ook niet meer zal krijgen....daarbij door paniekerig om me heen geschreeuw die periode betreffende verslaving een beetje net als hier: mensen die schrik hebben, mensen die oordelen, mensen die even proberen te helpen maar die ik daarna nooit opnieuw durfde te belasten, mensen die nooit meer iets lieten weten uit angst voor weer een hulp/nood-kreet....ik voelde me zo erg alleen in de steek gelaten...wist niet hoe me te stoppen dus had immens negatief zelfbeeld.
Een dieptepunt...dieper kon niet en mag blij zijn dat ik geen ernstige schade heb of toch geen onherstelbare....
Maar mijn hersenen zijn zwaar beschadigd....mijn dopaminereceptoren zijn zo door en door kapot.....nauwelijks doet me iets van de dingen die me nog iets deden...ik heb weinig controle over mijn emoties, sla om me heen, heb gewoon amper nog een controlegevoel over iets, kan geen motivatie voelen.....enz. T trekt heel erg op een depressie maar is toch anders...
Ik ga ontzettend lang mogen herstellen....
En nee, ik kan niet zonder herval al pas ik nu ontzettend op met dosissen waardoor t me nauwelijks iets doet nu of maar 1 avond een beetje. Maar ik weet dat 10 keer meer me ook geen gewenst effect meer geeft....dus opnieuw weggooien en zorgen dat de schade zo min mogelijk is.
Ik heb een korte opname gehad, kon veel langer blijven maar heb t maar een paar dagen volgehouden...ik kon letterlijk niks meer. Kon zelfs dagen niet meer praten....heb me niet kunnen omkleden, .......kon mijn eten niet naar mijn mond krijgen. Nog erg verzwakt ben ik op een goede morgen vertrokken.......
Zo ver kan t komen. Ik schaam me ergens heel diep ook dat ik het zo ver heb laten komen en toch niet in staat was door te zetten in opname.
Toch heb ik bijgeleerd: ik wil
nooit meer mezelf zo zwaar in gevaar brengen en daar lang zo in geoefend zijn, dat mensen je idd niet geloven....de kost die ik betaal nu is ontzettend zwaar...
Ik dank de mensen die helpende reacties hadden en begrijp ook de andere reacties...en alsjeblieft doe me nooit na......want dit had zo ontzettend fout kunnen lopen. Heb doodsangst gehad....schaamde me ook zo diep voor de aard van t probleem en heel overweldigend dat ik zelfs geen hulpdiensten meer durfde bellen of vond dat ik het verdiende niet geholpen te worden of mogelijks heel slecht behandeld te worden (want stigma is zo hard rond verslaving)....ik voelde me een schande en wou t ergens van t toeval laten afhangen...
Zo zo ver was ik heen geraakt in mijn verslaafd zijn........
En betreffende dat product, veel hulpverleners weten nog niet wat t is, hoeveel hoeveel is........
Ik kan ergens alleen maar sorry zeggen en ergens is t wel zover gekomen en ben ik toch blij dat ik naar t leven greep door contact te zoeken hoe vreemd ook.....
Wat kan ik nog meer zeggen..."stop op tijd" klinkt vreemd uit mijn mond want ik ben geen goed voorbeeld...en ik heb ooit op tijd om hulp geschreeuwd dat t niet gehoord was wat me nog steeds erg pijn doet...ik had gehoord moeten worden toen. T was t punt om terug te draaien en willen wordt steeds moeilijker.
T was een vreselijk gevaarlijke harde leerschool en ben er nog niet...want ik ga lang heel erg afzien en niet weten wat en hoe nu om mijn dopaminereceptoren te kunnen laten herstellen....ik moet heel zwaar betalen om tegen alles in te gaan wat er wordt gegeven van waarschuwingen...en van toch een goede periode gehad te hebben met veel grote vraagtekens bij of je t wel goed kan noemen....
Aan de einde van de rit: drugs zijn de duivel.....en ik zou t tegen iedereen willen zeggen die zijn eerste drug aanraakt omdat ik de pech heb erg verslavingsgevoelig te zijn en dat er nog velen ooit een pilletje pakken die dat ook zijn...ok wou dat dit kon ophouden maar weet niet hoe. Verboden of niet verboden dit gaat door...en velen lijden aan zo n ernstige verslaving...
Houd je alsjeblieft vast a t leven en grijp toch maar dat ene houvast hoe ongepast ook op dat moment...en hoe vroeger hoe beter...
Springtouwtje
