Deel je inzicht!
- Onderwerp starter Mindless
- Startdatum
Martinus
Wijs gebruiker
Ik heb wel eens zitten nadenken over wat perfectie inhoud. Wat bij mij naar boven kwam is dat zoiets is als 2 door 3 delen.
Je krijgt een oneindige uitkomst. Of je zou kunnen zeggen. Er is geen uitkomst van die som omdat hij nooit ophoud. Hij gaat eindeloos door.
Dat idee krijg ik ook met het achterna zitten van perfectie. Je komt iedere keer een kleiner stapje dichterbij, maar omdat de stapjes kleiner worden kun je oneindig veel stappen maken dus kom je nooit op je bestemming.
Dat is wat perfectie zo mooi maakt. Het houd je voor altijd bezig.
Zeker mooi uiteen gezet. Zo is imperfectie natuurlijk net zo mooi
8️⃣6️⃣
Badass junkie
Eigenlijk ben ik best wel een lul die te veel met mijzelf en mijn denkbeelden bezig ben en mijn denkbeelden dan boven anderen plaats omdat ik denk dat ik de absolute waarheid in pacht heb terwijl dat uiteraard niet zo is. En dan stoot ik mensen af, maak ruzie en verwaarloos ik vriendschappen en raak ik verder en verder van mezelf verwijderd.
Respect dat je dat toegeeft. En niet dat ik erboven sta want ik heb er zelf ook een handje van soms.
Rivalrie
Badass junkie
Toch mooi spul dat LSD. Ik had vergelijkbare inzichten...
transformated
Badass junkie
Ik ga 1p-lsd doen op de 22ste mei e, dat gaat 300ug zijn.
Je lijkt wel een mens!
Martinus
Wijs gebruiker
😆 de ego spreekt.
Aan de ene kant heb ik nooit wat gehad met de zweverige spiritualiteit, maar moest alles meetbaar en wetenschappelijk verklaarbaar zijn. Aan de andere kant heb ik aspecten van de boeddhistische stroming wel interessant gevonden, maar heeft het me ook nooit volledig overgehaald. Een lange tijd zag ik een onoverbrugbare scheiding tussen wetenschap en geloof/filosofie, omdat dat laatste zo onvatbaar is. Maar na enkele keren truffels te hebben gebruikt en redelijk spirituele en ontastbare ervaringen te hebben gehad, zijn diverse grenzen en scheidingen komen te vervallen. Sinds een tijdje ben ik in zeer veel dingen een overlap in zowel wetenschappelijke als filosofische aspecten gaan zien,die ik fascinerend vind, Iets dat ik voor mezelf als dualiteit (en ook trialiteit, 3 variaties) ben gaan noemen, waarbij de sterkte van beide aspecten sterk kunnen variëren, Het is een soort van Yin/Yang dat zich uit in allerlei vormen, het één kan niet bestaan zonder het ander. Als een eigenschap op zichzelf bestaat zonder tegenpool, wordt het moeilijk om de kenmerken van datgene ervan goed te herkennen, vandaar dat de tegenpool van groot belang is.
Om te beginnen: yin/yang, +/-, zwart/wit, licht/donker,
Wat ik echter ook zeer irritant vindt, is dat het vaak geen volledig perfecte tegenpolen zijn, alles is in behoorlijke mate een tegenpool, maar net niet perfect/volledig genoeg dat het helemaal lijkt te kloppen. Hieronder volgen een lading voorbeelden, want ik zie ze overal en het houdt maar niet op, hehe.
Even/oneven - ieder oneven getal heeft zijn eigen broertje (x2), maar dat geldt niet voor ieder even getal, want die kan ook een ander even getal als broertje hebben (bijv. 4).
vacuum/atmosfeer - een vacuum is het ontbreken van opvulling, een atmosfeer is een vulling, een plek waar geen vacuum is.
leven/dood - leven is tijdelijk, heeft een begin en eind. De dood bevindt zich daarvoor en daarna en duurt beide kanten op oneindig. De dood is noodzakelijk om het leven bijzonder te laten zijn.
vaste stof / vloeistof en gas - in een vaste stof zitten de moleculen aan elkaar vast, in een vloeistof/gas hebben ze genoeg energie om los van elkaar te zijn. Een gas heeft nog meer energie waardoor ze ook viscositeit etc overwinnen. Dit zie ik als zo'n trialiteit.
ruimte/tijd - op zichzelf betekenen ze niks, ruimte heeft tijd nodig om te veranderen, tijd heeft ruimte nodig om iets in te laten gebeuren.
massa/energie - samen met ruimte/tijd wordt dit een soort trialiteit, want dit bevindt zich in de ruimte, waarbij energie ook een soort massa heeft en massa een vorm van energie is, zijn ze in de kern hetzelfde, maar uiten ze zich verschillend.
Nu wordt het nog wat wetenschappelijker:
proton/neutron - protonen hebben een lading, waardoor ze elkaar electrisch afstoten, neutronen hebben dat niet, waardoor ze helpen de kern bij elkaar te houden.
proton/electron - nou zou het mooi zijn als de neutron een negatieve lading had, maar nee, daar is weer een compleet ander deeltje voor nodig, namelijk een veel lichtere electron die om de kern heen draait en de hele atoom weer neutraal maakt. Dit maakt de proton/neutron/electron voor mij weer een trio.
En nu wat ik dus echt irritant vind:
quarks - de proton en neutron bestaan weer uit kleinere deeltjes, namelijk ieders uit 3 quarks. Je zou hopen dat het weer perfecte tegenpolen zijn, maar nee, het moet helaas weer een stuk moeilijker. De proton heeft 2 up-quarks en 1 down-quark. De neutron heeft 1 up-quark en 2 down-quarks. Ze zijn dus voor 2/3e hetzelfde, het verschil zit hem slechts in die 2e up of down-quark of het een proton/neutron is.
Als ze dan beide uit dezelfde deeltjes bestaan, hoe kan de ene dan een lading hebben en de andere niet? Nou, de up-quark heeft een lading van +2/3, de down-quark van -1/3. De proton krijgt dus +2/3 + 2/3 - 1/3 = 3/3 lading. De neutron krijgt +2/3 - 1/3 - 1/3 = 0/3 lading. Zo maken 2 verschillende deeltjes, in samenstellingen van setjes van 3, samen de 2 meest voorkomende subatomaire deeltjes die er zijn.
Alles hierboven vind ik nog fascinerend, maar mijn laatste punt zit me filosofisch dwars, onderbouwd met wetenschap. Als mens zoeken we en hebben we behoefte aan stabiliteit, vooral met mijn lichte autisme hecht ik extra waarde aan balans, structuur en patronen. Echter is ons universum in de kern instabiel. Entropie wil alle energie gelijkmatig en willekeurig verdelen, iedere vorm van structuur is gedoemd om te vervallen, de beperkte structuur die er nu is zal op de lange termijn nooit stand houden. In de natuurkunde is de enige stabiele vorm in een 2-lichaam structuur te vinden, vanaf een 3e lichaam wordt het op een enkele uitzondering na al instabiel. We leven echter op deze planeet met 7 miljard mensen en nog veel meer variabelen, zelfs ieder moment met niet altijd dezelfde 7 miljard mensen, want er gaan ondertussen constant mensen dood en worden ze andere geboren. Als alles boven een 2-lichaam systeem al instabiel is, hoe kunnen we dan ooit een iets stabiels van de grond krijgen?
Exscuus als mijn laatste alinea een hoog auti-gehalte had (als de rest van het verhaal dat al niet had), maar ik wilde dit graag eens uitschrijven, delen, kijken of er meer mensen zijn die deze kijk hebben en dit interessant vinden. Ik ben benieuwd of er meer / andere inzichten zijn, of dat ik een uitzondering ben die dit zo ziet.
Om te beginnen: yin/yang, +/-, zwart/wit, licht/donker,
Wat ik echter ook zeer irritant vindt, is dat het vaak geen volledig perfecte tegenpolen zijn, alles is in behoorlijke mate een tegenpool, maar net niet perfect/volledig genoeg dat het helemaal lijkt te kloppen. Hieronder volgen een lading voorbeelden, want ik zie ze overal en het houdt maar niet op, hehe.
Even/oneven - ieder oneven getal heeft zijn eigen broertje (x2), maar dat geldt niet voor ieder even getal, want die kan ook een ander even getal als broertje hebben (bijv. 4).
vacuum/atmosfeer - een vacuum is het ontbreken van opvulling, een atmosfeer is een vulling, een plek waar geen vacuum is.
leven/dood - leven is tijdelijk, heeft een begin en eind. De dood bevindt zich daarvoor en daarna en duurt beide kanten op oneindig. De dood is noodzakelijk om het leven bijzonder te laten zijn.
vaste stof / vloeistof en gas - in een vaste stof zitten de moleculen aan elkaar vast, in een vloeistof/gas hebben ze genoeg energie om los van elkaar te zijn. Een gas heeft nog meer energie waardoor ze ook viscositeit etc overwinnen. Dit zie ik als zo'n trialiteit.
ruimte/tijd - op zichzelf betekenen ze niks, ruimte heeft tijd nodig om te veranderen, tijd heeft ruimte nodig om iets in te laten gebeuren.
massa/energie - samen met ruimte/tijd wordt dit een soort trialiteit, want dit bevindt zich in de ruimte, waarbij energie ook een soort massa heeft en massa een vorm van energie is, zijn ze in de kern hetzelfde, maar uiten ze zich verschillend.
Nu wordt het nog wat wetenschappelijker:
proton/neutron - protonen hebben een lading, waardoor ze elkaar electrisch afstoten, neutronen hebben dat niet, waardoor ze helpen de kern bij elkaar te houden.
proton/electron - nou zou het mooi zijn als de neutron een negatieve lading had, maar nee, daar is weer een compleet ander deeltje voor nodig, namelijk een veel lichtere electron die om de kern heen draait en de hele atoom weer neutraal maakt. Dit maakt de proton/neutron/electron voor mij weer een trio.
En nu wat ik dus echt irritant vind:
quarks - de proton en neutron bestaan weer uit kleinere deeltjes, namelijk ieders uit 3 quarks. Je zou hopen dat het weer perfecte tegenpolen zijn, maar nee, het moet helaas weer een stuk moeilijker. De proton heeft 2 up-quarks en 1 down-quark. De neutron heeft 1 up-quark en 2 down-quarks. Ze zijn dus voor 2/3e hetzelfde, het verschil zit hem slechts in die 2e up of down-quark of het een proton/neutron is.
Als ze dan beide uit dezelfde deeltjes bestaan, hoe kan de ene dan een lading hebben en de andere niet? Nou, de up-quark heeft een lading van +2/3, de down-quark van -1/3. De proton krijgt dus +2/3 + 2/3 - 1/3 = 3/3 lading. De neutron krijgt +2/3 - 1/3 - 1/3 = 0/3 lading. Zo maken 2 verschillende deeltjes, in samenstellingen van setjes van 3, samen de 2 meest voorkomende subatomaire deeltjes die er zijn.
Alles hierboven vind ik nog fascinerend, maar mijn laatste punt zit me filosofisch dwars, onderbouwd met wetenschap. Als mens zoeken we en hebben we behoefte aan stabiliteit, vooral met mijn lichte autisme hecht ik extra waarde aan balans, structuur en patronen. Echter is ons universum in de kern instabiel. Entropie wil alle energie gelijkmatig en willekeurig verdelen, iedere vorm van structuur is gedoemd om te vervallen, de beperkte structuur die er nu is zal op de lange termijn nooit stand houden. In de natuurkunde is de enige stabiele vorm in een 2-lichaam structuur te vinden, vanaf een 3e lichaam wordt het op een enkele uitzondering na al instabiel. We leven echter op deze planeet met 7 miljard mensen en nog veel meer variabelen, zelfs ieder moment met niet altijd dezelfde 7 miljard mensen, want er gaan ondertussen constant mensen dood en worden ze andere geboren. Als alles boven een 2-lichaam systeem al instabiel is, hoe kunnen we dan ooit een iets stabiels van de grond krijgen?
Exscuus als mijn laatste alinea een hoog auti-gehalte had (als de rest van het verhaal dat al niet had), maar ik wilde dit graag eens uitschrijven, delen, kijken of er meer mensen zijn die deze kijk hebben en dit interessant vinden. Ik ben benieuwd of er meer / andere inzichten zijn, of dat ik een uitzondering ben die dit zo ziet.
Laatst bewerkt:
Prachtige post @Sisyphus!
Zoals @Mezelf helemaal bovenaan deze pagina al zei: "In een perfecte wereld, is leven zinloos."
We denken soms dat we een perfecte wereld willen, maar is dat echt zo? Er is een inherente imperfectie in creatie. Dat is wat het zo interessant maakt!
Als die dualiteit van dingen doorgetrokken wordt, dan moet er ook een tegenhanger zijn van imperfecte creatie, is het niet? Iets dat alreeds perfect is. Iets dat niet verbeterd kan worden. Iets dat niet gecreëerd is.
Zoals @Mezelf helemaal bovenaan deze pagina al zei: "In een perfecte wereld, is leven zinloos."
We denken soms dat we een perfecte wereld willen, maar is dat echt zo? Er is een inherente imperfectie in creatie. Dat is wat het zo interessant maakt!
Als die dualiteit van dingen doorgetrokken wordt, dan moet er ook een tegenhanger zijn van imperfecte creatie, is het niet? Iets dat alreeds perfect is. Iets dat niet verbeterd kan worden. Iets dat niet gecreëerd is.
Het bestaan is toch ontstaan door imperfectie?
Zoals jij zo mooi beschrijft, neigt alles weer naar die perfectie. Maar zolang het er "is", is het imperfect. Zelfs onze gedachtes en instincten neigen naar verbetering, perfectie. Zo zien we dat ook terug op atomair niveau en al helemaal op quantum niveau. Alles vervalt uiteindelijk weer terug naar perfectie om vervolgens weer van voor af aan te beginnen.
Zo zie ik het denk ik ook als ik je goed begrijp. In de wereld van vorm (manifestatie zou je het kunnen noemen) kan niets perfect zijn. Het is altijd in beweging, het groeit en het sterft. Maar het vormloze is altijd alreeds perfect.
Dat klinkt misschien abstract, maar ik denk dat het vermogen om imperfectie te waarderen alleen mogelijk is als je in contact staat met je aard van perfectie: de vormloze kant van bestaan. Want hoe kun je vorm en de vergankelijkheid van vorm waarderen als jij zelf ook in essentie dat zou zijn. Je kunt imperfectie juist waarderen omdat je het allemaal ziet voor wat het is: vergankelijkheid. Het komt en het gaat. Wanneer vorm ontstaat, is er al inherente imperfectie in dat. Maar omdat jij in essentie perfectie bent, kun je rusten in de realisatie dat die vergankelijkheid geen betrekking heeft op jou, maar enkel op dat wat je observeert. Je hoeft dit nog niet eens intellectueel te rationaliseren. Je kunt simpelweg de vrede en het geluk voelen dat ligt in die essentie. Intuïtief weet je dat de dood alleen betrekking heeft op de wereld van vorm. Dat is wat de ervaring van geluk is denk ik. Simpel alledaags geluk. Totdat we ons weer identificeren met een vorm en voelen dat wij zelf sterfelijk zijn. Dan gaan we weer op zoek naar perfectie in vorm, omdat we (schijnbaar) de perfectie van het vormloze weer hebben verloren.
Dit zal wel weer super zweverig zijn, maar imo werkt het echt zo.
Het enige dat blijvend is, is de verandering.
Ik kan je het boek De Tao van de fysica aanraden van Fritjof Capra. Dat probeert de vergelijkingen te vinden tussen de kwantumfysica en de oosterse mystiek. Centraal staat daarbij dat alles in beweging is, alles met elkaar in verbinding staat, en niets exact te benoemen is.
Er moet iets zijn dat alle verandering ziet en dus zelf niet veranderd.Het enige dat blijvend is, is de verandering.
Maar als je alleen de wereld van vorm bedoeld, dan ben ik het met je eens.
8️⃣6️⃣
Badass junkie
De bereidheid om familie en vrienden te helpen moet ietsje groter zijn dan je eigenbelang. Dat moet ook van die ander komen. En dan ben je goeie familie en goeie vrienden. Als je eigenbelang groter is dan de bereidheid om de ander te helpen dan ben je geen vriend, en dient de vriendschap/familieband te worden beeindigd. Aan de andere kant, als de bereidheid om de ander te helpen veel groter is dan je eigenbelang, dan gaat het helpen van die ander ten koste van jezelf, en dat is ook niet de bedoeling.
Als een vriend misbruik maakt van je vertrouwen, dan is de vriendschap voorbij. Lekker kort.
Ik kan iedereen vergeven, maar ik kan niet vergeten. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Als een vriend misbruik maakt van je vertrouwen, dan is de vriendschap voorbij. Lekker kort.
Ik kan iedereen vergeven, maar ik kan niet vergeten. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Soms heb je van die dagen dat mediteren gewoon niet goed gaat. Nee dat zeg ik verkeerd... Meestal gaat meditatie eigenlijk niet echt goed. Althans, bij mij dan. Het is bijna altijd een proberen om in de meditatie staat te komen, niet mediteren zelf. Maar heel soms, dan zit je net even door die ene laag oncomfortabele gevoelens heen en dan ineens besef je je sinds lange tijd weer wat echte meditatie eigenlijk is. Hee, er is geen weerstand? Alles is helemaal oké. Maar echt letterlijk, álles is oké... Vanochtend zat ik op mijn balkon en overkwam dit me weer eens.
En dan is het alsof alles begint te openen. Niets visueels natuurlijk, maar alles krijgt een lichte, open kwaliteit en inzicht begint binnen te stromen. Ik word me ineens bewust van de aard van mijzelf, als bewustzijn. Al een tijd lang weet ik dat ik bewustzijn ben, niet mijn lichaam, niet mijn naam, niet mijn gedachten. Maar bewustzijn, wat is dat eigenlijk? Het is 1 ding om te beseffen dat ik bewustzijn ben, maar wat is de aard van dat bewustzijn? Bij 'bewustzijn' heb ik normaliter een beetje het gevoel alsof het iets vluchtigs is. Ook al weet ik beter, ik zet bewustzijn qua gevoel toch vaak wat weg als 'datgene dat de wereld ziet'. En de wereld is solide, zwaar, dicht. Dan zal bewustzijn wel het tegenovergestelde daarvan zijn, redeneert mijn geest dan. Ik vraag me af of jullie ook zo redeneren(?) Maar tijdens deze meditatie werd even heel erg duidelijk dat nee, bewustzijn is niet iets vluchtigs. Ik als bewustzijn ben solide, als 1 "blok" ultradicht materiaal dat simpelweg hier 'is', onverzetbaar, onverwoestbaar. Natuurlijk, een blok is maar een beschrijving, want het gaat hier over iets zonder dimensies. Vergeleken bij dat "blok" is de wereld maar een fragiele verschijning. De soliditeit die aan de wereld toegekend wordt, is eigenlijk de soliditeit van dat blok, van bewustzijn. Sterker nog, de wereld is een tijdelijke distortie van dat blok. Wanneer je vergeet dat jij die onderliggende realiteit bent, dan ken je de inherente kwaliteiten van jezelf toe aan de wereld. Maar weet je je gedachten voor lang genoeg te negeren dan kom je als vanzelf weer bij het besef: nee, deze kwaliteiten zijn niet van de wereld, maar van mij. Dichtheid, afstand/ruimtelijkheid, tijd (eeuwigheid). Ze behoren tot ons eigen Wezen.
Dan is er nog de kwestie van lijden. Zoals zo vaak had ik vannacht niet bijster goed geslapen. Ik begon de dag weer eens zonder uitgerust gevoel en met last van mijn nek. Toen de meditatie sessie tot de eigenlijke meditatie kwam was dat alles geen probleem meer. Want dat wat wij denken dat ons lijden is, bestaat uiteindelijk uit "materiaal" dat van zichzelf zonder lijden is. Dit klinkt waarschijnlijk raar, maar dit is iets wat je kunt onderzoeken. Kijk recht naar je pijn en lijden zonder enige manier van proberen eraan te ontsnappen en uiteindelijk zul je zien dat je pijn gemaakt is van gelukzaligheid. De solide realiteit van bewustzijn is dat materiaal. Wanneer je weer vergeet dat je die onderliggende realiteit bent, creëer je automatisch weer een personage die in verhouding staat tot alle dingen van de wereld. Die fantoom persoonlijkheid (die er dus niet echt is) zorgt ervoor dat we lijden. We lijden in naam van die illusionaire zelf. Maar door weer terug te keren naar die absoluut stille onveranderlijke eeuwige (zonder tijd) Werkelijkheid van onszelf, verdwijnt de illusie zo snel als deze gekomen is. Voel je dus pijn en leed, ren er nooit van weg, verdoof het nooit, maar kijk er naar. Simpelweg: kijk er naar. En zet daar voldoende in door, zodat je perceptie verschuift van de valse, naar de ware Zelf. Dingen zijn niet wat ze lijken.
(Ik was zo geïnspireerd door deze sessie, ik moest dit gewoon even van me af schrijven. )
Althans, bij mij dan. Het is bijna altijd een proberen om in de meditatie staat te komen, niet mediteren zelf. Maar heel soms, dan zit je net even door die ene laag oncomfortabele gevoelens heen en dan ineens besef je je sinds lange tijd weer wat echte meditatie eigenlijk is. Hee, er is geen weerstand? Alles is helemaal oké. Maar echt letterlijk, álles is oké... Vanochtend zat ik op mijn balkon en overkwam dit me weer eens.En dan is het alsof alles begint te openen. Niets visueels natuurlijk, maar alles krijgt een lichte, open kwaliteit en inzicht begint binnen te stromen. Ik word me ineens bewust van de aard van mijzelf, als bewustzijn. Al een tijd lang weet ik dat ik bewustzijn ben, niet mijn lichaam, niet mijn naam, niet mijn gedachten. Maar bewustzijn, wat is dat eigenlijk? Het is 1 ding om te beseffen dat ik bewustzijn ben, maar wat is de aard van dat bewustzijn? Bij 'bewustzijn' heb ik normaliter een beetje het gevoel alsof het iets vluchtigs is. Ook al weet ik beter, ik zet bewustzijn qua gevoel toch vaak wat weg als 'datgene dat de wereld ziet'. En de wereld is solide, zwaar, dicht. Dan zal bewustzijn wel het tegenovergestelde daarvan zijn, redeneert mijn geest dan. Ik vraag me af of jullie ook zo redeneren(?) Maar tijdens deze meditatie werd even heel erg duidelijk dat nee, bewustzijn is niet iets vluchtigs. Ik als bewustzijn ben solide, als 1 "blok" ultradicht materiaal dat simpelweg hier 'is', onverzetbaar, onverwoestbaar. Natuurlijk, een blok is maar een beschrijving, want het gaat hier over iets zonder dimensies. Vergeleken bij dat "blok" is de wereld maar een fragiele verschijning. De soliditeit die aan de wereld toegekend wordt, is eigenlijk de soliditeit van dat blok, van bewustzijn. Sterker nog, de wereld is een tijdelijke distortie van dat blok. Wanneer je vergeet dat jij die onderliggende realiteit bent, dan ken je de inherente kwaliteiten van jezelf toe aan de wereld. Maar weet je je gedachten voor lang genoeg te negeren dan kom je als vanzelf weer bij het besef: nee, deze kwaliteiten zijn niet van de wereld, maar van mij. Dichtheid, afstand/ruimtelijkheid, tijd (eeuwigheid). Ze behoren tot ons eigen Wezen.
Dan is er nog de kwestie van lijden. Zoals zo vaak had ik vannacht niet bijster goed geslapen. Ik begon de dag weer eens zonder uitgerust gevoel en met last van mijn nek. Toen de meditatie sessie tot de eigenlijke meditatie kwam was dat alles geen probleem meer. Want dat wat wij denken dat ons lijden is, bestaat uiteindelijk uit "materiaal" dat van zichzelf zonder lijden is. Dit klinkt waarschijnlijk raar, maar dit is iets wat je kunt onderzoeken. Kijk recht naar je pijn en lijden zonder enige manier van proberen eraan te ontsnappen en uiteindelijk zul je zien dat je pijn gemaakt is van gelukzaligheid. De solide realiteit van bewustzijn is dat materiaal. Wanneer je weer vergeet dat je die onderliggende realiteit bent, creëer je automatisch weer een personage die in verhouding staat tot alle dingen van de wereld. Die fantoom persoonlijkheid (die er dus niet echt is) zorgt ervoor dat we lijden. We lijden in naam van die illusionaire zelf. Maar door weer terug te keren naar die absoluut stille onveranderlijke eeuwige (zonder tijd) Werkelijkheid van onszelf, verdwijnt de illusie zo snel als deze gekomen is. Voel je dus pijn en leed, ren er nooit van weg, verdoof het nooit, maar kijk er naar. Simpelweg: kijk er naar. En zet daar voldoende in door, zodat je perceptie verschuift van de valse, naar de ware Zelf. Dingen zijn niet wat ze lijken.
(Ik was zo geïnspireerd door deze sessie, ik moest dit gewoon even van me af schrijven.
)
CuriousExplorer
Badass junkie
Ik heb misschien geen spiritueel inzicht, maar ik zie het einde van het jaar in zicht.
🤣🤣🤣
🤣🤣🤣
Gisteren iets bijzonders meegemaakt. Een zweverig verhaal maar je kent me.
Ik doe dit normaal nooit maar omdat ik zo'n last van mijn nek en bovenrug had, had ik gisteren een heel klein beetje wiet genomen voordat ik een stukje ging wandelen. Dit haalde de scherpste randjes van de pijn af, zodat ik wat makkelijker liep. Omdat het haze was, begon ik ondanks dat het heel weinig was na te denken over het bestaan. Toen herinnerde ik me een uitspraak van iemand waarvan ik vergeten ben wie dat was maar een of ander spiritueel iemand. Diegene zei iets in de trant van "imagine you are a pair of eyeballs, floating in space". Dus ik dat doen en tot mijn verbazing was er ineens een heel groot kwalitatief verschil in ervaring tussen dat en mijn normale beleving. Ik kon ook makkelijk wisselen tussen beiden. Mijn normale beleving is toch meestal dat ik als een volledig lichaam over straat loop door de buitenwereld. Met elke stap voel ik de zwaartekracht op me werken en mijn kwaaltjes zoals rugpijn en dergelijke zijn elk moment pijnlijk duidelijk. Maar in oogbal-modus was alles kwalitatief compleet anders. Nu zweefde ik als het ware door een zee van visuele ervaring terwijl ik helemaal geen lichaam had. Dit klinkt ingrijpend maar toch voelde ik die zwaarte en ook die pijn die ik normaal heb niet. En wat merk je zonder dat eigenlijk van je lichaam? Alles was licht en zorgeloos. En er was het besef dat met moeite door het leven gaan een keuze is.
Zo heb ik de hele tijd kunnen wisselen tussen dat perspectief en het normale, om te zien wat de verschillen waren. Op een gegeven moment toen ik in oogbal-modus zat begon de kerkklok verderop in het centrum te luiden en ik was daar compleet in sync mee. Elke stap die ik zette correspondeerde met een slag van de kerkklok en ik was er 1 mee. Alles is gemaakt van geluid, alles is letterlijk muziek. Een enorme grijns verscheen op mijn gezicht want ik wist: dit is echt. Breng het bewustzijn naar binnen, eventueel met een trucje zoals voorstellen dat je een paar oogballen bent, en je komt op een plek waar je vanuit een totaal ander perspectief naar de wereld kijkt. Niets is wat het lijkt. Toen ik over een voetgangersbrug liep verscheen de volle maan van achter een flatgebouw en we keken elkaar aan. Een immense vreugde overviel me...
Heb je pijn? Is elke stap een opgave? Lijkt het leven een grote sleur? Breng dan het bewustzijn terug naar binnen. Stop met een wereld buiten jezelf te fantaseren. Reduceer jezelf tot een paar onzichtbare ogen zonder lastig zwaar lichaam eraan vast en zie hoe alles verandert. Je zult uit automatisme terugkomen naar je oude manier van kijken, maar breng jezelf daar steeds van terug naar deze lichte, compleet zorgeloze manier van kijken. Wat je verteld is, is niet waar. De wereld is niet wat het lijkt. De wereld is hoe jij jezelf ziet. Geen drugs benodigd, al maakte dat klein beetje wiet het denk ik wel wat makkelijker voor mij.
Ik doe dit normaal nooit maar omdat ik zo'n last van mijn nek en bovenrug had, had ik gisteren een heel klein beetje wiet genomen voordat ik een stukje ging wandelen. Dit haalde de scherpste randjes van de pijn af, zodat ik wat makkelijker liep. Omdat het haze was, begon ik ondanks dat het heel weinig was na te denken over het bestaan. Toen herinnerde ik me een uitspraak van iemand waarvan ik vergeten ben wie dat was maar een of ander spiritueel iemand. Diegene zei iets in de trant van "imagine you are a pair of eyeballs, floating in space". Dus ik dat doen en tot mijn verbazing was er ineens een heel groot kwalitatief verschil in ervaring tussen dat en mijn normale beleving. Ik kon ook makkelijk wisselen tussen beiden. Mijn normale beleving is toch meestal dat ik als een volledig lichaam over straat loop door de buitenwereld. Met elke stap voel ik de zwaartekracht op me werken en mijn kwaaltjes zoals rugpijn en dergelijke zijn elk moment pijnlijk duidelijk. Maar in oogbal-modus was alles kwalitatief compleet anders. Nu zweefde ik als het ware door een zee van visuele ervaring terwijl ik helemaal geen lichaam had. Dit klinkt ingrijpend maar toch voelde ik die zwaarte en ook die pijn die ik normaal heb niet. En wat merk je zonder dat eigenlijk van je lichaam? Alles was licht en zorgeloos. En er was het besef dat met moeite door het leven gaan een keuze is.
Zo heb ik de hele tijd kunnen wisselen tussen dat perspectief en het normale, om te zien wat de verschillen waren. Op een gegeven moment toen ik in oogbal-modus zat begon de kerkklok verderop in het centrum te luiden en ik was daar compleet in sync mee. Elke stap die ik zette correspondeerde met een slag van de kerkklok en ik was er 1 mee. Alles is gemaakt van geluid, alles is letterlijk muziek. Een enorme grijns verscheen op mijn gezicht want ik wist: dit is echt. Breng het bewustzijn naar binnen, eventueel met een trucje zoals voorstellen dat je een paar oogballen bent, en je komt op een plek waar je vanuit een totaal ander perspectief naar de wereld kijkt. Niets is wat het lijkt. Toen ik over een voetgangersbrug liep verscheen de volle maan van achter een flatgebouw en we keken elkaar aan. Een immense vreugde overviel me...
Heb je pijn? Is elke stap een opgave? Lijkt het leven een grote sleur? Breng dan het bewustzijn terug naar binnen. Stop met een wereld buiten jezelf te fantaseren. Reduceer jezelf tot een paar onzichtbare ogen zonder lastig zwaar lichaam eraan vast en zie hoe alles verandert. Je zult uit automatisme terugkomen naar je oude manier van kijken, maar breng jezelf daar steeds van terug naar deze lichte, compleet zorgeloze manier van kijken. Wat je verteld is, is niet waar. De wereld is niet wat het lijkt. De wereld is hoe jij jezelf ziet. Geen drugs benodigd, al maakte dat klein beetje wiet het denk ik wel wat makkelijker voor mij.
inner_search
Badass junkie
Mrloverdj
Wijs gebruiker
Welke inzichten hebben jullie gekregen door een trip (of concluderen erna of nuchter)
Ik wou dat ik die van mij had opgeschreven.
*Toevoeging: ik ben ook benieuwd of jullie inzichten ook hebben geleid tot beslissingen in jullie leven*
Maar die me het meest bijbleef is de conclusie dat zwaartekracht niet alleen een natuurkundige wet is, maar ook ervaren kan worden als een constante reminder van het gevangen zitten in je aardse lichaam. De ervaringen met trippen dat ik compleet verdween in het universum en tegelijk het hele universum was, maakte dat ik mijn aarde lichaam losliet..ik voelde niet meer de belemmeringen van pijn. Ook het contrast met het eindigen van mijn arm naar het 'niets' eromheen' verdween.
Ik besefte dat er niet 1 wereld was, nee ik besefte het niet. Ik voelde het. Immers..een mier heeft ook zijn wereld en geeft geen f*ck om de rest eromheen, maar een kolonie mieren is ook één veld van energie, en zo zijn er oneindig veel die vloeiend op elkaar reageren waardoor je op kwantumniveau oneindig veel levensvibraties hebt, maar dit niet..zoals wij normaal zien, gecategoriseerde werelden zijn.
Nouja..ik hoop dat jullie me kunnen volgen. Wat ik fijn vond is dat als ik ochtendstijfheid ervaar, pijn, of simpelweg de zwaartekracht, ik word herinnert dat ik op de automatische piloot leef maar ook alles vanaf een helikopterview kan bekijken. Dat mijn lichaam wel beperkt is, maar mijn ziel en gedachte kennen geen grenzen en dat maakt mijn bewustzijn in 1 klap wakker.
Ben benieuwd naar die van jullie.
Ik wou dat ik die van mij had opgeschreven.
*Toevoeging: ik ben ook benieuwd of jullie inzichten ook hebben geleid tot beslissingen in jullie leven*
Maar die me het meest bijbleef is de conclusie dat zwaartekracht niet alleen een natuurkundige wet is, maar ook ervaren kan worden als een constante reminder van het gevangen zitten in je aardse lichaam. De ervaringen met trippen dat ik compleet verdween in het universum en tegelijk het hele universum was, maakte dat ik mijn aarde lichaam losliet..ik voelde niet meer de belemmeringen van pijn. Ook het contrast met het eindigen van mijn arm naar het 'niets' eromheen' verdween.
Ik besefte dat er niet 1 wereld was, nee ik besefte het niet. Ik voelde het. Immers..een mier heeft ook zijn wereld en geeft geen f*ck om de rest eromheen, maar een kolonie mieren is ook één veld van energie, en zo zijn er oneindig veel die vloeiend op elkaar reageren waardoor je op kwantumniveau oneindig veel levensvibraties hebt, maar dit niet..zoals wij normaal zien, gecategoriseerde werelden zijn.
Nouja..ik hoop dat jullie me kunnen volgen. Wat ik fijn vond is dat als ik ochtendstijfheid ervaar, pijn, of simpelweg de zwaartekracht, ik word herinnert dat ik op de automatische piloot leef maar ook alles vanaf een helikopterview kan bekijken. Dat mijn lichaam wel beperkt is, maar mijn ziel en gedachte kennen geen grenzen en dat maakt mijn bewustzijn in 1 klap wakker.
Ben benieuwd naar die van jullie.
Laatst bewerkt:
Ik kan je zeker volgen
Dit doet me ook erg denken aan een ervaring die ik laatst had en in het inzichten topic plaatste. Om mezelf even te quoten:
Maar dit fenomeen heb ik ook vaak ervaren tijdens trippen. De beleving van het lichaam en alle natuurkundige krachten die daarmee gepaard gaan, kunnen compleet anders ervaren worden vanuit die helikopterview zoals je het zelf ook goed omschrijft. En daarmee ook de lichamelijke pijnen en dergelijke.
Dit doet me ook erg denken aan een ervaring die ik laatst had en in het inzichten topic plaatste. Om mezelf even te quoten:
Gisteren iets bijzonders meegemaakt. Een zweverig verhaal maar je kent me.
Ik doe dit normaal nooit maar omdat ik zo'n last van mijn nek en bovenrug had, had ik gisteren een heel klein beetje wiet genomen voordat ik een stukje ging wandelen. Dit haalde de scherpste randjes van de pijn af, zodat ik wat makkelijker liep. Omdat het haze was, begon ik ondanks dat het heel weinig was na te denken over het bestaan. Toen herinnerde ik me een uitspraak van iemand waarvan ik vergeten ben wie dat was maar een of ander spiritueel iemand. Diegene zei iets in de trant van "imagine you are a pair of eyeballs, floating in space". Dus ik dat doen en tot mijn verbazing was er ineens een heel groot kwalitatief verschil in ervaring tussen dat en mijn normale beleving. Ik kon ook makkelijk wisselen tussen beiden. Mijn normale beleving is toch meestal dat ik als een volledig lichaam over straat loop door de buitenwereld. Met elke stap voel ik de zwaartekracht op me werken en mijn kwaaltjes zoals rugpijn en dergelijke zijn elk moment pijnlijk duidelijk. Maar in oogbal-modus was alles kwalitatief compleet anders. Nu zweefde ik als het ware door een zee van visuele ervaring terwijl ik helemaal geen lichaam had. Dit klinkt ingrijpend maar toch voelde ik die zwaarte en ook die pijn die ik normaal heb niet. En wat merk je zonder dat eigenlijk van je lichaam? Alles was licht en zorgeloos. En er was het besef dat met moeite door het leven gaan een keuze is.
Zo heb ik de hele tijd kunnen wisselen tussen dat perspectief en het normale, om te zien wat de verschillen waren. Op een gegeven moment toen ik in oogbal-modus zat begon de kerkklok verderop in het centrum te luiden en ik was daar compleet in sync mee. Elke stap die ik zette correspondeerde met een slag van de kerkklok en ik was er 1 mee. Alles is gemaakt van geluid, alles is letterlijk muziek. Een enorme grijns verscheen op mijn gezicht want ik wist: dit is echt. Breng het bewustzijn naar binnen, eventueel met een trucje zoals voorstellen dat je een paar oogballen bent, en je komt op een plek waar je vanuit een totaal ander perspectief naar de wereld kijkt. Niets is wat het lijkt. Toen ik over een voetgangersbrug liep verscheen de volle maan van achter een flatgebouw en we keken elkaar aan. Een immense vreugde overviel me...
Heb je pijn? Is elke stap een opgave? Lijkt het leven een grote sleur? Breng dan het bewustzijn terug naar binnen. Stop met een wereld buiten jezelf te fantaseren. Reduceer jezelf tot een paar onzichtbare ogen zonder lastig zwaar lichaam eraan vast en zie hoe alles verandert. Je zult uit automatisme terugkomen naar je oude manier van kijken, maar breng jezelf daar steeds van terug naar deze lichte, compleet zorgeloze manier van kijken. Wat je verteld is, is niet waar. De wereld is niet wat het lijkt. De wereld is hoe jij jezelf ziet. Geen drugs benodigd, al maakte dat klein beetje wiet het denk ik wel wat makkelijker voor mij.
Maar dit fenomeen heb ik ook vaak ervaren tijdens trippen. De beleving van het lichaam en alle natuurkundige krachten die daarmee gepaard gaan, kunnen compleet anders ervaren worden vanuit die helikopterview zoals je het zelf ook goed omschrijft. En daarmee ook de lichamelijke pijnen en dergelijke.
Realiseer me net dat de redenen waarom ik altijd een aversie tegen Baudet heb gehad, puur oppervlakkig zijn. Ik mag zijn houding niet, ik mag zijn manier van praten niet, ik mag humor niet. Maar toch is hij voor mij overduidelijk in de kern een goed mens, geen kwaad mens. En wat is belangrijker dan dat?
inner_search
Badass junkie
Kreeg dit bericht van men vriend.
Morgen eens grondig inspecteren.
Want vandaag dring hij niet door.
Ik moest even opzoeken hoe dit ook alweer moest, maar ik geloof dat ik erin geslaagd ben je post en de bijbehorende reactie van @Mindless te verplaatsen (staat er direct onder).
Ik zal het andere topic dan sluiten.Als ik iets moet doen en mijn rug doet pijn... Ik kan wat wiet roken zodat mijn rug geen pijn doet en ik door kan gaan met mijn werk. Maar als ik eenmaal gerookt heb, heb ik geen zin meer om iets te doen...
Worstelen met jezelf gaat altijd gepaard met een persoon ! Aan beide kanten...
Worstelen met jezelf gaat altijd gepaard met een persoon ! Aan beide kanten...
Nasch
Belezen gebruiker
Het voelt alsof ik gegidst word. Ik heb er geen accuraat beeld bij, maar het is een gevoel dat vanbinnen altijd aanwezig is.
Waar ik zelf voortdurend in ontwikkeling ben en er keer op keer veranderingen plaatsvinden, is het gidsende gevoel constant, iets dat vaststaat. Vanwege de onveranderlijke eigenschap koppel ik het aan mannelijke energie en vind ik het fijn om het te vertalen naar een mannelijke entiteit.
Ik zie hem als iemand die in mijn onderbewustzijn woont en me door en door kent. Er is geen gevoel of gedachte die hem ontgaat, waardoor hij precies weet wat er in me omgaat en hoe hij daarop in moet spelen.
Ik weet niet of jullie hier ook ervaring mee hebben? Tijdens het rondsurfen op internet heb ik verschillende keren gelezen dat iedereen een gids heeft, maar ik weet niet of dit ook daadwerkelijk zo is
Waar ik zelf voortdurend in ontwikkeling ben en er keer op keer veranderingen plaatsvinden, is het gidsende gevoel constant, iets dat vaststaat. Vanwege de onveranderlijke eigenschap koppel ik het aan mannelijke energie en vind ik het fijn om het te vertalen naar een mannelijke entiteit.
Ik zie hem als iemand die in mijn onderbewustzijn woont en me door en door kent. Er is geen gevoel of gedachte die hem ontgaat, waardoor hij precies weet wat er in me omgaat en hoe hij daarop in moet spelen.
Ik weet niet of jullie hier ook ervaring mee hebben? Tijdens het rondsurfen op internet heb ik verschillende keren gelezen dat iedereen een gids heeft, maar ik weet niet of dit ook daadwerkelijk zo is
Dat klinkt als de hogere zelf. Jezelf maar je meest wijze zelf die altijd al weet wat het beste en meest wijze is om te doen.
Nasch
Belezen gebruiker
Interessant, ik vraag me af hoe die interactie dan tot stand is gekomen en waarom het aanvoelt als een entiteit die binnenin me woont. Wanneer ik ermee praat, is het letterlijk alsof ik samen ben met een andere persoon die zijn eigen karakter heeft.
Hoewel de bescherming die het met zich meebrengt als echt aanvoelt en de signalen en gevoelens die ik doorkrijg me op een effectieve manier helpen, moet ik bekennen dat ik me weleens afvraag of ik mezelf niet gewoon voor de gek houd en het voortgekomen is uit pure eenzaamheid. Het gaat toch om een gevoel vanbinnen 🤔
Misschien dat je het toch externaliseert op de één of andere manier. Iets dat anders is dan jezelf. De ene gedachte is van jou, de andere gedachte is van 'iets anders'.
(?)
Ikbeneenfiets
Wijs gebruiker
Ik heb dat ook. Een soort innerlijke fiets die intuïtief altijd weet wat er gedaan moet worden, maar vaak ben ik te bangig om naar m te luisteren.
Nasch
Belezen gebruiker
Hmm, dat is het ook niet helemaal. Het is echt iets dat zich vanbinnen afspeelt. Ik voel mezelf ook naar binnen keren tijdens het contact.
Verschillen tussen ons komen het meest naar voren als ik bijvoorbeeld gestresst of onzeker ben. Hoe druk ik me ook maak, het gidsende gevoel houdt altijd een constante kalmte aan. Doordat die reacties op eenzelfde situatie zo van elkaar verschillen, voelt het op zulke momenten sterk aan of er twee energieën door mijn lichaam stromen
Nasch
Belezen gebruiker
Nu ik dit zo neergeschreven heb, denk ik dat het toch echt is. Alleen is mijn sociale cirkel zo belachelijk klein dat ik niet zomaar durf uit te gaan van mijn eigen bevindingen
Je hebt ook gelijk, het is ook iets van binnen en het is ook niet echt een gedachte, het is dieper dan dat.
In het oosten noemen ze het wel de 'guru'. Het is een misvatting dat "een" guru een wijs oud mannetje is ergens op een berg of in een bos. Dat is slechts een uiterlijke manifestatie van de guru. De guru is de hogere zelf en tegelijk de functie om jezelf terug te leiden naar die hogere zelf (jezelf). Als je jezelf als een persoon ziet, lijkt de guru/hogere zelf een soort gids, maar het is in werkelijkheid de stilte áchter gedachten en daarmee jezelf. Maar dit is een bijzondere stilte: een wetende, lucide, voelende, liefdevolle, wijze, intelligente stilte. Oftewel: jezelf. Het is die hogere zelf die je terugleidt naar zichzelf, weg van het geloof de persoon te zijn.
Maar wat @Ikbeneenfiets zei: angst kan op momenten in de weg staan van de hogere zelf te volgen. Dit is ook een struikelblok voor mij.
Ik zou zeggen, vertrouw het. Het is je eigen hart/intuïtie.
