Het is niet een kwestie van moeten denk ik. Het is puur omdat wat wij in essentie zijn, niet kan sterven. Wat je bent, simpelweg 'is', het is nooit begonnen. Als het lichaam dood is, zal dat er nog zijn. En wie weet in wat voor vorm je dan zult verschijnen...
Zeker. Alle vormen zullen uiteindelijk eindigen. Maar kun je ook niet juist de eindigheid van vormen waarderen omdat je ergens wel weet dat jijzelf niet eindig bent? Je ziet bijvoorbeeld het ouder worden van je lichaam, maar ergens weet je best wel dat jij het lichaam hébt en niet bént.
Nee, maar dat heeft er wel een relatie mee. Als je je voorstelt dat alle tijd uiteindelijk zal verdwijnen, dan is het als het ware geleende tijd waar we in leven. Een tijdelijke manifestatie/droom in realiteit (eeuwigheid). De eeuwigheid komt niet ná tijd, eeuwigheid is hier en nu. De enige reden dat we tijd lijken te ervaren, is dat we door de geest kijken. Als puur licht dat door een prisma schijnt en zo verschillende kleuren creëert.
Geloof zou ook niet voldoende zijn. Wat de geest wel of niet gelooft maakt niet uit voor het feit dat je eeuwigheid bent. In elk moment ken je jezelf als eeuwigheid, alleen herkennen we dat niet altijd.
Dat is een hele goede. Bezig zijn met het hiernamaals is eigenlijk onzin. Het enige dat we altijd alleen maar ervaren is nu, dus dan zou je het beter het hiernumaals kunnen noemen.
Het mooie van de wereld van vorm is denk ik, het is alleen maar opgebouwd uit het vormloze. Oftewel, ruimte-tijd is gemaakt van eeuwigheid. Wat we aanschouwen elk moment, is niet materie, maar pure magie. Elk moment, elk mens, elk ding, is magic. Het is de Realiteit die zichzelf ervaart in die en die vorm. En we kunnen oneindig bezig zijn met de wereld van vorm te contempleren, te ontrafelen. Middels wetenschap bijvoorbeeld, of gewoon middels de verwondering van een kind (of volwassene). Het bestaan is ondoorgrondelijk, omdat we zelf ondoorgrondelijk zijn. Bezig zijn met het hiernamaals zou betekenen dat we al dat moois, al die magie over het hoofd zien.
Nee, leven alsof elke dag onze laatste is.
We kunnen zelfs gerust vergeten dat we onsterfelijk zijn, want ook dat is maar een droom waar we uiteindelijk uit zullen ontwaken.
